Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Ρεβεγιόν, με ποιόν;

2 σχόλια

Πλησιάζει η στιγμή, κυλούν οι ώρες. Το -πιο χάλια δεν έχω- 2007 μας αποχαιρετά!
Και εσείς ετοιμάζεστε για το ρεβεγιόν. Οι γυναίκες λογικά έχετε αρχίσει ήδη τα προκαταρκτικά, κομμωτήρια κτλ, κτλ, οι άντρες έχετε ακόμα λίγο χρόνο.Οι μανάδες (λες και αυτές δεν είναι γυναίκες το διαχωρίζω,ε; ξέρω ξέρω άθλιος!) ευωδιάζετε τα σπίτια με ευλογημένες μυρωδιές και διώχνετε τα μικρά που από τη χαρά τους κρέμονται από τα μπατζάκια σας, οι πατεράδες κουβαλάτε σακούλες με ψώνια και κρυφοκαμαρώνετε που είστε κουβαλητές! Αλλά κάποιοι από σας βρήκατε το χρόνο να μπείτε να κάνετε καμιά μπλογκότσαρκα. Να ευχηθείτε σε φίλους και αναγνωστοσυγγραφείς (όπως είμαστε όλοι μας) και να τσεκάρετε τα τελευταία νέα τους.
Ή ανήκετε στην άλλη πλευρά που δεν έχετε τη χαρά όλης αυτής της ετοιμασίας και την προσμονή της γιορτής. Που δουλεύετε σήμερα. Που έχετε κάτι να σας κρατάει στο κρεββάτι. Που είστε μακρυά από αγαπημένα σας πρόσωπα. Και κάτσατε στο πισί σας για να δείτε οτιδήποτε άλλο εκτός από σαχλά ρεπορτάζ για ρεβεγιόν και ταμπλ ντοτ.

Χρόνια πολλά σε όλους! Και μην στεναχωριέστε όπως και σας βρει ο καινούργιος χρόνος! Να θυμάστε ότι το γρασίδι μπορεί να μοιάζει πάντα πιο χλωρό από την άλλη πλευρά του λόφου αλλά ούτε είναι στα σίγουρα πιο χλωρό, ούτε εσείς θα είστε πάντα από αυτή την πλευρά του λόφου.

Και τί θα λέγατε αν παίζαμε ένα μικρό παιχνίδι; Αν σκεφτόσασταν με ποιον πραγματικά θα θέλατε να είστε σήμερα το βράδυ, την στιγμή που αλλάζει ο χρόνος. Μπορεί να είναι με κάποιον δικό σας, με κάποιον διάσημο, με κάποιο ιστορικό πρόσωπο με οποιονδήποτε. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν χαίρεστε για το ήδη κανονισμένο ρεβεγιόν σας. Παιχνίδι είναι, μπορεί και λέει αλήθειες χωρίς να στεναχωρεί ή να προσβάλει.

Και για να μην νομίζετε ότι βγάζω την ουρά μου απ' έξω ξεκινάω εγώ. Βλέπω τον καινούργιο χρόνο σαν λαβύρινθο, Σαν ήπειρο άγνωστο ανεξερεύνητη. Ήπειρο που κρύβει παραδείσους και κινδύνους. Γλυκά και πίκρες. Θα θελα λοιπόν το βράδυ αυτό να το πέρναγα με ένα χρονοταξιδευτή, κάποιον που να με πάρει από το χέρι και να μου δείξει που να προσέξω. Να μου φανερώσει από ποια πηγή κάνει να σκύψω να πιω το δροσερό νερό της και ποιο μονοπάτι βγάζει σε λιβάδια φωτεινά ή λιμάνια πολύβουα. Να μου δείξει σε ποια κουφάλα δένδρου είναι σοφό να κοιμηθώ το βράδυ και που στήνουν καρτέρι όρνια και λύκοι.


Και αν δεν τον συναντήσω σήμερα, αν δεν έρθει το βράδυ να με βρει;
Τότε θα ρωτήσω τους φίλους μου. Θα ρωτήσω τους δικούς μου. Θα ρωτήσω τους ανθρώπους (το πιο δύσκολο) και θα τους εμπιστευτώ. Θα κάνω την προσευχή μου και θα ξεκινήσω. Και όλα θα πάνε καλά!

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

Οι γιορτές κρύβουν τραγωδίες

2 σχόλια

Ένα δύσκολο ποστ.
Σκεφτόμουν ότι είναι πολλές οι φορές που στις γιορτινές μέρες και ενώ έχεις μόλις ξυπνήσει και είσαι σε εορταστικό κλίμα, ανοίγεις την τηλεόραση και βρίσκεσαι κατάπληκτος να μαθαίνεις για κάποια τραγωδία. Τοπική, εθνική ή παγκόσμια πάντα σε βρίσκει απροετοίμαστο και ψυχολογικά ανέτοιμο να ακούσεις κάτι τέτοιο.
Βέβαια τραγικά γεγονότα συμβαίνουν ανεξάρτητα από το τι γράφει το ημερολόγιο αλλά όταν συμβαίνουν γιορτινές μέρες, μέρες που είμαστε περισσότερο σπίτι, μέρες που θέλουμε να ακούσουμε μόνο για γιορτές, πάρτυ, γλέντια και επετείους είναι γεγονότα που μας μένουν χαραγμένα πολύ περισσότερο.
Και αναρωτιέμαι, μα αυτές τις μέρες όλος ο κόσμος κάνει ευχές για υγεία, ειρήνη, ηρεμία. Όλοι επώνυμοι, διάσημοι και άσημοι, μαϊντανοί της τηλεόρασης ή πνευματικοί άνθρωποι εύχονται, προσεύχονται, εκφράζουν την αισιοδοξία τους για το μέλλον.Τόσο στο βρόντο μερικές φορές πάνε αυτές οι ευχές; Ή είναι η καταλληλότερη στιγμή για μια υπενθύμιση της ασημαντότητας μας και για τη διάλυση της ψευδαίσθησης του ελέγχου που νομίζουμε ότι έχουμε στις ζωές μας;

Επιτρέψτε μου, μαζί με τις πιο ενδόμυχες και ειλικρινείς ευχές μου για να μη μας απασχολήσει καμία τέτοια είδηση φέτος και με απέραντο σεβασμό στη μνήμη των θανόντων και στα συναισθήματα των συγγενών τους να υπενθυμίσω κάποια από αυτά τα γεγονότα που συντάραξαν την καθημερινότητα μας τα τελευταία χρόνια σε γιορτινές μέρες:

  • Δεκαπενταύγουστος του 2005 (14/8/05) : Πτώση του Helios στο Γραμματικό με 120 νεκρούς
  • Προς τα Χριστούγεννα του 1997 (17/12/97): Πτώση του Yakovlev στην Πιερία με 70 νεκρούς
  • Δεκαπενταύγουστος του 2003 (15/8/03): Μεγάλος σεισμός στη Λευκάδα
  • Μ.Πέμπτη του 2007 (5/4/07): Βύθιση Sea Diamond στη Σαντορίνη
  • Δεκαπενταύγουστος του 1996 (14/8/96): Δολοφονία Σολωμού Σολωμού στα επεισόδια στη Νεκρά Ζώνη στη Δερύνεια μετά τη κηδεία του Τάσου Ισαάκ
  • Πρωτοχρονιά του 1991 : Καταιγίδα της ερήμου, Πόλεμος του Κόλπου
  • Πάσχα του 1999: Βομβαρδισμός Σερβίας
  • Χριστούγεννα του 2004 (26/12/04): Τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό
  • Ολυμπιακοί Αγώνες 2004: Τραγωδία στο Πέταλο του Μαλλιακού
  • Δεκαπενταύγουστος 2007 (16/8/07): Έναρξη Πυρκαγιών σε Πεντέλη, Πελλοπόνησο, Εύβοια
Ίσως να υπάρχουν και πολλά ακόμα και πιθανά σημαντικότερα, ή που να πρέπει να αναφερθούν. Η λίστα δε θα μπορούσε να είναι εξαντλητική. Στόχος μου δεν είναι να σας καταθλίψω. Είναι καμιά φορά όμως τόσο περίεργες οι βόλτες που κάνει ο νους στον "ελεύθερο του χρόνο". Και νιώθεις πάντα καλύτερα όταν τα μοιράζεσαι με φίλους.

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Επάγγελμα: "Καλεσμένος" (alter- alpha)

3 σχόλια



Αυτή τη στιγμή βλέπω κάτι στην τηλεόραση και δεν πιστεύω τα μάτια μου! Η μεσαία παίκτρια στο Ραντεβού στα Τυφλά, από αυτές που ήτανε με τον Νίκο Παπαδάκη, είναι εντελώς ίδια (όσο μπορώ να θυμάμαι) με μια που ήταν χτες προχτές στο Κοιτάω Μπροστά και έλεγε για τον αδίστακτο άντρα της που την παράτησε έγκυο!
Δεν μπορεί να κάνω λάθος... Αυτό το ανοιχτό καστανό ελαφρά σπαστό μαλλί, η ελιά στα χείλη, τα μάτια, ίδια. Τα κιλά δε θυμάμαι αν είναι αυτά αλλά κατά τα άλλα... ίδια. Αν δε το βλέπετε, αν δεν έχετε δει το άλλο θα σας φαίνεται περίεργο. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά δύσκολα ξεχνάω φάτσες και είναι πολύ μικρό το χρονικό διάστημα.
Φυσικά όλοι έχουμε ακούσει ότι είναι στημένα αρκετά τηλέφωνα σε τέτοιου είδους εκπομπές, αλλά και οι καλεσμένοι;
Θα μου πείτε και τι έγινε ρε φίλε αν είναι η ίδια, μπορεί και να την παράτησε ο άλλος και να πήγε στο Ραντεβού στα Τυφλά για να βρει καινούριο!
Αλλά τόση αλλαγή συναισθημάτων; Από τη χαροκαμμένη (κύριε Πετροχείλο στυλ) στη Θρασκιά σε σεξομάνιακ (με όλο αυτό το τροφαντό μπούτι επιδεικτικά ανεβασμένο πάνω στο άλλο) με διάθεση έτοιμη για όλα στη Ναταλία;
Όποιος έχει δει και τις δύο εκπομπές τουλάχιστον ας επιβεβαιώσει!

Υ.Γ. Ξέρω ότι θα μου πείτε ότι αυτή είναι η τιμωρία μου που βλέπω τέτοιες εκπομπές! Δεν θα δικαιολογηθώ, απλά την έχω τη ρημάδα ανοιχτή σχεδόν συνέχεια στη κουζίνα και πέφτει το μάτι!

Y.Γ. 2 Ρε παιδιά μήπως κάνω λάθος;Αφού μοιάζουν ρε παιδί μου τόσο πολύ...

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Ποδοσφαιρική Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

4 σχόλια


Θα ήθελα να συνεχίσω στο εορταστικό κλίμα των ημερών και να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που διάβασα από το χριστουγεννιάτικο φύλλο της εφημερίδας Sportday. Είμαι σίγουρος οτι για πολλούς φαίνεται παράξενο το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός όπως τον βλέπουμε καθημερινά γύρω μας να παράγει ήθος και πολιτισμό. Υπάρχουν όμως πολλές ιστορίες με θέμα ή φόντο τον αθλητισμό που είναι τόσο σημαντικές και αποπνέουν τόση ευαισθησία και ανωτερότητα ψυχής που θα εκπλαγείτε αν έρθετε σε επαφή μαζί τους. Μια τέτοια ιστορία είναι η παρακάτω:


Οταν η μπάλα σταμάτησε για λίγο τον πόλεμο

SportDay / Σωτηρακόπουλος Χρήστος

25/12/2007,
Παραμονή Χριστουγέννων του 1914. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος μετρά τέσσερις μήνες, αλλά κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πιστοί στο πνεύμα των ημερών. Βγαίνουν δειλά δειλά από τα χαρακώματα. Μετά παίζουν και έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, που έχει ξεπεράσει πια τα όρια του μύθου. H Ιστορία έρχεται να μας διδάξει πως το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει αφορμή για πόλεμο, αλλά και για ειρήνη. Η «ανακωχή των Χριστουγέννων» μπορεί για κάποιους να αποτελεί ένα ωραίο παραμύθι που αναδεικνύει το πνεύμα των ημερών. Σήμερα συμπληρώνονται 93 χρόνια από τη μέρα που οι πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές του κόσμου αποφάσισαν να σταματήσουν να αλληλοεξοντώνονται τους για να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού.

Ολα ξεκίνησαν όταν μερικοί Γερμανοί στρατιώτες, κοντά στη βελγική πόλη Ιπρ, αποφάσισαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να στολίσουν τη δική τους πλευρά των χαρακωμάτων. Ετσι, έβαλαν μικρά κεράκια στα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Από την άλλη πλευρά κάποιοι Βρετανοί άρχισαν κι αυτοί να τραγουδούν στη δική τους γλώσσα. Ολα αυτά συνέβαιναν ενώ η κάθε πλευρά ήταν κρυμμένη, φοβούμενη ότι αν κάποιος έκανε το πρώτο βήμα και άφηνε τη θέση του, θα είχε κάνει και το μοιραίο λάθος. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, μια και ύστερα από λίγη ώρα άρχισαν και οι ανταλλαγές ευχών ανάμεσα στους στρατιώτες, που σύντομα συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη και αντάλλαξαν δώρα, όπως ουίσκι, τσιγάρα και σοκολάτες. «Αγκάλιαζα ανθρώπους που πριν από λίγη ώρα προσπαθούσα να τους σκοτώσω», υπογράμμισε Αγγλος στρατιώτης.

Μια μαρτυρία ενός Βέλγου αναφέρει: «Η ομίχλη είχε σχεδόν φύγει, όταν άκουσα μια φωνή να λέει ότι Βρετανοί και Γερμανοί είχαν βγει από τα χαρακώματα και αντάλλασσαν δώρα. Σύντομα εμφανίστηκε ένας Σκωτσέζος στρατιώτης κρατώντας μια μπάλα ποδοσφαίρου που φαινόταν καινούργια και έμοιαζε τελείως παράταιρη με το σκηνικό της μάχης. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αγώνας είχε αρχίσει. Το να παίζεις πάνω στον πάγο δεν ήταν καθόλου εύκολο, παρ' όλα αυτά προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στους κανονισμούς, ενώ παίζαμε χωρίς διαιτητή».

Το παιχνίδι διήρκεσε μία ώρα και οι Γερμανοί τελικά νίκησαν 3-2. Τι σας θυμίζει αυτό; Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η αναμέτρηση έληξε άδοξα όταν η μπάλα έσκασε χτυπώντας σε συρματόπλεγμα.

Οταν το ποδόσφαιρο τελείωσε, οι δύο πλευρές πήραν πίσω από τη νεκρή ζώνη τους ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους και τους έθαψαν με όλες τις τιμές που θα μπορούσαν να τους αποδώσουν υπό αυτές τις συνθήκες.

Η ανακωχή στο βελγικό μέτωπο κράτησε μόνο για το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όμως σε αλλά σημεία συνεχίστηκε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Αυτά τα γεγονότα μαθευτήκαν, όπως είναι φυσικό, πολύ γρήγορα και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες. Οι στρατηγοί της κάθε πλευράς δεν ευχαριστήθηκαν ακούγοντας τα νέα. Τις επόμενες χρονιές ανήμερα των Χριστουγέννων διατάχθηκαν εκτεταμένοι βομβαρδισμοί, ενώ οι στρατιώτες δεν έμεναν ποτέ σταθεροί σε ένα μέτωπο για να μην έρχονται κοντά με τους αντιπάλους τους. Το 1999 στο σημείο που ξεκίνησε η ανακωχή στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός, για να θυμίζει σε όλους εκείνο το βράδυ του 1914. Ο τελευταίος εν ζωή στρατιώτης που είχε πάρει μέρος στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση, ο Σκωτσέζος Αλφρεντ Αντερσον, πέθανε το 2005 σε ηλικία 109 ετών.

Αυτά τα γεγονότα έχουν λάβει πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Αλλοι λένε ότι κράτησαν λίγα λεπτά και άλλοι ότι δεν έγιναν καθόλου. Είναι, όμως, μια ωραία ιστορία, που δείχνει το πνεύμα του ανθρώπου και τι μπορεί να κάνει με την αγάπη και τη θέληση για ειρήνη. Θα ερχόταν μια μέρα που κάποιοι θα έχαναν το κουράγιο τους, που δεν θα έδειχναν συμπόνοια στον συνάνθρωπό τους και θα πολεμούσαν μέχρι τέλους. Πιθανότατα του δικού τους τέλους. Εκείνη τη μέρα, όμως, γιόρταζε το ανθρώπινο πνεύμα.

Υ.Γ. Σε όσους αρέσουν τέτοιες ιστορίες προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Άντι Ντούγκαν, από τις εκδόσεις Διόπτρα, "Για την τιμή της Ουκρανίας" που μας παρουσιάζει πως μια ομάδα ποδοσφαιριστών της Δυναμό Κιέβου (της καλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας της Ευρώπης πριν τον πόλεμο) αναδείχθηκαν σε ήρωες της αληθινής ζωής κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. {link}

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007

Το παραμύθι του Νιόνιου

1 σχόλια

Αυτές οι γιορτινές μέρες κρύβουν για όσους μπορούμε να έχουμε την ψυχική ηρεμία να το νιώσουμε μια ιδιαίτερη μαγεία. Μέρες που το μόνο που ζητάς είναι να κάτσεις κοντά σε ένα δικό σου άνθρωπο και να ακούσεις ιστορίες και παραμύθια και να παρακαλάς να μη ξημερώσει για να μη σταματήσουν οι ιστορίες.
Για σήμερα διάλεξα έναν από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες της εποχής μας το Νιόνιο. Και το παραμύθι που μας είπε πέρσι στο Gazarte. Απολαύστε τον (κατά προτίμηση με την ψυχή ελαφριά, παιδική, σχεδόν αφελείς αλλά ευήκοοι και χαμογελαστοί)

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Μια ιστοριά που ήρθε τόσο απλά και με βρήκε...

4 σχόλια

Ο καθηγητής φιλοσοφίας μπήκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο ρώτησε:" είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο ρώτησε :" είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βοτσάλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο,ρώτησε: " είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν: " Ναι, είναι γεμάτο".
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα δυό μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε. "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές γέλασαν αυτή τη φορά και απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".
Τώρα λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο αυτό ότι αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας. Τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δε θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε το σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε το δήμο και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα.
Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.
Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε: "Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;" Ο καθηγητής γέλασε και απαντά: "Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω: δεν είχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι γιατί πρέπει να ξέρεις: ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ."

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

Προσέξτε τί θα φέρετε πίσω!

0 σχόλια


Με λένε συχνά γκρινιάρη και εκνευριστικό και να που σήμερα τους δίνω άλλο ένα πάτημα.






Είστε όλοι στα χωριά σας. Η Αθήνα άδειασε, φαντάζομαι το ίδιο και όλες οι μεγάλες πόλεις. Έχετε πάει όχι μόνο για να δείτε τους δικούς σας αλλά και για να βρείτε αγνό, υγιεινό φαγητό, χωριάτικο! Φρούτα και λαχανικά από την πηγή. Και γιατί όχι να φέρετε και πίσω όσα μπορέσετε και γιατί είναι υγιεινά αλλά (μην κοροϊδευόμαστε) γιατί είναι και πιο φθηνά. Αφού θα τα πάρετε από δικό σας άνθρωπο βρε αδερφέ.

Κοίτα όμως τώρα που πήγα εγώ και ανακάλυψα τις Αποδείξεις του Ευαγγελάτου με ακριβώς αυτό το θέμα! Και επειδή κατατρόμαξα τώρα που το είδα αποφάσισα να σας το "πασάρω", όχι για να σας σπάσω τα νεύρα αλλά για να σας προβληματίσω...
Δείτε λοιπόν:
-Κολοκυθάκι εκ Φθιώτιδος (από "αγνό" αγρότη, δικό σας άνθρωπο ντε!) να μεγαλώνει 1 πόντο κάθε 5 ώρες
-Μαρούλια "μπαρούτι" από Βόλο (από τον δικό σας άνθρωπο είπαμε)
-Ντομάτες και Αγγούρια "φρεσκοραντισμένα" σε ράφι τοπικού σούπερ μάρκετ
-Κερωμένα μήλα ψυγείου και μπανάνες φούρνου (όχι δεν πρόκειται για συνταγές!)
-Μελιτζάνες με βυζάκια από Ιεράπετρα
Τρομάξτε επιπλέον:
-ακούγοντας τους γεωπόνους (γεο-άπονους) να λένε ότι "όλα πάνε καλά και δεν υπάρχουν μελέτες που να συσχετίζουν άμεσα καρκίνο και φυτοφάρμακα"
-μαθαίνοντας ότι ο καρκίνος είναι πιο διαδεδομένος στις αγροτικές περιοχές (όπου η ζωή είναι αγνή, κοντά στη φύση) από ότι στα αστικά κέντρα
-βλέποντας εργαστηριακές μελέτες να ανιχνεύουν δηλητήριο DDT στο μητρικό γάλα στο 50% των γυναικών που εξετάστηκαν (το οποίο έχει βέβαια απαγορευτεί από το 1970!) (Και όχι, δεν ήταν μία από τις "χαζές" απαγορεύσεις της χούντας!)
-τους ειδικούς και τους υπεύθυνους να στήνουν κοκορομαχίες χάνοντας το νόημα (αυτό είναι διαχρονικό, δεν είναι έκπληξη)

"Ωραία ρε μπάρμπα", θα μου πείτε (αν έχετε διαβάσει μέχρι εδώ που χριστουγεννιάτικα αμφιβάλλω) "και τί να κάνουμε;"

Καταρχήν:
-Να πλένετε πολύ καλά να πλένετε ΠΟΛΥ καλά τα λαχανικά πριν τα φάτε (ακόμα και αν είναι από το μποστάνι της κυραΜαρίκας!)
-Να μην εμπιστεύεστε ότι με το βρασμό θα "εξουδετερωθούν" τα φυτοφάρμακα (γιατί αν είναι ραντισμένο, που θα είναι, και κομμένο πριν την ώρα του, που επίσης θα είναι, το βράσιμο δεν κάνει τίποτα!)
-Να καθαρίζετε τη φλούδα από ότι μπορείτε (μήλα, αχλάδια...) γιατί αυτή μαζεύει τα περισσότερα. Η ιστορία να τρώμε τα μήλα με τη φλούδα είναι πιο πασέ και από το κοριτσάκι με τα σπίρτα ("έλα ρε θυμήθηκες ότι είναι χριστούγεννα;;;")
-Να σκεφτείτε καλά τι αγοράζετε και από ποιόν (αν μπορείτε να επιλέξετε βέβαια...)
-Να παίρνετε φρούτα εποχής ("δηλαδή δυό κιλά ντοματούλες που πήρα με τον 13ο μισθό να τις σουτάρω στα σκουπίδια αδερφέ;" άστες θα χρειαστούν για πέταμα αλλού...)
-Να προσεύχεστε και να πιστεύετε στο Θεό γιατί μόνο αυτός και ο γεωτεχνολογοπόνος ξέρει τί θα σας βρει!



Υ.Γ. Μη γκρινιάζετε για το πόστ, αύριο έχω κανονίσει κάτι καλό που δεν θα σας απογοητεύσει...
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!!!!

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

Σταύρος Θεοδωράκης - Ηλίας Μαμαλάκης

4 σχόλια


Όλοι γκρινιάζουμε για το εορταστικό πρόγραμμα των καναλιών. Δεν μας αρέσουν οι επαναλήψεις, οι "κονσέρβες", τα σαχλά τηλε-πάρτυ κτλ, κτλ.
Αυτές τις μέρες όμως η τηλεόραση και πιο συγκεκριμένα το mega είχε δυό μικρά διαμαντάκια. Την εκπομπή του πολύ διεισδυτικού φέτος Σταύρου Θεοδωράκη στο Άγιο Όρος και το ταξίδι του χαρισματικού Ηλία Μαμαλάκη στο Ισραήλ.

Η κάμερα των "Πρωταγωνιστών" ήταν η πρώτη κάμερα που μπήκε (παράνομα βέβαια) στο Άγιον Όρος μετά την απαγόρευση του 1991 και αποκάλυψε συγκλονιστικές εικόνες από τη ζωή των μοναχών, φώτισε προσωπικές ιστορίες και μας έδειξε τι σημαίνει να ζεις "τόσο κοντά στο Θεό".

Ο Ηλίας Μαμαλάκης μας ταξίδεψε σε έναν αρκετά αναμενόμενο προορισμό για την εορταστική περίοδο αλλά με το δικό του γνωστό πια, μη αναμενόμενο τρόπο. Ισραήλ, Ιερουσαλήμ, Ναζαρέτ, Άγιοι Τόποι. Εκεί έκανε μια εκπομπή που χωρίς να ξεφεύγει από το θέμα της (το φαγητό) κατάφερε να μας μιλήσει για τόσα πράγματα από την καθημερινή ζωή και την ιστορία των Ισραηλιτών και το κυριότερο με απόλυτα αντικειμενική και ήρεμη ματιά. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσα λίγα γνωρίζουμε πραγματικά για ένα λαό που ζει τόσο κοντά μας, επηρεάζει τα παγκόσμια γεγονότα και το κυριότερο κατηγορείται τόσο εύκολα,για τόσα πολλά.

Τυχεροί εμείς που τις είδαμε μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό "αποπληροφόρησης" και προβολής ασημαντοτήτων και ανοησιών με επικάλυψη σοβαρότητας. Οι υπόλοιποι προτείνω να τις αναζητήσετε επίμονα μέσα από τις τηλεοπτικές επαναλήψεις και το διαδίκτυο.

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Μικρά αλλά Μεγάλα (ασήμι)

0 σχόλια


Ένα παιδί ρώτησε τον πατέρα του:
–Τι είναι το ασήμι;
–Θα σου δείξω, του είπε ο πατέρας του.
Πήρε ένα κομμάτι συνηθισμένο γυαλί και το έβαλε μπροστά του. Το παιδί μπορούσε να δει μέσα απ’ το γυαλί το δρόμο, τους ανθρώπους, τα δέντρα, τον ουρανό…
Μετά ο πατέρας είπε:
–Κοίτα καλά: περνώ από πίσω με ασήμι την επιφάνεια του γυαλιού και τώρα δεν μπορείς να δεις τίποτα. Το μόνο που βλέπεις είναι ο εαυτός σου.

Υ.Γ. για όσα λέγαμε χθες με την Κ.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Μητσικώστας - Αναζητήσεις

4 σχόλια

Αυτή η τηλε-κουβέντα για τη σάτιρα με κούρασε. Στις σημερινές αναζητήσεις δε μπορώ παρά να αναζητώ έναν άνθρωπο που ποτέ κανείς (!) δεν παρεξηγήθηκε με τη σάτιρα του. Το Γιώργο Μητσικώστα. Που έχει χαθεί; Που είναι να ξαναορίσει την αγνή και ταυτόχρονα οργιώδη σάτιρα; Τον πρωτογενή και εύστοχο σχολιασμό. Να φωτίσει (και όχι να μαυρίσει) καινούργιους χαρακτήρες. Κάνει ραδιόφωνο; Ετοιμάζει κάτι καινούργιο; Ας είναι καλά το internet που μπορεί και μας ξαναθυμίζει τις καλές στιγμές της ελληνικής τηλέορασης... Απολαύστε τον...

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Κλήρωση Ανοικτού Πανεπιστημίου (ο Θεός και ο Αριστοτέλης)

7 σχόλια

Σήμερα είναι η κλήρωση του Ανοιχτού Πανεπιστημίου για τα Προπτυχιακά και Μεταπτυχιακά Προγράμματα του 2008-2009. Φυσικά η ιστοσελίδα είτε δεν φορτώνει λόγω πολλών επισκεπτών είτε δεν φαίνεται να λέει κάτι. Έχει κάποιος καμιά ιδέα που θα βρούμε τη λίστα των επιτυχόντων; Έχω υποψηφιότητα για ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα και έχω αρκετή αγωνία. Εννοείται ότι αν βρώ τίποτα θα βάλω link και αν υπάρχει θα αναρτήσω και τη λίστα. Αναμονή....

------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο φίλος indigo μου έστειλε το link των αποτελεσμάτων από ΣΚΑΪ.
Δυστυχώς δεν ήμουν μέσα στους τυχερούς.

Δεν στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα. Απλά προσπαθώ εδώ και καιρό να καταλάβω τί σκαρώνει η ζωή για μένα. Πιστεύω ότι οι πράξεις μας δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προωθούν το σχέδιο του Θεού για μας. Η πίστη μου στο Θεό βασίζεται στην καταβολή κάθε δυνατής από εμένα προσπάθειας για την επίτευξη των στόχων μου αλλά και ταυτόχρονα στην συνεχή διερεύνηση του σχεδίου του Θεού όπως αυτό μου αποκαλύπτεται μέσα από τα γεγονότα της ζωής μου. Κάθε κομβικό σημείο της ζωής μου είναι και ένα μήνυμα προς εμένα για το τι πρέπει "να γίνω". Και δεν νομίζω ασφαλώς ότι είμαι ο εκλεκτός του Θεού απλά ότι έτσι συμβαίνει για όλους μας.

Ίσως σε κάποιους φαίνεται εγωιστικό να θεωρώ ότι ασχολείται ο Θεός τόσο λεπτομερειακά με μένα. Ίσως σε κάποιους να μοιάζει μοιρολατρικό. Ίσως τελείως αντιθεολογικό.

Στους πρώτους απαντώ ότι για μένα εγωιστικό είναι να περιορίζουμε το Θεό με τα ανθρώπινα μέτρα και δυνατότητες και κάτω από τη δική μας αδυναμία να καθορίζουμε αν μπορεί να ασχολείται ταυτόχρονα και με όλους μας.
Στους δεύτερους ότι μοιρολατρικό είναι να στυλώνουμε τα πόδια και να εκλαμβάνουμε ως τιμωρία κάθε έκβαση της ζωής μας που δεν μας αρέσει. Ο Θεός δεν τιμωρεί.
Όσο για τους θεολόγους δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Σίγουρα έχουν μελετήσει τη θρησκεία μας από τα θεμέλια μέχρι την κορυφή. Ωστόσο για μένα αυτός ο τρόπος θεώρησης της ζωής είναι ο πιο ανθρώπινος, ο πιο κατανοητός και λογικός. Και αυτό είναι το σημαντικότερο.
Και το τεκμηριώνω με ένα ιστορικό παράδειγμα. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μπορεί να ήξεραν ακριβώς τις ιδιότητες των πλανητών και των μορίων, όμως έμειναν στην αιωνιότητα γιατί ταυτόχρονα με τα πιο εμπνευσμένα και δυσνόητα ακόμα και για τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα κείμενα, διατύπωσαν και ιδέες και νόμους απλούς με εφαρμογή στην καθημερινότητα των συμπολιτών τους και εύκολα αντιληπτούς. Νιώθω δηλαδή ότι κάποιες φορές οι αναλύσεις των θεολόγων έχουν την ίδια χρησιμότητα με το να ξέρεις ότι ένα φτερό και ένας βράχος πέφτουν με την ίδια ταχύτητα σε δοκιμαστικό σωλήνα. Σημασία έχει αν πέφτουν πάνω στο κεφάλι σου να ξέρεις τι ταχύτητα θα έχουν!!!

Και μετά από αυτό το σύντομο(!) και χρήσιμο(!) ενδοσκοπικό κείμενο θέλω απλά να ευχηθώ καλή τύχη σε όσους ήταν υποψήφιοι και καλές σπουδές στους επιτυχόντες. Όσο για μένα ξαναγυρνάω στο business as always που λένε και οι αμερικάνοι...

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Θάρρος

0 σχόλια
























Θάρρος. Ανδρεία.Τόλμη.
Δεν νομίζω ότι πρέπει να συγχέονται με την άγνοια κινδύνου. Δεν είσαι θαρραλέος αν δεν φοβάσαι. Θαρραλέος είσαι όταν φοβάσαι αλλά συνεχίζεις.
Θάρρος είναι να είσαι απολύτως εξοικειωμένος με τον κίνδυνο. Να γνωρίζεις από τι κινδυνεύεις, να γνωρίζεις ότι υπάρχει κίνδυνος και φόβος να πάθεις κάτι.
Αλλά να συνεχίζεις. Να συνεχίζεις προσέχοντας όσο μπορείς. Να μη μένεις πίσω από φόβο.
Γιατί ξέρεις ότι υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τον κίνδυνο. Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το φόβο.Κάτι που δικαιώνει την κάθε προσπάθεια.
Να είσαι παρών. Συνειδητά. Να συμμετέχεις με το 100% του εαυτού σου. Να είσαι εκεί. Να είμαι εκεί.

Επαναστάσεις γίνονται κάθε μέρα. Επαναστάσεις γίνονται για την κάθε μέρα. Μια από αυτές είναι να έχεις το θάρρος να είσαι παρών. Να έχεις το θάρρος να φωνάξεις παρών!

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Πάτρικ Ογκουνσότο

0 σχόλια


Οι αναζητήσεις συνεχίζονται! Σήμερα θέμα είναι ο Πάτρικ Ογκουνσότο! Τον θυμάστε; Τον παλιό παίχτη του Εργοτέλη;Που είχε πικράνει τους Ολυμπιακούς; Τα... προσόντα του οποίου παρομοιάζονταν με βαρελότο(!) ;
Που είναι αυτή η ψυχή; Είχα ακούσει για Βέστερλο, για τούρκικο πρωτάθλημα, για την πιθανή του επιστροφή του στην Ελλάδα, για τον Παναθηναϊκό...
Όποιος ξέρει κάτι (ή παίζει πολύ manager) και τον έχει πετύχει κάπου ας πει!

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Όρεξη για παιχνίδι κανείς; Χριστουγεννιάτικες Κάρτες!

2 σχόλια

Δεν ξέρω πως τα πάτε... Παρατηρώ μια υποτονική δραστηριότητα στη μπλογκόσφαιρα και λέω μήπως να παίζαμε κανένα επίκαιρο παιχνιδάκι;
Ανεβάστε λοιπόν τις αγαπημένες χριστουγεννιάτικες κάρτες σας! Και πείτε και δυό λόγια γιατί είναι οι αγαπημένες σας!
Ξεκινάω εγώ, με την αγαπημένη μου "Santa's Private Life!"
Την λατρεύω αυτή την καρτούλα, την έχω πολλά χρόνια και κάθε Δεκέμβρη τη μοστράρω στο γραφείο μου και τη χαζεύω. Με μεταφέρει αμέσως σε ένα κόσμο τόσο παραμυθένιο όσο και ρεαλιστικό μαζί και με κάνει να πιστεύω ότι ο Άγιος Βασίλης ( πραγματικός επαναστάτης για να μην ξεχνιόμαστε κι όλας,ε;) δεν είναι ψεύτικος! Είναι της unicef και την είχα αγοράσει με το χαρτζιλίκι μου στην πέμπτη τάξη του δημοτικού νομίζοντας ότι έχω ήδη φθάσει σε "κοινωνική προσφορά" την κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη!

Περιμένω τις καρτούλες σας με ανυπομονησία!

Υ.Γ. Οι καρτούλες πρέπει να είναι ειτε πραγματικές είτε ψηφιακές αλλά να έχουν την "ιστορία" τους. Δεν έχει κάποιο νόημα να διαλέξετε μια πολύ όμορφη από το δίκτυο. Αξία έχει να "ανεβάσετε" την πραγματικά αγαπημένη σας, αυτή που σας έστειλε ένα δικό σας άτομο, την πρώτη καρτούλα που ζωγράφησε το "καμάρι" σας ή κάποια που θα θέλατε να μοιραστείτε τις αναμνήσεις της με την παρέα μας!

Ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος ποδοσφαιριστής για το 2007!

0 σχόλια

Ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος παίκτης της σεζόν 2007-2008 είναι ο L.Hamster και βραβεύτηκε στο παιχνίδι της 27ης Νοεμβρίου μεταξύ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Σπόρτινγκ Λισσαβόνας: θαυμάστε τον εδώ:



ή εδώ

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Τιμή και δόξα στον ήρωα Αθανάσιο Μπατσαρά

1 σχόλια

Αντιγράφω από http://strategy-geopolitics.blogspot.com/ :

Πτώση F-16C Block52+ της Π.Α - Ανεσύρθη νεκρός ο χειριστής

Νεκρός εντοπίσθηκε στη θαλάσσια περιοχή 20 ναυτικά μίλια νοτίως του Αγίου Ορους ο χειριστής του μονοθέσιου F-16 Block 52+ της 110 ΠΜ/337 Μοίρας, το οποίο είχε χαθεί από τα ραντάρ το απόγευμα της Τετάρτης, στη διάρκεια εκπαιδευτικής άσκησης νυχτερινών αναχαιτίσεων στην περιοχή της Ψαθούρας.

Τον χειριστή περισυνέλεξε τουρκική φρεγάτα που έπλεε στην περιοχή. Σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες πληροφορίες, με το που εκπέμφθηκε σήμα κινδύνου, το τουρκικό πλοίο το οποίο βρισκόταν κοντά στο σημείο της πτώσης (για άσκηση μεγάλης κλίμακας) πιθανόν να είδε και τη λάμψη της πρόσκρουσης και έσπευσε πρώτο. Μάλιστα, οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως λειτούργησε η «κόκκινη γραμμή» επικοινωνίας των αρχηγών ΓΕΕΘΑ Ελλάδας και Τουρκίας, με το στρατηγό Γιασάρ Μπουγιούκανιτ να ενημερώνει το στρατηγό Δημήτριο Γράψα ότι ο πιλότος βρίσκεται στο τουρκικό πλοίο και μπορεί να παραληφθεί από το ελληνικό ελικόπτερο και ταυτόχρονα να εκφράζει τα συλλυπητήριά του. Κατόπιν συνεννοήσεως στην τουρκική φρεγάτα προσγειώθηκε ελληνικό Super Puma που ίπτατο της περιοχής, το οποίο μετέφερε τη σορό του χειριστή στο 251 ΓΝΑ.

Τα αίτια του δυστυχήματος θα διερευνήσει επιτροπή εμπειρογνωμόνων της Πολεμικής Αεροπορίας. Για τον εντοπισμό είχε οργανωθεί μεγάλη επιχείρηση, με τη συμμετοχή τριών ελικοπτέρων Super Puma, ενός C-130, μίας φρεγάτας, μίας κανονιοφόρου και δύο πλωτών του λιμενικού.Το αεροσκάφος, που συμμετείχε σε νυχτερινή άσκηση μαζί με άλλα τρία F-16, χάθηκε από τα ραντάρ περίπου στις 8 το βράδυ, ενώ βρισκόταν στο πεδίο βολής Ψαθούρα, κοντά στην Αλόννησο. Πάντως, το γεγονός ότι βρέθηκε το πτώμα του χειριστή αποδεικνεύει, σύμφωνα με έμπειρους αεροπόρους, πως ο άτυχος Σμηναγός (Ι) Αθανάσιος Μπατσαράς επιχείρησε εγκατάλειψη λίγο πριν το μαχητικό του προσκρούσει με μεγάλη ταχύτητα στη θάλασσα.

Εκτιμάται πως συνήλθε από παραίσθηση στην οποία είχε πέσει και η οποία τον οδήγησε στη θανάσιμη πορεία. Εξετάζεται ακόμη το ενδεχόμενο ο πιλότος να έχασε τη ζωή του ακόμη και από πνιγμό. Αυτό θα αποδειχθει στο 251 Νοσοκομείο της Αεροπορίας. Το αεροσκάφος που κατέπεσε ήταν το υπ' αριθμ 99-1516, με ημερομηνία κατασκευής 29 Αυγούστου 2003. Αφίχθη στην Ελλάδα την 02 Οκτωβρίου 2003 και είχε συμπληρώσει 442 ώρες πτήσεως. Ο Σμηναγός (Ι) Αθ. Μπατσαράς ήταν 35 ετών, έγγαμος και έμπειρος χειριστής με 1500 περίπου ώρες πτήσης


Και από http://www.e-tipos.com:

Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε την Πολεμική Αεροπορία και βύθισε στο πένθος την οικογένεια του. Πρόκειται για μεγάλη οικογενειακή τραγωδία. Η σύζυγος του πιλότου είναι έγκυος στο πρώτο τους παιδί. Ο άτυχος σμηναγός ήταν ένας από τους καλύτερους και εμπειρότερους χειριστές της 110 Πτέρυγας Μάχης (της 337 Μοίρας) της Λάρισας, όπου υπηρετούσε τα τελευταία χρόνια. «Ηταν ο F-16αρης των F-16», είπαν άνθρωποι που πετούσαν μαζί του. Στη χθεσινή άσκηση ήταν μάλιστα ο αρχηγός της αποστολής.

Το μονοθέσιο μαχητικό F-16 block 52 pluς είχε απογειωθεί με ακόμη τρία του ίδιου τύπου για να πραγματοποιήσουν νυχτερινή άσκηση αναχαιτίσεων στην Ψαθούρα, βορειοανατολικά της Αλοννήσου, στο πλαίσιο αξιολόγησης από το ΝΑΤΟ.

Ο καιρός ήταν καθαρός (sky clear διδόταν) και το σενάριο, όπως προβλέπεται σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, ήταν ήπιο. Αναχαιτίσεις σε ύψος μεταξύ 15.000 και 20.000 ποδών και μικροί ελιγμοί.
Ενώ η άσκηση εξελισσόταν ομαλά, 15 λεπτά πριν από τις 8 το βράδυ το μαχητικό χάθηκε από τα ραντάρ της Αεροπορίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, χειριστής ενός άλλου μαχητικού που συμμετείχε στην άσκηση είδε μία λάμψη χαμηλά, στην επιφάνεια της θάλασσας. Αεροπόροι που έχουν ασχοληθεί με τη διερεύνηση ατυχημάτων φέρονται πάντως να καταλήγουν στην παραίσθηση, αφού ο σμηναγός δεν ανέφερε ούτε κάποια μηχανική βλάβη ούτε επιχείρησε να εγκαταλείψει το αεροσκάφος. Το F-16 block 52 plus είναι από τα τελευταία που παρέλαβε η Π.Α. και το δεύτερο που πέφτει. Το πρώτο ήταν η μοιραία συντριβή του σμηναγού Κ. Ηλιάκη.


Οι ειδήσεις της ΝΕΤ το μεσημέρι είπαν πως κατά πάσα πιθανότητα ο σμηναγός χρησιμοποίησε την αυτόματη εκτίναξη αλλά πέφτοντας στην θάλασσα έσπασε το χέρι του και ημιλιπόθυμος όπως ήταν πέθανε από πνιγμό.

Νομίζω ότι οποιαδήποτε άλλη είδηση σήμερα απλά δεν έχει σημασία.
Τιμή και δόξα στον ήρωα Αθανάσιο Μπατσαρά!

Υ.Γ. Ένα μόνο ερώτημα: γιατί η τούρκικη φρεγάτα ήταν για άσκηση στις Σποράδες (!) και γιατί έφτασε πρώτη στη σωρό του άτυχου σμηναγού (σ.σ. γνωρίζω προσωπικά αρκετά καλά το δίκαιο και τις πρακτικές της θάλασσας αλλά το ερώτημα είναι και πάλι ουσιαστικό). Και πόσο ειρωνικό είναι οι Τούρκοι για τους οποίους η εκπαίδευση των πιλότων μας ξεπερνάει καθημερινά τα ανθρώπινα όρια, να περισυλλέγουν το "θύμα" τους στο κέντρο της χώρας μας και να πρέπει να τους ευχαριστήσουμε κιόλας;;;;

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Τρώω φλας και ρωτάω εσάς! Μητροπάνος

2 σχόλια

Κάθεσαι αμέριμνος και πίνει το καφεδάκι σου και ξαφνικά τσαααάκ (!) έρχεται στο μυαλό σου ένα πρόσωπο! Ένα πρόσωπο που παλιότερα απασχολούσε την επικαιρότητα και το τελευταίο διάστημα έχει χαθεί. Που κάποτε σου τον έδειχναν σχεδόν κάθε μέρα και τώρα ούτε που τον αναφέρει κανείς.
Και λες μα που χάθηκε αυτός/αυτή ρε παιδί μου! Ε, δεν θα ρωτήσεις τους φίλους σου μήπως ξέρουν;
Και το πρώτο ερώτημα για σήμερα είναι:
Μήπως ξέρετε που έχει χάθει ο Δημήτρης Μητροπάνος;

Αν έχετε κάτι ακούσει ή απλά θέλετε να πείτε ότι και εσείς τον έχετε ψιλοχάσει σχολιάστε κατά τα γνωστά.
Υ.Γ. Δυστυχώς για όποιον ξέρει, δωράκι δεν παίζει, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Εκτός βέβαια από την αγάπη μας!

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Κοροϊδευόμαστε!

0 σχόλια















Διαβάζω από το περιοδικό Vmen του Βήματος της Κυριακής (Τεύχος Δεκεμβρίου 07, σελ 307) τις "αναμνήσεις" του πρώην γερουσιαστή της Πολιτείας Νιου Χάμσιρ και νυν προέδρου της Ελληνοαμερικανικής Ενώσεως για την υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων: "Όταν οργανωθήκαμε (οι Έλληνες της Αμερικής) για να πιέσουμε τον τότε υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον ώστε να μην υπάρχει η λέξη Μακεδονία στην ονομασία της νοτιότερης πλευράς της Γιουγκοσλαβίας, κατορθώσαμε να πάρουμε γραπτή δήλωσή του ότι ποτέ δεν θα υπερψηφίσει ονομασία που να περιέχει τη λέξη Μακεδονία. Έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του (20 Ιανουαρίου 1993), οι ίδιοι παράγοντες της ελληνικής κυβέρνησης που μας είχαν ζητήσει να συμβάλλουμε σε αυτή την υπόθεση μας ζήτησαν να τον απαλλάξουμε από τη δέσμευση αυτή και να του προτείνουμε να στηρίξει την καινούργια θέση της τότε ελληνικής κυβέρνησης, την ονομασία πΓΔΜ. Το ακριβώς αντίθετο από εκείνο, το οποίο σχεδόν το επιβάλαμε να υπογράψει λίγους μήνες πριν."

Το θέμα αυτό ΔΕΝ ήταν πρωτοσέλιδο στο Βήμα. Το θέμα αυτό ΔΕΝ ήταν καν άρθρο στο Βήμα. Το θέμα αυτό εδώ και δεκαπέντε χρόνια ΔΕΝ έγινε άρθρο πουθενά (τουλάχιστον δεν έπεσε στη δική μου αντίληψη και θεωρώ ότι αυτά τα παρακολουθώ στενά).

Και ρωτάω ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΜΑΣΤΕ;; Ή μας κοροϊδεύουν τόσο καλά που δεν παίρνουμε χαμπάρι; Αυτές τις μέρες απελευθερώθηκε και ο Λάλας ( ο οποίος καταδικάστηκε ότι κατασκόπευε υπερ της πατρίδας του τις Ηνωμένες Πολιτείες) . Η Ελλάδα τον αγνόησε. Ούτε καν τον χρησιμοποίησε. Και φυσικά κανένας "σοβαρός" δημοσιογράφος δεν του έκανε συνέντευξη. Ο κ. Χατζηνικολάου, ο κ. Ευαγγελάτος, ο κ. Τριανταφυλλόπουλος, η κ. Στάη είμαι σίγουρος είχαν πολύ σημαντικότερα θέματα στο δελτίο τους....

Ίσως κάποια μέρα μας αξιώσει ο Θεός και δούμε κάποιον Έλληνα πολιτικό, κάποιον -που να χειρίστηκε μια υπόθεση της πατρίδας μας , να βγει και να παραδεχτεί ότι μέσα στο γαϊτανάκι το λαθών και το καταστροφών έχει και αυτός το ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ. Ίσως κάποια μέρα μας αξιώσει ο Θεός να αναλάβουμε και το ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ!
Καημός.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Το αυτοκίνητο της χρονιάς- Datsun

2 σχόλια















Το αυτοκίνητο της χρονιάς είναι το Datsun του παππού μου!
Φαντάζομαι θα περιμένατε να είναι κάποιο από τα καινούργια TFSI της Volkswagen ή της Audi ή κάποιο από τα καινούργια πολυμορφικά ή ίσως κάποιο ντιζαϊνάτο , φουτουριστικό, οικολογικό μοντέλο. Λογικά και εγώ. Όμως κουράστηκα από όλο αυτόν το νεωτερισμό. Για μένα το αυτοκίνητο της χρονιάς είναι το Datsun του παππού μου!

Ο παππούς έχει πια πολλά χρόνια που έφυγε και μαζί του δώσαμε και το Datsun. Μην ανησυχείτε δεν πρόκειται να γίνω μελό. Απλά μετά από τόσα μοντέλα και καινοτομίες ξαναθυμήθηκα το παλιό μας, έμπιστο και αδιαμαρτύρητο φορτηγάκι. Το είχε ο παππούς για πάνω από είκοσι χρόνια. Και που δεν πήγε με αυτό. Με αυτό κουβάλησε όλα τα υλικά όταν χτίζαμε το σπίτι μας. Σε αυτό έμαθε οδήγηση εκείνος, ο πατέρας μου και η μητέρα μου! Με αυτό κουβαλούσε τα κουλούρια όταν είχε καταφέρει να βγάλει μια άδεια για το κέντρο της Αθήνας. Με αυτό πήγαινε στα Καμμένα Βούρλα αργότερα όταν πουλούσε λαχεία. Στην καρότσα του μας φόρτωνε και μας μικρά παιδιά και μας έπαιρνε μαζί του στα Καμμένα. Στην καρότσα του κάναμε τις πιο ωραίες διαδρομές! Και ας μην είχε γόνατα ΜcPherson και αντιστρεπτική ράβδο! Είχε ένα κασσετοφωνάκι που μάσαγε τις κασσέτες μας και μετά τραγουδούσαμε μόνοι μας κάνοντας τη διαδρομή πάρτυ.

Άσε μια φορά που ήρθαμε όλη τη διαδρομή από τα Καμμένα ( τότε καμμένα ήταν ακόμα μόνο τα Βούρλα...) στην Αθήνα χωρίς μπουλόνια! Αλλά ποτέ δεν πάθαμε τίποτα. Και όταν με χιόνια έξω από τη Μαλεσίνα γλίστρησε του παππού και έφερε τρεις τούμπες προφύλαξε τον παππού και βγήκε χωρίς ούτε γρατζουνιά.

Όταν έφυγε ο παππούς το δώσαμε. Εκείνο είχε δρόμους ακόμα να κάνει. Αλλά ένα περίεργο πράγμα. Από τότε, δεκαπέντε χρόνια και βάλε πια συνεχίζουμε να το βλέπουμε. Ή μάλλον συνεχίζει να μας "βλέπει". Σε κάθε καινούργιο βήμα της ζωής μας, σε κάθε δυσκολία ή μεγάλη χαρά εμφανίζεται δίπλα μας στο δρόμο. Κινείται κοντά μας, μας παρακολουθεί για λίγο, και πάλι φεύγει. Ήταν εκεί όταν πήραμε καινούργιο αμάξι, όταν πέρασα στο Πολυτεχνείο. όταν γνώρισα την κοπέλα μου, όταν οδηγούσαμε προς το Ναύπλιο για να παρουσιαστώ για φαντάρος, είναι συνέχεια δίπλα μας.

Είναι σαν υπενθύμιση ότι είναι ο παππούς δίπλα μας. Ότι μας προσέχει. Ότι εγκρίνει τα όσα κάνουμε. Ότι μας προστατεύει. Και ξέρω ότι είναι πια πολλά τα χρόνια για κείνο. Απορώ πως αντέχει να κινείται δίπλα στα σημερινά υπερ-αυτοκίνητα. Και φοβάμαι ότι ίσως έχει η στιγμή να ξεκουραστεί και κείνο. Όμως θα θελα έστω για μια φορά ακόμα να το ξαναδώ. Μια φορά ακόμα. Να με "εγκρίνει"και να με "ηρεμήσει" για μια φορά ακόμα...

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Μάτι, μάτι!

5 σχόλια



Μάτι ήταν και πέρασε! Το ξαναστήσαμε το blogaki και σιγά σιγά θα μπουν και καινούργια στολίδια πιο καλά από τα προηγούμενα!
Τελικά είναι σαν το σπίτι σου το blog. Δεν το περίμενα. Αλλά μόλις το είδα σε μαύρο χάλι κόντεψα να σκάσω. Και ενώ την Τετάρτη είχα δουλειά και δεν μπορούσα να ασχοληθώ μέχρι να κάτσω χτες στο πισί μου και να αρχίσω το συμμάζεμα αρρώστησα. Και δεν σηκώθηκα από την καρέκλα μέχρι τη στιγμή που κάπως βλεπόντανε. Ούτε για φαγητό, ούτε για τουαλέτα! Με μια κανάτα καφέ δίπλα και δώστου να παλεύω με τα html και τους κώδικες...
Όταν όμως το φτιαξα καμάρι τρελό! Ήθελα να το δείξω. Να καλέσω εσάς τους φίλους μου να το δούνε. Να το χαρούνε!
Τελικά η ζημιά της Τετάρτης μπορεί να βγεί και σε καλό. Να φτιαχτούν όλα εξ΄αρχής και καλύτερα (αν και αυτό πρέπει να αφήνω να το πείτε εσείς, αλλά δεν μ'αφήνει το καμάρι)!
Και να μάθω να κάνω και κανα backup! Γιατί τελικά τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι μόνιμο. Ούτε καν το template του blog μας...

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Χριστουγεννιάτικος Στολισμός

2 σχόλια

Τί θα λέγατε να ξεκινήσουμε ένα παιχνίδι; Για να μπαίνουμε σιγά σιγά και στο κλίμα των ημερών; Ποιά ήταν η πρώτη χριστουγεννιάτικα στολισμένη εικόνα που είδατε φέτος; Ποιός ήταν ο πιο ανυπόμονος γείτονας; Μήπως έχετε και εσείς ήδη στολίσει και περιμένετε να σας μιμηθούν και οι διπλανοί γιατί ντρέπεστε να ανάψετε από τώρα τα λαμπάκια μόνοι σας;


Όσο για μένα η πρώτη χριστουγεννιάτικη εικόνα ήταν το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης, 21ης Νοεμβρίου, μία παρά. Είχα βγεί βόλτα με το αυτοκίνητο και περνώντας από τη Βασ. Σοφίας έτυχα πάνω στην ώρα που τα συνεργεία του Δήμου ανέβαζαν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια στις κολώνες. Αλλά και στην Πανεπιστημίου και στο Αttica και παρακάτω, όλο το κέντρο στολίζονταν για αυτές τις γιορτές. Είμαι πολύ χαρούμενος που η Αθήνα με υποδέχτηκε πρώτη στο γιορτινό κλίμα.

Στείλτε και εσείς ή γράψτε για τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια και που τα είδατε.

Υ.Γ. Περιμένω χριστουγεννιάτικες εικόνες ιδιαιτέρως από Lina, Baltazar, Marina, Nιόβη

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

Real FM αληθινοί άνθρωποι, κανονικό ραδιόφωνο

2 σχόλια




ΔΕΥΤΕΡΑ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
06:00 - 08:00
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ - ΤΑΝΙΑ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ
08:00 - 10:00
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΓΚΑΣ
10:00 - 12:00
ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
12:00 - 14:00
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΛΙΑΤΣΟΣ
14:00 - 16:00
ΑΚΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΒΑΣΙΑ ΛΟΗ
16:00 - 18:00
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
18:00 - 20:00
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΟΥΛΕΤΑΚΗΣ
20:00 - 22:00
ΣΤΑΘΗΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ
22:00 - 00:00
ΜΑΓΚΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ
00:00 - 06:00
REAL MUSIC
Βρήκα παρέα στα ερτζιανά!

Εδώ και δυόμιση μήνες σχεδόν από την πρώτη μέρα λειτουργίας του ακούω Real fm 97.8!

Δεν το κρύβω ότι ήταν τα "τηλεοπτικά" πρόσωπα που με έκαναν να συντονίσω το ραδιόφωνο μου στην συχνότητά του. Εκεί όμως γνώρισα καινούργια, ολοκαίνουργα πρόσωπα. Οι ίδιοι οι γνωστοί δημοσιογράφοι που μπροστά στην κάμερα δυσκολεύονται τόσο να ξεφύγουν από την εικόνα που βλέπουν στο μόνιτορ απέναντι τους στον αέρα του ραδιοφώνου "λύνονται", χαλαρώνουν, γίνονται παρέα, κάνουν πλάκα, δείχνουν (στο ραδιόφωνο άλλωστε δε μπορείς να κρυφτείς) τις αδυναμίες τους χωρίς το άγχος της αποδοχής.

Ενημερώνομαι, γελάω, βρίσκω μια συντροφιά και όχι μόνο στο αυτοκίνητο. Ξεκίνησε από το αυτοκίνητο και έχω πλέον καταλήξει στο σπίτι να έχω ανοιχτή αλλά στο mute την τηλεόραση και τέρμα το ράδιο.

Θέλω να ελπίζω ότι αυτό το παρεϊστικό κλίμα δε θα χαλάσει υπό το βάρος της επιτυχίας που έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα τους. Θέλω να ελπίζω ότι αν και είναι αντικειμενικά οι πιο επιτυχημένοι επαγγελματίες της δημοσιογραφία σε αυτό το ραδιόφωνο δε θα εφαρμοστούν καθόλου επαγγελματικές τακτικές. Ξέρω ότι είναι ιδιωτική επιχείρηση αλλά πλέον είναι και η παρέα χιλιάδων ανθρώπων που έχουν ανάγκη από το λόγο.
Έχουμε ανάγκη από το λόγο. Από τη συνομιλία. Από την άποψη του άλλου. Από απόψεις αφτιασίδωτες, ειλικρινείς και συνεπείς. Όσο σπουδαία και αναντικατάστατη είναι η εικόνα τόσο απαραίτητος είναι και ο λόγος. Κανείς δεν κατήργησε τα τηλέφωνα επειδή βγήκαν οι web cam και οι νέοι τρόποι επικοινωνίας, τα mms και οι βιντεοκλήσεις δεν κέρδισαν ούτε ένα απειροστό της κλασσικής επικοινωνίας κι αν η τηλεόραση μας συνεπήρε με την νεανική της φρεσκάδα και ορμή το ραδιόφωνο ξαναβρήκε τη θέση του στη ζωή μας. Δίπλα στον υπολογιστή, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο, από το κινητό μέσα στα πολυκαταστήματα (τί θαυμάσια συντροφιά αλήθεια στις ατέλειωτες ώρες δοκιμασίας της αντρικής υπομονής) στην παραλία( που το θυμήθηκα τώρα,ε;) και που δεν μπορεί να χωρέσει στη καθημερινότητά μας. Και στις δύσκολες καταστάσεις, στις πυρκαγιές, στους σεισμούς αποτελεί τον πρώτο και συνήθως αποτελεσματικότερο δίαυλο επικοινωνίας. Αλλά και στις όμορφες στιγμές, ποιός δεν πανηγύρισε στο EURO με το αμάξι στους δρόμους και το ράδιο στο τέρμα, πόσοι δεν τηλεφωνήσαμε σε σταθμούς να μοιραστούμε τη χαρά μας με τους συνακροατές μας, πόσοι δεν γελάσαμε πρωί πρωί μποτιλιαρισμένοι σε κάποιο δρόμο με κάτι που ακούσαμε στο ραδιόφωνο και μας κοίταγαν οι γύρω σαν ούφο;
Μόνο ένα παράπονο έχω από το ραδιόφωνο. Οι διαφημίσεις. Κάποιες είναι χάλια. Κάποιες είναι πετυχημένες και κάποιες (όπως του Jumbo) κάνουν πάταγο. Θέλω όμως να παρακαλέσω. Μην τις βάζετε συνέχεια. Όχι τις ίδιες. Και χορηγός της εκπομπής να είναι μας ενοχλεί. Μας προκαλεί αηδία. Προσωπικά το θεωρώ υποτίμηση της νοημοσύνης μου να ακούω κάθε 25 λεπτά οτι "ο Μπάμπης έκανε για την εταιρεία του την πιο έξυπνη κίνηση. Πήρε..."! Άσε που ενώ το ακούω κάθε 25 λεπτά τελικά δεν θυμάμαι τί έκανε ο κερατάς ο Μπάμπης! :Ρ Αλλά εκείνη την ώρα με ενοχλεί!
Πολλά θα μπορούσα να γράψω ακόμα αλλά νομίζω ότι ήδη τα ξέρετε. Πείτε μου και εσείς για τον αγαπημένο σας σταθμό. Γράψτε και για τοπικούς που να μπορούμε να βρούμε και να ακούσουμε μέσω ίντερνετ.
Και τώρα συγνώμη αλλά σας αφήνω κάπου εδώ γιατί σε λίγο ξεκινάει η αγαπημένη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο και δεν θέλω να τη χάσω!!

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Στρατηγικές και Μάχες

0 σχόλια

Θα μιλήσω σήμερα για ένα θέμα που αγαπάω ιδιαίτερα αν και ξέρω ότι θα εκπλήξω τους συνεπείς αναγνώστες μου(!) . Είμαι σίγουρος ότι έχετε διαγνώσει ότι είμαι ένας άνθρωπος με ευαισθησίες και ενδιαφέροντα που δεν φοβάμαι να εξωτερικεύσω. Και ότι γκρινιάζω και επαναστατώ για την απανθρωπιά που μας επιβάλλουν οι σύγχρονες καπιταλιστικές συνθήκες ζωής (για να πω και τα κομμουνιστικά μου, να χαρεί κι ο παππούς!). Ταυτόχρονα όμως και χωρίς το ένα να αναιρεί το άλλο δεν μπορώ παρά να παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον τους μεγάλους σύγχρονους "πολέμους", τους πολέμους του μάρκετινγκ.
Αγοράκι γαρ, έμαθα από μικρός να θαυμάζω και να εμπνέομαι από τους μεγάλους στρατηγούς , τους ανίκητους στρατούς, τις σπουδαίες μάχες. Και όπως με συνεπαίρνει ο Πρέσσφιλντ όταν με μεταφέρει στο στρατόπεδο του Αλέξανδρου, όπως έχω "θεοποιήσει" αυτόν το μεγάλο στρατηλάτη και πνευματικό άνθρωπο έτσι "τραβούν" το ενδιαφέρον μου και οι σύγχρονοι ¨στρατηγοί" που κατευθύνουν τους στρατούς τους στις μεγάλες παγκόσμιες μάχες του μάρκετινγκ.
Μάχες κανονικές. Με σπουδαίους στρατηγούς, τακτικές πολύπλοκες, αφοσιωμένους στρατούς, τεχνάσματα και κερκόπορτες και πολλές φορές θύματα. Θύματα που μπορεί να είναι οι εργαζόμενοι και οι υποστηρικτές του ηττημένου, αλλά και όλοι εμείς οι απλοί πολίτες. Λατρεύω να διαβάζω τις στρατηγικές, τις κινήσεις, το τρόπο που προκαλεί ο ένας τον άλλο, την κατασκοπία, την εξέλιξη της μάχης και κυρίως τις αναλύσεις για το τι επηρέασε την τελική έκβαση της μάχης.
Και οι μάχες είναι πολλές και μεγάλες.
Μάχες ιστορικές που χάραξαν το σύγχρονο κόσμο. Όπως εκείνη η "άγνωστη" και μηδέποτε αναφερόμενη μάχη ανάμεσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και το ι.χ. (μάχη που έγινε πολλές δεκαετίες πριν στην Αμερική όπου η General Motors αν και βρέθηκε σε δεινή θέση στην εκκίνηση επιβλήθηκε των σιδηροδρόμων και των τραμ και παρά το εκτεταμένο τους δίκτυο σε ολόκληρη την ήπειρο και επέβαλε την ιδέα της ιδιωτικής μετακίνησης έναντι των μέσων σταθερής τροχιάς "λαδώνοντας" τα κατάλληλα χέρια).
Ή μάχες όπως εκείνη η "ξεχασμένη" ανάμεσα στο συνεχές και το εναλλασσόμενο ρεύμα (και πάλι η Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα το πεδίο της μάχης και οι μεγάλοι επιστήμονες Edison και Westinghouse οι αντίπαλοι) που καθόρισαν τη σημερινή μας κοινωνική δομή.





Μάχες που απέδειξαν ότι δεν νικάει πάντα ο καλύτερος αλλά εκείνος που θα συνασπίσει με το μέρος του τους περισσότερους. Τέτοιες μάχες που διδάσκονται στα εγχειρίδια του marketing management όπως η επικράτηση του κατώτερου φορμά VHS της JVC (ναι αυτού της γνωστής μας βιντεοκασέτας) έναντι του εξαιρετικού Betamax της Sony, του γνωστού πρωτοκόλλου του διαδικτύου TCP/IP έναντι καλύτερων τεχνολογικών διαδικτυακών τεχνολογιών, του πασίγνωστου mp3 έναντι εξυπνότερων τεχνολογιών ήχου. Μάχες που μας διδάσκουν ότι όλα αυτά που είναι γύρω μας δεν είναι τα καλύτερα,τα βέλτιστα αλλά απλά τα επικρατέστερα. Κάτι που άλλωστε ισχύει και πέρα από την τεχνολογία...


Μάχες που αποδεικνύουν ότι η φήμη είναι πολλές φορές αποτελεσματικότερη από την πραγματική δύναμη. Αυτό το απέδειξε στον κόσμο περίτρανα η Coca Cola έναντι της Pepsi, η Amstel έναντι της Heineken, η Kodak έναντι της Fuji, η Nescafe έναντι της Jacobs και τόσα άλλα ονόματα προϊόντων και εταιριών σας που ενώ προσφέρουν το ίδιο ακριβώς προϊόν έρχονται πρώτα και αυτόματα στο μυαλό σας μόλις αναφερόσαστε στην συγκεκριμένη κατηγορία προϊόντων.

Μάχες πολύχρονες με στρατούς που καθοδηγούνται από το όραμα εμπνευσμένων στρατηγών, όπως η εξαιρετικά αμφίρροπη και συνεχιζόμενη μάχη ανάμεσα στην Microsoft και την Apple (με το "πανφταίχτη" Bill Gates που όμως διαθέτει ετησίως το 95% της περιουσίας του για την επιβίωση της Αφρικής και τον "survivor" Στηβ Τζόμπς o οποίος απολύθηκε μετά από 30 χρόνια από την Αpple για να επαναπροσληφθεί το 1988 με ετήσιο μισθό ενός δολαρίου και να την ξανακάνει πρωταγωνίστρια) και με υπερόπλα όπως τα windows και το iPod να εκτοξεύουν το ενδιαφέρον στα ύψη.
Αλλά και μάχες που θα μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον με την έκβασή τους όπως αυτή ανάμεσα στα Blu-Ray και τα High Definition δισκάκια. Μάχη που δεν είναι εύκολο να προβλέψει κάποιος τον νικητή και που θα "ανακατέψει" ολόκληρη την βιομηχανία του θεάματος αλλά και της τεχνολογίας στα επόμενα χρόνια.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να εντρυφήσει κανείς σε όλες τις στρατηγικές κινήσεις και ενέργειες των εταιριών. Και μάλλον δεν είμαι και ο καταλληλότερος για να τις "αποκαλύψω". Βρίσκω απλά ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να τις παρακολουθώ. Θα πρέπει όμως να κρατήσουμε κάποια πράγματα στο μυαλό μας. Ο υλικός κόσμος που φιλοξενεί την καθημερινότητά μας δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ανεπηρέαστης εξελικτικής πορείας της ζωής , της τεχνολογίας και της επιστήμης. Είναι η σύνθεση και το αποτέλεσμα των συναρπαστικών προσπαθειών ομάδων ανθρώπων και συμφερόντων που κατά βάση αδιαφορούν για το κοινωνικό καλό και την ευημερία της κοινωνίας ή στην καλύτερη προσπαθούν να το συσχετίσουν με την δική τους επικράτηση και ευημερία. Και αυτό δεν είναι επ' ουδενί ανάθεμα. Είναι απλά η πραγματικότητα. Που είναι πάντα ελάχιστα χρηστική στην καθημερινότητα μας.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Ο Δρομέας και πάλι στην Ομόνοια

4 σχόλια

















Παλιά είχα ένα φίλο. Πέρναγα κοντά του και άλλοτε ένιωθα οτι με ακολουθούσε και άλλοτε ότι με καλωσόριζε. Ότι με υποδέχονταν σε αυτή την αφιλόξενη πόλη. Οι άλλοι νόμιζαν οτι τους γύριζε την πλάτη. Εγώ έβλεπα να μου ανοίγει τα χέρια, να μου προσφέρει την αγκαλία του. Ήταν ο φίλος μου σε αυτή τη τρέλα.
Οι πολλοί δεν τον χώνευαν. Οι ειδικοί τον κατηγορούσαν και αυτόν και τον "πατέρα" του. Οι υπεύθυνοι δεν τον φρόντιζαν. Τον άφηναν μόνο του και βρώμικο. Του κλέψαν τη λάμψη για να μην καθρεπτίζονται στα κομμάτια του οι κενές σκέψεις τους. Οι εργολάβοι μου τον πήραν. Το βάλανε στη βιτρίνα του Hilton. Και η πλατεία του γέμισε μεταλλικά παραπετάσματα και εργάτες λαθρομετανάστες. Και όταν τελείωσαν έργα, φύγαν τα παραπετάσματα και μείναν οι λαθρομετανάστες. Και αφού δεν είναι εκείνος πια εκεί να τη προσέχει η πλατεία του έγινε το κέντρο παρανόμων. Και έπαψε να είναι η πλατεία του.
Στέκει τώρα στο Hilton. Δεμένος με νήματα αόρατα. Θέλει να τρέξει προς το Φάληρο. Προς τη θάλασσα. Άμμος ήτανε προτού γυαλί να γίνει. Άμμος ήταν και γυρεύει πια τη θάλασσά του. Δεν μας αντέχει. Δεν τον νοιάζει πια. Κουράστηκε τόσο καιρό να τον κατηγορούν. Χαίρεται που τον έχουμε πια ξεχάσει. Ξεχάσαμε την υπόσχεσή μας να τον ξαναπάμε στην πλατεία του, μόλις τέλειωναν τα έργα.
Όμως εμείς τον θέλουμε στο κέντρο αυτής της πόλης. Και νομίζω δεν είμαστε λίγοι οι φίλοι του. Και προτείνω να ενώσουμε τις φωνές μας. Η δύναμη του διαδικτύου ξέρουμε πια πως δεν είναι μικρή. Ας ενώσουμε τις φωνές μας για να γυρίσει ο Δρομέας στην πλατεία του. Να ξαναγίνει η Ομόνοια το φιλόξενο κέντρο αυτής της πόλης. Όσοι νοιάζεστε για τον φίλο σας, για την πόλη σας γράψτε στα blog σας, κάντε θόρυβο, κάντε το θέμα. Μέσα σε όλα ας ξαναγίνει ο δρομέας η αρχή και το σύμβολο της διεκδίκησης για την επιστροφή της αισθητικής σε αυτήν την πόλη.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Χριστόδουλος replaceable!

3 σχόλια













Είναι κάποιες μέρες που δεν κυλάνε με τίποτα. Περνάνε τόσο δύσκολα, που όταν κάποια άλλη μέρα βουτηγμένος στις δουλειές δεν προλαβαίνεις να σηκώσεις κεφάλι, τις αναπολείς και κακίζεις τον εαυτό σου που δεν τις χάρηκες τις τεμπέλες τις ώρες. Τελοσπάντων, όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, συχνά στρέφεσαι προς τους δέκτες σημάτων και πομπούς κοινωνιολογικών και άλλων ποικίλων θεμάτων που αφθονούν πια στα σπίτια μας. Τις τηλεοράσεις ντε (ψώνιο που το 'χω ο λυρικός!). Και κάποιες φορές τυχαίνεις σε θέματα που σε τραβάνε. Που έχουν κάποια παραπάνω συζητητική αξία βρε αδερφέ. Που σε αγγίζουν. Όπως η υγεία του αρχιεπισκόπου. Όταν δεν τη ευτελίζουν. Όταν δεν τον διασύρουν.
Όπως και να κάνουμε είναι κομμάτι της κοινωνικής μας ζωής. Της ζωής μας. Της προσωπικότητάς μας. Ακόμα και αν διαφωνείς μαζί του του οφείλεις ευγνωμοσύνη για το πόσο απλά συγκεκριμενοποιεί τις απόψεις σου. Η δική του απόλυτη και εκκωφαντική θέση κάνει πολύ εύκολο το να αντιταχθείς ή να συμφωνήσεις μαζί του. Με την στάση του σε καθορίζει.
Θέλεις λοιπόν να ακούσεις πως πάει. Σε μαθαίνουν για μήνες να ενδιαφέρεσαι για την πορεία της υγείας του. Τον "ακολουθείς" στην Αμερική. "Γυρνάτε" μαζί. Ακούς όλους τους ειδικούς και μη για τα λάθη και τα σωστά της θεραπείας. Και ξαφνικά! Ο Αρχιεπίσκοπος δεν είναι απαραίτητος για τα δελτία. Δεν είναι απαραίτητος για τα τοκ σόου. Δεν τον έχει ανάγκη η Τατιάνα, η Χριστίνα, ο Λαζόπουλος (αυτοαναγγελθέν μέτρο της εθνικής ευαισθησίας και συνείδησης). Υπάρχει το ΠΑΣΟΚ, η Βροχοπούλου, τα Ζωνιανά. Αλλά εγώ που έμαθα να νοιάζομαι θέλω να μάθω. Ελπίζω να ακούσω μια κουβέντα. Πώς πάει. Αν βελτιώθηκε η υγεία. Αλλά τίποτα. Αποκλεισμένος από παντού. Αχρείαστος. Replaceable!
Ποιος καθορίζει τί θα μάθω; Και μου το "πουλάει" ως δική μου απαίτηση. "Αυτά θέλει ο κόσμος". Ποιος με ρώτησε; Τί εναλλακτικές έχω;
Τελικά μήπως μόνο στη ιστόσφαιρα (νεωτερισμός εδώ!) έχω επιλογές; Στρέφω το κεφάλι από την οθόνη της τηλεόρασης. Αποστρέφω καλύτερα. Και ξανανοίγω το pc. Καλησπέρα σας φίλοι!

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Νομαρχία Αποτελέσματα

2 σχόλια











Περίμενα από το καλοκαίρι τα αποτελέσματα του διαγωνισμού της Νομαρχίας Αθηνών. Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε αλλά μια θέση στο δημόσιο έχει κάποια πλεονεκτήματα που δύσκολα βρίσκεις αλλού. Ανοίγω τον πίνακα των διοριστέων, τζίφος. Ανοίγω τον πίνακα κατάταξης, κατεβάζω την μπάρα 50.. 70...100... 250... πουθενά! Ρε γαμώτο που είμαι; Ανοίγω τον πίνακα των απορριφθέντων και βουαλά αποκάλυψη! Μαζί με καμιά πεντακοσαριά έχουμε απορριφθεί γιατί καταθέσαμε ελλειπή δικαιολογητικά!!!Ναι. Καμιά πεντακοσαριά μηχανικοί κατορθώσαμε να μην πάμε τα σωστά δικαιολογητικά! Τα πήρα! Πήγα σήμερα στη Νομαρχία να ζητήσω τα ρέστα. Με πιάσαν τα επαναστατικά μου και άρχισα τις φωνές. Με πήρε μια κυρία παράμερα. "Παιδάκι μου μη φωνάζεις. Όντως ξέχασες να φέρεις δικαιολογητικά. Την ταυτότητα της ΔΑΠ έπρεπε να φέρεις. Κανένα χαρτί από την τοπική της Νέας Δημοκρατίας. Αυτά δεν τα έφερες. Αδίκως φωνάζεις."
Μου έφυγε κάθε διάθεση διαμαρτυρίας. Κατέβασα τα αφτιά και έφυγα. Την ταυτότητα της ΔΑΠ. Το είχα σκεφτεί αλλά...

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Shaolin- Γκαντεμιά!

2 σχόλια
















Καμιά φορά σκέφτομαι ότι με τη γκαντεμιά που με κυνηγάει, αν αποφασίσω να εγκαταλείψω τα εγκόσμια και να κλειστώ σε μοναστήρι, θα τύχω σε μοναστήρι Shaolin και θα μου βγάζουν την πίστη όλη μέρα με τα τα τρομακτικά που κάνουν! Ούτε εκεί θα ηρεμήσω! ;)

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Foidel - εννοείται!

0 σχόλια

-Είναι ο Φοίβος στο Ζυγό;
-Ναι ντε, δεν είδες τις αφίσες!
-Πότε ξεκίνησε;
-Από αύριο!
-Και σήμερα τι θα κάνουμε;
-Υπομονή!

Μετά από ένα ελληνικό καλοκαίρι που απέδειξε γι’ ακόμα μια φορά ότι δεν είμαστε κατάλληλοι για τίποτα, ο Φοίβος Δεληβοριάς και οι συνεργάτες του, ανεβαίνουν φέτος το χειμώνα στο «Ζυγό» (Κυδαθηναίων 22, Πλάκα) «Κατάλληλοι από 13». Με καταιγιστική δράση , σκηνές καταδίωξης, μικρές δόσεις βίας και σεξ, μερικές κακές λέξεις και μία σκηνή κανιβαλισμού, βγαίνουν χαρούμενοι από την δικτατορία των νηπίων και εξορίζονται στα χειμερινά Δευτερότριτα.

6 μουσικοί και 2 νέες τραγουδίστριες 1 σκηνογράφος, 1 φωτιστής και 1 ηχολήπτης προσπαθούν να ξαναμπούν στο απαγορευμένο σινεμά της εφηβείας τους και καλούν όλους τους φίλους τους να το τραγουδήσουν και να το χορέψουν.Για να ευνοείται το τελευταίο, εκτός από τα τραπέζια, ο χώρος θα διαμορφωθεί ειδικά και για τους όρθιους, αρκεί να μην είναι πολιτικώς ορθοί. Να είστε κι εσείς εκεί. Του χρόνου μπορεί να καταφέρουμε να γίνουμε Ακατάλληλοι!

Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 5 Νοεμβρίου και θα τελειώσουν στις 18 Δεκεμβρίου. Μόνο Δευτέρα-Τρίτη. Ώρα έναρξης: 21.30 Τιμή εισόδου: 15 ευρώ με ποτό. Φοιτητικό, 10 ευρώ με ποτό. Τηλ. Κρατήσεων 210-3241610

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Ρε Νίκο, βάλε καμιά φωνή! Φτάνει ρε Τατιάνα!

0 σχόλια

Εμένα παλιά η Τατιάνα μου άρεσε. Ως γυναίκα (είχε έναν αέρα... ) αλλά και οι εκπομπές της. Ναι κουτσομπολίστικες, αλλά συνεπείς σε αυτά που υπόσχονταν. Ήξερες τι θα δεις. Μεσημεράκι, δεν ήθελες πολλές σκοτούρες, έβαζες την Τατιάνα και κατέβαινε πιο εύκολα το μπριάμ!
Τώρα πια δεν αντέχεται! Δεν βλέπεται. Δεν ασχολούμαι με την εμφάνιση που είναι βγαλμένη από τη βικτωριανή εποχή! Δεν αντέχονται τα θέματα της. Μετά τα σιαμαία, χθες έβγαλε μια δυστυχισμένη γυναίκα. Ένα κουβάρι ιστοί μαζεμένοι σε μια μπλούζα και ένα κεφάλι επάνω, χυμένα στο καναπέ της Τατιάνας! Χωρίς μέση, χωρίς πόδια! Αν δεν το είδατε είστε πολύ τυχεροί! Και μην επιδιώξετε να το βρείτε. Δεν με ενδιαφέρει τι είπε. Δεν με ενδιαφέρει πως το χειρίστηκε. Το άλλαξα αμέσως αλλά το απόκοσμο θέαμα πρόλαβε να μου τυπωθεί στο μυαλό.
Πλέον έχω πειστεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανακόψει η Τατιάνα μόνη της την πορεία προς τον κατήφορο. Έχει αλλοτριωθεί πλέον. Δεν ξέρω σε τι διαδρομές κινείται το μυαλό της, σε τί μαρτύρια υποβάλει τον ψυχισμό της. Αλλά δεν πιστεύω να αλλάξει. Για αυτό περιμένω μήπως ο Ευαγγελάτος την ανακόψει. Αυτός τί χρωστάει να συνδέεται με αυτά τα πράγματα; Δεν τα βλέπει; Δεν καταλαβαίνει; Ξέρω. Έχει και αυτός το παρελθόν του. Κουβαλάει και αυτός περιέργες υποθέσεις. Αλλά όχι έτσι. Και πέρα από τον Ευαγγελάτο. Τα παιδιά τους. Γιατί πρέπει να τα φορτωθούν όλα αυτά; Τί σκέφτεται η γυναίκα:
Ξέρω! Τι με νοιάζει εμένα θα μου πείτε; Τι λόγος μου πέφτει; Κανένας! Απλά αναρωτιέμαι...
Και να πεις ότι δεν υπάρχουν σημαντικές ιστορίες που "αξίζει να τις δεις". Και εγχώριες αλλά και παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Όπως για παράδειγμα η ιστορία του 16χρονου Λασίν Σερίφ.
Το πιτσιρίκι από την Ακτή Ελεφαντοστού που τέσσερα χρόνια πριν είδε μπροστά στα μάτια του, μέσα στο σπίτι τους,να εκτελούν τον πατέρα του οι αντάρτες. Τον πατέρα του ο οποίος θυσιάστηκε για προλάβει να φύγει ο Λασίν και να μην τον στρατολογήσουν 12χρονο παιδί. Ο Λασίν έφυγε χωρίς να έχει πάνω του ούτε ένα σεντ, χωρίς διαβατήρια και προορισμό τρύπωσε στο πρώτο αεροπλάνο που μπόρεσε. Η τύχη του τον έβγαλε στη Γλασκώβη. Περιπλανήθηκε στους δρόμους, χαμένος στη μεγαλούπολη. Η νεράιδα που τον προστάτευε ("έγχρωμη" φαντάζομαι...) έφερε στον δρόμο του την ποδοσφαιρική ακαδημία της Ρέιντζερς. Εκεί βρήκε στέγη, φροντίδα και μέλλον. Έγινε ο πρώτος πρόσφυγας που φοράει τη φανέλα της Ρέιντζερς. Ονειρεύεται πάλι. Θα γίνει ποδοσφαιριστής, και θα τον αγαπούν χιλιάδες. Εκεί βρήκε και τη μητέρα του που τέσσερα χρόνια τον νόμιζε χαμένο. «Την πρώτη φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο δεν μπορούσαμε ούτε να μιλήσουμε. Αρχισε να κλαίει, άρχισα να κλαίω και κλείσαμε το τηλέφωνο» λέει ο Λασίν και δακρύζει πάλι. Σε μια βδομάδα θα τη φέρουν κοντά του.
Η ζωή για αυτόν νίκησε. Χιλιάδες άλλοι Λασίν χάθηκαν. Χιλιάδες Λασίν στρατολογήθηκαν σε έναν παράλογο πόλεμο. Κράτησαν όπλα πιο μεγάλα από το μπόι τους. Υπηρέτησαν ποινές πιο βαριές από τα αμαρτήματα των ηγετών τους. Και αυτοί που σώθηκαν, σώθηκαν για να μας θυμίζουν και αυτούς που χάθηκαν. Η ζωή νικάει. Το μήνυμα είναι αυτό. Αλλά και η αδιαφορία μας, η επιλησμοσυνή μας, η αυταρέσκεια μας και η ανηθικότητά μας (βρες τον εαυτό σου κάπου ανάμεσα στα προηγούμενα επίθετα) της βάζουν τα πιο ανυπέρβλητα εμπόδια.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Τα παιδιά του swing - Django Reinhardt(ή πως καταρρέει σε 7 νότες η θεωρία της άριας φυλής)

2 σχόλια



Είναι στις πρώτες εφηβικές αναμνήσεις μου η συγκλονιστική ανάμνηση της ταινίας " Τα παιδιά του Swing"(swing kids,1993). Είμαι σίγουρος ότι την έχετε δει οι περισσότεροι. Ίσως όμως κάποιοι να μην τη θυμάστε. Στην χιτλερική Γερμανία μια παρέα εφήβων αντιστέκεται στη ναζιστική ιδεολογία και lifestyle με όπλα τα νιάτα, τα όνειρά τους, τη φιλία τους και φυσικπά την αγάπη για τη μουσική των μαύρων τη jazz και το swing (τί ρυθμός!). Κι αν κάποιοι ¨ξινιστίκατε" με τη λέξη lifestyle μην ξεγελιέστε. Και o ναζισμός εκφράζονταν μέσω από συγκεκριμένο lifestyle πριν εξελιχθεί σε τραγωδία.Μιλιταριστικό, συντηρητικό, συγκεντρωτικό, αντικαπνιστικό, ελιτίστικο, απαξιωτικό για το διαφορετικό. Lifestyle ήταν και πάντα θα είναι η εφαρμοσμένη ιδεολογία. Για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα ή τη διάθεση να εμβαθύνουν, για τις μάζες που δεν χρειάζεται να ξέρουν.
Επιστρέφω όμως στο θέμα. Η ταινία είναι εκπληκτική. Την έχω δει άλλη μια φορά από τότε αλλά είναι πάντα ζωντανή μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου. Ίσως επειδή ξεχειλίζει από τις πιο ωραίες μουσικές. Ίσως επειδή οι πρωταγωνιστές της είναι νέοι άνθρωποι και η ταινία ζωντανεύει όλες τις συγκρούσεις και τις αγωνίες τους. Άσε που είναι και φοιτητές μηχανικοί και μουσικοί και μπορεί όταν την έβλεπα να μην ήξερα αλλά τώρα που είμαι συνάδελφος μπορώ να μοιραστώ την οπτική τους. Η επερχόμενη εθνική επέτειος είναι μια καλή αφορμή για να δείτε αυτή την ταινία.
Η ταινία όμως είναι και η καλύτερη αφορμή για να γνωρίσετε έναν εξαίσιο μουσικό και ένα σπάνια χαρισματικό άνθρωπο που έζησε και μεγαλούργησε κάτω από την ναζιστική σκιά. Τον Django Reinhardt. Τον σπουδαιότερα κιθαρίστα όλου του κόσμου!
Ο τσιγγάνος αυτός γεννήθηκε το Μάη του 1910 στο Βέλγιο (αφού εκεί έτυχε να περνάει η φυλή του) . Αγάπησε την κιθάρα όπως οι περισσότεροι δικοί του, κατάφερε όμως να παίζει όπως κανείς άλλος. Και όταν στα 18 του η πυρκαγιά που έπληξε το καραβάνι του αφήνει παράλυτο τον παράμεσο και το μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού, αυτός όχι μόνο δεν αφήνει την κιθάρα αλλά κάνει τον κόσμο να παραμιλάει! Προσάρμοσε το παίξιμό του στην αναπηρία του και με την απαράμιλλη τεχνική και μοναδική εκφραστικότητα έφτασε την κιθαριστική τέχνη στο όριό της.
Ο Emmet Ray ο δεύτερος μεγάλος κιθαρίστας του σουίνγκ περηφανεύονταν ότι ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου, εκτός από κάποιον τσιγγάνο με το όνομα Django Reinhardt.Μια φορά που του είπαν την ώρα που έπαιζε στο μαγαζί ότι είχε έρθει ο Django, τρομοκρατημένος έφυγε από τη σκηνή τρέχοντας και έσπευσε να εξαφανιστεί. Λέγεται μάλιστα οτι ο μεγάλος Wes Montgomery "έκλεψε" απο τον Django το χαρακτηριστικό του φρασάρισμα με χρήση ογδόων!
Ορίστε και ένα μοναδικό κλίπ με τον Django. Συγκλονιστικό!
Ξεχάστε την αναπηρία, κλείστε τα μάτια και απολαύστε


Υ.Γ. (προς εμένα) υπομονή, κάποια στιγμή θα βρώ το χρόνο να βάλω ένα player στο blog για να ακούγεται και μουσική.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Lidl - Πάλι την πάτησα!

0 σχόλια




















Πάλι την πάτησα! Ντράπηκα. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί!

Δευτέρα πρωί 8 παρά στον Λίδελο (Lidl!) για να προλάβω το μπουφάν. Είχα καιρό να πάω σε τέτοιου είδους "τελετή". Όποιος έχει πάει πρωί για να προλάβει προσφορά ξέρει τί εννοώ. Η ανθρωπογεωγραφία της ουράς που δημιουργείται έξω από την πόρτα κατά τις 8 παρά είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Εργαζόμενοι που κοιτάνε το ρολόι γιατί είναι σκαστοί από το γραφείο, γιαγιάδες και παππούδες που τους στείλαν τα εγγόνια και ρωτάνε με αγαθότητα "που είναι τα εμπιθρί ;;", κάποιοι σαν εμένα που εκμεταλλεύονται επιλεκτικές προσφορές και οικονομικοί μετανάστες. Ειδικά με τους τελευταίους έχω πρόσφατα αναπτύξει μια αδικαιολόγητη αλλεργική αντίδραση. Να όμως που διαψεύστηκα.
Πρίν ανοίξει η πόρτα άρχισαν τα σπρωξίματα και οι διαγκωνισμοί για να εξασφαλίσουμε την pole position (!) και φυσικά έμπειρος πια σε τέτοια διεκδίκησα το χώρο μου! Νομίζω μάλιστα ότι κατά το μπουκάρισμα ( κάτι ανάλογο με τις σκηνές που βλέπουμε από πολυκαταστήματα του εξωτερικο, ειδικά από καταστήματα με νυφικά!) σε μια κυριούλα εξ Αλβανίας της έδωσα και κατάλαβε! Δεν χρειάζεται να πω πόσο φυλετικά υπερέχων και ανώτερος ένιωσα φθάνοντας στο ράφι με τα μπουφάν πρώτος νικώντας τα "πέραν πάσης σιχασίας (που θα έλεγε και ο Λιακόπουλος) ρυπαρά γένη". Αυτό το αίσθημα όμως ήταν και το βατερλό μου.
Γιατί εκεί στο ράφι με τα μπουφάν η μικρή κοινότητα των αλλοδαπών οικιακών βοηθών και εργατών μεταμορφώθηκε από αγέλη αρπακτικών σε καλοκουρδισμένη ομάδα καλοκάγαθων συνεργατών! Ναι όπως το ακούτε! Οι πιο έμπειρες (!) ανέλαβαν να ταξινομήσουν τα μπουφάν κατά μεγέθη, ανοίγοντας ένα δείγμα από κάθε σχέδιο. Όταν κάποιος πλησίαζε το πάγκο τον ρώταγαν με τα σπαστά ελληνικά τους, τι νούμερο θέλει και του δοκίμαζαν το αντίστοιχο. Όταν το φόραγε, εκείνες ως κριτική επιτροπή του έλεγαν αν του πάει το νούμερο και το σχέδιο. Αν όλα ήταν καλά του έδιναν με ειλικρινή ενθουσιασμό συγχαρητήρια για την αγορά του. Αν κάποιος ήθελε για να ψωνίσει για κάποιον άλλο, φυσικά και τον συμβούλευαν για το μέγεθος εκτελώντας συγκριτικά τεστ με τους παριστάμενους!Μέσα σε δέκα λεπτά είχαν όλοι εξυπηρετηθεί. Και έτσι απλά, με καλή διάθεση "εξυπηρέτησαν" και εμένα. Και όσο η μία με βοηθούσαν να δοκιμάσω και άλλες ξεχώριζαν σχέδια για το νούμερό μου, τόσο ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί για την "είσοδό" μου. Για το στρίμωγμα στην πόρτα. Και κυρίως για όλα αυτά που σκέφτηκα μέχρι εκείνη την στιγμή. Για τις δικαιολογημένες ή όχι προκαταλήψεις μου. Για το στενό μυαλό μου!
Βέβαια δεν είναι τα πράγματα πάντα έτσι. Η αγέλη των αρπακτικών τις περισσότερες φορές ρημάζει τα ράφια αφήνοντας μόνο ανοιγμένες συσκευασίες και τσαλαπατημένα- δοκιμασμένα προϊόντα. Το ότι σε έναν συγκεκριμένο Λίδελο μια συγκεκριμένη, ξεχωριστή παρέα (γιατί έτσι σε έκανε να αισθανθείς) είχε μια πολύ ανθρώπινη συμπεριφορά δεν τους αθωώνει όλους.
Καταδικάζει όμως εμάς, που έτυχε να είμαστε ντόπιοι (όσοι είμαστε ντόπιοι, γιατί όλοι είμαστε τελικά από κάπου αλλού). Εμάς που δεν είχαμε τη ανάγκη να βρεθούμε στη θέση του μετανάστη όπως οι προγονοί μας. Αλλά κυρίως και περισσότερο από όλους εμάς που τα έφερε κάποια στιγμή η ζωή να νιώσουμε τη μοναξιά του ξένου, τα αφιλόξενα βλέμματα είτε ως ταξιδιώτες, είτε ως φοιτητές, είτε ως φαντάροι και τώρα που νοιώθουμε ασφαλείς και στον τόπο μας έχουμε ξεχάσει πόσο άσχημο είναι να μη σε θεωρούν δικό τους οι γύρω σου! Καταδικάζει το φόβο μας για το διαφορετικό. Το ότι δεν κάνουμε συχνά τον κόπο να νοιαστούμε. Το ότι δεν έχουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας ανοιχτεί να κρίνουμε. Και όπου πρέπει να τιμωρούμε ή να απαξιώνουμε ή να αδιαφορούμε. Αλλά όπου πρέπει ή όπου έχουν την ανάγκη μας και μπορούμε να πλησιάζουμε, να βοηθάμε, να τους κάνουμε να νιώθουν αποδεκτοί για την ιδιαιτερότητά τους.
Ντροπή μου και καλά να πάθω.
Ντροπή μου και ευχαριστώ για το μάθημα.
Ντροπή μου και συγγνώμη...

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Mad dictators

2 σχόλια

Έχει απόλυτο δίκιο ο Πρέζα TV για την ακατανόητα προκλητική κίνηση από πλευράς ΜAD! Δεν είχαν παρουσιάσει τέτοια απαράδεκτα φαινόμενα λογοκρισίας μέχρι τώρα! Το διώξαν το παλικάρι απλά και μόνο γιατί είπε το αυτονόητο!
Φυσικά και μοιάζουν τα τραγούδια. Φυσικά και είναι ίδια. Και αυτή τη φορά ο Φοίβος δεν εμπνεύστηκε από τον μουσικό ογκόλιθο (με έμφαση στο λίθος) κ. Καρβέλα αλλά ασέλγησε στους Coldplay! Και με ξέρετε τώρα! Όπου αντίδραση, όπου μανούρα, όπου αντίσταση και εγώ. Ενώστε και εσείς τη φωνή σας με την πρόταση του namaste!
Χώστε τα λοιπόν!

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

El Greco

3 σχόλια



Πήγα και είδα το Ελ Γκρέκο. Πολύ καλή ταινία. Εσωτερική. Το θέμα της έτσι κι αλλιώς πολύ δυνατό, ελληνικό. Η μάχη του φωτός με το σκοτάδι. Εκπληκτικός ο ηθοποιός που παίζει τον ιεροεξεταστή, καλός ο Ελ Γκρέκο, καλός ο Λαζόπουλος, εκπληκτικός ο αείμνηστος ο Μουστάκας και σημαντικές εμφανίσεις από όλους τους Έλληνες αλλά και τους ξένους ηθοποιούς. Μοναδική παραφωνία η δυστυχώς αναμενόμενη εμφάνιση της Ματσούκα. Δεν εμπνέει.
Βέβαια ιδιαίτερο κακό κατά τη γνώμη μου κάνει η λανθασμένη προβολή της ταινίας. Η υπερπροβολή της. Μπαίνοντας στην αίθουσα είσαι προετοιμασμένος για να δεις εικόνες που θα σε συνταράξουν. Μουσική από τον Vangelis (που πριν από χρόνια είχε αφιερώσει έναν εκπληκτικό δίσκο στον Ελ Γκρέκο αλλά μοιάζει να το ...ξέχασε). Μια υπερπαραγωγή (ελληνική και ισπανική συμπαραγωγή) που να θυμίζει Χριστόφορο Κολόμβο. Ή έστω ιδωμένο από μια άλλη οπτική, μια Πολίτικη Κουζίνα. Αλλά η ταινία, που επαναλαμβάνω είναι ιδιαίτερα καλή, είναι πλήρως εσωτερική, αφηγηματική. Μια ταινία που θα έπρεπε να διαρκέσει τουλάχιστον 45 λεπτά ακόμη και να δώσει περισσότερο φως σε στιγμές και εικόνες που θέλαμε να δούμε αλλά δεν μας δείξαν ποτέ.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες για την πολύ σημαντική προσπάθεια και το ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Εύχομαι ιδιαίτερα επειδή το θέμα και το μήνυμα της ταινίας είναι τόσο ελληνικό να εκτιμηθεί δεόντως από τους ειδικούς και να τιμηθεί όπως της αρμόζει.
Συγγνώμη για την κριτική. Είμαι απλά ένας θεατής, άσχετος με την τέχνη του κινηματογράφου. Άκουσα όμως τον κ. Σμαραγδή να ζητάει με την ταινία του να αγγίξει κυρίως την δική μου ψυχή. Του απλού θεατή. Και θεωρώ ότι εκείνος μου έδωσε την "άδεια¨να σχολιάσω χωρίς να είμαι ειδικός το δημιούργημά του.
Να πάτε να τη δείτε. Να είστε όμως προετοιμασμένοι για το τι θα δείτε και να το ευχαριστηθείτε!