Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Μουσική MADάρα

0 σχόλια


Έκατσα (με το ζόρι ομολογώ) και είδα τα βραβεία MAD.
Και έχω τρεις- τέσσερις απορίες.
Και θα τις γράψω για να μου φύγει το γινάτι!

1. Γιατί η ελληνική ποπ μουσική μου θυμίζει όλο και περισσότερο τη μουσική του tetris (άντε και κάποιων απλών java βιντεοπαίχνιδων);;;;;
Είπαμε να εξοικοιωθούμε με τους υπολογιστές αλλά όχι και τόσο πολύ....

2. Πόσο πρέπει να "αγριέψουν" εμφανισιακά οι γυναίκες και να "ελαφρύνουν" οι άντρες για να θεωρούνται σέξυ;;;;

3.Υπάρχει περίπτωση, έστω και για μια στιγμή, να περνάει από το μυαλό όλων αυτών των ανεκδιήγητων χιπχοπάδων ότι είναι συνεχιστές του Ομήρου;;;;;

4.Ποιό τραγούδι θυμάστε από τη φετινή χρονιά (εκτός από το μισό "Μαύρα Μεσάνυχτα") ;;;;;

Γιατί τόσο χάλια;

Υ.Γ. Άσχετη η φωτό αλλά τελικά μοιάζει η διαφήμιση να έχει περισσότερη έμπνευση από αρκετούς "δημιουργούς" τέχνης...

Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

Καταπληκτικό παιχνιδάκι για μηχανικούς (και όχι μόνο)

1 σχόλια

Δύσκολες οι ώρες του γραφείου...
Και όταν δεν έχει δουλειά δεν περνάνε με τίποτα...
Ευτυχώς που υπάρχουν αρκετοί "ομοιοπαθείς" και φτιάχνουν όμορφα παιχνιδάκια για να περνάει η ώρα μας.
Ένα από αυτά (το καλύτερο που έχω παίξει μέχρι στιγμής!) είναι το Magic Pen

Ένα καταπληκτικό παιχνίδι, με πολύ απλό interface και στόχο που δεν είναι άλλος από το να μεταφέρεις με τη βοήθεια σχημάτων που δημιουργείς το αντικείμενο που σου δίνει στη σημαία.


Μπορεί να ακούγεται απλό και να απευθύνεται στον καθένα αλλά είναι παραδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο σε εξοικοιώνει με μηχανικές έννοιες όπως η άρθρωση ή πάκτωση, η ροπή, η χρήση του μοχλού, η στήριξη και ταυτόχρονα είναι ένα παιχνίδι που παρότι είναι άκρως διασκεδαστικό σου δίνει τη δυνατότητα να ακονίσεις το μυαλό σου ψάχνοντας για τον πιο εκλεπτυσμένο τρόπο να στήσεις το κατασκευασμά σου.

Μπορεί ένα μικρό παιδί να το παίξει με ευκολία (αν και όχι να το ολοκληρώσει ίσως με την ίδια άνεση) αλλά μπορεί και ένας μηχανικός να διαθέσει ώρες για να βρει τον πιο όμορφο τρόπο να φέρει σε πέρας το project!


Όπως καταλαβαίνετε, έχω ενθουσιαστεί και έχω αφιερώσει αρκετές "εργατοώρες" στο παιχνιδάκι και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!!!

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Μα τα τρελοστιχάκια μου δεν χώρεσαν στις εξισώσεις

5 σχόλια



Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
Φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
Νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
Να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
Σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Ένα παιδί που πνίγεται στο βάθος
Σε κάτι βρώμικα νερά, θολά κι ορμητικά
Κι απ' όλους τους σωτήρες εγώ είμαι ο πιο λάθος
Που είμαι πεύκο στην ακρογιαλιά
Είμαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά...

Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
Μ' ακολουθούνε σ΄όποιο μέρος και να πάω
Να 'χετε υπόψη σας, μια μέρα θα σας φάω
Όλους εσάς οπού κοιτάτε τη δουλειά σας

Στην αυταπάτη μέχρι τέλους
Και την αλήθεια ως τη σταλιά
Θα 'μαι άγγελος με τους αγγέλους
Θα 'μαι σκυλί με τα σκυλια

Αλλάζω το δέρμα μου κι ότι μου ζήτησες σου δίνω
Ετούτη η άνοιξη χαρές κερνάει μα εγώ δεν πίνω
Δεν πίνει θάλασσα ο βράχος
Και 'γω δεν πίνω πια μονάχος
Δεν πίνει θάλασσα ο βράχος
Δεν πίνω μάτια μου μονάχος


Πριν δέκα χρόνια ήρθα εδώ
Με μια βαλίτσα αριθμούς και σημειώσεις
Βρήκα μια τρύπα να κρυφτώ
Μα τα τρελοστιχάκια μου
Δεν χώρεσαν στις εξισώσεις
Κι είπα να βγω να τραγουδήσω


Σήμερα θα μας ταξιδέψει ο Μίλτος Πασχαλίδης από το Θέατρο Βράχων.
Η σκηνή θα είναι φωτισμένη σαν καράβι που μπαίνει στο λιμάνι.
Η εξέδρα να ανεβαίνει
σαν κυκλαδίτικο λιμάνι, με τα αναπτηράκια να τρεμοπαίζουν σαν τα φώτα από τα σπιτάκια...
Θα βρεθώ εκεί. Θα΄ρθειτε στο ταξίδι...

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

...τα στάνταρ μου μέσα!

3 σχόλια

To παλεύω αλλά ακόμα άκρη δεν βγάζω. Δεν βρίσκω το νόημα αυτής της περιπέτειας που λέγεται ζωή.
Κάθε φορά μπροστά σε μια νέα πρόκληση λέω στον εαυτό μου : "Υπομονή, αυτή είναι η τελευταία στροφή! Μετά από αυτή θα έχουμε φτάσει στην κορυφή του βουνού και θα είναι από κάτω, πιάτο, η εύφορη πεδιάδα της ευτυχισμένης ζωής. Θα μένει μόνο να κατέβουμε προσεκτικά τις στροφές και θα απολαύσουμε τους κόπους μας." Και κάθε φορά υπάρχει και μια στροφή ακόμα.
Το ξέρω είμαι μικρός για να ζητάω το τέλος. Και φυσικά η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας.
Όμως δεν βλέπω ούτε καν το δρόμο. Το μονοπάτι που πρέπει να ανέβω.
Θέλω να βρω κάποια ηρεμία στη ζωή μου. Να είναι πιο στρωτή.
Πιο κοινή. Αλλά πάλι θεωρώ ότι είμαι ένας από όλους.
Όχι σαν όλους.
Ένας από όλους.
Και γυρεύω το δικό μου (απλό και κοινότυπο ίσως αλλά δικό μου) μονοπάτι προς την ευτυχία.
Συχνά μου λένε να ρίξω τα στάνταρ μου.
Αλλά μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίστηκα;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίζονται τα πιτσιρίκια του δημοτικού που τα βλέπω να περνάνε από το μπαλκόνι μου, φορτωμένα με μια τσάντα πιο βαριά και πιο μεγάλη από το μπόι τους;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνιούν οι έφηβοι που τρώνε τα καλύτερά τους χρόνια ανάμεσα στα φροντιστήρια, τα διαγωνίσματα και τα ιδιαίτερα;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν γίνονται (εσωτερικοί και εξωτερικοί) μετανάστες τα 18χρονα παιδιά, για να φοιτήσουν σε κάποια σχολή που η καλή ή κακή τους μοίρα τα έγραψε;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν περιμένουμε ώρες και μέρες και μήνες έξω από τα γραφεία κάποιου υπεύθυνου προσωπικού, "πουλώντας" τον εαυτό μας και δεχόμενοι αντικειμενικά παράλογους όρους για να βρούμε μια δουλειά;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίζομαστε όλοι;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν προδώσαμε κάποια όνειρά μας;
Δεν αφήσαμε πίσω αγαπημένα πρόσωπα;
Δεν εγκαταλείψαμε πράγματα που αγαπάμε;
Δεν αλλάξαμε ενδιαφέροντα;

Ξέρω ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι.
Το παλεύω αλλά ακόμα δεν το έχω βρει. Το νόημα του παιχνιδιού.
Πως βγαίνει κάποιος νικητής...

Αλλά πάλι... δεν το βρήκαν οι σοφοί.
Δεν συμφωνούν οι θεωρίες.
Δεν ταιριάζουν οι φιλοσοφίες.
Ο καθένας διαλέγει το κομμάτι που του ταιριάζει και αυτοανακηρύσσεται νικητής.

Όμως εμένα μέσα μου κάτι δεν με αφήνει να ησυχάσω.
Έχω σουρσούλια που θα λεγε και η γιαγιά.
Και νιώθω ότι και αυτή η κατάσταση ισορροπίας που βρέθηκα το τελευταίαο διάστημα δεν είναι ευσταθής.
Και ακόμα χειρότερα, ότι προσωρινή και εύθραυστη θα είναι και η επόμενη. Ίσως λιγότερο από αυτή αλλά και πάλι θα ανατραπεί.

Δεν πλησιάζω ακόμα στην κορυφή...
Αλλά έχω πλέον αρχίσει να κουράζομαι...



Υ.Γ. Αλλά για να μην τελειώσω απαισιόδοξα θα σας αποκαλύψω τί θα ήθελα να πουν στον επικήδειό μου:
-Ρε σεις! Για κοιτάξτε! Αυτός κουνιέται ακόμα!!!!

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Ο Καημός και ο Δυνατός

6 σχόλια

Παππούλη τι κάνεις;
Μ' ακούς;
Ήμουνα σίγουρος...
Το νιώθω ότι είσαι κοντά μας ας είσαι εκεί πάνω.
Ακόμα ψάχνω μήπως σκάσει μύτη το φορτηγάκι σου...
Κι όμως μου λείπεις.
Πως τα περνάς 'κει πάνω; (που λέει και ο Νικόλας)
Άσημος και εσύ...
Πουλάς κανένα λαχείο στον παράδεισο;
Έχει δουλειά εκεί;
Αναρωτιέμαι γιατί να αγοράσει κάποιος στον παράδεισο λαχεία...
Σε τι να ελπίζει πια εκεί κανείς;
Και συνειδητοποιώ ότι τελικά παράδεισος είναι το να μην έχεις πια ανάγκη την ελπίδα...
Αλλά εδώ κάτω μας είναι ακόμα απαραίτητη.
Είναι φορές που μας κρατάει ζωντανούς.

Μου λείπεις.
Δεν βγαίνει από το μυαλό μου η σκέψη ότι η παρουσία σου θα άλλαζε τα πάντα.
Και αυτό γιατί είναι τόσο έντονη η απουσία σου.
Και ας το λέει η γιαγιά σαν επωδό και την κοροϊδεύουμε πια.
Γιατί είναι χρόνια αρκετά.
Απλοϊκό μυαλό η γιαγιά. Τα στοιχειώδη.
Εσύ άλλωστε την ξέρεις πιο καλά από όλους μας.
(Όσο μπορώ την προσέχω και την "νταντεύω" όπως θα θελες εσύ)
Αλλά τελικά τα απλοϊκά είναι κάποτε και τα πιο αληθινά.
Τα πιο βαθιά.

Σε χρειαζόμουν εδώ. Να φέρνεις με τη ζωή σου τις ισορροπίες
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αγωνιστώ να σου μοιάσω.
Με το παράδειγμά σου οδηγό.
Και ας με άφησες τόσο μικρό.
Μπορώ να βρω πως θα ταν να με οδηγούσες
Γιατί ακόμα μιλάνε για σένα.
Το ονομά σου που είναι και δικό μου.
Μιλάει ο κόσμος όλος...
Κι η μάνα μου ( η νύφη σου που λάτρεψες...)
Κι ο πατέρας μου.
Κι ο παππούς ο Μίμης.
Που ξέρεις ότι αρπάζονται.
Τους λείπεις. Έφυγες και βγήκαν απ΄τα νερά τους.
Τόσα χρόνια και δεν προσαρμόστηκαν ακόμα στους ρόλους τους.

Αλλά μακάρι να με οδηγούσες.
Με το παράδειγμά σου.
Με τις ιστορίες σου.
Με τις συμβουλές σου.
Να ήσουν εδώ κυμματοθραύστης και λιμάνι της οικογένειας όπως τότε.
Για μας. Πάντα δυνατός...

Να με οδηγούσες
Έστω με κάποιο σημάδι.
Έστω από εκεί που είσαι.

Έχεις παρέα τώρα εκεί πάνω παππού,ε;
Ήρθαν σιγά σιγά πολλοί.
Αλλά μη καλέσετε κι άλλους.
Δεν είναι ακόμα ώρα.
Τους θέλω ακόμα εδώ..

Δεν θέλω να συγκινηθώ άλλο...

Έψαξα στο ίντερνετ να βρω μια φωτογραφία από λαχειοπώλη.
Υπάρχουν τόσοι στην Αθήνα.
Αλλά δεν μπορεσα να βρω.
Δεν σας πρόλαβε το ίντερνετ.
Δεν σε έχει το Google.
Τους ξέφυγες!
Και χαίρομαι γι΄αυτό!
Δεν σ' έχουν στα κοιτάπια τους.

Έζησες όπως ήθελες...
Θα μπορέσεις να μου διδάξεις τον τρόπο;
Σε παρακαλώ...

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Πως θα ξέρεις αν πρέπει να μιλήσεις ή όχι

0 σχόλια


Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη,
συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του
πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

* Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να
του κάνει το τεστ της 'τριπλής διύλισης'.

- 'Τριπλή διύλιση' ρώτησε με απορία.
* Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε
για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.

- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς
σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
* Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...
* Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι
αλήθεια ή ψέματα.

- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο αυτό της καλοσύνης. Αυτό
που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
* Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...
* Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου
αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
* Παρόλα αυτά συνέχισε ο Σωκράτης μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ
γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.

- Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις
για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;
* Όχι δεν νομίζω...

- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε
καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

- Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Euro2008 Παράθυρο στην ιστορία

2 σχόλια



Φυσικά και βλέπω Euro.
Και ασχολούμαι με την Εθνική και την πορεία της (ή την ταλαιπωρία της...)
Παρατηρώ όμως και άλλα πράγματα.
Συντάσσομαι με εκείνους που πιστεύουν οτι από όποιο παράθυρο και αν παρακολουθείς την ιστορία, αν διαβάζεις γεωπολιτικές ανάλυση, μαζεύεις γραμματόσημα ή χαρτάκια Panini, ή ακόμα και αν ασχολείσαι με την μαγειρική ή τη μόδα, μπορείς, αν έχεις προσεκτική και παρατηρητική ματιά πάνω στα πράγματα να καταλάβεις τις κοινωνικές συνθήκες κάθε εποχής.
Που κολλάει τώρα αυτό με το Euro...

Δεν νομίζω να διαφωνήσει κανείς ότι ένα από τα σημαντικότερα θέματα της εποχής μας είναι η μετανάστευση και κυρίως η διαχείριση και η ενσωμάτωση των μεταναστών από την χώρα υποδοχής. Φυσικά και το φαινόμενο παρατηρούνταν και παλιότερα, όμως η έξαρση της τελευταίας δεκαπενταετίας σε συνδυασμό με την πολυσυζητημένη παγκοσμιοποίηση του προσδίδουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Και το ποδόσφαιρο (που ως άθλημα, ιδιαίτερα σε επίπεδο διεθνών αγώνων εξομοιώνει έστω και εκφυλισμένα πολέμους και μάχες εθνικής υπεροχής) μπορεί να αποτελέσει ολοκάθαρο καθρέφτη των αλλαγών που έχουν συμβεί.

Ας φέρω μερικά παραδείγματα:
Στο ματς Γερμανία-Πολωνία σκόραρε (δις) ο Λούκας Ποντόλσκι...Γερμανός!
Στο ματς Ελβετία-Τουρκία σκόραρε ο Χακάν Γιακίν...Ελβετός!
Στο ματς Ελλάδα-Σουηδία σκόραρε ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς...Σουηδός!
Στο ματς Αυστρία-Πολωνία σκόραρε ο Ρόζερ Γκερέιρο...Πολωνός!
και ο κατάλογος αυτός μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα.

Βλέπουμε δηλαδή ότι αρκετοί παίχτες υιοθετούν διαφορετική εθνικότητα από αυτή της καταγωγής του και αγωνίζονται στη εθνική ομάδα της χώρας που εργάζονται. Και μάλιστα οι μετακινήσεις παιχτών ακολουθούν ταυτόσημη ροή με τις βασικές μετακινήσεις μεταναστών. Και οι ποδοσφαιριστές αυτοί πλέον, όχι απλά συμμετέχουν αλλά πρωταγωνιστούν και πρωταγωνιστούν ακόμα και έναντι της "πρώτης" πατρίδας τους! Και οι νέοι τους "συμπατριώτες" βγαίνουν στους δρόμους και πανηγυρίζουν για την (συμβολική έστω) εθνική υπεροχή τους χάρις στους μετανάστες αυτούς!
Φαίνεται λοιπόν ότι η μετανάστευση έχει γίνει πλέον κάτι το αποδεκτό, η αφομοίωση των "ξένων" έχει γίνει σύνηθες φαινόμενο και ο ρατσισμός έχει δώσει τη θέση του στην κατανόηση και την αποδοχή της διαφορετικότητας;
Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως φαίνονται;

Μια πιο προσεκτική ματιά θα μας δείξει ότι ο παίκτης σκοράρει αλλά δεν πανηγυρίζει. Κάνει το καθήκον του αλλά νιώθει την ενοχή της "προδοσίας". Οι οπαδοί χαίρονται, αλλά στις δεύτερες σκέψεις τους ξέρουν ότι η νίκη δεν είναι απόλυτα δική τους, οφείλεται στον "ξένο".
Αν σας φαίνονται κάπως υπερβολικά όλα αυτά ταξιδέψτε λίγο στο άμεσο μέλλον. Τότε που παίχτες όπως ο Νίνης ή ο Δημούτσος θα είναι μέλη της δικής μας εθνικής. Τότε ίσως θα σας ενοχλεί να ακούτε ότι σε περιγραφή ότι: "σκοράρει ο Σωτήρης Νίνης, ο Αλβανός της Ελλάδας...". Γιατί ξινίζετε; Τώρα που λέμε ότι σκόραρε ο Ποντόλσκι, ο Πολωνός της Γερμανίας είναι καλύτερα; Μπείτε ακόμα στη θέση του γείτονά σας, του συναδέλφου σας του Αλβανού όταν θα βλέπει στην ίδια καφετέρια με εσάς το ματς Ελλάδα-Αλβανία και θα σας κοιτάει να πανηγυρίζετε για το γκολ του "δικού του" Νίνη...

Και αν πάλι σας είναι δύσκολο να διατρέξετε προς τα μπρος στη γραμμή του χρόνου γυρίστε το κεφάλι ελαφρώς προς τα πίσω και θυμηθείτε την αντιμετώπιση που είχαμε στις αρχές στον Πύρρο το Δήμα, στην Τζελίλη ή ακόμα περισσότερο (βοηθούντος και του... ονόματος) στον Κάχι Καχιασβίλι!
Πως κοιτάγαμε τα χείλη τους την ώρα του εθνικού ύμνου, ψειρίζοντας ακόμα και την προφορά τους;

Τί θέλω να πω με αυτά;
Απλά ότι μπορεί οι κυβερνήσεις, οι νόμοι, οι συνθήκες και οι διεθνείς οργανώσεις να έχουν οριστικά κατοχυρώσει πλέον αυτές τις μετακινήσεις πληθυσμών αλλά στη συνείδηση των κοινωνιών και των ατόμων υπάρχει ακόμα πολύς και δύσβατος δρόμος!
Και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να είναι αλλιώς...

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Δίσκοι, συναυλίες,μουσικές...

0 σχόλια

Δίσκοι, συναυλίες,μουσικές...
Καράβια έτοιμα για μπάρκα.
Στολισμένα, με τα πανιά φουσκωμένα, περνάνε από το λιμάνι της καρδιάς μου...
Και εγώ στο άκουσμά τους μετέωρος...
Στης προβλήτας την άκρη.
Να θέλω να ορμήξω σε ένα απο αυτά, να κρυφτώ σαν λαθρεπιβάτης
και να πάω όπου πάει...
Να εμφανιστώ στην μέση του ωκεανού όταν δεν θα μπορούν να με γυρίσουν στην ξηρά και να ταξιδέψω μαζί τους...
Σαν μούτσος
Να ανέβω στο κατάρτι μαζί με τους άλλους και σαν καλοκουρδισμένοι ακροβάτες να λύσουμε τα πανιά
Κι όμως κάτι με κρατάει ακόμα εδώ...
Για πόσο...;
Σε πόσα ταξίδια θα πω ακόμα όχι;
Ποιο μπάρκο θα με πάρει μαζί του;
Ως τότε θα γυρίζω στο λιμάνι, και θα κοιτάζω την γραμμή που αφήνουν πίσω τους τα μεγάλα σκαριά...
Δίσκοι, συναυλίες,μουσικές...
Καλοτάξιδα!

Καλοτάξιδος και ο τελευταίος αριστουργηματικός δίσκος του Τριφώνου.

Ένας δίσκος που κατέβασα (από εδώ) και με ενθουσίασε τόσο πολύ που πήγα και τον αγόρασα.
Και θα ήθελα να τον αφιερώσω σε όλους εκείνους τους συνανθρώπους μας που έχουν κάποιον άρρωστό στην οικογενειά τους. Σε όλους εκείνους που έχουν βάλει τη ζωή τους στο pause και ζουν για τον δικό τους που τους έχει ανάγκη. Που όταν φεύγουν απ' τη δουλειά δεν πάνε να ξεκουραστούν. Που όταν όλοι γελάνε εκείνοι έχουν ένα καρφί που τους κόβει το γέλιο. Που όταν όλοι βλέπουν euro εκείνοι γυρίζουν σπίτι από το Τζάνειο ή το Γενικό Κρατικό. Που κρέμονται από τα χείλη των γιατρών.
Τους εύχομαι καλό κουράγιο. Καλή δύναμη. Ανακούφιστη στους ανθρώπους τους και περαστικά.
Και πάνω από όλα να μην ξεχνάνε ότι μπορεί οι δικοί τους να τους έχουν απόλυτη ανάγκη. Να τους τραβάνε όσο μπορούν κοντά τους. Όμως έχουν και οι ίδιοι ανάγκες. Που μπορεί να μην "φωνάζουν" όσο των άλλων αλλά δεν πρέπει να αμεληθούν...




Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Στην τρελή σκοπιά σου...

0 σχόλια


...κάνω το νούμερό μου, στην τρελή σκοπιά σου
βουλιάζω τ' όνειρό μου, στα θολά νερά σου
και όμως παραμένω
και δε μετράω λάθη
σημάδι απ'το σβησμένο σου
tattoo στην πλάτη...

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Σουβλάκι - παγωτό σημειώσατε Χ

2 σχόλια


Παρασκευή σήμερα! Ουφ πάει και αυτή η εβδομάδα,έφυγε έστω και με χίλια ζόρια.
Θέλω σε αυτό το κλίμα να αναφερθώ σε κάτι πιο ανάλαφρο.
Μια θεωρία συνωμοσίας!!
Που τεκμηριώνεται από αδιάσειστα στοιχεία...

Από μικρό παιδί έχω ανακαλύψει την ύπουλη αυτή συνωμοσία..
Το δίλημμα που βάζουν αυτοί που ...ζουν ανάμεσά μας, τον καθένα από μας ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες!
Σουβλάκι ή παγωτό!!!
Παρατηρώ με απόλυτη προσοχή τη συνδιακύμανση των τιμών τους.

Κάποτε, σαν μικρό παιδί θυμάμαι να έχω ένα κατοστάρικο στο χεράκι μου και να στέκομαι στη μέση του δρόμου.
Δεξιά ήταν το σουβλατζίδικο που με ένα κατοστάρικο σου πρόσφερε ένα λαχταριστό πιτογυράκι, βάλσαμο μετά το ξελύσαγμα στην αλάνα.
Αριστερά ήταν η ΕΒΓΑ που με ακριβώς το ίδιο αντίτιμο σου προσέφερε ένα δροσιστικό χωνάκι σοκολάτα.
Πίσω ήταν ο πατέρας που ενώ του είχες ζητήσει δυό κατοσταρικάκια (προνοώντας για το δίλημμα που σε περίμενε) σου είχε δώσει ένα!
Και είχε απαγορεύσει και στη γιαγιά να σου δώσει άλλο. "Γιατί πρέπει το παιδί να μαθαίνει οτι δεν μπορεί να τα έχει όλα!"
Πόσες φορές δεν βασανίστηκε η παιδική ψυχή μου από αυτό το δίλημμα! Πόσες φορές δεν ταξίδεψα από την μοναδική γεύση της πιτούλας και το άρωμα του γύρου μέχρι την δροσιστική κρέμα του παγωτού και το κρακ του μπισκότου(σλρουπ!)!
Δεν θέλει βέβαια και ρώτημα ότι γευστικά το σουβλάκι υπερέχει με άνεση. Ωστόσο χρονικά τελειώνει πολύ πιο γρήγορα και η απόλαυση διαρκεί ελάχιστα σε σχέση με το παγωτάκι που το θέλει το δεκάλεπτο για να γίνει ιστορία!
Ενώ δηλαδή η οικονομική αντιστοιχία είναι 1-1, η αντιστοιχία γευστικής και χρονικής απόλαυσης είναι 2-1 (για να μην πω 3-1 και σοκάρω τους διαιτολόγους!)
Άδικη ζωή!!

Αργότερα και όσο μεγάλωνα έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου οι τιμές 120δρχ, 180δρχ και 250δρχ! Κομβικά σημεία! Και φυσικά συνδιακύμανση. Καλοκαίρι στο χωριό και το σκεφτόσουν: ΒOSS ή πιτούλα από τον ΜΑΜ-ΜΑΜ;
Και μετά ήρθε η καταιγίδα του ευρώ!!
Ξεκινήσαμε από το 1€! Μεγαλώσαμε λίγο (ή και όχι το μέγεθος), χώσαμε και μαρούλι-λάχανο και έτσι γρήγορα ξεφύγαμε στο 1,5€. Στο 1,80€! Και τώρα το 2€ είναι κοινός τόπος δυστυχίας και μαρτυρίου!
Και ακόμα διαμαρτύρονται για το ψωμί και το γάλα!! Ανάξιοι!
Εδώ έχει παέι η μια πιτούλα 2€! Το γάλα μας νοιάζει;;;!!
Αλλά θα μου πείς και τι να κάνουμε; Μποϊκοτάζ για τρεις μέρες στα πιτόγυρα; Εν μέσω Euro;;; Ούτε με μεθαδόνη!!!

Ναι, αλλά κάποιος να με καταλάβει και εμένα! Κάποιος να μιλήσει γλυκά στην πληγωμένη από αυτά τα διλήμματα γαστριμαργικής φύσεως καρδιά μου!
Και να καταγγείλει τη συνωμοσία! Να σπάσει το καρτέλ!
Να βγούμε στους δρόμους! Με ένα σύνθημα στα χείλη!
"Αυτό, αυτό αυτό είναι σωστό: δύο οι πιτούλες, μαζί και παγωτό!!"

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Καμιά φορά οι πιο δικοί μας άνθρωποι...

0 σχόλια

(πατήστε για μεγέθυνση πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση της ανάρτησης)

Καμιά φορά οι πιο δικοί μας άνθρωποι...
Τόσο αψυχολόγητοι...Τόσο απόμακροι...
Πως βγάζουν την ουρά τους απ' έξω...
Πως ξεμπλέκουν με μια φωνή...Με μια φοβέρα...
Πως βρίσκουν τη λύση στην πειθαρχία...
Στην περιορισμό...Στην τιμωρία...
Πως σου πετάνε το μπαλάκι...
Πως ξεχνάνε όσα σε απασχολούν...
Και θυμούνται μόνο όσα σε έχουν "χρέωσει" να πρέπει να κάνεις...
Σε ρωτάνε: "Τι κάνεις ;" και εννοούν: "τι από όσα περίμενα από εσένα έχεις εκπληρώσει σήμερα;"
"Τίποτα ρε φίλε!"
"Αφού δε σε νοιάζει στα αλήθεια τι κάνω και πως περνάω."
Αφού δεν αντέχεις να ακούσεις τι νιώθω...
Αφού φοβάσαι να ακούσεις ότι δεν τα κατάφερα όπως ήθελες...
Γιατί φοβερίζεις...
Γιατί απαιτείς...
Είμαι εγώ. Εγώ που ξέρεις. Δεν μιλάς σε ξένο.
Μήπως εγώ μιλάω σε ξένο...;
Μη με κάνεις να αναρωτιέμαι...