Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Μάτι, μάτι!

5 σχόλια



Μάτι ήταν και πέρασε! Το ξαναστήσαμε το blogaki και σιγά σιγά θα μπουν και καινούργια στολίδια πιο καλά από τα προηγούμενα!
Τελικά είναι σαν το σπίτι σου το blog. Δεν το περίμενα. Αλλά μόλις το είδα σε μαύρο χάλι κόντεψα να σκάσω. Και ενώ την Τετάρτη είχα δουλειά και δεν μπορούσα να ασχοληθώ μέχρι να κάτσω χτες στο πισί μου και να αρχίσω το συμμάζεμα αρρώστησα. Και δεν σηκώθηκα από την καρέκλα μέχρι τη στιγμή που κάπως βλεπόντανε. Ούτε για φαγητό, ούτε για τουαλέτα! Με μια κανάτα καφέ δίπλα και δώστου να παλεύω με τα html και τους κώδικες...
Όταν όμως το φτιαξα καμάρι τρελό! Ήθελα να το δείξω. Να καλέσω εσάς τους φίλους μου να το δούνε. Να το χαρούνε!
Τελικά η ζημιά της Τετάρτης μπορεί να βγεί και σε καλό. Να φτιαχτούν όλα εξ΄αρχής και καλύτερα (αν και αυτό πρέπει να αφήνω να το πείτε εσείς, αλλά δεν μ'αφήνει το καμάρι)!
Και να μάθω να κάνω και κανα backup! Γιατί τελικά τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι μόνιμο. Ούτε καν το template του blog μας...

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Χριστουγεννιάτικος Στολισμός

2 σχόλια

Τί θα λέγατε να ξεκινήσουμε ένα παιχνίδι; Για να μπαίνουμε σιγά σιγά και στο κλίμα των ημερών; Ποιά ήταν η πρώτη χριστουγεννιάτικα στολισμένη εικόνα που είδατε φέτος; Ποιός ήταν ο πιο ανυπόμονος γείτονας; Μήπως έχετε και εσείς ήδη στολίσει και περιμένετε να σας μιμηθούν και οι διπλανοί γιατί ντρέπεστε να ανάψετε από τώρα τα λαμπάκια μόνοι σας;


Όσο για μένα η πρώτη χριστουγεννιάτικη εικόνα ήταν το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης, 21ης Νοεμβρίου, μία παρά. Είχα βγεί βόλτα με το αυτοκίνητο και περνώντας από τη Βασ. Σοφίας έτυχα πάνω στην ώρα που τα συνεργεία του Δήμου ανέβαζαν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια στις κολώνες. Αλλά και στην Πανεπιστημίου και στο Αttica και παρακάτω, όλο το κέντρο στολίζονταν για αυτές τις γιορτές. Είμαι πολύ χαρούμενος που η Αθήνα με υποδέχτηκε πρώτη στο γιορτινό κλίμα.

Στείλτε και εσείς ή γράψτε για τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια και που τα είδατε.

Υ.Γ. Περιμένω χριστουγεννιάτικες εικόνες ιδιαιτέρως από Lina, Baltazar, Marina, Nιόβη

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

Real FM αληθινοί άνθρωποι, κανονικό ραδιόφωνο

2 σχόλια




ΔΕΥΤΕΡΑ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
06:00 - 08:00
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ - ΤΑΝΙΑ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ
08:00 - 10:00
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΓΚΑΣ
10:00 - 12:00
ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
12:00 - 14:00
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΛΙΑΤΣΟΣ
14:00 - 16:00
ΑΚΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΒΑΣΙΑ ΛΟΗ
16:00 - 18:00
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
18:00 - 20:00
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΟΥΛΕΤΑΚΗΣ
20:00 - 22:00
ΣΤΑΘΗΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ
22:00 - 00:00
ΜΑΓΚΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ
00:00 - 06:00
REAL MUSIC
Βρήκα παρέα στα ερτζιανά!

Εδώ και δυόμιση μήνες σχεδόν από την πρώτη μέρα λειτουργίας του ακούω Real fm 97.8!

Δεν το κρύβω ότι ήταν τα "τηλεοπτικά" πρόσωπα που με έκαναν να συντονίσω το ραδιόφωνο μου στην συχνότητά του. Εκεί όμως γνώρισα καινούργια, ολοκαίνουργα πρόσωπα. Οι ίδιοι οι γνωστοί δημοσιογράφοι που μπροστά στην κάμερα δυσκολεύονται τόσο να ξεφύγουν από την εικόνα που βλέπουν στο μόνιτορ απέναντι τους στον αέρα του ραδιοφώνου "λύνονται", χαλαρώνουν, γίνονται παρέα, κάνουν πλάκα, δείχνουν (στο ραδιόφωνο άλλωστε δε μπορείς να κρυφτείς) τις αδυναμίες τους χωρίς το άγχος της αποδοχής.

Ενημερώνομαι, γελάω, βρίσκω μια συντροφιά και όχι μόνο στο αυτοκίνητο. Ξεκίνησε από το αυτοκίνητο και έχω πλέον καταλήξει στο σπίτι να έχω ανοιχτή αλλά στο mute την τηλεόραση και τέρμα το ράδιο.

Θέλω να ελπίζω ότι αυτό το παρεϊστικό κλίμα δε θα χαλάσει υπό το βάρος της επιτυχίας που έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα τους. Θέλω να ελπίζω ότι αν και είναι αντικειμενικά οι πιο επιτυχημένοι επαγγελματίες της δημοσιογραφία σε αυτό το ραδιόφωνο δε θα εφαρμοστούν καθόλου επαγγελματικές τακτικές. Ξέρω ότι είναι ιδιωτική επιχείρηση αλλά πλέον είναι και η παρέα χιλιάδων ανθρώπων που έχουν ανάγκη από το λόγο.
Έχουμε ανάγκη από το λόγο. Από τη συνομιλία. Από την άποψη του άλλου. Από απόψεις αφτιασίδωτες, ειλικρινείς και συνεπείς. Όσο σπουδαία και αναντικατάστατη είναι η εικόνα τόσο απαραίτητος είναι και ο λόγος. Κανείς δεν κατήργησε τα τηλέφωνα επειδή βγήκαν οι web cam και οι νέοι τρόποι επικοινωνίας, τα mms και οι βιντεοκλήσεις δεν κέρδισαν ούτε ένα απειροστό της κλασσικής επικοινωνίας κι αν η τηλεόραση μας συνεπήρε με την νεανική της φρεσκάδα και ορμή το ραδιόφωνο ξαναβρήκε τη θέση του στη ζωή μας. Δίπλα στον υπολογιστή, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο, από το κινητό μέσα στα πολυκαταστήματα (τί θαυμάσια συντροφιά αλήθεια στις ατέλειωτες ώρες δοκιμασίας της αντρικής υπομονής) στην παραλία( που το θυμήθηκα τώρα,ε;) και που δεν μπορεί να χωρέσει στη καθημερινότητά μας. Και στις δύσκολες καταστάσεις, στις πυρκαγιές, στους σεισμούς αποτελεί τον πρώτο και συνήθως αποτελεσματικότερο δίαυλο επικοινωνίας. Αλλά και στις όμορφες στιγμές, ποιός δεν πανηγύρισε στο EURO με το αμάξι στους δρόμους και το ράδιο στο τέρμα, πόσοι δεν τηλεφωνήσαμε σε σταθμούς να μοιραστούμε τη χαρά μας με τους συνακροατές μας, πόσοι δεν γελάσαμε πρωί πρωί μποτιλιαρισμένοι σε κάποιο δρόμο με κάτι που ακούσαμε στο ραδιόφωνο και μας κοίταγαν οι γύρω σαν ούφο;
Μόνο ένα παράπονο έχω από το ραδιόφωνο. Οι διαφημίσεις. Κάποιες είναι χάλια. Κάποιες είναι πετυχημένες και κάποιες (όπως του Jumbo) κάνουν πάταγο. Θέλω όμως να παρακαλέσω. Μην τις βάζετε συνέχεια. Όχι τις ίδιες. Και χορηγός της εκπομπής να είναι μας ενοχλεί. Μας προκαλεί αηδία. Προσωπικά το θεωρώ υποτίμηση της νοημοσύνης μου να ακούω κάθε 25 λεπτά οτι "ο Μπάμπης έκανε για την εταιρεία του την πιο έξυπνη κίνηση. Πήρε..."! Άσε που ενώ το ακούω κάθε 25 λεπτά τελικά δεν θυμάμαι τί έκανε ο κερατάς ο Μπάμπης! :Ρ Αλλά εκείνη την ώρα με ενοχλεί!
Πολλά θα μπορούσα να γράψω ακόμα αλλά νομίζω ότι ήδη τα ξέρετε. Πείτε μου και εσείς για τον αγαπημένο σας σταθμό. Γράψτε και για τοπικούς που να μπορούμε να βρούμε και να ακούσουμε μέσω ίντερνετ.
Και τώρα συγνώμη αλλά σας αφήνω κάπου εδώ γιατί σε λίγο ξεκινάει η αγαπημένη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο και δεν θέλω να τη χάσω!!

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Στρατηγικές και Μάχες

0 σχόλια

Θα μιλήσω σήμερα για ένα θέμα που αγαπάω ιδιαίτερα αν και ξέρω ότι θα εκπλήξω τους συνεπείς αναγνώστες μου(!) . Είμαι σίγουρος ότι έχετε διαγνώσει ότι είμαι ένας άνθρωπος με ευαισθησίες και ενδιαφέροντα που δεν φοβάμαι να εξωτερικεύσω. Και ότι γκρινιάζω και επαναστατώ για την απανθρωπιά που μας επιβάλλουν οι σύγχρονες καπιταλιστικές συνθήκες ζωής (για να πω και τα κομμουνιστικά μου, να χαρεί κι ο παππούς!). Ταυτόχρονα όμως και χωρίς το ένα να αναιρεί το άλλο δεν μπορώ παρά να παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον τους μεγάλους σύγχρονους "πολέμους", τους πολέμους του μάρκετινγκ.
Αγοράκι γαρ, έμαθα από μικρός να θαυμάζω και να εμπνέομαι από τους μεγάλους στρατηγούς , τους ανίκητους στρατούς, τις σπουδαίες μάχες. Και όπως με συνεπαίρνει ο Πρέσσφιλντ όταν με μεταφέρει στο στρατόπεδο του Αλέξανδρου, όπως έχω "θεοποιήσει" αυτόν το μεγάλο στρατηλάτη και πνευματικό άνθρωπο έτσι "τραβούν" το ενδιαφέρον μου και οι σύγχρονοι ¨στρατηγοί" που κατευθύνουν τους στρατούς τους στις μεγάλες παγκόσμιες μάχες του μάρκετινγκ.
Μάχες κανονικές. Με σπουδαίους στρατηγούς, τακτικές πολύπλοκες, αφοσιωμένους στρατούς, τεχνάσματα και κερκόπορτες και πολλές φορές θύματα. Θύματα που μπορεί να είναι οι εργαζόμενοι και οι υποστηρικτές του ηττημένου, αλλά και όλοι εμείς οι απλοί πολίτες. Λατρεύω να διαβάζω τις στρατηγικές, τις κινήσεις, το τρόπο που προκαλεί ο ένας τον άλλο, την κατασκοπία, την εξέλιξη της μάχης και κυρίως τις αναλύσεις για το τι επηρέασε την τελική έκβαση της μάχης.
Και οι μάχες είναι πολλές και μεγάλες.
Μάχες ιστορικές που χάραξαν το σύγχρονο κόσμο. Όπως εκείνη η "άγνωστη" και μηδέποτε αναφερόμενη μάχη ανάμεσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και το ι.χ. (μάχη που έγινε πολλές δεκαετίες πριν στην Αμερική όπου η General Motors αν και βρέθηκε σε δεινή θέση στην εκκίνηση επιβλήθηκε των σιδηροδρόμων και των τραμ και παρά το εκτεταμένο τους δίκτυο σε ολόκληρη την ήπειρο και επέβαλε την ιδέα της ιδιωτικής μετακίνησης έναντι των μέσων σταθερής τροχιάς "λαδώνοντας" τα κατάλληλα χέρια).
Ή μάχες όπως εκείνη η "ξεχασμένη" ανάμεσα στο συνεχές και το εναλλασσόμενο ρεύμα (και πάλι η Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα το πεδίο της μάχης και οι μεγάλοι επιστήμονες Edison και Westinghouse οι αντίπαλοι) που καθόρισαν τη σημερινή μας κοινωνική δομή.





Μάχες που απέδειξαν ότι δεν νικάει πάντα ο καλύτερος αλλά εκείνος που θα συνασπίσει με το μέρος του τους περισσότερους. Τέτοιες μάχες που διδάσκονται στα εγχειρίδια του marketing management όπως η επικράτηση του κατώτερου φορμά VHS της JVC (ναι αυτού της γνωστής μας βιντεοκασέτας) έναντι του εξαιρετικού Betamax της Sony, του γνωστού πρωτοκόλλου του διαδικτύου TCP/IP έναντι καλύτερων τεχνολογικών διαδικτυακών τεχνολογιών, του πασίγνωστου mp3 έναντι εξυπνότερων τεχνολογιών ήχου. Μάχες που μας διδάσκουν ότι όλα αυτά που είναι γύρω μας δεν είναι τα καλύτερα,τα βέλτιστα αλλά απλά τα επικρατέστερα. Κάτι που άλλωστε ισχύει και πέρα από την τεχνολογία...


Μάχες που αποδεικνύουν ότι η φήμη είναι πολλές φορές αποτελεσματικότερη από την πραγματική δύναμη. Αυτό το απέδειξε στον κόσμο περίτρανα η Coca Cola έναντι της Pepsi, η Amstel έναντι της Heineken, η Kodak έναντι της Fuji, η Nescafe έναντι της Jacobs και τόσα άλλα ονόματα προϊόντων και εταιριών σας που ενώ προσφέρουν το ίδιο ακριβώς προϊόν έρχονται πρώτα και αυτόματα στο μυαλό σας μόλις αναφερόσαστε στην συγκεκριμένη κατηγορία προϊόντων.

Μάχες πολύχρονες με στρατούς που καθοδηγούνται από το όραμα εμπνευσμένων στρατηγών, όπως η εξαιρετικά αμφίρροπη και συνεχιζόμενη μάχη ανάμεσα στην Microsoft και την Apple (με το "πανφταίχτη" Bill Gates που όμως διαθέτει ετησίως το 95% της περιουσίας του για την επιβίωση της Αφρικής και τον "survivor" Στηβ Τζόμπς o οποίος απολύθηκε μετά από 30 χρόνια από την Αpple για να επαναπροσληφθεί το 1988 με ετήσιο μισθό ενός δολαρίου και να την ξανακάνει πρωταγωνίστρια) και με υπερόπλα όπως τα windows και το iPod να εκτοξεύουν το ενδιαφέρον στα ύψη.
Αλλά και μάχες που θα μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον με την έκβασή τους όπως αυτή ανάμεσα στα Blu-Ray και τα High Definition δισκάκια. Μάχη που δεν είναι εύκολο να προβλέψει κάποιος τον νικητή και που θα "ανακατέψει" ολόκληρη την βιομηχανία του θεάματος αλλά και της τεχνολογίας στα επόμενα χρόνια.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να εντρυφήσει κανείς σε όλες τις στρατηγικές κινήσεις και ενέργειες των εταιριών. Και μάλλον δεν είμαι και ο καταλληλότερος για να τις "αποκαλύψω". Βρίσκω απλά ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να τις παρακολουθώ. Θα πρέπει όμως να κρατήσουμε κάποια πράγματα στο μυαλό μας. Ο υλικός κόσμος που φιλοξενεί την καθημερινότητά μας δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ανεπηρέαστης εξελικτικής πορείας της ζωής , της τεχνολογίας και της επιστήμης. Είναι η σύνθεση και το αποτέλεσμα των συναρπαστικών προσπαθειών ομάδων ανθρώπων και συμφερόντων που κατά βάση αδιαφορούν για το κοινωνικό καλό και την ευημερία της κοινωνίας ή στην καλύτερη προσπαθούν να το συσχετίσουν με την δική τους επικράτηση και ευημερία. Και αυτό δεν είναι επ' ουδενί ανάθεμα. Είναι απλά η πραγματικότητα. Που είναι πάντα ελάχιστα χρηστική στην καθημερινότητα μας.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Ο Δρομέας και πάλι στην Ομόνοια

4 σχόλια

















Παλιά είχα ένα φίλο. Πέρναγα κοντά του και άλλοτε ένιωθα οτι με ακολουθούσε και άλλοτε ότι με καλωσόριζε. Ότι με υποδέχονταν σε αυτή την αφιλόξενη πόλη. Οι άλλοι νόμιζαν οτι τους γύριζε την πλάτη. Εγώ έβλεπα να μου ανοίγει τα χέρια, να μου προσφέρει την αγκαλία του. Ήταν ο φίλος μου σε αυτή τη τρέλα.
Οι πολλοί δεν τον χώνευαν. Οι ειδικοί τον κατηγορούσαν και αυτόν και τον "πατέρα" του. Οι υπεύθυνοι δεν τον φρόντιζαν. Τον άφηναν μόνο του και βρώμικο. Του κλέψαν τη λάμψη για να μην καθρεπτίζονται στα κομμάτια του οι κενές σκέψεις τους. Οι εργολάβοι μου τον πήραν. Το βάλανε στη βιτρίνα του Hilton. Και η πλατεία του γέμισε μεταλλικά παραπετάσματα και εργάτες λαθρομετανάστες. Και όταν τελείωσαν έργα, φύγαν τα παραπετάσματα και μείναν οι λαθρομετανάστες. Και αφού δεν είναι εκείνος πια εκεί να τη προσέχει η πλατεία του έγινε το κέντρο παρανόμων. Και έπαψε να είναι η πλατεία του.
Στέκει τώρα στο Hilton. Δεμένος με νήματα αόρατα. Θέλει να τρέξει προς το Φάληρο. Προς τη θάλασσα. Άμμος ήτανε προτού γυαλί να γίνει. Άμμος ήταν και γυρεύει πια τη θάλασσά του. Δεν μας αντέχει. Δεν τον νοιάζει πια. Κουράστηκε τόσο καιρό να τον κατηγορούν. Χαίρεται που τον έχουμε πια ξεχάσει. Ξεχάσαμε την υπόσχεσή μας να τον ξαναπάμε στην πλατεία του, μόλις τέλειωναν τα έργα.
Όμως εμείς τον θέλουμε στο κέντρο αυτής της πόλης. Και νομίζω δεν είμαστε λίγοι οι φίλοι του. Και προτείνω να ενώσουμε τις φωνές μας. Η δύναμη του διαδικτύου ξέρουμε πια πως δεν είναι μικρή. Ας ενώσουμε τις φωνές μας για να γυρίσει ο Δρομέας στην πλατεία του. Να ξαναγίνει η Ομόνοια το φιλόξενο κέντρο αυτής της πόλης. Όσοι νοιάζεστε για τον φίλο σας, για την πόλη σας γράψτε στα blog σας, κάντε θόρυβο, κάντε το θέμα. Μέσα σε όλα ας ξαναγίνει ο δρομέας η αρχή και το σύμβολο της διεκδίκησης για την επιστροφή της αισθητικής σε αυτήν την πόλη.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Χριστόδουλος replaceable!

3 σχόλια













Είναι κάποιες μέρες που δεν κυλάνε με τίποτα. Περνάνε τόσο δύσκολα, που όταν κάποια άλλη μέρα βουτηγμένος στις δουλειές δεν προλαβαίνεις να σηκώσεις κεφάλι, τις αναπολείς και κακίζεις τον εαυτό σου που δεν τις χάρηκες τις τεμπέλες τις ώρες. Τελοσπάντων, όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, συχνά στρέφεσαι προς τους δέκτες σημάτων και πομπούς κοινωνιολογικών και άλλων ποικίλων θεμάτων που αφθονούν πια στα σπίτια μας. Τις τηλεοράσεις ντε (ψώνιο που το 'χω ο λυρικός!). Και κάποιες φορές τυχαίνεις σε θέματα που σε τραβάνε. Που έχουν κάποια παραπάνω συζητητική αξία βρε αδερφέ. Που σε αγγίζουν. Όπως η υγεία του αρχιεπισκόπου. Όταν δεν τη ευτελίζουν. Όταν δεν τον διασύρουν.
Όπως και να κάνουμε είναι κομμάτι της κοινωνικής μας ζωής. Της ζωής μας. Της προσωπικότητάς μας. Ακόμα και αν διαφωνείς μαζί του του οφείλεις ευγνωμοσύνη για το πόσο απλά συγκεκριμενοποιεί τις απόψεις σου. Η δική του απόλυτη και εκκωφαντική θέση κάνει πολύ εύκολο το να αντιταχθείς ή να συμφωνήσεις μαζί του. Με την στάση του σε καθορίζει.
Θέλεις λοιπόν να ακούσεις πως πάει. Σε μαθαίνουν για μήνες να ενδιαφέρεσαι για την πορεία της υγείας του. Τον "ακολουθείς" στην Αμερική. "Γυρνάτε" μαζί. Ακούς όλους τους ειδικούς και μη για τα λάθη και τα σωστά της θεραπείας. Και ξαφνικά! Ο Αρχιεπίσκοπος δεν είναι απαραίτητος για τα δελτία. Δεν είναι απαραίτητος για τα τοκ σόου. Δεν τον έχει ανάγκη η Τατιάνα, η Χριστίνα, ο Λαζόπουλος (αυτοαναγγελθέν μέτρο της εθνικής ευαισθησίας και συνείδησης). Υπάρχει το ΠΑΣΟΚ, η Βροχοπούλου, τα Ζωνιανά. Αλλά εγώ που έμαθα να νοιάζομαι θέλω να μάθω. Ελπίζω να ακούσω μια κουβέντα. Πώς πάει. Αν βελτιώθηκε η υγεία. Αλλά τίποτα. Αποκλεισμένος από παντού. Αχρείαστος. Replaceable!
Ποιος καθορίζει τί θα μάθω; Και μου το "πουλάει" ως δική μου απαίτηση. "Αυτά θέλει ο κόσμος". Ποιος με ρώτησε; Τί εναλλακτικές έχω;
Τελικά μήπως μόνο στη ιστόσφαιρα (νεωτερισμός εδώ!) έχω επιλογές; Στρέφω το κεφάλι από την οθόνη της τηλεόρασης. Αποστρέφω καλύτερα. Και ξανανοίγω το pc. Καλησπέρα σας φίλοι!

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Νομαρχία Αποτελέσματα

2 σχόλια











Περίμενα από το καλοκαίρι τα αποτελέσματα του διαγωνισμού της Νομαρχίας Αθηνών. Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε αλλά μια θέση στο δημόσιο έχει κάποια πλεονεκτήματα που δύσκολα βρίσκεις αλλού. Ανοίγω τον πίνακα των διοριστέων, τζίφος. Ανοίγω τον πίνακα κατάταξης, κατεβάζω την μπάρα 50.. 70...100... 250... πουθενά! Ρε γαμώτο που είμαι; Ανοίγω τον πίνακα των απορριφθέντων και βουαλά αποκάλυψη! Μαζί με καμιά πεντακοσαριά έχουμε απορριφθεί γιατί καταθέσαμε ελλειπή δικαιολογητικά!!!Ναι. Καμιά πεντακοσαριά μηχανικοί κατορθώσαμε να μην πάμε τα σωστά δικαιολογητικά! Τα πήρα! Πήγα σήμερα στη Νομαρχία να ζητήσω τα ρέστα. Με πιάσαν τα επαναστατικά μου και άρχισα τις φωνές. Με πήρε μια κυρία παράμερα. "Παιδάκι μου μη φωνάζεις. Όντως ξέχασες να φέρεις δικαιολογητικά. Την ταυτότητα της ΔΑΠ έπρεπε να φέρεις. Κανένα χαρτί από την τοπική της Νέας Δημοκρατίας. Αυτά δεν τα έφερες. Αδίκως φωνάζεις."
Μου έφυγε κάθε διάθεση διαμαρτυρίας. Κατέβασα τα αφτιά και έφυγα. Την ταυτότητα της ΔΑΠ. Το είχα σκεφτεί αλλά...

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Shaolin- Γκαντεμιά!

2 σχόλια
















Καμιά φορά σκέφτομαι ότι με τη γκαντεμιά που με κυνηγάει, αν αποφασίσω να εγκαταλείψω τα εγκόσμια και να κλειστώ σε μοναστήρι, θα τύχω σε μοναστήρι Shaolin και θα μου βγάζουν την πίστη όλη μέρα με τα τα τρομακτικά που κάνουν! Ούτε εκεί θα ηρεμήσω! ;)

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Foidel - εννοείται!

0 σχόλια

-Είναι ο Φοίβος στο Ζυγό;
-Ναι ντε, δεν είδες τις αφίσες!
-Πότε ξεκίνησε;
-Από αύριο!
-Και σήμερα τι θα κάνουμε;
-Υπομονή!

Μετά από ένα ελληνικό καλοκαίρι που απέδειξε γι’ ακόμα μια φορά ότι δεν είμαστε κατάλληλοι για τίποτα, ο Φοίβος Δεληβοριάς και οι συνεργάτες του, ανεβαίνουν φέτος το χειμώνα στο «Ζυγό» (Κυδαθηναίων 22, Πλάκα) «Κατάλληλοι από 13». Με καταιγιστική δράση , σκηνές καταδίωξης, μικρές δόσεις βίας και σεξ, μερικές κακές λέξεις και μία σκηνή κανιβαλισμού, βγαίνουν χαρούμενοι από την δικτατορία των νηπίων και εξορίζονται στα χειμερινά Δευτερότριτα.

6 μουσικοί και 2 νέες τραγουδίστριες 1 σκηνογράφος, 1 φωτιστής και 1 ηχολήπτης προσπαθούν να ξαναμπούν στο απαγορευμένο σινεμά της εφηβείας τους και καλούν όλους τους φίλους τους να το τραγουδήσουν και να το χορέψουν.Για να ευνοείται το τελευταίο, εκτός από τα τραπέζια, ο χώρος θα διαμορφωθεί ειδικά και για τους όρθιους, αρκεί να μην είναι πολιτικώς ορθοί. Να είστε κι εσείς εκεί. Του χρόνου μπορεί να καταφέρουμε να γίνουμε Ακατάλληλοι!

Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 5 Νοεμβρίου και θα τελειώσουν στις 18 Δεκεμβρίου. Μόνο Δευτέρα-Τρίτη. Ώρα έναρξης: 21.30 Τιμή εισόδου: 15 ευρώ με ποτό. Φοιτητικό, 10 ευρώ με ποτό. Τηλ. Κρατήσεων 210-3241610

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Ρε Νίκο, βάλε καμιά φωνή! Φτάνει ρε Τατιάνα!

0 σχόλια

Εμένα παλιά η Τατιάνα μου άρεσε. Ως γυναίκα (είχε έναν αέρα... ) αλλά και οι εκπομπές της. Ναι κουτσομπολίστικες, αλλά συνεπείς σε αυτά που υπόσχονταν. Ήξερες τι θα δεις. Μεσημεράκι, δεν ήθελες πολλές σκοτούρες, έβαζες την Τατιάνα και κατέβαινε πιο εύκολα το μπριάμ!
Τώρα πια δεν αντέχεται! Δεν βλέπεται. Δεν ασχολούμαι με την εμφάνιση που είναι βγαλμένη από τη βικτωριανή εποχή! Δεν αντέχονται τα θέματα της. Μετά τα σιαμαία, χθες έβγαλε μια δυστυχισμένη γυναίκα. Ένα κουβάρι ιστοί μαζεμένοι σε μια μπλούζα και ένα κεφάλι επάνω, χυμένα στο καναπέ της Τατιάνας! Χωρίς μέση, χωρίς πόδια! Αν δεν το είδατε είστε πολύ τυχεροί! Και μην επιδιώξετε να το βρείτε. Δεν με ενδιαφέρει τι είπε. Δεν με ενδιαφέρει πως το χειρίστηκε. Το άλλαξα αμέσως αλλά το απόκοσμο θέαμα πρόλαβε να μου τυπωθεί στο μυαλό.
Πλέον έχω πειστεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανακόψει η Τατιάνα μόνη της την πορεία προς τον κατήφορο. Έχει αλλοτριωθεί πλέον. Δεν ξέρω σε τι διαδρομές κινείται το μυαλό της, σε τί μαρτύρια υποβάλει τον ψυχισμό της. Αλλά δεν πιστεύω να αλλάξει. Για αυτό περιμένω μήπως ο Ευαγγελάτος την ανακόψει. Αυτός τί χρωστάει να συνδέεται με αυτά τα πράγματα; Δεν τα βλέπει; Δεν καταλαβαίνει; Ξέρω. Έχει και αυτός το παρελθόν του. Κουβαλάει και αυτός περιέργες υποθέσεις. Αλλά όχι έτσι. Και πέρα από τον Ευαγγελάτο. Τα παιδιά τους. Γιατί πρέπει να τα φορτωθούν όλα αυτά; Τί σκέφτεται η γυναίκα:
Ξέρω! Τι με νοιάζει εμένα θα μου πείτε; Τι λόγος μου πέφτει; Κανένας! Απλά αναρωτιέμαι...
Και να πεις ότι δεν υπάρχουν σημαντικές ιστορίες που "αξίζει να τις δεις". Και εγχώριες αλλά και παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Όπως για παράδειγμα η ιστορία του 16χρονου Λασίν Σερίφ.
Το πιτσιρίκι από την Ακτή Ελεφαντοστού που τέσσερα χρόνια πριν είδε μπροστά στα μάτια του, μέσα στο σπίτι τους,να εκτελούν τον πατέρα του οι αντάρτες. Τον πατέρα του ο οποίος θυσιάστηκε για προλάβει να φύγει ο Λασίν και να μην τον στρατολογήσουν 12χρονο παιδί. Ο Λασίν έφυγε χωρίς να έχει πάνω του ούτε ένα σεντ, χωρίς διαβατήρια και προορισμό τρύπωσε στο πρώτο αεροπλάνο που μπόρεσε. Η τύχη του τον έβγαλε στη Γλασκώβη. Περιπλανήθηκε στους δρόμους, χαμένος στη μεγαλούπολη. Η νεράιδα που τον προστάτευε ("έγχρωμη" φαντάζομαι...) έφερε στον δρόμο του την ποδοσφαιρική ακαδημία της Ρέιντζερς. Εκεί βρήκε στέγη, φροντίδα και μέλλον. Έγινε ο πρώτος πρόσφυγας που φοράει τη φανέλα της Ρέιντζερς. Ονειρεύεται πάλι. Θα γίνει ποδοσφαιριστής, και θα τον αγαπούν χιλιάδες. Εκεί βρήκε και τη μητέρα του που τέσσερα χρόνια τον νόμιζε χαμένο. «Την πρώτη φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο δεν μπορούσαμε ούτε να μιλήσουμε. Αρχισε να κλαίει, άρχισα να κλαίω και κλείσαμε το τηλέφωνο» λέει ο Λασίν και δακρύζει πάλι. Σε μια βδομάδα θα τη φέρουν κοντά του.
Η ζωή για αυτόν νίκησε. Χιλιάδες άλλοι Λασίν χάθηκαν. Χιλιάδες Λασίν στρατολογήθηκαν σε έναν παράλογο πόλεμο. Κράτησαν όπλα πιο μεγάλα από το μπόι τους. Υπηρέτησαν ποινές πιο βαριές από τα αμαρτήματα των ηγετών τους. Και αυτοί που σώθηκαν, σώθηκαν για να μας θυμίζουν και αυτούς που χάθηκαν. Η ζωή νικάει. Το μήνυμα είναι αυτό. Αλλά και η αδιαφορία μας, η επιλησμοσυνή μας, η αυταρέσκεια μας και η ανηθικότητά μας (βρες τον εαυτό σου κάπου ανάμεσα στα προηγούμενα επίθετα) της βάζουν τα πιο ανυπέρβλητα εμπόδια.