Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Αλάτσι και πιπέρι

0 σχόλια


Βγήκα στα γενεθλιά μου. Πήγα σε ένα πολύ γνωστό εστιατόριο. Από αυτά που δεν συνηθίζουμε γιατί δεν είναι "για μας..."
Πέρασα πολύ ωραία, ο χώρος υπέροχος, η εξυπηρέτηση υποδειγματική και το φαγητό πραγματικά τόσο καλό που προσέγγιζε το γνήσιο κρητικό (αν και στις πατάτες με στάκα πραγματικά έλειψε το αλάτσι!). Και βέβαια οι τιμές λογικά ανεβασμένες. Το μαγαζί το είχα γνωρίσει για επαγγελματικούς λόγους και δεν μετάνιωσα καθόλου για την επιλογή μου.
Φυσικά και δεν θα συνεχίσω την κριτική και την γευσιγνωσία. Δεν είναι άλλωστε ο στόχος αυτής της επικοινωνίας. Μπαίνοντας στο χώρο με κυρίευσε αμηχανία. Ο κόσμος που ήταν εκεί το θεωρούσε τόσο αυτονόητο που με έκανε να αισθάνομαι ότι δεν ανήκω σε αυτή την ελίτ. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκα πόσο λάθος κάνω. Σίγουρα οι περισσότεροι είχαν αρκετά μεγαλύτερη οικονομική άνεση από μένα. Αυτό που για εκείνους ήταν η καθημερινότητα (το να φάνε σε τέτοιο χώρο) για μένα ήταν η εξαίρεση. Όμως μέχρι εκεί. Παρατηρώντας τους αλλά και βοηθούμενος από την ευγενική συμπεριφορά της υπεύθυνης του μαγαζιού (μια γλυκύτατη και σοφά επιλεγμένη για τέτοιο ρόλο δεσποινίδα) άρχισα να αποβάλω τα αρχόμενα συμπλέγματα κατωτερότητας.
Καθόμασταν στα ίδια τραπέζια. Παραγγέλναμε τα ίδια φαγητά. Είχαμε τα ίδια πάνω κάτω θέματα κοινού σχολιασμού. Τα ίδια περίπου κινητά. Τα ίδια τσιγάρα, τα ίδια ρούχα. Άρχισα να νιώθω πιο άνετα.
Όσο περνούσε η ώρα μάλιστα τα αισθήματα μειονεξίας άρχισαν να δίνουν τη θέση τους σε μια ανωτερότητα. Έβλεπα κάποιους (φυσικά όχι όλους) να μην έχουν τρόπους. Το επίπεδο κάποιων συζητήσεων ήταν αισθητά χαμηλό και πάντως "¨χτυπούσε" άσχημα μέσα στο γενικό κλίμα. Κάποιος είχα βγάλει τα παπούτσια του και πατούσε ξυπόλητος. Άλλος φώναζε και χειρονομούσε έντονα στο συνομιλητή του. Σε ένα τραπέζι πίσω μηχανορραφούσαν για να φάνε τα λεφτά ενός φουκαρά γαμπρού. Ιστορίες βγαλμένες από τα τηλεπαράθυρα και παράταιρες σε σύγκριση με άλλους πελάτες πολύ αξιοπρεπείς και υψηλού επιπέδου και αισθητικής. Ένιωθα να έχω σαν άνθρωπος μια ποιότητα που δεν υπολείπονταν σε τίποτα από τους περισσότερους εκεί. Άρχισαν να δημιουργούνται ρήγματα στην ατσαλάκωτη εικόνα κάποιων από τους περιώνυμους που μας παρουσιάζονται ως πρότυπα.
Ευχαριστημένος από την αυτοεπιβεβαίωση συνέχισα το γεύμα μου και γεμάτος από την ωραία βραδιά βγήκα από το μαγαζί.
Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο μεταφέρθηκα βίαια στην άλλη όψη της πραγματικότητας. Μια γυναίκα έψαχνε στα σκουπίδια. Η εικόνα της συνδύαζε μια αξιοπρέπεια στην όψη και μια περήφανη στάση, που οι κακουχίες και τα κουρέλια της δεν μπόρεσαν να κρύψουν, και την ταπεινωτική ανάγκη που την οδηγούσε να γυρεύει την επιβίωση μέσα σε όσα εμείς θεωρούμε βρώμικα και άχρηστα.
Μπερδεύτηκα τελείως. "Τί έμαθα σήμερα;" αναρωτιόμουν. Έκλεισε η ψαλίδα; Ή ήρθαν πιο κοντά μας, κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας τα δύο άκρα;
Μέσω του προβαλλόμενου τρόπου ζωής οδηγούμαστε οι άνθρωποι της μικρομεσαίας τάξης να έχουμε επιθυμίες και ανάγκες που ταιριάζουν σε άλλα κοινωνικά στρώματα; Πώς μπορώ εγώ να έχω το ίδιο κινητό ή ρολόι με έναν επιτυχημένο επιχειρηματία ή έναν υπουργό; Πώς μπορώ να αισθάνομαι απογοήτευση όταν πηγαίνω για να φάω σε ένα ταβερνάκι στη γειτονιά μου και όχι στο Αλάτσι, ή στο Βαρούλκο; Πότε μου γεννήθηκαν αυτές οι ανάγκες και πόσο ξεχειλώνω τις δυνατότητες μου για να τις φτάσω; Και αν με δάνεια, με εξάντληση των γονιών μου που με στηρίζουν ή παραμελώντας τις πραγματικές μου ανάγκες μπορώ σήμερα έστω και έτσι να ζήσω μια τέτοια ζωή ποιοι είναι οι στόχοι μου για το μέλλον;
Πού θέλω να φτάσω; Τί περισσότερο χειροπιαστό μου δίνουν για να ονειρευτώ;
Φυσικά και χαίρομαι για αυτήν την πρόοδο (ή "πρόοδο"). Φυσικά και χαίρομαι που δεν μου φαίνονται πια τόσο μακρινοί και "υψηλοί" οι επώνυμοι. Και νιώθω όμορφα που έχω απομυθοποιήσει, ακόμα και μέσω της υπερπροβολής του από το ΜΜΕ, αυτόν τον τρόπο ζωής.
Αναρωτιέμαι όμως; Πόσο αληθινά είναι αυτά; Πόσο στέρεες βάσεις έχει αυτή η προσέγγιση; Πόσοι χάνουν και τα λίγα που είχαν στο κυνήγι αυτής της "καλής ζωής";

Και τελικά. Πόσο απέχουμε πραγματικά ανά πάσα στιγμή της ζωής μας από το Αλάτσι ή τα σκουπίδια; Πόσο αναπάντεχα μπορούν όλα αυτά να ανατραπούν; Και αν έχουμε φροντίσει οι ίδιοι (γιατί κανένας άλλος δεν πρόκειται) να βάλουμε ένα δίχτυ για να μας συγκρατήσει αν ο δρόμος μας γίνει απότομα κατηφορικός και ένα κουβάρι νήμα για να ξετυλίγεται και να μας θυμίζει την αρχή μας καθώς καλπάζουμε στην ανηφόρα...

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

0 σχόλια


Είναι και αυτό το ζώδιό μου που με παιδεύει. Ζυγός. Πρέπει όλα να είναι σε ισορροπία. Πες με ότι θες εκτός από ανισόρροπο. Οι άλλοι άνθρωποι έχουν ένα ταλέντο, μια κλίση, μια προτίμηση βρε αδερφέ σε κάτι. Και δουλεύουν πάνω σε αυτό και γίνονται καλοί. Ξεχωριστοί. Όχι όμως εγώ. Εγώ δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αφοσιωθεί σε τίποτα. Και να πεις ότι δεν έχω προσόντα. Είμαι σε πολλά καλός. Σε κανένα όμως άριστος. Από παιδί μόλις δω ότι ξεχνιέμαι και αφιερώνω πολύ χρόνο σε κάτι, σε κάτι ικανό να με κάνει να διαφέρω, να ξεχωρίσω, αμέσως του γυρίζω την πλάτη. Φοβάμαι τη δέσμευση, τον περιορισμό, τον χαρακτηρισμό. Και έτσι έχω μαζέψει ενδιαφέροντα για τρεις ζωές (!). Δεν έχω όμως ένα που να το λέω αγαπημένο. Δεν το επέτρεψα.

Και ξέρω ότι και εδώ θέλει επανάσταση. Αυτή την εκ των έσω. Πρέπει να μάθω να διαλέγω και να μένω σταθερός υποστηρικτής των επιλογών μου. Και όχι να νιώθω ότι προδίδω κάτι. Ότι στεναχωρώ κάποιον. Είναι οι επιλογές μας που μας καθορίζουν. Είναι οι αρνήσεις και οι αποδοχές μας που μας δίνουν μορφή και υπόσταση. Κάποιοι θα μας αποδεχτούν και κάποιοι θα μας απορρίψουν. Κάποιοι θα μας αγαπήσουν και κάποιοι θα μας μισήσουν. Θα είναι και για εκείνους ζήτημα επιλογής...

(Υ.Γ. ο Ζυγός με παιδεύει ακόμα και με την πρακτική του έννοια, αλλά είναι πολύ μεγάλο θέμα αυτό για να το παραθέσουμε απλώς...)

Γενέθλια

0 σχόλια


Πλησιάζουν τα γενέθλια μου. Αλλιώς τα περίμενα. Σκεφτόμουν ότι δεν κατάφερα και πολλά τον τελευταίο χρόνο. Ίσως λέει να μην έχω κάτι να γιορτάσω. Και με είχε πάρει από κάτω.
Όμως ο καημός αυτός ξύπνησε μέσα μου τον επαναστάτη! Και φυσικά έχω να γιορτάσω! Θα γιορτάσω για όλα τα καλά που συνεχίζουν και όλα τα στραβά που ενώ έρχονταν κατά πάνω μου τελευταία στιγμή στρίψαν και δε με βρήκαν παρά μόνο ξώφαλτσα! Όσο τα σκέφτομαι μάλλον μου φέρθηκε καλά η ζωή τελικά. Και ίσως αν χαμογελάσω καλοδεχτώ και τα καλύτερα.

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

Μπορούμε αλλιώς

0 σχόλια


Μπορούμε να ζήσουμε κι αλλιώς σύντροφοι. Μπορούμε να νιώθουμε ολοκληρωμένοι και χωρίς να λιώνουμε πάνω από κάποια excelόφυλλα. Μπορούμε να χαρούμε για απλά πράγματα. Ήμουνα στο μετρό και χάζευα μια μαμά πόσο περήφανη ήταν που ο μπόμπιράς της (δύο χρονό το πολύ) μπήκε και έκατσε σαν κύριος σωστός στο κάθισμα του. Γέλαγε με όλη της την αγαθότητα που ο "κύριος" της μεγάλωσε πια. Και ούτε που την ένοιαζε πως είχε διαμορφωθεί ο δείκτης πωλήσεων.
Μην με παρεξηγείτε. Μου αρέσει η δουλειά. Αυτοεπιβεβαιώνομαι και χαίρομαι και εγώ όταν πάω καλά. Η μονομέρεια με ενοχλεί. Η μονομανία. Υπάρχουν και άλλα πράγματα εκτός από τη δουλειά. Πολύ περισσότερα. Για μένα η δουλειά είναι το μέσο, όχι ο στόχος. Ίσως δεν είμαι τυχερός να κάνω το χόμπι μου και τα ενδιαφέροντά μου δουλειά. Όμως έχω ενδιαφέροντα. Και χόμπι. Και αυτό μου αρέσει πολύ. Και δεν τους τα πουλάω για κανένα bonus, για καμία προαγωγή.

"Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς"

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Τρίτος Πόλος

0 σχόλια


Και φυσικά συνεχίζω να βλέπω τηλεόραση.

Και ανακαλύπτω και το ποιητικό δαιμόνιο των ρεπόρτερ.

Σήμερα άκουγα για τον ¨Τρίτο πόλο". Και δεν άντεξα τον πειρασμό:

πόλος:

  • 1. το καθένα από τα δύο άκρα ενός πραγματικού ή φανταστικού άξονα, γύρω από τον οποίο στρέφεται μια σφαίρα.
  • 2.
    • (φυσ. ) το καθένα από τα δύο άκρα ενός μαγνήτη:
    • (ηλεκτρολ. ) το καθένα από τα δύο ακραία σημεία εισόδου και εξόδου του ρεύματος σε μια πηγή ηλεκτρικού ρεύματος
  • 3.
    • α. το καθένα από τα δύο βασικά και αντιτιθέμενα μεταξύ τους σημεία, που σχηματίζουν, που αποτελούν ένα σύστημα

Άρα πρακτικά δεν μπορεί να υπάρχει τρίτος πόλος. Όμως συνεχίζουμε να το λέμε. Και χρησιμοποιείται από αρκετά παλιά.
Φοβάμαι όμως ότι όποιος δέχεται τον χαρακτηρισμό του ως τρίτου πόλου ταυτόχρονα θα πρέπει να συνειδητοποιεί ότι έχει ήδη ενταχθεί στην κατηγορία του αφύσικου, του αδύνατου να συμβεί, του πέρα από κάθε λογική. Έτσι είναι συνήθως η διαδικασία. Δύο είναι πάντα οι μονομάχοι. Δύο είναι πάντα οι πόλοι. (προς γνώσιν επίδοξων ή φιλόδοξων...)

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Εγγυητής της ενότητας

0 σχόλια


Βλέπω τηλεόραση. Μαθαίνω καινούργιες εκφράσεις. Μου αρέσουν πολύ τα στερεότυπα. Αυτές τις μέρες ακούω συνέχεια για τους εγγυητές της ενότητας...

εγγυητής ο :
  • αυτός που εγγυάται για λογαριασμό τρίτου και αναλαμβάνει την ευθύνη των υποχρεώσεών του· (πρβ. τριτεγγυητής)
  • αυτός που αναλαμβάνει, από μια θέση ουδετερότητας, την ευθύνη για την πιστή εφαρμογή και την τήρηση μιας οποιασδήποτε συμφωνίας μεταξύ τρίτων
ενότητα η :
  • η ιδιότητα ενός συνόλου πραγμάτων ή στοιχείων που συνδέονται τόσο στενά μεταξύ τους, ώστε να υπάρχουν ή να εμφανίζονται ως ένα, ως κάτι το ενιαίο και αδιάσπαστο ή αδιαίρετο
"Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις". Δηλαδή την ενότητα (το να υπάρχουν ή να εμφανίζονται ως ένα) μπορεί να την εγγυηθεί μόνο κάποιος τρίτος, από μια θέση ουδετερότητας...και ο ο νοών νοείτω.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Εκλογές Τέλος.

0 σχόλια

Οι εκλογές έγιναν χτες και για λίγες ακόμη μέρες θα συνεχίσει (όχι βέβαια με τόσο κατακλυσμιαίο ρυθμό) το πολιτικό σκηνικό να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος έστω και ως απόηχος. Για τον καθένα από μας που συμπεριφέρεται συνειδητά ως πολίτης οι εκλογές συνιστούν μια πολύ σοβαρή πρόσκληση επιλογής. Επιλογή για το μέλλον της χώρας μας αλλά και για μας τους ίδιους ως μέλη του κοινωνικού συνόλου. Ωστόσο οι εκλογές είναι μόνο ΜΙΑ επιλογή.
Οι επιλογές που για μένα είναι ακόμα πιο δύσκολες και πιο σημαντικές είναι οι καθημερινές, οι προσωπικές επιλογές. Αυτές οι επιλογές για τις οποίες είσαι υπεύθυνος εσύ και δεσμεύουν κυρίως εσένα (πολύ περισσότερο όταν αφορούν και άλλους). Για αυτές τις επιλογές δεν μπορείς να κατηγορήσεις και να απορρίψεις κανέναν άλλο εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ο εαυτός σου είναι εκείνος που μπορεί να σε ξεγελάσει περισσότερο από τον καθένα. Εκείνος ξέρει τις ευαισθησίες σου, τα αδύνατά σου σημεία, μέχρι που φτάνουν οι άμυνες σου και τι είναι αυτό που προσπαθείς να αποφύγεις. Εκείνος είναι πάντα έτοιμος να σε συγχωρήσει και να σε δικαιολογήσει όταν αποφεύγεις τις ευθύνες σου και αναιρείς τις αποφάσεις σου. Εκείνος , και εφόσον του το επιτρέψεις, έχει τη δύναμη να σε τρέψει σε φυγή από οποιαδήποτε προσπάθειά σου. Εκείνον πρέπει να νικήσεις.
Κι αν δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να είναι η αντιπολίτευση μέσα σου σίγουρα εσύ πρέπει να μην τον αφήσεις να διεκδικήσει ποτέ περισσότερη εξουσία. Αυτοδύναμα ή ακόμα καλύτερα με συνεργασίες (και είναι πάρα πολύ οι διαθέσιμοι συνεργάτες, οικογένεια, φίλοι, σύντροφος, πίστη, ιδεολογία, μουσική, φιλοσοφία) χρειάζεται να είσαι εσύ στο τιμόνι της ζωής σου.
Τέτοιες είναι οι επαναστάσεις μου. Σε αυτούς τους αγώνες διαλέγω να συνταχθώ. Δεν έχω νικήσει ακόμα. Έχω πολύ δρόμο. Όμως ξέρω ότι το θέλω. Και ξέρω ότι θα το προσπαθήσω.

"Μέσα μου συχνά ο κόσμος πριγκιπέσα μου,
γίνεται καρφί και πόνος και με διαπερνά,
τότε θα΄θελα να μ' έχεις,
δίπλα σου να με προσέχεις,
για να έδιωχνα το φόβο που με κυβερνά

Μόνος δεν μπορώ να φεύγω μόνος να γυρνώ,
μα εκείνο που αποφεύγω κι αποχαιρετώ,
το 'χω πάντα στο πλευρό μου,
δίπλα μου συνοδηγό μου,
και έτσι στρίβω το τιμόνι όπου θέλει αυτό"

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

0 σχόλια

ΣΛΟΒΕΝΙΑ 62-ΕΛΛΑΔΑ 63

Σε ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να ονειρεύομαι και να πιστεύω στο αδύνατο.
Σε ευχαριστώ που με κάνεις να ξεχνάω όλες μου τις δυσκολίες και να ευχαριστώ το Θεό.
Σε ευχαριστώ που με ταξιδεύεις από τόσο δα μικρό παιδί σε εμπειρίες και ηδονές αλλόκοτες.
Θα ονειρευτώ μαζί σου μέχρι τον επόμενο αγώνα.
Θα πιστέψω μέχρι τότε ότι όταν το θέλω όλα τα μπορώ.
Κι αν κάτι δεν πάει καλά. Δεν πειράζει.
Πάλι εδώ θα είμαστε του χρόνου, για μια καινούρια και νικηφόρα εκστρατεία!

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

Ενέργεια

0 σχόλια

Βρέθηκα αυτές τις μέρες σε μία από τις τελευταίες προεκλογικές συγκεντρώσεις. Δεν έχει σημασία ποιου κόμματος. Δεν έχει ίσως ούτε και σημασία για ποιο λόγο πήγα. Ίσως με οδήγησαν εκεί οι παιδικές και νεανικές μου αναμνήσεις, ίσως το κλίμα των ημερών, ίσως ακόμα και να μου έχει λείψει η ατμόσφαιρα του γηπέδου.
Όμως ξαναένιωσα κάτι που με ταρακούνησε. Η αίσθηση και η ενέργεια της μάζας. Η δυναμική που σε σπρώχνει χωρίς να το καταλαβαίνεις. Η επαφή με τους γύρω. Η ομοψυχία. Η καλή διάθεση από όλους. Ένιωθα ότι αν το αποφασίζαμε μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα. Έτσι όπως ήμασταν όλοι εκεί, με μια ψυχή.
Η δύναμη της μάζας είναι τεράστια. Και η προσωπική ενδυνάμωση, όταν είσαι μέλος μιας τέτοιας μαζικής εκδήλωσης της θέλησης του λαού, αναντικατάστατη. Ξέρω όμως ότι εκεί ήμασταν οι μισοί. Οι μισοί Έλληνες απέναντι στους άλλους μισούς. Και έχω ανάγκη να ξαναβρεθούμε όλοι. Έχω ανάγκη να διεκδικήσουμε όλοι ενωμένοι. Όχι μόνο για εθνικά ζητήματα, όχι μόνο για περιβαλλοντικά ζητήματα που συμφωνώ ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικά. Αλλά κυρίως για καθημερινά. Για την ζωή μας. Γιατί ζητάμε μια πιο ανθρώπινη ζωή. Γιατί ζητάμε μια πιο αληθινή ζωή.
Δεν θέλω μόνο executives και managers. Θέλω μια γλάστρα με βασιλικό στο μπαλκόνι μου, μια γαρδένια στον κήπο μου. Δεν θέλω μόνο pdf. Θέλω και τον χρόνο να διαβάσω και κυρίως να στοχαστώ και να συζητήσω με ένα καλό βιβλίο. Δεν θέλω να κάνω τα γενέθλια μου στο Vive Mar, αλλά να μαζευτούμε με την παρέα μου πίσω στην αυλή και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Λατρεύω το blogging αλλά θέλω να μάθω και πως λένε την κοπέλα που μένει μόνη της στο δίπλα διαμέρισμα. Την ακούω όλη μέρα τώρα το καλοκαίρι. Ειδικά όταν μιλάει στο τηλέφωνο. Δεν είμαι αδιάκριτος. Έχει φωνή γλυκιά αλλά καθαρή, διαπεραστική. Και έμαθα πλέον όλα τα ονόματα των συνομιλητών της. Δεν ξέρω όμως το δικό της... Που ξέρεις, ίσως τη συναντηθούμε στο μέλλον. Σε κάποια συγκέντρωση...

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

2 2 4

0 σχόλια

Ντράπηκα. Είμαι δειλός, πρέπει φοβάμαι να το παραδεχτώ. Χτες ήμουν στη στάση στον Ευαγγελισμό και είδα ένα παιδί τυφλό. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που περίμενε το λεωφορείο. Κυκλοφορώ συνήθως με το αυτοκίνητο και δεν είχα δει. Είχε μια διαφανή ταμπέλα με τρεις θήκες και έβαζε σε καθεμία τα ψηφία που σχηματίζουν τον αριθμό της γραμμής. Και στη συνέχεια στέκονταν στο χείλος του πεζοδρομίου κρατώντας την ταμπέλα και ελπίζοντας να τον προσέξει ο οδηγός του λεωφορείου ή κάποιος από όσους περίμεναν για να του πουν ότι ήρθε και μπορεί να ανέβει.2 2 4. Αυτοί οι αριθμοί δεν βγαίνουν από το μυαλό μου.
Κάθονταν επί 25 λεπτά (τότε έφυγα εγώ, δεν ξέρω πόσο μετά πέρασε το λεωφορείο του) με το χέρι τεντωμένο και κινδυνεύοντας ανα πάσα στιγμή κάποιο διερχόμενο όχημα να τον πατήσει. Πόνεσα βλέποντάς τον. Πόνεσα βλέποντας συνανθρώπους μου να μπαίνουν μπροστά του για να του πάρουν τη θέση.
Ήθελα να πάω να του πω να κατεβάσει το χέρι. Όσο ήμουν εκεί θα του έλεγα εγώ αν έρχεται το λεωφορείο του. Ντράπηκα. Ντράπηκα για μας. τους "υγιείς".Φοβήθηκα μην τον προσβάλλω. Τον κοίταζα συνέχεια και προσπαθούσα να ξεκολλήσω τα πόδια μου από το πεζοδρόμιο για να πάω κοντά του. Δεν τα κατάφερα. Το λεωφορείο μου ήρθε να με σώσει. Μπήκα γρήγορα μέσα. Κλείσαν οι πόρτες. Ξεκινήσαμε και περνώντας τον ξαναείδα να περιμένει ακίνητος. Αξιοπρεπής και δυνατός. Δεν με είχε ανάγκη. Εγώ τον είχα ανάγκη για να ξαναγίνω άνθρωπος. Αλλά δεν τα κατάφερα. Την επόμενη φορά.