Το αυτοκίνητο της χρονιάς- Datsun

Το αυτοκίνητο της χρονιάς είναι το Datsun του παππού μου!
Φαντάζομαι θα περιμένατε να είναι κάποιο από τα καινούργια TFSI της Volkswagen ή της Audi ή κάποιο από τα καινούργια πολυμορφικά ή ίσως κάποιο ντιζαϊνάτο , φουτουριστικό, οικολογικό μοντέλο. Λογικά και εγώ. Όμως κουράστηκα από όλο αυτόν το νεωτερισμό. Για μένα το αυτοκίνητο της χρονιάς είναι το Datsun του παππού μου!

Ο παππούς έχει πια πολλά χρόνια που έφυγε και μαζί του δώσαμε και το Datsun. Μην ανησυχείτε δεν πρόκειται να γίνω μελό. Απλά μετά από τόσα μοντέλα και καινοτομίες ξαναθυμήθηκα το παλιό μας, έμπιστο και αδιαμαρτύρητο φορτηγάκι. Το είχε ο παππούς για πάνω από είκοσι χρόνια. Και που δεν πήγε με αυτό. Με αυτό κουβάλησε όλα τα υλικά όταν χτίζαμε το σπίτι μας. Σε αυτό έμαθε οδήγηση εκείνος, ο πατέρας μου και η μητέρα μου! Με αυτό κουβαλούσε τα κουλούρια όταν είχε καταφέρει να βγάλει μια άδεια για το κέντρο της Αθήνας. Με αυτό πήγαινε στα Καμμένα Βούρλα αργότερα όταν πουλούσε λαχεία. Στην καρότσα του μας φόρτωνε και μας μικρά παιδιά και μας έπαιρνε μαζί του στα Καμμένα. Στην καρότσα του κάναμε τις πιο ωραίες διαδρομές! Και ας μην είχε γόνατα ΜcPherson και αντιστρεπτική ράβδο! Είχε ένα κασσετοφωνάκι που μάσαγε τις κασσέτες μας και μετά τραγουδούσαμε μόνοι μας κάνοντας τη διαδρομή πάρτυ.

Άσε μια φορά που ήρθαμε όλη τη διαδρομή από τα Καμμένα ( τότε καμμένα ήταν ακόμα μόνο τα Βούρλα...) στην Αθήνα χωρίς μπουλόνια! Αλλά ποτέ δεν πάθαμε τίποτα. Και όταν με χιόνια έξω από τη Μαλεσίνα γλίστρησε του παππού και έφερε τρεις τούμπες προφύλαξε τον παππού και βγήκε χωρίς ούτε γρατζουνιά.

Όταν έφυγε ο παππούς το δώσαμε. Εκείνο είχε δρόμους ακόμα να κάνει. Αλλά ένα περίεργο πράγμα. Από τότε, δεκαπέντε χρόνια και βάλε πια συνεχίζουμε να το βλέπουμε. Ή μάλλον συνεχίζει να μας "βλέπει". Σε κάθε καινούργιο βήμα της ζωής μας, σε κάθε δυσκολία ή μεγάλη χαρά εμφανίζεται δίπλα μας στο δρόμο. Κινείται κοντά μας, μας παρακολουθεί για λίγο, και πάλι φεύγει. Ήταν εκεί όταν πήραμε καινούργιο αμάξι, όταν πέρασα στο Πολυτεχνείο. όταν γνώρισα την κοπέλα μου, όταν οδηγούσαμε προς το Ναύπλιο για να παρουσιαστώ για φαντάρος, είναι συνέχεια δίπλα μας.

Είναι σαν υπενθύμιση ότι είναι ο παππούς δίπλα μας. Ότι μας προσέχει. Ότι εγκρίνει τα όσα κάνουμε. Ότι μας προστατεύει. Και ξέρω ότι είναι πια πολλά τα χρόνια για κείνο. Απορώ πως αντέχει να κινείται δίπλα στα σημερινά υπερ-αυτοκίνητα. Και φοβάμαι ότι ίσως έχει η στιγμή να ξεκουραστεί και κείνο. Όμως θα θελα έστω για μια φορά ακόμα να το ξαναδώ. Μια φορά ακόμα. Να με "εγκρίνει"και να με "ηρεμήσει" για μια φορά ακόμα...