Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Τα παιδιά του swing - Django Reinhardt(ή πως καταρρέει σε 7 νότες η θεωρία της άριας φυλής)

2 σχόλια



Είναι στις πρώτες εφηβικές αναμνήσεις μου η συγκλονιστική ανάμνηση της ταινίας " Τα παιδιά του Swing"(swing kids,1993). Είμαι σίγουρος ότι την έχετε δει οι περισσότεροι. Ίσως όμως κάποιοι να μην τη θυμάστε. Στην χιτλερική Γερμανία μια παρέα εφήβων αντιστέκεται στη ναζιστική ιδεολογία και lifestyle με όπλα τα νιάτα, τα όνειρά τους, τη φιλία τους και φυσικπά την αγάπη για τη μουσική των μαύρων τη jazz και το swing (τί ρυθμός!). Κι αν κάποιοι ¨ξινιστίκατε" με τη λέξη lifestyle μην ξεγελιέστε. Και o ναζισμός εκφράζονταν μέσω από συγκεκριμένο lifestyle πριν εξελιχθεί σε τραγωδία.Μιλιταριστικό, συντηρητικό, συγκεντρωτικό, αντικαπνιστικό, ελιτίστικο, απαξιωτικό για το διαφορετικό. Lifestyle ήταν και πάντα θα είναι η εφαρμοσμένη ιδεολογία. Για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα ή τη διάθεση να εμβαθύνουν, για τις μάζες που δεν χρειάζεται να ξέρουν.
Επιστρέφω όμως στο θέμα. Η ταινία είναι εκπληκτική. Την έχω δει άλλη μια φορά από τότε αλλά είναι πάντα ζωντανή μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου. Ίσως επειδή ξεχειλίζει από τις πιο ωραίες μουσικές. Ίσως επειδή οι πρωταγωνιστές της είναι νέοι άνθρωποι και η ταινία ζωντανεύει όλες τις συγκρούσεις και τις αγωνίες τους. Άσε που είναι και φοιτητές μηχανικοί και μουσικοί και μπορεί όταν την έβλεπα να μην ήξερα αλλά τώρα που είμαι συνάδελφος μπορώ να μοιραστώ την οπτική τους. Η επερχόμενη εθνική επέτειος είναι μια καλή αφορμή για να δείτε αυτή την ταινία.
Η ταινία όμως είναι και η καλύτερη αφορμή για να γνωρίσετε έναν εξαίσιο μουσικό και ένα σπάνια χαρισματικό άνθρωπο που έζησε και μεγαλούργησε κάτω από την ναζιστική σκιά. Τον Django Reinhardt. Τον σπουδαιότερα κιθαρίστα όλου του κόσμου!
Ο τσιγγάνος αυτός γεννήθηκε το Μάη του 1910 στο Βέλγιο (αφού εκεί έτυχε να περνάει η φυλή του) . Αγάπησε την κιθάρα όπως οι περισσότεροι δικοί του, κατάφερε όμως να παίζει όπως κανείς άλλος. Και όταν στα 18 του η πυρκαγιά που έπληξε το καραβάνι του αφήνει παράλυτο τον παράμεσο και το μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού, αυτός όχι μόνο δεν αφήνει την κιθάρα αλλά κάνει τον κόσμο να παραμιλάει! Προσάρμοσε το παίξιμό του στην αναπηρία του και με την απαράμιλλη τεχνική και μοναδική εκφραστικότητα έφτασε την κιθαριστική τέχνη στο όριό της.
Ο Emmet Ray ο δεύτερος μεγάλος κιθαρίστας του σουίνγκ περηφανεύονταν ότι ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου, εκτός από κάποιον τσιγγάνο με το όνομα Django Reinhardt.Μια φορά που του είπαν την ώρα που έπαιζε στο μαγαζί ότι είχε έρθει ο Django, τρομοκρατημένος έφυγε από τη σκηνή τρέχοντας και έσπευσε να εξαφανιστεί. Λέγεται μάλιστα οτι ο μεγάλος Wes Montgomery "έκλεψε" απο τον Django το χαρακτηριστικό του φρασάρισμα με χρήση ογδόων!
Ορίστε και ένα μοναδικό κλίπ με τον Django. Συγκλονιστικό!
Ξεχάστε την αναπηρία, κλείστε τα μάτια και απολαύστε


Υ.Γ. (προς εμένα) υπομονή, κάποια στιγμή θα βρώ το χρόνο να βάλω ένα player στο blog για να ακούγεται και μουσική.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Lidl - Πάλι την πάτησα!

0 σχόλια




















Πάλι την πάτησα! Ντράπηκα. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί!

Δευτέρα πρωί 8 παρά στον Λίδελο (Lidl!) για να προλάβω το μπουφάν. Είχα καιρό να πάω σε τέτοιου είδους "τελετή". Όποιος έχει πάει πρωί για να προλάβει προσφορά ξέρει τί εννοώ. Η ανθρωπογεωγραφία της ουράς που δημιουργείται έξω από την πόρτα κατά τις 8 παρά είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Εργαζόμενοι που κοιτάνε το ρολόι γιατί είναι σκαστοί από το γραφείο, γιαγιάδες και παππούδες που τους στείλαν τα εγγόνια και ρωτάνε με αγαθότητα "που είναι τα εμπιθρί ;;", κάποιοι σαν εμένα που εκμεταλλεύονται επιλεκτικές προσφορές και οικονομικοί μετανάστες. Ειδικά με τους τελευταίους έχω πρόσφατα αναπτύξει μια αδικαιολόγητη αλλεργική αντίδραση. Να όμως που διαψεύστηκα.
Πρίν ανοίξει η πόρτα άρχισαν τα σπρωξίματα και οι διαγκωνισμοί για να εξασφαλίσουμε την pole position (!) και φυσικά έμπειρος πια σε τέτοια διεκδίκησα το χώρο μου! Νομίζω μάλιστα ότι κατά το μπουκάρισμα ( κάτι ανάλογο με τις σκηνές που βλέπουμε από πολυκαταστήματα του εξωτερικο, ειδικά από καταστήματα με νυφικά!) σε μια κυριούλα εξ Αλβανίας της έδωσα και κατάλαβε! Δεν χρειάζεται να πω πόσο φυλετικά υπερέχων και ανώτερος ένιωσα φθάνοντας στο ράφι με τα μπουφάν πρώτος νικώντας τα "πέραν πάσης σιχασίας (που θα έλεγε και ο Λιακόπουλος) ρυπαρά γένη". Αυτό το αίσθημα όμως ήταν και το βατερλό μου.
Γιατί εκεί στο ράφι με τα μπουφάν η μικρή κοινότητα των αλλοδαπών οικιακών βοηθών και εργατών μεταμορφώθηκε από αγέλη αρπακτικών σε καλοκουρδισμένη ομάδα καλοκάγαθων συνεργατών! Ναι όπως το ακούτε! Οι πιο έμπειρες (!) ανέλαβαν να ταξινομήσουν τα μπουφάν κατά μεγέθη, ανοίγοντας ένα δείγμα από κάθε σχέδιο. Όταν κάποιος πλησίαζε το πάγκο τον ρώταγαν με τα σπαστά ελληνικά τους, τι νούμερο θέλει και του δοκίμαζαν το αντίστοιχο. Όταν το φόραγε, εκείνες ως κριτική επιτροπή του έλεγαν αν του πάει το νούμερο και το σχέδιο. Αν όλα ήταν καλά του έδιναν με ειλικρινή ενθουσιασμό συγχαρητήρια για την αγορά του. Αν κάποιος ήθελε για να ψωνίσει για κάποιον άλλο, φυσικά και τον συμβούλευαν για το μέγεθος εκτελώντας συγκριτικά τεστ με τους παριστάμενους!Μέσα σε δέκα λεπτά είχαν όλοι εξυπηρετηθεί. Και έτσι απλά, με καλή διάθεση "εξυπηρέτησαν" και εμένα. Και όσο η μία με βοηθούσαν να δοκιμάσω και άλλες ξεχώριζαν σχέδια για το νούμερό μου, τόσο ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί για την "είσοδό" μου. Για το στρίμωγμα στην πόρτα. Και κυρίως για όλα αυτά που σκέφτηκα μέχρι εκείνη την στιγμή. Για τις δικαιολογημένες ή όχι προκαταλήψεις μου. Για το στενό μυαλό μου!
Βέβαια δεν είναι τα πράγματα πάντα έτσι. Η αγέλη των αρπακτικών τις περισσότερες φορές ρημάζει τα ράφια αφήνοντας μόνο ανοιγμένες συσκευασίες και τσαλαπατημένα- δοκιμασμένα προϊόντα. Το ότι σε έναν συγκεκριμένο Λίδελο μια συγκεκριμένη, ξεχωριστή παρέα (γιατί έτσι σε έκανε να αισθανθείς) είχε μια πολύ ανθρώπινη συμπεριφορά δεν τους αθωώνει όλους.
Καταδικάζει όμως εμάς, που έτυχε να είμαστε ντόπιοι (όσοι είμαστε ντόπιοι, γιατί όλοι είμαστε τελικά από κάπου αλλού). Εμάς που δεν είχαμε τη ανάγκη να βρεθούμε στη θέση του μετανάστη όπως οι προγονοί μας. Αλλά κυρίως και περισσότερο από όλους εμάς που τα έφερε κάποια στιγμή η ζωή να νιώσουμε τη μοναξιά του ξένου, τα αφιλόξενα βλέμματα είτε ως ταξιδιώτες, είτε ως φοιτητές, είτε ως φαντάροι και τώρα που νοιώθουμε ασφαλείς και στον τόπο μας έχουμε ξεχάσει πόσο άσχημο είναι να μη σε θεωρούν δικό τους οι γύρω σου! Καταδικάζει το φόβο μας για το διαφορετικό. Το ότι δεν κάνουμε συχνά τον κόπο να νοιαστούμε. Το ότι δεν έχουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας ανοιχτεί να κρίνουμε. Και όπου πρέπει να τιμωρούμε ή να απαξιώνουμε ή να αδιαφορούμε. Αλλά όπου πρέπει ή όπου έχουν την ανάγκη μας και μπορούμε να πλησιάζουμε, να βοηθάμε, να τους κάνουμε να νιώθουν αποδεκτοί για την ιδιαιτερότητά τους.
Ντροπή μου και καλά να πάθω.
Ντροπή μου και ευχαριστώ για το μάθημα.
Ντροπή μου και συγγνώμη...

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Mad dictators

2 σχόλια

Έχει απόλυτο δίκιο ο Πρέζα TV για την ακατανόητα προκλητική κίνηση από πλευράς ΜAD! Δεν είχαν παρουσιάσει τέτοια απαράδεκτα φαινόμενα λογοκρισίας μέχρι τώρα! Το διώξαν το παλικάρι απλά και μόνο γιατί είπε το αυτονόητο!
Φυσικά και μοιάζουν τα τραγούδια. Φυσικά και είναι ίδια. Και αυτή τη φορά ο Φοίβος δεν εμπνεύστηκε από τον μουσικό ογκόλιθο (με έμφαση στο λίθος) κ. Καρβέλα αλλά ασέλγησε στους Coldplay! Και με ξέρετε τώρα! Όπου αντίδραση, όπου μανούρα, όπου αντίσταση και εγώ. Ενώστε και εσείς τη φωνή σας με την πρόταση του namaste!
Χώστε τα λοιπόν!

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

El Greco

3 σχόλια



Πήγα και είδα το Ελ Γκρέκο. Πολύ καλή ταινία. Εσωτερική. Το θέμα της έτσι κι αλλιώς πολύ δυνατό, ελληνικό. Η μάχη του φωτός με το σκοτάδι. Εκπληκτικός ο ηθοποιός που παίζει τον ιεροεξεταστή, καλός ο Ελ Γκρέκο, καλός ο Λαζόπουλος, εκπληκτικός ο αείμνηστος ο Μουστάκας και σημαντικές εμφανίσεις από όλους τους Έλληνες αλλά και τους ξένους ηθοποιούς. Μοναδική παραφωνία η δυστυχώς αναμενόμενη εμφάνιση της Ματσούκα. Δεν εμπνέει.
Βέβαια ιδιαίτερο κακό κατά τη γνώμη μου κάνει η λανθασμένη προβολή της ταινίας. Η υπερπροβολή της. Μπαίνοντας στην αίθουσα είσαι προετοιμασμένος για να δεις εικόνες που θα σε συνταράξουν. Μουσική από τον Vangelis (που πριν από χρόνια είχε αφιερώσει έναν εκπληκτικό δίσκο στον Ελ Γκρέκο αλλά μοιάζει να το ...ξέχασε). Μια υπερπαραγωγή (ελληνική και ισπανική συμπαραγωγή) που να θυμίζει Χριστόφορο Κολόμβο. Ή έστω ιδωμένο από μια άλλη οπτική, μια Πολίτικη Κουζίνα. Αλλά η ταινία, που επαναλαμβάνω είναι ιδιαίτερα καλή, είναι πλήρως εσωτερική, αφηγηματική. Μια ταινία που θα έπρεπε να διαρκέσει τουλάχιστον 45 λεπτά ακόμη και να δώσει περισσότερο φως σε στιγμές και εικόνες που θέλαμε να δούμε αλλά δεν μας δείξαν ποτέ.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες για την πολύ σημαντική προσπάθεια και το ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Εύχομαι ιδιαίτερα επειδή το θέμα και το μήνυμα της ταινίας είναι τόσο ελληνικό να εκτιμηθεί δεόντως από τους ειδικούς και να τιμηθεί όπως της αρμόζει.
Συγγνώμη για την κριτική. Είμαι απλά ένας θεατής, άσχετος με την τέχνη του κινηματογράφου. Άκουσα όμως τον κ. Σμαραγδή να ζητάει με την ταινία του να αγγίξει κυρίως την δική μου ψυχή. Του απλού θεατή. Και θεωρώ ότι εκείνος μου έδωσε την "άδεια¨να σχολιάσω χωρίς να είμαι ειδικός το δημιούργημά του.
Να πάτε να τη δείτε. Να είστε όμως προετοιμασμένοι για το τι θα δείτε και να το ευχαριστηθείτε!

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Το άγχος του για πάντα

2 σχόλια



















Το άγχος του "για πάντα".
Όχι δεν έχει να κάνει με τη σχέση με το έτερον ήμισυ. Μόνο. Έχει να κάνει με την ταυτόχρονη επιθυμία και φόβο μου για ότι μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Ευθυνόφοβος λέει η μάνα μου.
Μου έχουν λείψει πράγματα και δεν θέλω να στερηθώ-προδωθώ ξανά λέει η ... ψυχολόγος μου.
Σκασίλα σας!
Ωραίοι φίλοι!
Το θέμα είναι ότι καθυστερώ. Στις αποφάσεις μου. Αντιστέκομαι στις αλλαγές.
Στηρίζω τον προπονητή ακόμα και όταν όλη η κερκίδα βρίζει.
Αργώ να ακολουθήσω τη μόδα ( όταν όλοι στο σχολείο φορούσαν τιμπερλάντ εγώ αγόρασα μάρτινς- τρία χρόνια μετά- ούφο!!). Και όταν το κάνω θέλω τα ρούχα κρατήσουν για χρόνια. Και όχι από τσιγκουνιά, το ξεκαθαρίζω.
Δεν γουστάρω τα Apple, τα Vista, τα ιPod, τα κινητά Sony Ericsson. Φυσικά ξέρω πόσο καλά είναι. Δεν είμαι ούτε χαζός ούτε άσχετος. Απλά εγώ έχω Windows ΧΡ, Nokia....και φυσικά δεν μου αρέσουν οι αλλάγές
Δεν συζητάω με τους φίλους μου (με εσάς τα συζητάω αλλά και πάλι με το τσιγκέλι τα βγάζω μη νομίζεις...) τα σοβαρά μου θέματα, για να μη μου αλλάξουν τις πάγιες απόψεις μου. Ή μη μου πάρουν το μυστικό (!) λέει και πάλι η ...ψυχολόγος.
Δυσκολεύομαι να βρω δουλειά γιατί από τη μία δεν θέλω να ¨δεσμευτώ" με κάτι που δεν θα μου αρέσει, από την άλλη θέλω η δουλειά που θα βρω... ελάτε, μην μου πείτε ότι δεν το μαντέψατε... να κρατήσει για πάντα.
Και φυσικά,
Γκρινιάζω.
Γκρινιάζω συνέχεια.
Γκρινιάζω συνέχεια για όλα.
Και ας τα αγαπάω όλα πολύ. Έχει γίνει πια η γκρίνια μέτρο της αγάπης μου. Τουλάχιστον γκρινιάζω γλυκά. Γκρινιάζω στους δικούς μου, στη κοπέλα μου, στον εαυτό μου (χώσε!), στους φίλους μου, στην ομάδα μου, στο αμάξι μου πολλές φορές (του λέω ότι πρέπει να πάψει να είναι Hyundai και να γίνει Audi αλλά αυτό κωφεύει!).
Κι όμως μ' αγαπάνε όλοι. Κάτι καλό θα πρέπει να κάνω. Κάποια άλλα προτερήματα θα έχω. Αλλά και πάλι...Αν εγώ συνεχίσω έτσι και δεν αλλάξω (που θα πρέπει) όλοι αυτοί...θα με αγαπάνε για πάντα ; )

Υ.Γ. Δέχομαι προτάσεις βιβλίων αυτοθεραπείας , εκφράσεις απαξίας (κράξιμο δηλαδή), συμβουλές, κινητά Sony Ericsson και γενικά ότι έχετε ευχαρίστηση...
Που δεν θα έχετε δηλαδή γιατί τί σας νοιάζει, για ποιο λόγο να ασχοληθείτε κτλ κτλ κτλ κτλ ....(ουφ! γκρίνια!)

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007

Σεβάχ ο Θαλασσινός...

0 σχόλια



Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι
γαλέρες έρχονται και πάνε
ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
κι οι πειρατές μεθοκοπανε
στο καπηλειό το λιμανίσιο

Θάλασσα πικροθάλασσα
γιατί να σ' αγαπήσω

Σαρακηνοί και Βενετσάνοι
πιάνουν και δένουν στο κατάρτι
ελόγου μου τον καπετάν Γιάννη
το παλικάρι τον αντάρτη
τον άντρακλα τον πελαγίσιο

Θάλασσα πικροθάλασσα
γιατί να σ' αγαπήσω

Κι εκεί στου μακελειού την άψη
δαγκώνω τα σχοινιά τα λύνω
και μα τον Άγιο Κωνσταντίνο
όλους τους ρίχνω μες στη χάση
δεμένους με τα χέρια πίσω

Θάλασσα πικροθάλασσα πώς να μην σ' αγαπήσω;

Αναρωτιέμαι, τί μανάδες και τί πατεράδες ¨βγάζουν" τέτοιους άντρες;
Σε ποιες "μάχες" πρέπει να πολεμήσω για βρω αυτό το κουράγιο;
Ποιούς εχθρούς πρέπει να νικήσω για να αξίζω αυτόν τον καημό;
Θάλασσα πικροθάλασσα μπορώ και εγώ έτσι να σ' αγαπήσω;

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Γαλατόπιτα

0 σχόλια








Κάποιες μέρες έρχονται οι γεύσεις της παιδικής μου ηλικίας και με επισκέπτονται. Ας λένε οι επιστήμονες ότι δεν μπορείς να θυμηθείς γεύσεις. Εμένα εκεί που κάθομαι έρχονται και με βρίσκουν. Χθες το βράδυ όπως έβλεπα τηλεόραση με επισκέφθηκε η γαλατόπιτα. Γελάτε; Σας ακούω! Πώς; Επανάσταση και γαλατόπιτα δεν πάνε μαζί;Κάνετε λάθος!
Κάποτε οι μανάδες μας είχαν το χρόνο και τη διάθεση και φτιάχναν φαγητά και γλυκά που μοσχοβολούσε το σπίτι για μέρες! Άσε οι γιαγιάδες! Εγώ τις έχω συνδυάσει στο μυαλό μου με τις μυρωδιές τους. Ντολμαδάκια η μία, πίτες η άλλη. Γεμιστά από δω, μουσακά δες από κει. Άφθαστες μαγείρισσες που αξίζουν για χίλιους χρυσούς σκούφους.
Τώρα; Ακόμα "βγαίνουν" κοπέλες που ξέρουν τα μυστικά της κουζίνας. Όμως μην ελπίζετε. Το έχουμε προβλέψει και αυτό! Τώρα και να θέλουν δεν έχουν τον χρόνο να μαγειρέψουν. Άσε που το έτοιμο είναι πολύ φθηνότερο και σταθερής γεύσης (γεύση, άστοχη χρήση του όρου εδώ). Θέλεις κρέας; Ντιλίβερι. Το δύσκολο και απαιτητικό σε χρόνο και κόπο ( και βέβαια σε τρόπο!) κοκορέτσι σε λίγα λεπτά αχνιστό στην πόρτα σου. Θέλεις μακαρόνια; Το καταλάβατε φαντάζομαι, ντιλίβερι. Ναι αλλά αν δεν ανακατευτείς να διαλέξεις τα υλικά, να τα πλύνεις, να τα κόψεις, να μοσχομυρίσει η κουζίνα, να φτιάξεις τη σάλτσα, να ακούσεις τη μουσική του τσιγαρίσματος, να βάλεις λίγο αγάπη ρε παιδί μου το φαΐ δεν τρώγεται.
Επιστρέφω λοιπόν στο θέμα. Γαλατόπιτα. Όχι τούρτα. Όχι σοκολάτα. Όχι παγωτό. Όχι αγοραστή. Γαλατόπιτα σπιτική. Με όλες τις θερμίδες και τα λιπαρά. Από τα χεράκια της. Να μυρίζει το σπίτι από τις σκάλες.

Tip: Βοηθάω τις επίδοξες συναγωνίστριες επαναστάτριες βάζοντας link με συνταγές. Προτρέπω όμως να μην τα χρησιμοποιήσετε. Πάρτε τηλέφωνο τις μανάδες. Ή πιο καλά τις γιαγιάδες. Αυτές θα ξέρουν...
Γαλατόπιτα γλυκιά χωρίς φύλλο
Βολιώτικη Γαλατόπιτα
Γαλατόπιτα Γιαννιώτικη
Γαλατόπιτα Λευκαδίτικη

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Εθνικόν Ωδείον

0 σχόλια


Κάποτε, καλοκαιράκι, στο ωδείο που σπούδαζα δίναμε εξετάσεις. Το ωδείο είναι στην Πλατεία Βάθης. Όταν ιδρύθηκε, δεκαετίες πριν έμοιαζε σοφή επιλογή στο κέντρο της Αθήνας, δυο βήματα από το Εθνικό Θέατρο. Πλέον όμως στέκει παράταιρο σε πείσμα της παρακμής και της "πολυπολιτισμικότητας" της περιοχής. Τελοσπάντων κατά τη διάρκεια των εξετάσεων το κλίμα στην αίθουσα ήταν ηλεκτρισμένο καθώς η έλλειψη διαβάσματος από πλευράς μας συναγωνίζονταν επάξια την έλλειψη ανοχής στο φάλτσο από τον σπουδαίο και συνομήλικο του κτιρίου του Ωδείου, καλλιτεχνικό διευθυντή μας. Την παραφωνία διέκοψε μια ουράνια μελωδία. Ένα αγγελικό ακορντεόν και μια βαριά αλλά ξεκάθαρη, δυναμική όσο και ευαίσθητη ανδρική φωνή. Η μελωδία γνωστή αλλά τα λόγια ρώσικα. Ο διευθυντής σηκώθηκε από τη θέση του, ενώ ο μαθητής ίδρωνε και ξεφύσαγε να διατηρήσει την όποια συγκέντρωση είχε. Βγήκε στο παράθυρο και αφού πείστηκε ότι μπορεί αυτή η μουσική πανδαισία μπορεί να προέρχεται από αυτόν το στρουμπουλό πλανόδιο γύρισε προς το πιάνο, αγριοκοίταξε τον μαθητή λες και δεν έπρεπε να είχε συνεχίσει να παίζει και του είπε έντονα και αυστηρά να τρέξει να βρει τον πλανόδιο και να τον φέρει πάνω. Πράγματι σε λίγα λεπτά τον είχε φέρει πάνω, ο διευθυντής μας έβαλε όλους μέσα στην αίθουσα και τον παρακάλεσε να ξαναπαίξει το κομμάτι του. Έκατσε στην καρέκλα του, έκλεισε τα μάτια, σταύρωσε τα χέρια και όταν τελείωσε ο "πραγματικός μουσικός" σηκώθηκε, υποκλίθηκε και τον ευχαρίστησε.Όσο για μας είπε ότι αν και δεν είμαστε άξιοι να λύσουμε ούτε τα κορδόνια του θα μας περάσει όλους γιατί είχε άκουσε κάτι τόσο ωραίο που δεν άντεχε να συνεχίσει τις εξετάσεις και να πονέσει άλλο το αυτί του. Την αφορμή για να θυμηθώ όλα αυτά μου την έδωσε η Μαρίνα. Την ανάμνηση αυτή την έχω μοιραστεί και εκεί. Δεν μπορώ κάποιες φορές να μη νοσταλγώ αυτές τις εποχές.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

Λαγός Σκαντάλ!

1 σχόλια


















Θα ήθελα αν μπορούσε κάποιος να μου εξηγήσει τί εννοούμε με την έκφραση "θα είναι ο λαγός ..." όταν τη χρησιμοποιούμε. Γιατί την χρησιμοποιούμε πολύ τελευταία (π.χ. ο Σκανδαλίδης ίσως είναι ο λαγός της κούρσας της προεδρίας κ.α.) και έχω μπερδευτεί εντελώς!
Άλλος μου λέει για λαγό και χελώνα, άλλος για λαγούς με πετραχήλια, και άλλος για ένα λαγό που την φτέρη κούναγε...
Αφιερώστε δύο λεπτά για να μου δώσετε τα φώτα σας...
Και υπόσχομαι να μην ξαναδώ τηλεόραση!

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Νάμουνα για λίγο εκεί ...

1 σχόλια



























































Νάμουνα για λίγο εκεί, να σε κοιτάξω ξανά
Σμύρνη κόρη μου γλυκειά, να σ'αγκαλιάσω
πούναι τώρα τα παιδιά σου;
κλείσαν όλες οι πληγές;
σβύσαν άραγ' οι φωτιές που σε πληγώναν;

Νάμουνα για λίγο εκεί,να δω Βουρλά κι Αϊβαλί
Σμύρνη κόρη μου γλυκειά, να θυμηθούμε
πρόσωπα που ζουν ακόμα
κι άλλα που έχουν πια χαθεί
κι είναι η ψυχή τους πάντοτε μαζί σου

Νάμουνα για λίγο εκεί,για να ακούσω ξανά
Σμύρνη κόρη μου γλυκειά, τις μουσικές σου
νάναι οι καρδιές κιθάρες
νάναι οι ψυχές βιολιά
κι΄άγγελοι να τραγουδάνε τους καημούς σου

Νάμουνα για λίγο εκεί, για να σου δείξω όλ'αυτά
Σμύρνη κόρη μου γλυκειά πούναι δικά σου
γέμισε η γη τραγούδια
έγινε η νύχτα φως
κι όσα χάθηκαν εκεί εδώ ανθίσαν....

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης
Φώτο: http://www.greeklibrary.agrino.org/projects/Smyrna1922/index.html