Lidl - Πάλι την πάτησα!

Πάλι την πάτησα! Ντράπηκα. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί!

Δευτέρα πρωί 8 παρά στον Λίδελο (Lidl!) για να προλάβω το μπουφάν. Είχα καιρό να πάω σε τέτοιου είδους "τελετή". Όποιος έχει πάει πρωί για να προλάβει προσφορά ξέρει τί εννοώ. Η ανθρωπογεωγραφία της ουράς που δημιουργείται έξω από την πόρτα κατά τις 8 παρά είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Εργαζόμενοι που κοιτάνε το ρολόι γιατί είναι σκαστοί από το γραφείο, γιαγιάδες και παππούδες που τους στείλαν τα εγγόνια και ρωτάνε με αγαθότητα "που είναι τα εμπιθρί ;;", κάποιοι σαν εμένα που εκμεταλλεύονται επιλεκτικές προσφορές και οικονομικοί μετανάστες. Ειδικά με τους τελευταίους έχω πρόσφατα αναπτύξει μια αδικαιολόγητη αλλεργική αντίδραση. Να όμως που διαψεύστηκα.
Πρίν ανοίξει η πόρτα άρχισαν τα σπρωξίματα και οι διαγκωνισμοί για να εξασφαλίσουμε την pole position (!) και φυσικά έμπειρος πια σε τέτοια διεκδίκησα το χώρο μου! Νομίζω μάλιστα ότι κατά το μπουκάρισμα ( κάτι ανάλογο με τις σκηνές που βλέπουμε από πολυκαταστήματα του εξωτερικο, ειδικά από καταστήματα με νυφικά!) σε μια κυριούλα εξ Αλβανίας της έδωσα και κατάλαβε! Δεν χρειάζεται να πω πόσο φυλετικά υπερέχων και ανώτερος ένιωσα φθάνοντας στο ράφι με τα μπουφάν πρώτος νικώντας τα "πέραν πάσης σιχασίας (που θα έλεγε και ο Λιακόπουλος) ρυπαρά γένη". Αυτό το αίσθημα όμως ήταν και το βατερλό μου.
Γιατί εκεί στο ράφι με τα μπουφάν η μικρή κοινότητα των αλλοδαπών οικιακών βοηθών και εργατών μεταμορφώθηκε από αγέλη αρπακτικών σε καλοκουρδισμένη ομάδα καλοκάγαθων συνεργατών! Ναι όπως το ακούτε! Οι πιο έμπειρες (!) ανέλαβαν να ταξινομήσουν τα μπουφάν κατά μεγέθη, ανοίγοντας ένα δείγμα από κάθε σχέδιο. Όταν κάποιος πλησίαζε το πάγκο τον ρώταγαν με τα σπαστά ελληνικά τους, τι νούμερο θέλει και του δοκίμαζαν το αντίστοιχο. Όταν το φόραγε, εκείνες ως κριτική επιτροπή του έλεγαν αν του πάει το νούμερο και το σχέδιο. Αν όλα ήταν καλά του έδιναν με ειλικρινή ενθουσιασμό συγχαρητήρια για την αγορά του. Αν κάποιος ήθελε για να ψωνίσει για κάποιον άλλο, φυσικά και τον συμβούλευαν για το μέγεθος εκτελώντας συγκριτικά τεστ με τους παριστάμενους!Μέσα σε δέκα λεπτά είχαν όλοι εξυπηρετηθεί. Και έτσι απλά, με καλή διάθεση "εξυπηρέτησαν" και εμένα. Και όσο η μία με βοηθούσαν να δοκιμάσω και άλλες ξεχώριζαν σχέδια για το νούμερό μου, τόσο ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί για την "είσοδό" μου. Για το στρίμωγμα στην πόρτα. Και κυρίως για όλα αυτά που σκέφτηκα μέχρι εκείνη την στιγμή. Για τις δικαιολογημένες ή όχι προκαταλήψεις μου. Για το στενό μυαλό μου!
Βέβαια δεν είναι τα πράγματα πάντα έτσι. Η αγέλη των αρπακτικών τις περισσότερες φορές ρημάζει τα ράφια αφήνοντας μόνο ανοιγμένες συσκευασίες και τσαλαπατημένα- δοκιμασμένα προϊόντα. Το ότι σε έναν συγκεκριμένο Λίδελο μια συγκεκριμένη, ξεχωριστή παρέα (γιατί έτσι σε έκανε να αισθανθείς) είχε μια πολύ ανθρώπινη συμπεριφορά δεν τους αθωώνει όλους.
Καταδικάζει όμως εμάς, που έτυχε να είμαστε ντόπιοι (όσοι είμαστε ντόπιοι, γιατί όλοι είμαστε τελικά από κάπου αλλού). Εμάς που δεν είχαμε τη ανάγκη να βρεθούμε στη θέση του μετανάστη όπως οι προγονοί μας. Αλλά κυρίως και περισσότερο από όλους εμάς που τα έφερε κάποια στιγμή η ζωή να νιώσουμε τη μοναξιά του ξένου, τα αφιλόξενα βλέμματα είτε ως ταξιδιώτες, είτε ως φοιτητές, είτε ως φαντάροι και τώρα που νοιώθουμε ασφαλείς και στον τόπο μας έχουμε ξεχάσει πόσο άσχημο είναι να μη σε θεωρούν δικό τους οι γύρω σου! Καταδικάζει το φόβο μας για το διαφορετικό. Το ότι δεν κάνουμε συχνά τον κόπο να νοιαστούμε. Το ότι δεν έχουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας ανοιχτεί να κρίνουμε. Και όπου πρέπει να τιμωρούμε ή να απαξιώνουμε ή να αδιαφορούμε. Αλλά όπου πρέπει ή όπου έχουν την ανάγκη μας και μπορούμε να πλησιάζουμε, να βοηθάμε, να τους κάνουμε να νιώθουν αποδεκτοί για την ιδιαιτερότητά τους.
Ντροπή μου και καλά να πάθω.
Ντροπή μου και ευχαριστώ για το μάθημα.
Ντροπή μου και συγγνώμη...