Χριστόδουλος replaceable!

Είναι κάποιες μέρες που δεν κυλάνε με τίποτα. Περνάνε τόσο δύσκολα, που όταν κάποια άλλη μέρα βουτηγμένος στις δουλειές δεν προλαβαίνεις να σηκώσεις κεφάλι, τις αναπολείς και κακίζεις τον εαυτό σου που δεν τις χάρηκες τις τεμπέλες τις ώρες. Τελοσπάντων, όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, συχνά στρέφεσαι προς τους δέκτες σημάτων και πομπούς κοινωνιολογικών και άλλων ποικίλων θεμάτων που αφθονούν πια στα σπίτια μας. Τις τηλεοράσεις ντε (ψώνιο που το 'χω ο λυρικός!). Και κάποιες φορές τυχαίνεις σε θέματα που σε τραβάνε. Που έχουν κάποια παραπάνω συζητητική αξία βρε αδερφέ. Που σε αγγίζουν. Όπως η υγεία του αρχιεπισκόπου. Όταν δεν τη ευτελίζουν. Όταν δεν τον διασύρουν.
Όπως και να κάνουμε είναι κομμάτι της κοινωνικής μας ζωής. Της ζωής μας. Της προσωπικότητάς μας. Ακόμα και αν διαφωνείς μαζί του του οφείλεις ευγνωμοσύνη για το πόσο απλά συγκεκριμενοποιεί τις απόψεις σου. Η δική του απόλυτη και εκκωφαντική θέση κάνει πολύ εύκολο το να αντιταχθείς ή να συμφωνήσεις μαζί του. Με την στάση του σε καθορίζει.
Θέλεις λοιπόν να ακούσεις πως πάει. Σε μαθαίνουν για μήνες να ενδιαφέρεσαι για την πορεία της υγείας του. Τον "ακολουθείς" στην Αμερική. "Γυρνάτε" μαζί. Ακούς όλους τους ειδικούς και μη για τα λάθη και τα σωστά της θεραπείας. Και ξαφνικά! Ο Αρχιεπίσκοπος δεν είναι απαραίτητος για τα δελτία. Δεν είναι απαραίτητος για τα τοκ σόου. Δεν τον έχει ανάγκη η Τατιάνα, η Χριστίνα, ο Λαζόπουλος (αυτοαναγγελθέν μέτρο της εθνικής ευαισθησίας και συνείδησης). Υπάρχει το ΠΑΣΟΚ, η Βροχοπούλου, τα Ζωνιανά. Αλλά εγώ που έμαθα να νοιάζομαι θέλω να μάθω. Ελπίζω να ακούσω μια κουβέντα. Πώς πάει. Αν βελτιώθηκε η υγεία. Αλλά τίποτα. Αποκλεισμένος από παντού. Αχρείαστος. Replaceable!
Ποιος καθορίζει τί θα μάθω; Και μου το "πουλάει" ως δική μου απαίτηση. "Αυτά θέλει ο κόσμος". Ποιος με ρώτησε; Τί εναλλακτικές έχω;
Τελικά μήπως μόνο στη ιστόσφαιρα (νεωτερισμός εδώ!) έχω επιλογές; Στρέφω το κεφάλι από την οθόνη της τηλεόρασης. Αποστρέφω καλύτερα. Και ξανανοίγω το pc. Καλησπέρα σας φίλοι!