Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008

Καμία και σήμερα

10 σχόλια

Κυρίες, κύριοι και μικρά παιδάκια!
Αυτό ήτανε.
Από αύριο ξεκινάνε και επίσημα οι διακοπές μου!
Πρέπει να πάω να μεταδώσω την "επανάσταση" και στην ύπαιθρο....
Και φυσικά είμαι αρκετά ενθουσιασμένος (θα έλεγα πολύ αλλά έχω ακόμη κάποιες εκκρεμότητες για τα ζόρια που με περιμένουν μετά...)
Αλλά τώρα θα ασχοληθώ με τις διακοπές.
Φεύγω όμως με έναν καημό φέτος...
Θα μου λείψετε πολύ!
Θα σας λείψω (θέλω να πιστεύω...)
Όμως όπως το βλέπω τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα θα μπαίνω να σας διαβάζω.
Όχι ότι μου φτάνει...!
Ίσως και συχνότερα τώρα που το σκέφτομαι...
Anyway....
Σας αφήνω με μια μεγάλη αγκαλιά και "επαναστατικά" φιλιά!
Όσοι είστε ακόμα εντός των τειχών (και των τοιχών βεβαίως,βεβαίως...) μην αργήτε!
Όξω απο εδώ και ας είναι όπου θέλετε.
Όσοι ήδη απολαμβάνετε το mojito σας σε κάποια παραλία... c u out there!!!
Όσο για εσάς τους "άτυχους" που θα κάτσετε Αθήνα τον Αύγουστο, δε σας λυπάμαι, η άδεια πόλη μας στα χέρια και στις ορέξεις σας!

Viva de verano!!


Υ.Γ. και επειδή φοβάμαι ότι το κάναμε πολύ μελό το μπλογκάκι τελευταία , χτυπήστε και έναν Μίλτο να έρθετε (και εσείς και εγώ) στα ίσια σας...

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

One way ticket to Beijing

12 σχόλια


Θέλω να αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες!
Τώρα!
Δεν μπορώ να περιμένω.
Βαρέθηκα και με τις επαναλήψεις.
Όσο είχε το Euro καλά ήτανε.
Μετά ξηρασία.
Να αρχίσουν οι Ολυμπιακοί λοιπόν νωρίτερα.
Τί μας πρήξαν οι Κινέζοι ότι είναι έτοιμοι εδώ και χρόνια.

Να μας το αποδείξουν...

Και δεν θέλω απλά να αρχίσουν.
Θέλω να γίνει και κάτι εντυπωσιακό.
Να πάει ότι μπορεί στραβά.

Να σπάνε το κοντάρια στο επι κοντώ.
Να μην πέφτουνε τα εμπόδια, αλλά να είναι όπως οι πόρτες του Τακέσι.
Να αλλάξουνε τα πιστόλια της σκοποβολής με αυτά του λούνα παρκ και να βαράνε στο γάμο του Ξιάο Μινγκ.
Να γεμίσει η λίμνη κωπηλασίας βατράχους.
Να ξαναπάρει χρυσό η Θάνου και να το αφιερώσει στον Τζέκο.
Στην άρση βαρών αντί για εκείνο το αλεύρι που βάζουν στα χέρια πριν "σηκώσουν" να έχει φαγουρόσκονη.
Τα χρονόμετρα (που εννοείται ότι θα είναι κινέζικα) αντί να μετράνε χρόνο, να κάνουν αντίστροφη μέτρηση.

Να βουλώσουν όλες οι τουαλέτες στο Ολυμπιακό χωριό.

Έστω και κανα δυό από αυτά να μπορούσαν να γίνουν, ο Αύγουστος θα είχε άλλο νόημα.

Θα έβγαζε ο Παυλόπουλος στο παράθυρο τον πρόεδρο των εν Αθήναις Κινέζων να του ζητήσει τα ρέστα.
Η Espresso θα μιλούσε για το σκοτεινό κύκλωμα που χορήγησε Βιάγκρα στους βατράχους και πολλαπλασιάστηκαν.
Ο Τσίπρας θα πήγαινε με τον Κεντέρη στο προεδρικό (γιατί αυτός δηλαδή δεν έχει ανθρώπινα δικαιώματα που άνοιξε η γης και τον κατάπιε;- εσείς δεν έχετε πέσει ποτέ από μηχανή;;;)
Το ΛΑΟΣ θα κατηγορούσε το ΚΚΕ ότι αυτή είναι η κομμουνιστική Κίνα που οραματίζεται.
Το ΚΚΕ θα κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ οτι φταίει για το κατάντημα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο ΓΑΠ θα ζητούσε οι αγώνες να γίνονται από εδώ και πέρα στην κοιτίδα τους, την Ατλάντα και μπορεί να έκανε και μια δήλωση στήριξης στο δοκιμαζόμενο λαό του Μπουρούντι έτσι για ξεκάρφωμα.
Η Ν.Δ. θα δεσμεύονταν ότι θα διερευνήσει όλες τις προηγούμενες καταγγελίες και οι ένοχοι θα σταλούν στη δικαιοσύνη, ενώ ταυτόχρονα θα εξέφραζε και την απορία της για αυτή τη κατάσταση καθώς στη γενική δοκιμή των αγώνων στο Playstation παρουσία του πρωθυπουργού όλα πήγαν ρολόι.

Αλλά και τίποτα από αυτά να μη γίνει μου αρκεί να αρχίσουν οι αγώνες.
Δεν αντέχω άλλο Πόποτα και Χαρούλα Πεπονάκη!
Δεν θέλω να θυμηθώ ούτε πόσους πήρε η Μπρέντα στο Beverly Hills. ούτε πόσους έσωσε η Πάμελα στο Baywatch!
Τόσες συνεδρίες έκανα για να τα ξεπεράσω όλα αυτά!!
Έλεος!

Γιαυτό σας λέω.
Να ξεκινήσουν οι αγώνες!

Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Γίνεται ένας επαναστάτης να είναι τόσο συντηρητικός (2)

9 σχόλια

Χρωστάω τη συνέχεια της προπροηγούμενης ανάρτησης.
Και φυσικά δεν το ξέχασα. Παρεμβλήθηκε όμως το θέμα του Περάματος (ποιο; αν ναι μωρέ, εκείνο που έγινε στο καράβι, ωχ που το θυμήθηκες καλά τώρα, εδω πιάσαν το δολοφόνο του Σεργιανόπουλου...).
Μετά την αντίθεση μου με τον παππού μου, το δεύτερο που με έχει τρομάξει είναι η ταύτιση με τη γιαγιά μου (από το άλλο σόι).
Απλή γυναίκα, του χωριού (Μηλεαί Πηλίου σου λέει!). Αμόρφωτη.
Τις προάλλες της αποκάλυψα ότι η γη είναι στρογγυλή (!) και το βράδυ το έλεγε συνωμοτικά στη γειτόνισσα: "ξέρεις τι μου είπε ο έγγονας, η γη που είμαστε λέει είναι σαν πορτοκάλι και εμείς πατάμε πάνω και δεν πέφτουμε ας γυρίζει γιατί γυρίζει σιγά"!!
Εκτός από τις κοσμολογικές της γνώσεις όμως είναι γιαγιά υπόδειγμα.
Θυσία μια ζωή για όλους. Ζώντες και τεθνεόντες.
Ακόμα και για τους αγιούς. Νηστείες ατελείωτες, ακόμα και ενάντια στην υγεία της.
Μια γυναίκα που έζησε με το φόβο και το δέος για το θείο.
Μια γυναίκα που στα δύσκολα έτρεχε στους παπάδες και τα θαύματα.
Μια γυναίκα που καθόριζε τη ζωή της με τις συμβουλές των παπάδων...
Εδώ ακριβώς είναι το θέμα.
Επαναστατικός εκ γεννετής. Παιδί της εποχής μας. Άνθρωπος που προσπαθεί να καταλάβει τη θεωρία που λέει ότι ο πραγματικός κόσμος είναι τουλάχιστον τετραδιάστατος και η τρισδιάστατη προβολή του την οποία αντιλαμβάνόμαστε είναι απλά αποτέλεσμα των ελλειπών μας αισθήσεων, δεν μπορεί να αποδέχθει οτι αν έτρωγα χθες λάδι θα στεναχωριόνταν η Αγία Παρασκευή!
Τα φέρνει όμως κάποιες φορές έτσι η ζωή...
Εγώ, ο ρεαλιστής. Ο πραγματιστής. Ο αναζητών την κρυμμένη αλήθεια πίσω από τις σκιές... 'Ηρθε η ώρα η δύσκολη.
Η ώρα που τα χρειάστηκα.
Και μη έχων που αλλού να απευθυνθώ, μίλησα για το πρόβλημα που τότε αντιμετώπιζα σε ένα ιερέα...
Πρέπει εδώ να διευκρινήσω ότι δεν ήταν τυχαίος ιερέας. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος. Θα έλεγα άγιος αλλά ξέρω ότι δε θέλει.
Τον πήρα στο τηλέφωνο (γιατί δεν είναι στην Αθήνα αλλά στο Καρπενήσι). Του είπα οτι ήθελα να μιλήσω μαζί του γιατί έμαθα ότι είναι σπουδαίος παπάς και μόνο που δεν μου το έκλεισε!
Με ξεκάθαρο, ήρεμο αλλά και επιβλητικό τρόπο μου υπενθύμισε ότι οι άνθρωποι είμαστε όλοι ίδιοι κάτω από τα μάτια του Θεού! Αυτή ήταν η πρώτη του κουβέντα.
Ντράπηκα και ψάρωσα!
Με τί άνθρωπο είχα να κάνω;
Του ζήτησα βοήθεια για το πρόβλημά μου και μου είπε να προσευχηθώ! Και θα ότι θα προσεύχονταν και εκείνος μαζί μου.
Του είπα ότι είμαι σε τέτοια απόγνωση που αν κάποιος πειράξει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο θα τον σκοτώσω. Και μου απάντησε ότι το αφαιρέσω μια ζωή είναι εύκολο. Η αγάπη είναι να είμαι έτοιμος να χαρίσω τη δικιά μου για το πρόσωπο αυτό!
Του είπα να του στείλω λεφτά για να ανάψει ένα κερί. Και μου είπε ότι για το κερί δεν θέλει λεφτά! Μόνο αν ποτέ βρεθώ στο Καρπενήσι να πάω να τον βρώ να με φιλοξενήσει και να βάλει ένα κρασί να πιούμε.
Τί να πω...
Εγώ που τα κορόιδευα αυτά, να έχω μαγευτεί από έναν παπά που του μίλησα για 4 λεπτά από το τηλέφωνο...
Όταν το πρόβλημά μου λύθηκε τον ξαναπήρα.
Να τον ευχαριστήσω.
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και με ξαναέκοψε!
"Το Θεό παιδί μου, το Θεό να ευχαριστήσεις, εγώ δεν έκανα τίποτα"!
Με ρώτησε μόνο αν όλα είναι καλά, χωρίς να δείχνει ότι θέλει να ακούσει λεπτομέρειες και όταν του απάντησα, μου ξαναείπε με όλη τη ζέστη της φωνής του,αν ποτέ περάσω από το Καρπενήσι να πάω να τον βρώ και σχεδόν μου το έκλεισε!
Αυτός ο ιερέας με άλλαξε. Με δυο κουβέντες. Από το τηλέφωνο.
Με την αγάπη που εννοεί ο Χριστός να ενώνει τους ανθρώπους.
Και να΄μαι τώρα να μιλάω για το Χριστό...
Εντάξει δεν έχω αρχίσει τις νηστείες και τα τάματα.
Αλλά και μόνο το ότι απευθύνθηκα σε έναν ιερέα και τελικά όχι μόνο δεν απογοητεύτηκα αλλά ενθουσιάστηκα (χωρίς ούτε στιγμή να ξεχνάω ότι όλα αυτά ισχύουν για τον συγκεκριμένο και ίσως και κάποιος άλλους ξεχωριστούς και "επίλεκτους" ανθρώπους της εκκλησίας και όχι για τη μάζα...) είναι αρκετό.
Αρκετό για να αναρωτηθώ.
Ποια είναι τελικά η αξία των διαφωνιών μας, αν αυτές είναι σε θεωρητικό επίπεδο;
Πόσο ισχυρά είναι τα πιστεύω μας, αν δεν έχουν δοκιμαστεί;
Μήπως τελικά δεν υπάρχουν ούτε ιδεολογίες, ούτε θεωρίες, ούτε τακτικές και θέσεις αλλά όλα κρίνονται από το συγκεκριμένο άνθρωπο που τα εκφράζει και τη στιγμή αυτή καθ΄αυτή που το μήνυμά του θα βρει εσένα;

Σάββατο 26 Ιουλίου 2008

Δεν είναι τίποτα Και αυτό θα ξεχαστεί

10 σχόλια



Does anybody know what we are living for ?
Does anybody know what we are dying for ?

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Γίνεται ένας επαναστάτης να είναι τόσο συντηρητικός (ή μήπως αλλάξαν οι καιροί κι οι άνθρωποι)

15 σχόλια


Αυτές τις μέρες έπιασα τον εαυτό μου να υποστηρίζει σε δύο θέματα ακραίες, συντηρητικές απόψεις. Ή τουλάχιστον απόψεις που για τους γονείς μας θα θεωρούνταν ακραία συντηρητικές.
Και το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο αν σκεφτείτε ότι όχι απλά τις υποστήριζα και τις υποστηρίζω αλλά είμαι εντελώς αμετακίνητος ως προς αυτές.
Να εξηγηθώ όμως καλύτερα.

Το πρώτο θέμα είναι το ότι θα ήθελα να επιστρέψει το πολυτονικό σύστημα.
Συνεχίζετε ακόμα να διαβάζετε;
Και επιμένω. Να επιστρέψει το πολυτονικό.
Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω να γράφω σε πολυτονικό σύστημα.
Είμαι και εγώ παιδί της άτυχης γενιάς που διδάχθηκε το μονοτονικό-ατονικό-greeklish σύστημα.
Ψάχνω όμως.
Και ψάχνω, όχι μόνο μέθοδο για να μάθω (προτού καταφύγω στον αυτόματο πολυτονιστή) αλλά και τρόπο να γράφω πολυτονικά στο ιστολόγιο αυτό.
Θεωρώ ότι το πολυτονικό σύστημα (όπως και η σωστή - ορθή γραφή των λέξεων) είναι το μόνο που μπορεί να επαναφέρει τη μουσικότητα της γλώσσας μας.
Διαφωνώ με όσους υποστηρίζουν την απλοποίηση της γραφής μας.
Βρίσκω ότι η ορθογραφία βασίζεται σε απλούς "μαθηματικούς" κανόνες. (τους οποίους αποφεύγουν επιμελώς να μας διδάξουν).
Βλέπω ότι η προτεινόμενη ομογενοποίηση της γλώσσας μας την απομακρύνει τόσο πολύ από την αρχική σημασία και λειτουργικότητά της και τείνει να τη διαφοροποιήσει σε σχέση με τη (θεόπνευστη) γλώσσα των προγόνων μας, όσο διαφοροποιεί η ομογενοποίηση τη γεύση του γάλακτος της Νεστλέ, με αυτό που έχει μόλις αρμεχθεί.

Αυτό όμως με φέρνει σε πλήρη αντίθεση με τους προοδευτικούς. Με ανθρώπους που αγωνίστηκαν τίμια και σκληρά για να φέρουν τη δημοτική και το μονοτονικό. Ο παππούς μου θεωρεί τίτλου τιμής, τον καθημερινό αγώνα του (σαν εκπαιδευτικός) να
εμπεδώσει μεταξύ άλλων τη χρήση της δημοτικής.
Πόσο απολαμβάνω την δεικτική παράφραση του: "Μέριασε βράχε να διαβώ" σε "ύπαγε λοφίσκε ινα διέλθω"!
Και καταλαβαίνω απόλυτα την ιστορική ανάγκη να γίνει το γραπτό κείμενο προσιτό και κατανοητό στην πλατιά λαϊκή μάζα που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να διδαχθεί σωστά ελληνικά.

Πλέον όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει.
Η πρόσβαση στην γνώση και την πληροφόρηση είναι πολύ πιο εύκολη και άμεση.
Οι πειρασμοί και οι αιτήσεις για μια "παγκόσμια γλώσσα" εντονότερες.
Και παρότι η ελληνική γλώσσα αν και εκφυλισμένη μπορεί ακόμα και τώρα, να παραμένει ανένταχτη και ατίθαση (και αναντικατάστατη!) νομίζω ότι χρειάζεται να σταθεροποιήσει και πάλι τις βάσεις της. Να γυρίσει και να ρίξει μια ματιά στο ιστορικό παρελθόν της.

Φυσικά δεν μιλάμε για επαναφορά σε μια γλώσσα "κατεψυγμένη" αλλά για μια επανατροχοδρόμηση της (ζώσας) γλώσσας μας στη σωστή κατεύθυνση.
Νομίζω άλλωστε ότι είναι και πιο εύηχη η εκφορά της γλώσσας μας έτσι.
Πιο ολοκληρωμένη, πιο εκφραστική. Και σε τελική ανάλυση πιο εύκολη.

Όμως εδώ δεν είμαι για να γράψω το μανιφέστο για την επαναφορά του πολυτονικού. Δεν είμαι ούτε αρκετά ικανός, ούτε αρκετά σημαντικός άλλωστε για να το κάνω.
Αναφέρομαι σε αυτό γιατί με τρομάζει η διαπίστωση ότι έρχομαι σε ευθεία αντίθεση με τον παππού μου και μάλιστα με πλήρη αντιστροφή των ρόλων του προοδευτικού και του συντηρητικού.
Ο παππούς μου "πολέμησε" την καθαρεύουσα και το πολυτονικό και κέρδισε την πρόοδο και εκλαΐκευση της γλώσσας στη μονοτονική της μορφή.
Και εγώ επιζητώ την επαναφορά σε νόρμες και κανόνες του προηγούμενου αιώνα ως βήμα προόδου και εξέλιξης!
Είμαι δηλαδή (αν και επαναστάτης) πιο συντηρητικός από τον παππού μου!!
Και αυτό μου προκαλεί κατάπληξη και αμφιβολία!!
Βοήθήστε με παρακαλώ να ξεκαθαρίσω την εικόνα μου για τον εαυτό μου και τον κόσμο (θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος του μπλογκ!)

Υ.Γ. 1 Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ορθογράφο και ακριβολόγο και στεναχωριέμαι γι' αυτό

Υ.Γ. 2 Δεν ξέχασα να αναφέρω το δεύτερο θέμα, το οποίο χρειάζεται τον χώρο του και γι΄αυτό θα το αναπτύξω σε επόμενη ανάρτηση.

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Άστους να λένε...

12 σχόλια

Που είναι ο Βάγκνερ;
Που είναι ο Πουτσίνι;
Που πήγαν όλοι;

"Μεγάλο το κύμα φυγής και αυτό το ΣαββατοΚύριακο..."

Ποιός έχει μείνει;

Χθες μιλούσαν μόνοι τους οι τηλεφωνητές;

Βραδάκι κατά τις 10...
Καθόμουν στο μπαλκόνι και είχε μια γλυκιά ησυχία...
Το ραδιοφωνάκι για μουσική...
Ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί...
Το φεγγάρι μόνο να φωτίζει το δρόμο...
Και χαλαρή κουβεντούλα με την Κ...

Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο!
Εννοείται δεν το σηκώνω (γιατί 9 στις 10 είναι για κακό, γιαυτό...)
Αλλά επιμένει!
Το φτάνει μέχρι που ανοίγει ο αυτόμ. τηλεφωνητής.
"Αυτή τη στιγμή απουσιάζουμε παρακαλώ....." από τη μία
"Θα ακούσετε ένα αυτόματο ηχογραφημένο ερωτηματολόγιο..." από την άλλη (!)
"Αφήστε το μήνυμά σας μετά το χαρακτηριστικό ήχο..." από εδώ
"Αν είστε άνδρας πατήστε το 1, αν είστε γυναίκα πατήστε το 2..." από εκεί(!)
Καθαρός σουρεαλισμός!

"Αν είστε μεταξύ 10-19 πατήστε το 1, αν είστε μεταξύ 20-29 πατήστε το 2..." να επιμένει η φωνή...

Σηκώνομαι, σηκώνω το τηλέφωνο και το ξανακλείνω αλλά εις μάτην! Αφού είχε ενεργοποιηθεί ο τηλεφωνητής κατέγραφε ότι έλεγε από την άλλη άκρη του ακουστικού η φωνή!
Ψάχνω τα πλήκτρα για το Esc (!), τα δοκιμάζω όλα αλλά τίποτα!
"Αν έχετε αυτοκίνητο πατήστε το 1, αν όχι πατήστε το 2..."

Τελικά τράβηξα το καλώδιο του τηλεφώνου για να τελειώσει η συνομιλία των συσκευών μου.
Δεν είμαι σίγουρος ότι η φωνή σταμάτησε.
Αν βάλω σήμερα να ελέγξω τα μηνύματα πολύ φοβάμαι ότι θα ακούσω:

"αν είστε ο μόνος που έχει μείνει στην Αθήνα, απλά την πατήσατε...!!!"

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Το κομοδίνο μου

9 σχόλια



Το καινούργιο μου κομοδίνο.
Δικής μου επινοήσεως και κατασκευής.
Από τις λίγες φορές που ένιωσα ότι κάνω κάτι που έμαθα στο Πολυτεχνείο και πραγματικά μου άρεσε. (αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα που δεν θα ξανανοίξω τώρα...)
Ξεκίνησα από λευκό χαρτί, βάζοντας κάτω τις ανάγκες, δημιουργώντας τις προδιαγραφές και το προσάρμοσα με βάση τις κατασκευαστικές μου δυνατότητες (που είναι περιορισμένες γιατί μπορεί το μυαλό μου να κόβει αλλά τα χέρια μου δεν ακολουθούν στο ίδιο επίπεδο) και βουαλά!
Το ιδιαίτερο με το καινούργιο μου κομοδίνο είναι ότι έχει τη δυνατότητα να κλείνει δημιουργώντας χώρο ώστε να ανοίγει η ντουλάπα από δεξιά μέχρι τέρμα και να μην κλείνει και το μικρό διάδρομο δίπλα στο κρεββάτι.
Άσε που μεταφέρεται και εύκολα.
Και φυσικά έγινε με τα λιγότερα υλικά (και έξοδα) αξιοποιώντας ταυτόχρονα και τα ξύλα που είχα σπίτι.
Περιττό να σας πω πόσο το καμαρώνω!!(ψώνιο!!!!)
Και πόσο θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να κάνω κάτι αντίστοιχα δημιουργικό και στη δουλειά μου.

Σκεφτόμουν όμως και κάτι άλλο.
Ο ύπνος λένε είναι ένας μικρός θάνατος.
Και στην αρχαιότητα ξέρουμε ότι τους νεκρούς συνόδευαν τα αντικείμενα που αγαπούσαν περισσότερο και που πίστευαν ότι θα χρειαστούν στην "άλλη όχθη".
Επεκτείνοντας αυτή την ιδέα, αναλογιζόμουν ποια είναι αντικείμενα που έχω εγώ στο κομοδίνο μου (φυσικά όχι αυτά των φωτό, που είναι για λόγους "επίδειξης").
Και δεν εννοώ τα χρηστικά όπως τηλεκοντρόλ (2-3 ή και παραπάνω τώρα με το κλιματιστικό), νεράκι, κινητό (που δεν θα έπρεπε για λόγους ακτινοβολίας), φωτιστικό, γυαλιά και άλλα τέτοια.
Εννοώ τα άλλα.
Μια φωτογραφία από αγαπημένο πρόσωπο.
Μια εικονίτσα.
Το βιβλίο που διαβάζω τώρα.
Το σταυρουδάκι μου.
Το κομπολόι μου.
Μια διαφημιστική θήκη κινητού.
Τον καπνό μου.
Όχι όλα μαζί βέβαια (γιατί είπαμε ότι είναι εργονομικό το κομοδίνο μου αλλά δεν είναι και η τσάντα του σπορτ Μπίλυ) αλλά όλα αυτά κατά καιρούς περνάνε από εκεί.
Και περνάνε από εκεί αν το καλοσκεφτήτε χωρίς πρακτικό λόγο.
Μόνο και μόνο συναισθηματικά.
Για παρέα.
Για να τα έχουμε κοντά μας. Ακόμα και στον ύπνο μας.
Σε σημείο που μερικές φορές το παρακάνουμε.

Εσείς;
Τί έχετε στο κομοδίνο σας που δεν σας χρειάζεται πρακτικά εκεί αλλά απλά ...το θέλετε;
Ελάτε, για σκεφθείτε...
Κάτι θα υπάρχει...

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

12+1 Ανυπόστατες Υποθέσεις

12 σχόλια


1. Ο Δαλάι Λάμα είναι ξανθός.

2. Ο Κων/νος Μητσοτάκης μέχρι τα 13 του έβρισκε κάθε χρόνο το φλουρί στη βασιλόπιτα.

3. Το πρώτο δώρο που πήρε ο Bill Gates ήταν ένα κομπιουτεράκι.

4. Ο Ιωάννης Μελισσανίδης δεν ξέρει καλαματιανό.

5. Η μύτη του Βασίλη Παπακων/νου είναι πιο στραβή από του Παναγιώτη Γιαννάκη.

6. Τα αυτιά του Παναγιώτη Γιαννάκη είναι πιο μεγάλα από του Παναγή Βουρλούμη.

7. Ο Άδωνης Γεωργιάδης βλέπει Λιακόπουλο αν και δεν τον πιστεύει.

8. Ο Νίκος Χατζηνικολάου έλεγε τον αδερφό του Στέργιο, γλωσσοκοπάνα.

9. Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έχει διαβάσει Μίκυ Μάους.

10. Αυτός που σχεδίασε το πληκτρολόγιο του pc ήταν δυσλεκτικός.

11. Ο Μαρξ δεν μοιράζονταν ποτέ, σαν παιδί, τα παιχνίδια του.

12. Τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη μεγαλύτερη από 3 δευτερόλεπτα αλλά σπάζονται γιατί δεν μπορούν να μας το πουν.

και τέλος

13 O Αλβέρτος Αϊνστάιν ξεκίνησε να γράφει τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας στο περιθώριο ενός χαρτιού με κάτι άλλους υπολογισμούς με την υποσημείωση: άσχετο

Υ.Γ. please continue....

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Άσε με, άσε με... μόνο να με κρατάς....

5 σχόλια

Το ομολογώ (ωχ πάλι θα μας ζαλίσει με τα δικά του ο εγωίσταρος)!
Δεν είμαι καθόλου καλός στη στοχοθεσία και στην αυτοπαρακίνηση. (ναι... λαμβάνω το newsletter του Καριέρα αλλά δεν το διαβάζω, τρέχει τίποτα;)
Μια ζωή ταλαντεύομαι ανάμεσα σε εξίσου καλές (εξίσου κακές θα έλεγαν οι γονείς μου) επιλογές.
Τα κριτήρια μου είναι ταπεινά, συναισθηματικά, απλοϊκά. Λειτουργούν με γνώμονα μόνο να καθησυχάσουν τις φοβίες μου και να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία μου. (πολύ επαναστατικά όλα αυτά, τί να σου πω - γιατί ρε φίλε ψυχανέλυσες τον Τσε και είδες ότι δεν ταιριάζουν τα ψυχολογικά μας προφιλ;)
Στο θέμα μας όμως. Γιατί τα λέω αυτά;
Γιατί φυσικά είμαι σε μια φάση που πρέπει να πάρω αποφάσεις (πως το παθα εγώ αυτό, σπάνιο πράγμα...).
Να αλλάξω δουλειά.
Η λογική μου λέει να το κάνω το βήμα. Να ξεβολευτώ. Να τολμήσω. Ας πρέπει να ξαναρχίσω από την αρχή. Ας πρέπει να προσπαθήσω πάλι να ξαναστήσω τη φιγούρα μου στον καινούργιο χώρο. Ας πρέπει να δεσμευτώ σε κάτι που φοβάμαι. Που θα με κρατήσει περισσότερο μακρυά από τους δικούς μου. Είναι το επάγγελμα που σπούδασα. Είναι αυτό που έγινα τόσα χρόνια στα σχολεία. Και δεν μπορώ να το αρνούμαι για πάντα. Δεν μπορώ να του κρύβομαι επειδή φοβάμαι...
Από την άλλη αυτός ο φόβος με τραβάει πίσω στην τωρινή μου δουλειά. Που δεν έχει καμία αξία για μένα. Μόνο ότι έχω εξοικειωθεί και έχω κερδίσει τους συναδέλφους μου και νιώθω πλέον (και τονίζω το πλέον γιατί έχω περάσει δύσκολη προσαρμογή και εδώ) σχετικά άνετος. Και έχει και στάνταρ ωράριο.
Αλλά εδώ δεν είμαι εγώ. Απλά είναι τόσο ασήμαντο για μένα που μου αφήνει χώρο και χρόνο για τα άλλα τα σημαντικά μου.
Το κέρδος μου από την τωρινή μου δουλειά είναι ότι πλέον μπορώ να φύγω γιατί έτσι κρίνω. Όχι από φόβο, όχι από άρνηση (το πείσμα μου - κληρονομικό χάρισμα από τη γιαγιά είναι παροιμιώδες) όχι από επιπολαιότητα. Αλλά επειδή θέλω να κυνηγήσω κάτι καλύτερο. Κάτι που να γίνει και αυτό ένα από τα σημαντικά μου. Που να με νοιάζει.
Θέλω όμως; Θέλω περισσότερο από ότι φοβάμαι;

Και μπαίνουμε στο ψητό.
Τι θα ήθελα να γίνει... Κάποιος να με πιάσει από το χέρι και να με τραβήξει προς τα εκεί που θέλω να πάω. Ο κόπος να είναι όλος δικός μου. Θέλω απλά μια γλυκιά κουβέντα, μια αναγνώριση για αυτό που είμαι, για το εν δυνάμει μου (το potential μου που λέγανε και στο χωριό μου) κάποιον να με καθοδηγήσει και να με καθησυχάσει
Κάποιον να πιστέψει σε Εμένα (και ίσως να με κάνει να πιστέψω και εγώ περισσότερο σε μένα...).
Κάποιον να αποτελεί τον οδηγό και το δίχτυ ασφαλείας ταυτόχρονα.

Κάποτε που μάθαινε ο αδερφός μου κολύμπι ο πατέρας μου τον έπιανε από την κοιλιά ώστε να έχει την ελευθερία να επιπλεύσει μόνος του αλλά και αν δεν τα καταφέρει να μην τον αφήσει να βουλιάξει. Και ο αδερφός μου μόλις ένιωσε λίγο ότι το ' χει ήθελε ανεξαρτησία. Και φώναζε του πατέρα μου: "άσε με, άσε με" αλλά στο πρώτο που τον άφησε βούλιαξε και γυρίζει με απόγνωση και του λέει: "μόνο να με κρατάς!".
Αυτό ακριβώς θέλω και εγώ. Κάποιον να με αφήνει αλλά ...μόνο να με κρατάει!
(ξέρω έχω ήδη αποδομήσει όλο το γοητευτικά επαναστατικό προφίλ μου αλλά be aware γιατί θα επανέλθω...)

Στη συνέντευξη για τη νέα δουλειά δε μίλησα. Καθόλου. Δεν τον νοιάζει ποιος είμαι. Του αρκεί που είμαι συστημένος και που δείχνω σοβαρός. Δεν έχω και τόση σημασία. Για κείνον είμαι ένας ακόμα αναλώσιμος εκπαιδευόμενος. Αν του κάνω θα το δει μετά από δυό τρεις μήνες.
Εγώ πάλι θα πάω για να μάθω τη δουλειά. Θα τον δω σαν δάσκαλο, σαν μέντορα. Θα είναι για μένα το παράδειγμά μου.
Αλλά εκείνος δεν με βλέπει έτσι.
Και αυτή η σχέση δεν είναι ισότιμη.
Και με έχει κουράσει αυτό.

Και εδώ ξυπνάει ο επαναστάτης. Που ζητάει τα προβλεπόμενα αλλά μηδέποτε παρεχόμενα.
Το δικαίωμα να κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση. Την αναγνώριση για την προσωπικότητά του.
Το σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων του, ανάλογα με την αφοσίωση που δείχνει στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών του.
Την εξατομικευμένη αντιμετώπιση για την ανάδειξη και αξιοποίηση των δυνατοτήτων του (που έχει αποκτήσει με τόσο κόπο).
Πράγματα που θα έπρεπε αλλά δεν γίνονται.
Και είναι το κακό γενικό.
Όλοι έτσι είναι.
Τότε όμως χρειάζεται η επανάσταση.
Όχι όταν μόνο για μας τα πράγματα δεν είναι καλά.
Αλλά όταν δεν είναι (και) για τους άλλους.
Όταν το κακό είναι γενικό.
Αλλιώς δεν μιλάμε για επανάσταση αλλά για απονενοημένα διαβήματα και ατομισμό!

Κανονικά θα πρέπει κάπου εδώ να κλείσει αυτή η ανάρτηση.
Αλλά δεν ξέρω αν τα είπα όλα.
Δεν ξέρω καν γιατί τα είπα όλα αυτά.
Το μόνο που ξέρω είναι οτι σε τέτοιες στιγμές αδυναμίας πολύ θα ήθελα κάποιον ...μόνο να με κρατάει....

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Διακοπούλες, που θα πάμε;

4 σχόλια


"...και διακοπούλες;;; που θα πάμε φέτος, κλείσαμε, κλείσαμε;;;..."
~!@#$%^&!!!!!!!! ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ!!!
Μήπως έχω μεγαλώσει και έχω γίνει πολύ ευέξαπτος;
Ειλικρινά γυρίζουν τα μάτια μου ανάποδα με αυτή τη προσποιητή ευγενια και το τάχα ενδιαφέρον του κόσμου!
Σε βλέπει ο άλλος στο δρόμο, ή σε παίρνει μετά από καιρό τηλεφωνο. Και χωρίς πρακτικά να τον νοιάζει, σε βάζει να απολογηθείς για το που θα πας, αν είναι μακριά ή κοντά, πόσο καιρό και γιατί δεν πας εδώ ή αλλού;
Και αν ρε φίλε δεν θα πάω πουθενά φέτος; Επειδή δεν βγαίνω οικονομικά; Ή επειδή έχω άλλες υποχρεώσεις ή δυσκολίες;
Θα κάτσω να σου εξηγήσω; Μάλλον όχι. Στα δύο λεπτά που θα διαρκέσει η κουβέντα μας δεν θα μπω στον κόπο. Γιατί ξέρω κιόλας ότι δεν σε νοιάζει.
Απλά ρωτάς από άγχος. Να μην πάω κάπου καλύτερα από σένα. Να έχεις τον έλεγχο. Να μη χάσεις το νιτερέσο (το κουτσομπολιό)

Και διευκρινίζω ότι θα πάω διακοπές και μάλιστα κάπου που αγαπάω πολύ, οπότε δεν το λέω από προσωπικό καημό.
Αλλά να τανε μόνο οι διακοπές;
Έχει χαθεί γενικά η διακριτικότητα.
Πόσα μαθήματα χρωστάς;
Πότε τελειώνεις;
Βρήκες δουλειά;
Πόσα παίρνεις;
Γιατί δεν κάνεις δίαιτα;
Που πήγατε το Σαββατοκύριακο;
Τι αμάξι έχεις;
Που πας έτσι καλά ντυμένος;

Όπου, όταν, όσα και ότι γουστάρω,ρε!

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Αφιερωμένο στο ... καμένο χαρτί μου

2 σχόλια

Ξημερώνει πάλι, με αδειανό κεφάλι
Απ' το αλκοόλ είμαι πάλι γκολ, είμαι μαύρο χάλι
Ξημερώνει η μέρα, λόγια στον αέρα
Άλλο ένα πρωί στην παλιοζωή, ποιος θα φάει τη σφαίρα.

Ξημερώνει πάλι, σκέτη παραζάλη
Σπάει ο τσαμπουκάς, όλα είναι cash, μπρος περνάν κι οι άλλοι
Ξημερώνει κι όλα, μαύρη καραμπόλα
Άνθρωποι στουπιά, τι να θέλω πια, θέλω πάνω απ' όλα

Εσένα παιδί μου, μονάχα για σένα μεθώ
Καμένο χαρτί μου, μονάχα εσένα ποθώ


Ξημερώνει πάλι, μια ζωή σαν άλλη,
Πάει και αυτή η βραδιά, κοίτα τη καρδιά φλόγες βγάζει πάλι
Ξημερώνει κι έχω, λόγο για να αντέχω
Άλλο ένα πρωί στην παλιοζωή κάποιον να προσέχω.


Εσένα παιδί μου, μονάχα για σένα μεθώ
Καμένο χαρτί μου, μονάχα εσένα ποθώ

Ξημερώνει πάλι, με αδειανό κεφάλι
Πάει και αυτή η βραδιά, κοίτα τη καρδιά φλόγες βγάζει πάλι.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

Decoration

5 σχόλια

Προσπαθώ να κάνω κάτι αλλαγούλες στο φόντο του μπλογκακίου και ανησυχώ μήπως σας έχω προκαλέσει σύγχυση...
Μην μου αγχώνεστε...
Η αναστάτωση είναι προσωρινή!
Η ενόχληση μόνιμη!

Ουφ! Κατέληξα!!
Ωραίο δεν είναι; Πείτε τη γνώμη σας!!!!

Έχω όμως ένα πρόβλημα...
Ενώ το χρώμα κειμένου των αναρτήσεων είναι άσπρο, οι παλιότερες αναρτήσεις (που δεν άλλαξα δηλαδή) είναι μαύρες!!!
Πως θα το φτιάξω, αυτό;;;;;
Βοήθεια παρακαλώ...

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Υπέρογκα Πλάσματα

2 σχόλια


Λόγος:
Ζούνε ανάμεσά μας!
Τους βλέπουμε κάθε μέρα!
Ντυμένους βέβαια.
Όμως κάθε καλοκαίρι, που σφίγγουν οι ζέστες
κάποιοι από εκείνους,
οι πιο "θαρραλέοι"
αποκαλύπτονται εμπρός μας.
Μερικοί είναι τελείως αηδιαστικοί.
Χύνονται στην αμμουδιά.
Δεν διεκδικούν απλά το δικαίωμα στον ήλιο,
επιβάλλουν τη σωματοδομή τους.
Επιβάλλουν την ασχήμια τους.
Προσβάλλουν την αισθητική μας.

Αντίλογος:
Απέχω από το να έχω το τέλειο σώμα.
Θα έλεγα ότι κάτω από τον ήλιο
δεν θεωρώ τον εαυτό μου καν εμφανίσιμο.
Προσπαθώ όμως να μην προκαλώ.
Να μην προβάλω τα αδύναμα
(ή μάλλον τα μή αδύναμα) μου σημεία.
Δε θα αποφύγω όμως την παραλία αποδεχόμενος το ρατσισμό της ομορφιάς.
Δε θα στερηθώ τη θάλασσα για να μην εκθέσω τον "κεντρικό κοιλιακό" μου
και γίνω ο περίγελος των λουομένων.
Δε θα παίξω όμως και ρακέτες φορώντας μόνο
το τάνγκα μαγιό μου, στην κοσμικότερη παραλία του νησιού.
Χώρος (και κατ' επέκταση αιγιαλός) υπάρχει για όλους.
Μέτρο και συναίσθηση της εικόνας μας χρειάζεται

Υ.Γ. Καταγγέλλω για ρατσισμό και διαστρεβλωμένη ενημέρωση, τις κάμερες του Star που επιλέγουν μόνο καλλίπυγους κορασίδας για να βάλλουν στα πλάνα τους δημιουργώντας μας την εντύπωση (και το κόμπλεξ) ότι στις παραλίες κυκλοφορούν κορμιά που δραπέτευσαν από τα Playmate, ενώ μια επίσκεψη αρκεί για να μας καταδείξει σε τί μετατράπηκαν όλα εκείνα τα delivery που βλέπουμε τα βράδια να κυκλώνουν την πόλη...

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Το καλοκαίρι έρχεται όταν όλοι γύρω σου φεύγουν...

4 σχόλια



Αυτές τις μέρες "κουράστηκα" να αποχαιρετάω bloggers που αναστέλλουν τη "συγγραφική δραστηριότητά" τους γιατί την κάνουν για διακοπές!
Και έχω να πω δύο πράγματα:
Πρώτον,
ζηλεύω αφόρητα!!! Και δεν μπορώ να περιμένω άλλο την ώρα που θα ακούσω από τα ηχεία του πλοίου το: "all visitors are kindly requested to disembark!!!" για να ξεχυθώ στα πλακόστρωτα σοκάκια κάποιας Κυκλάδας
και...
Δεύτερον,
επειδή είμαι μόνο λίγο παραπονιάρης και ζηλιάρης αλλά όχι κομπλεξικός τους αφιερώνω μια άκρως καλοκαιρινή εικόνα μιας Ελλάδας που ακόμα ονειρεύονταν ότι θα υπάρξουν ...καλύτερες μέρες
και το link για το κόμικ με τη ζωή του Ιησού, τώρα που είναι σε φάση να τα πάρουν όλα λίγο πιο χαλαρά και να χαμογελάσουν...