Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Πρωτομαγιά, μύρισε νιάτα!

2 σχόλια

Επειδή ήρθε η Πρωτομαγιά, και επειδή μπήκε (οριστικά) η άνοιξη και επειδή τα παράθυρα των αυτοκινήτων και των σπιτιών είναι πλέον κατεβασμένα και οι μουσικές τους απλώνουν στο δρόμο σου δίνω τέσσερα τραγούδια που σηματοδοτούν το αληθινό, αυθεντικό νέο ελληνικό τραγούδι.
Και σε παρακαλώ, αύριο μην ακούσω από πουθενά τον γερο-Μπιλ τον Παπακωνσταντή να "ψέλνει" για τη Βαστίλη και τις καρδιές των φοιτητών.
Το 1970 πέρασε!
Επαναστάτησε για να έρθει (επιτέλους...) το σήμερα!





Óôï äñïìï - Êùóôçò Ìáñáâåãéáò

Κωστής <span class=Μαραβέγιας - Maraveyas Ilegal" title="Κωστής Μαραβέγιας - Maraveyas Ilegal">

Ε, εντάξει ο Κωστής δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Όποιος έχει πάει σε live του καταλαβαίνει. Γι΄ αυτό θα τον αφήσω να μιλήσει μόνος του...

Μου αρέσει η Αθήνα. Μου αρέσει γενικώς να περιφέρομαι με το ποδήλατο στο κέντρο της, που για μένα είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο: Πλάκα, Γκάζι, Ψυρρή, Μοναστηράκι. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μια πολύ ωραία ενέργεια, κάτι γίνεται, κάτι μαγειρεύουν συνέχεια. Μου αρέσει η Μιαούλη που είναι όλοι αυτοί οι έμποροι με τα δέρματα, με τα μπαχαρικά τους, έχεις την αίσθηση ότι υπάρχει κόσμος που έχει κάτι μπροστά και το κυνηγάει και θέλει κάτι να κάνει.

Μου αρέσει που είναι λίγο άναρχη πόλη. Μέσα στην ασχήμια της έχει ενδιαφέρον αυτό, που δεν είναι ας πούμε στυλιζαρισμένη όπως οι δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που τα έχουν όλα σε κουτάκια. Τα 'χουν όλα τακτοποιημένα υπερβολικά και αυτό με τρελαίνει. Δεν την μπορώ την τακτοποίηση.

Μου αρέσει η Αθήνα το Δεκαπενταύγουστο, στις απεργίες, το χιόνι που έπεσε, ο αποκλεισμός. Μου αρέσουν οι ανατροπές στην καθημερινότητα.


Happy end - Mpalafas


Ο Λεωνίδας Μπαλάφας, ταλαντούχος ερμηνευτής της νέας γενιάς, βάζει πλώρη για καινούριους προορισμούς με το νέο του δίσκο που έχει τίτλο «Ταξίδι για να σε βρω»
Ένας δίσκος που φλερτάρει με διάφορες μουσικές αποχρώσεις από ροκ μέχρι jazz και παραδοσιακά στοιχεία. Στιχουργικά συνοψίζονται όλα τα θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης, με ιδιαίτερη αναφορά στον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ωστόσο, κάποιες φορές έντονα, δε φοβάται να αποδώσει στους στίχους του το στίγμα της επικαιρότητας.



05 ΣΙΓΟΥΡΙΑ (μπάσο Γιώτης Κιουρτσόγλου).mp3 -



Στιχουργικά, η Παναγιωτοπούλου δίνει ρέστα, ξανά. Οι ήρωές της φυτεύουν σφαίρες στους μεσάζοντες, παίρνουν αριστερές στροφές στους δρόμους της πόλης, κουβαλούν προκηρύξεις στην τσάντα, σπάνε καλώδια, αλλά και μεθούν μαζί με τα καθάρματα. Πλάι σε μερικούς από τους πιο ριζοσπαστικούς πολιτικά στίχους των τελευταίων τριών δεκαετιών, συμπορεύονται η τρυφερότητα και η μελαγχολία του παρελθόντος έρωτα.
Η ίδια τόλμη εκφράζεται και μουσικά∙ χαρακτηριστικά, στη Μολότοφ ακούμε ένα αλλοιωμένο μέτρο από τον εθνικό ύμνο, και όποιος καταλάβει κατάλαβε…


EYXARISTHRIO - mpofiliou



Και φυσικά για τη Νατάσσα δεν θα γράψω τίποτα (αλλά πως ήταν δυνατόν να την παραλείψω κιόλας...)

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Μετά την ανάσταση, ο σταυρός

9 σχόλια

Αποφάσισα να ξαναπεράσω την αλυσίδα με το σταυρό στο λαιμό μου.

Τον είχα βγάλει γιατί είχα πάψει να πιστεύω στην σημασία που του είχα δώσει.
Γιατί δεν άντεχα να φέρω το σταυρό ως παντεπόπτη κριτή της "άσωτης" ζωής μου.
Γιατί δεν έδιωχνε σαν φυλαχτό γριάς μάγισσας τους φόβους και τις δυσκολίες από πάνω μου.
Γιατί κενός από ουσία ήταν βάρος ασήκωτο για το αδύναμο πνεύμα μου.
Γιατί είδα ότι όσα σήμαινε για μένα ήταν ενοχή, ψέμα και λάθος.
Ήταν θηλιά.

Αλλά στον καιρό που πέρασε κατάλαβα αρκετά.
Κι αν είμαι ακόμα στην αρχή, κι αν το μονοπάτι είναι ακόμα χορταριασμένο και δυσδιάκριτο,
αισθάνομαι ότι ξεχώρισα προς τα που θέλω να πάω.
Και χρειάζομαι ένα σύμβολο σε αυτό μου το ταξίδι.
Χρειάζομαι έναν οδηγό.
Χρειάζομαι κάτι για να θυμάμαι πράγματα που αποφάσισα ότι έχω ανάγκη στη ζωή μου.
Και διάλεξα να βάλω και πάλι το σταυρό μου.
Αλλά αυτή τη φορά θα ξέρω γιατί τον φοράω.


Για το αιώνιο σχήμα του, το σταυρό.
Την κάθοδο του πνεύματος στην ύλη.
Την δυνατότητα επέκτασης στο άπειρο.
Το συνδυασμό των δύο κάθετων αξόνων με κάθε συμπαντικό συμβολισμό που πάντα τους αποδίδονταν.
Το δέσιμο ή τη σύγκρουση των δύο γραμμών.
Που μέσα από τη σύγκρουση και το δέσιμο αυτό βγαίνει κάτι τόσο ισχυρό που αντέχει να σηκώσει το βάρος όλου του κόσμου.
Ο σταυρός ως συνάντηση, ως ένωση, ως αδιάσπαστο ζεύγος για να μου θυμίζει πάντα ότι οι μονάδες, οι αυθεντίες, οι εξαιρέσεις και τα εγώ είναι ανίσχυρα αναχώματα μπροστά στον χείμαρρο του εμείς.


Για το σημείο της σταύρωσης,
σημείο απόλυτης αναλογίας και συμμετρίας,
σημείο που κουβαλάει μέσα τον την πεμπτουσία του αρχαίου κάλλους
και την σπουδαιότητα της απλότητας.
Για να θυμάμαι τα όρια που πρέπει να έχω.
Να μη ξεπέφτω στην υπερβολή των περιττών,
και να μην αγιοποιώ την στέρηση των αναγκαίων.
Να μην αγνοώ τα αληθινά
και να μην λατρεύω τα ανούσια.

Για το μέταλλό του, το χρυσό.
Για να θυμάμαι ότι πρέπει στη ζωή να ικανοποιούμε τις ηδονές μας
χωρίς ενοχή,
όταν νιώθουμε πραγματικά την ανάγκη τους.
Δεν πρέπει να αγνοούμε την ευχαρίστηση
αλλά ούτε να τη επιδιώκουμε ασύστολα,
γιατί τότε γίνεται πάθος και πόνος αβάσταχτος,
και γινόμαστε περίγελος των άλλων.

Για τον Άνθρωπο που έχει επάνω.
Για να ξέρω ότι αυτός έχει τη μεγαλύτερη σημασία για μένα.
Ο άνθρωπος που κάποτε σταυρώθηκε για μένα εκεί πάνω είναι ο διπλανός μου,
ο πλησίον μου.
Και να διατηρώ πάντα την πίστη ότι σε αυτόν μπορώ
κάθε στιγμή που έχω την ανάγκη να προστρέξω.
Ο άνθρωπος θα είναι εκεί για να με βοηθήσει αν του το ζητήσω.
Φτάνει να βρω ξανά τη δύναμη να τον εμπιστευτώ.
Φτάνει να μην φοβηθώ να του απλώσω το χέρι.


Για τον Θεό που έχει επάνω.
Για να θυμάμαι ότι δεν πρέπει να τον φοβάμαι.
Ότι δεν πρέπει να τον αγνοώ.
Ότι πρέπει να μην παύω να τον μνημονεύω,
να τον μελετώ και να αισθάνομαι κοντά του.
Εκείνος δεν έχει ούτε ανάγκη, ούτε απαίτηση να τον προσκυνώ.
Αλλά εγώ μέσα από την βίωση της Ύπαρξης και της Διδαχής του εξυψώνομαι.
Γιατί μέσα από την (ατελή) μίμηση του, τον πλησιάζω.
Και γιατί μόνο περπατώντας πάνω στο μακρύ μονοπάτι για το Ιδανικό θα γίνομαι κάθε βήμα και καλύτερος.

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Το Τραγούδι της Μελίτης

18 σχόλια

Για την πιο Λαμπρή μέρα του χρόνου φύλαξα την πιο αγαπημένη μου ανάρτηση.
Θέλω να σας παρουσιάσω μια δημιουργία μου.
Μια μουσική δημιουργία μου πάνω στους καταπληκτικούς στίχους της πολυαγαπημένης μου φίλης Μελίτης. Η σύνθεση και η εκτέλεση (η ... κακοποίηση δηλαδή από εμένα της ίδιας μου της σύνθεσης) βαραίνει αποκλειστικά εμένα.

Έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για μένα αυτό το κομμάτι γιατί μόλις διάβασα αυτούς τους καταπληκτικούς στίχους ένιωσα αναπόδραστη μέσα μου την ανάγκη να ξανακάτσω μετά από πολύ καιρό στο πιάνο μου και να βρω μια μελωδία που να τους υπηρετεί.

Ελπίζω να σας αρέσει (περιμένω τα σχόλιά σας)





Θα γιορτάσω κι εγώ ένα βράδυ
(Το τραγούδι της Μελίτης)
Ποίηση: Μελίτη

Ωραία λόγια της βροχής που στάζει από τα φύλλα
αβρό σκοτάδι που γλυκά την πόλη έχει τυλίξει
του ανέμου το ψιθύρισμα που φέρνει ανατριχίλα
στα ηδυπαθή τριαντάφυλλα με την κρυφή τους πλήξη

Όψη στον κήπο αλλόκοτη έχει η νύχτα δώσει
έτσι ως γλιστρά φασματικά λυσίκομη σελήνη
απόψε τόση ομορφιά μπορεί να με σκοτώσει
και τη βαθιά μου μοναξιά εράσμια να φαιδρύνει

Σκιές σαλεύουν ράθυμα και ζωντανεύουν ήχοι
γέρνουν τους κλώνους οι ροδιές μ’ ερωτική λατρεία
σ’ ένα τραγούδι χώρεσαν τόσοι και τόσοι στίχοι
και της καρδιάς μου γέμισαν την αδειανή υδρία

Μα οι πόθοι μάταια έγειραν σε αργυρόχροη κλίνη
το βράδυ αυτό που πάσχισα να διώξω τον χειμώνα
τα ωραία του μάτια ο έρωτας αργά μπροστά μου κλείνει
ντύνοντας με το πένθος του μια μωβ ανεμώνα



Θα γιορτάσω κι εγώ ένα βράδυ (το τραγούδι της Μελίτης) - Στίχοι: Μελίτη Μουσική: Καημός

Αν σας άρεσε αρκετά και θέλετε να το κατεβάσετε και να το μοιραστείτε (κάτι που θα μας κάνει ιδιαίτερα περήφανους) τότε μπορείτε να το κάνετε μέσα από εδώ ή εδώ

* Η μουσική σύνθεση είναι κατοχυρωμένη σύμφωνα με το νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Όπως το βλέπει κανείς

26 σχόλια

http://lh3.ggpht.com/_aLkY1Wvi-M4/SbgHl4wf5_I/AAAAAAAABJY/u5OHd9x69T0/FC%20full%20moon_thumb%5B1%5D.jpg


Τελικά αλλάζουν όλα
ανάλογα με το αν στην παραπάνω εικόνα
βλέπεις
το Φεγγάρι
ή
τη Σελήνη...




Υ.γ. έχω πλέον πεισθεί ότι το blogging έχει χάσει τον ενθουσιασμό του. Ελπίζω να κρατήσει (για λίγο ακόμα έστω) την ουσία του...

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Το Ζακυνθινό Μεγαλοβδόμαδο

10 σχόλια

Μέσα στην προηγούμενη Κυριακάτικη έκδοση του Βήματος βρήκα αυτό το καταπληκτικό (και πολύ επιτυχημένο από απόψεως τουριστικού αλλά και "εκκλησιαστικού" μάρκετινγκ) φυλλάδιο και σκέφτηκα να το παρουσιάσω ενόψει των ημερών που έρχονται. Εγώ (που με τη θρησκεία βρισκόμαστε σε απόσταση ασφαλείας τελευταία) το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και θα το κρατήσω σαν οδηγό για τα θρησκευτικά γεγονότα της κάθε μέρας αλλά και σαν πειρασμό για μελλοντικά ταξίδια. Ρίξε του μια ματιά, θα σου αρέσει...


Η Μεγάλη Εβδομάδα στη Ζάκυνθο έχει ένα δικό της, εντελώς χαρακτηριστικό, χρώμα.
Εχει, επίσης, ξεχωριστό τυπικό στις θρησκευτικές της τελετές και δικά της πανάρχαια έθιμα, που οι κάτοικοί της τα σέβονται και τα τηρούν με μοναδική φροντίδα και ευλάβεια. Μερικές από τις εκδηλώσεις αυτές έχουν επηρεασθεί από τη μακρόχρονη παρουσία των Δυτικών στο νησί (κυρίως από τη Βενετοκρατία) και άλλ αποδίδονται στο μακαριστό Μητροπολίτη του νησιού Διονύσιο Λάτα, ο οποίος έζησε στα Ιεροσόλυμα και έφερε, όπως λέγεται, πολλά από τα έθιμα της Αγίας Πόλης στο μυρωμένο νησί του Ιονίου.

Όπως κι αν έχει όμως το πράγα, οι Ζακυνθινοί παρέλαβαν από τους προγόνους τους αυτό το ιδιόρρυθμο Τυπικό, τηρώντας το χωρίς παραλείψεις και παρεκκλίσεις και σ' αυτές ακόμα τις παραμικρές λεπτομέρειές του.

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
Το Μεγαλοβδόμαδο αρχίζει ουσιαστικά το Σάββατο του Λαζάρου, όταν στις 11 το πρωί οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν πανηγυρικά και κρεμιέται το "βαγί" σ' όλα τα καμπαναριά της πόλης και των χωριών του νησιού μας.
Το έθιμο αυτό μεταφέρθηκε μετά το σεισμό του 1953 στη Μητρόπολη από την εκκλησία των Αγιών Πάντων, που, δυστυχώς, γκρεμίστηκε.
Το βαγί στη Ζάκυνθο δεν είναι η γνωστή δάφνη που μοιράζεται στην υπόλοιπη Ελλάδα αυτή τη μέρα, αλλά τα φρέσκα κιτρινωπά φύλλα του φοίνικα, που μ' αυτά πλέκουν σταυρούς, "βαγιοφόρες", ήλιους, αλογάκια κ.α. και στολίζουν τις εκκλησίες για τη γιορτή.

http://www.imzante.gr/photos/vagi.jpg

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Την Κυριακή των Βαϊων, μετά την Θεία Λειτουργία, στις στολισμένες με βαγιά εκκλησίες μας, οι "νόντσολοι"(νεωκόροι Ι. Ναού), μοιράζουν σ' όλα τα σπίτια το βαγί ως ευλογία του Ιερέως - Εφημερίου και οι πιστοί το τοποθετούν στις εικόνες.
Μετά το τέλος της Λειτουργίας, οι ναοί μας ντύνονται στα πένθιμα.
Τα μαύρα "πεύκια" κυριαρχούν παντού. Καλύμματα, "καπίτουλα", άμφια, ιερά σκεύη, όλα στα μαύρα.
Το βράδυ τελείται η Ακολουθία του Νυμφίου.
Τη Μεγάλη Τρίτη το βράδυ θα ακούσετε το κατανυκτικότατο τροπάριο της Κασσιανής (Δοξαστικό των Αποστίχων), όπως ψάλλεται από τις μελωδικές χορωδίες των ναών μας και ιδιαιτέρως της Ι. Μονής του Αγίου Διονυσίου, του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου των Ξένων και της Φανερωμένης στην πόλη.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
Την Μεγάλη Πέμπτη το πρωί γίνεται ο Εσπερινός και η Θεία Λειτουργία σ'όλους τους Ιερούς Ναούς. Μετά απ' αυτήν, τα πάντα πενθούν και οι καμπάνες δεν ξανακτυπούν, μέχρι το πρωϊ του Μεγάλου Σαββάτου."Χηρεύουν" κατά την ωραία ζακυνθινή έκφραση.
Μαύρα λάβαραα κρεμιούνται στα μπαλκόνια των σπιτιών, οι σημαίες είναι μεσίστιες, ακόμη και η ενδυμασία, ιδιαίτερα των μεγαλύτερων σε ηλικία Ζακυνθινών, είναι πένθιμη.
Οι ιδιομορφίες του Ζακυνθινού εκκλησιαστικού τυπικού είναι έντονες από τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ.
Πρώτα απ' όλα θα σας ξαφνιάσει το άκουσμα των ύμνων "Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς..." και το "Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου...", που είναι τονισμένα κατά τη Ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική.
Αδικα θα περιμένετε να δείτε τον Εσταυρωμένο να λιτανευθεί μετα το πέμπτο Ευαγγέλιο, όπως ίσως έχετε συνηθήσει στην πατρίδα σας. Στο νησί μας ο Εσταυρωμένος βγαίνει μετά το ενδέκατο Ευαγγέλιο.
Ο ψάλτης μπροστά στον Εσταυρωμένο ψάλλει , κατά το Ζακυνθινό μέλος, τον ύμνο "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...", ενώ αμέσως μετά ψάλλεται από τη χορωδία ή τους ψάλτες(μόνο στη Ζάκυνθο) ο περίφημος Ψαλμός "Ινα τι εφρύαξαν έθνη..." μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, ενώ λιτανεύεται ο Εσταυρωμένος.
Το δωδέκατο Ευαγγέλιο "Τη επαύριον...", ψαλλόμενο κι αυτό οπωσδήποτε στα "Ζακυνθινά", αποτελεί το αποκορύφωμα της Ακολουθίας της Μεγάλης Πέμπτης.
















ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Η Μεγάλη Παρασκευή βρίσκει το νησί μας σε θρησκευτική έξαρση.
Τα πάντα στη Ζάκυνθο, η λογική και η άλογος φύση, συμμετέχουν στο Θείο Δράμα.
Το πρωϊ γίνεται η Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ακολούθως η Αποκαθήλωση, που στη Ζάκυνθο τελείται κατά τη στιγμή που ψάλλονται τα Απόστιχα "Οτε εκ του ξύλου Σε νεκρόν...". Μετά από λίγο ο Ιερεύς θα εξέλθει απο το Ιερό Βήμα λιτανεύοντας τον Χρηστό επί του ώμου του, τυλιγμένο σε λευκό σεντόνι.
Σημειωτέον ότι στη Ζάκυνθο δε χρησιμοποιείται ο γνωστός στην υπόλοιπη Ελλάδα κεντητός Επιτάφιος, αλλά αμφιπρόσωπη ξυλόγλυπτη αγιογραφία του νεκρού Χριστού, που ονομάζεται "Αμνός".
Μετά τη λιτάνευση, το Σώμα του Χριστού τοποθετείται στον Επιτάφιο, που σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει, αφού και πάλι εδώ η ιδιαιτερότητα της Ζακύνθου είναι εμφανής.
Εδώ οι επιτάφιοι δεν στολίζονται με λουλούδια, επειδή είναι ξυλόγλυπτοι, με επένδυση φύλλου χρυσού και βελούδου, δηλαδή πραγματικά έργα τέχνης.

Επιτάφιος









Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρ
ι. Ωρα 14.00. Το αποκορύφωμα του Ζακυνθινού Μεγαλοβδόμαδου. Ο κόσμος, Ζακυνθινοί και επισκέπτες, συρρέουν στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Μώλου, απ' όπου θα ξεκινήσει η λιτανεία του Εσταυρωμένου.
Η ατμόσφαιρα είναι μοναδική. Η συγκίνηση διαπερνά κάθε ψυχή.
Η πένθιμη λιτανεία αρχίζει υπό τους ήχους του "Ινα τι εφρύαξαν έθνη..." από την φιλαρμονική.
Μαζί με τον Εσταυρωμένο λιτανεύεται, και η περίφημη Εικόνα της "Mater Dolorosa", δηλαδή της Παναγίας του Πάθους.
Η λιτανεία διασχίζει σχεδόν όλη την πόλη και επιστρέφει στην πλατεία Σολωμού, όπου, πάνω σε βάθρο, ο Μητροπολίτης ευλογεί τον κλήρο και τον λαο με τον Εσταυρωμένο κάνοντας το σημείο του σταυρού στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, υπό τους ήχους του "Και κλίνας την κεφαλήν".
Η λιτανεία καταλήγει στον ίδιο ναό, όπου γίνεται η εναπόθεση του Χριστού στον Επιτάφιο.


Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής τελείται κανονικά σ' όλους τους Ιερούς Ναούς η Ακολουθία του Επιτάφιου Θρήνου.
Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων η Ακολουθία αυτή, σύμφωνα με παμπάλαιο έθιμο, δε γίνεται το βράδι της Μεγάλης Παρασκευής, αλλά τις πρώτες πρωϊνές ώρες του Μεγάλου Σαββάτου και συγκεκριμένα στις 2.00 το πρωί.
Στις 4.00 περίπου το πρωί γίνεται η έξοδος του Επιταφίου ενώ χιλιάδες κόσμου παρακολουθούν τις μοναδικές αυτές στιγμές.
Ο Επιτάφιος επιστρέφει γύρω στις 5.30 στο ναό, όπου συνεχίζεται η Ακολουθία, που αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσετε. Ο ωραιότατος ύμνος "Τον Κύριο υμνείτε...", τονισμένος και αυτός στο Ζακυνθινό εκκλησιαστικό μέλος που ψάλλεται από όλο το λαό, και η ξακουστή Gloria"(δόξα) ή το "κομμάτι"(Πρώτη Ανάσταση) και το σπάσιμο των πήλινων σταμνών από τις νοικοκυρές όλων των σπιτιών που διαδραματίζονται κατά την Πρώτη Ανάσταση, θα σας εντυπωσιάσουν.

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ (ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟ)Ανάσταση















Τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, στις 23.15 αρχίζει η Ακολουθία στο Μητροπολιτικό Ναό που εν τω μεταξύ έχει αλλάξει τελείως όψη, έχοντας ντυθεί στα κόκκινα.
Στις 23.45 ξεκινά η Αναστάσιμη πομπή για την πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου γίνεται η Ανάσταση.
Το "Χριστός Ανέστη", από τα χείλη του Μητροπολίτη, ψαλλόμενο κι αυτό κατά την ιδιόμορφη Ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική, μεταδίδει σ' όλους τους χριστιανούς, που κατακλύζουν την πλατεία και τους γύρω χώρους, το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού ενώ αμέσως μετά η Εικόνα της Ανάστασης, με τη συνοδεία των Ιερέων και της Φιλαρμονικής, επιστρέφει στο Μητροπολιτικό Ναό, όπου διαδραματίζονται τα του "Αρατε Πύλας...".

Κατά την τοπική παράδοση, η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία δεν τελείται αμέσως μετά σε κανένα ναό της πόλεως και των χωριών, αλλά το πρωί της Κυριακής του Πάσχα.
Το "αντέτι"(έθιμο) θέλει, κατά τη διάρκεια της αναγνώσεως του Ευαγγελίου, να κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών. Ας σημειωθεί ότι μόνο στο ναό του Πολιούχου μας Αγίου Διονυσίου πραγματοποιούνται δύο Αναστάσιμες Θείες Λειτουργείες. Η πρώτη 1.00 π.μ. και η δεύτερη το πρωί του Πάσχα.
Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα γίνεται ο Εσπερινός της Αγάπης στον Ιερό Ναό του Αγίου Λαζάρου της πόλεως και λιτάνευση της επιβλητικής εικόνας της Παναγίας της Γαλανούσας καθώς και της εικόνας της Αναστάσεως.

ΝΕΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Τη Δευτέρα του Πάσχα τα περισσότερα χωριά μας πανηγυρίζουν.
Μπορείτε να συνδυάσετε μια μικρή εκδρομή σ' αυτά, να επισκεφθείτε τους ωραιότατους ναούς και παρακολουθείστε τις Αναστάσιμες Λειτουργίες και λιτανείες (πρωί και απόγευμα) των σεπτών εικόνων της Παναγίας και της Αναστάσεως.
Στην πόλη μας, το απόγευμα, γίνεται η λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας της Λαουρένταινας, από το Ψήλωμα (Μπόχαλη) προς τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος.

Υ.Γ 1 Μπορείτε να κατεβάσετε το φυλλάδιο (χειροποίητο upload- συγνώμμη για τις εκπτώσεις στην ποιότητα) από εδώ: Μεγαλοβδόμαδο και Πάσχα στην Ζάκυνθο

Υ.Γ 2Και επειδή ξέρω ότι Πάσχα χωρίς ύμνους δε γίνεται, και επειδή δεν θέλω να διαννοηθώ ότι θα βγάλεις άχνα για Χρίστο Σαντικάι, πάρε και έναν Γαϊτάνο (χωρίς eyeliner φέτος, το έβαλε όλο ο Κίμωνας) για να τον ευχαριστηθείς:
Linda's Music Dream - Πέτρος Γαϊτάνος: Ώρα Ένατη

Υ.Γ 3 Και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε και την πατρίδα περάστε από εδώ να δείτε το ημερολόγιο των άγιων αυτών ημερών όπως γιορτάζονται στη Λευκάδα!

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Η μικρή ιστορία του πράσινου λάστιχου του κήπου

12 σχόλια

Ήτανε πάντα τέτοιος καιρός.
Η μέρα άρχιζε να μεγαλώνει και τα απογεύματα γίνονταν όλο και πιο ζεστά.
Δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘80 και στη γειτονιά, στα γύρω οικόπεδα ξεφύτρωναν μαργαρίτες και γρασίδι, ενώ όλη η πιτσιρικαρία (παιδιά γεννημένα σε αυτή τη γειτονιά, συνομήλικοι πάνω κάτω, ξετρυπώναμε τα ποδήλατα και βγαίναμε να τρυγήσουμε τα μακριά απογεύματα του Απρίλη.
Με μπάλες και φωνές, χάχανα και καυγάδες, κόκκινο ιώδιο για τα γδαρσίματα και παγωτά, τα πρώτα του χρόνου, που αγοράζαμε κρυφά (έτσι νομίζαμε) από τους γονείς και τρώγαμε πίσω από το μαντράκι του ακριανού οικοπέδου του δρόμου.

Αλλά εκτός από εμάς έβγαιναν στο δρόμο και οι μεγάλοι.
Μετά το μεσημεριανό υπνάκο τους, εκείνη τη λατρεμένη συνήθεια που είχαν οι άνθρωποι λίγο παλιότερα και που άφηνε για λίγες ώρες σε εμάς τα ακοίμητα δαιμόνια, χώρο για κάθε είδους σπιτική σκανταλιά.
Αφού έπιναν λοιπόν στο πόδι το καφεδάκι τους, οι μαμάδες κι οι γιαγιάδες έβγαιναν με τις σκούπες τάχα για να σκουπίσουν και να συγυρίσουν την αυλή και τον δρόμο μπροστά από την πόρτα τους και πιο πολύ για να χαρούν την άνοιξη και να κουτσομπολέψουν με τις υπόλοιπες "προκομμένες".
Λίγο αργότερα (αφού κοιμόνταν λίγο παραπάνω εκείνοι) έβγαιναν και οι άντρες αρχικά στα μπαλκόνια να καπνίσουν και ύστερα στο δρόμο γιατί αποφάσιζαν λέει τώρα που άνοιγε ο καιρός να κάνουν καμιά εξωτερική δουλειά, λίγο κήπο, λίγο μαστορικά και φυσικά για να ανάψουν τις συζητήσεις για τα πολιτικά και για τα αθλητικά.
Και εμείς βέβαια το τσούρμο, αφεντάδες στο δρόμο, να προκαλούμε πανδαιμόνιο και να ταράζουμε την ήσυχιά του. Και να μην αφήνουμε τους μεγάλους να συζητήσουν με τις φωνές μας. Και να μας κυνηγάνε γιατί για χιλιοστή φορά η μπάλα έπεσε μέσα στον κήπο και τσάκισε την τριανταφυλλιά της γεροντοκόρης ή γιατί γέμισε το φρεσκοασπρισμένο πεζοδρόμιο ροδιές και λάσπες. Και να μας τραβάνε από τα χέρια μας τις σφεντόνες και τα φυσοκάλαμα για να μην ανοίξουμε κανένα κεφάλι ή βγάλουμε κανένα μάτι. Και να μας κατσαδιάζουν οι μανάδες μας που κυλιστήκαμε στα νερά και γεμίσαμε τη σκάλα πατημασιές.

Και εδώ ακριβώς θέλω να καταλήξω.
Στα νερά. Σε αυτά τα λατρεμένα τρεχούμενα νερά.
Η καλύτερη προϋπόθεση για ένα ευτυχισμένο απόγευμα στο δρόμο για τον μικρό Καημό, ήταν να δω τον πατέρα μου να ξετυλίγει το πράσινο λάστιχο του κήπου.

Την πηγή της χαράς.
Θα ξεκίναγε πάντα ποτίζοντας το χώμα του κήπου που έπινε άπληστα το δροσερό νερό που έβγαινε από το λάστιχο. Εκείνος γελαστός και αγέρωχος, στητός σαν άγαλμα ανάμεσα στα φυτά του κήπου θα κρατούσε την άκρη του και χαζεύοντας θα κουβέντιαζε με κάποιο γείτονα περί ανέμων και υδάτων. Κάθε που η κουβέντα θα έπαιρνε άλλη ανάσα, θα άλλαζε στόχο κι η αψίδα της ροής του νερού μέχρι να ποτιστούν όλα τα δεντράκια του κήπου.

Αυτή η εικόνα του θα μένει χαραγμένη στο μυαλό μου, συνώνυμη της χαράς, της ξεννοιασιάς και της αφθονίας των παιδικών μου χρόνων.

Αφού θα ευχαριστιόνταν αυτό το "στατικό" πότισμα ο πατέρας μου θα άρχιζε την "τεχνητή βροχή". Βάζοντας το τεράστιο (για τα παιδικά μου μάτια) δάχτυλό του μπροστά στο λάστιχο άνοιγε τη ροή και κατάβρεχε τα φύλλα ανακινώντας όλα τα αρώματα και τη δροσιά τους. Και κάθε φορά που η γύρα με τα ποδήλατα μας μας περνούσε μπροστά από το κηπάκι μας παίρναμε όλοι βαθιές ανάσες και γεμίζαμε τα πνευμόνια μας ζωή (κρυφά όμως, γιατί αυτά τα "χαζά" μπορούσε εύκολα να τα παρεξηγήσει η υπόλοιπη αρρενωπή και αυστηρή -τρομάρα μας- "αντροπαρέα"). Και σχεδόν κάθε φορά λίγο πριν τελειώσει το πότισμα θα παραφύλαγε να περάσουμε για να γυρίσει το λάστιχο και να καταβρέξει και εμάς (τα βλαστάρια του). Και λέω θα παραφύλαγε, όχι για να μην τον καταλάβουμε εμείς (που άλλωστε περιμέναμε αυτή τη στιγμή πως και πως) αλλά για να μην τον καταλάβουν η μαμά ή η γιαγιά και τον μαλώσουν (κρυφογελώντας και αυτές) για την "επιπολαιότητα" και τον "απερισκεψία" του.
Ο πατέρας μου όμως (όπως και εγώ) λατρεύει το νερό. Και ο κήπος δεν αρκούσε πάντα, η "δίψα" του δεν έσβηνε πάντα με αυτόν. Και τότε ήταν η ώρα να βγει από την πυλωτή το αμάξι. Για πλύσιμο.

Άφηνε τον περήφανο αφράτο φραπέ του στη μάντρα του κήπου και με ένα πλατύ αυτάρεσκο χαμόγελο έβγαζε τα κλειδιά από την τσέπη. Έμπαινε στο αμάξι και με όλη του την άπλα το έβγαζε επιδεικτικά αργά από την πυλωτή (πάντα με το ράδιο ανοιχτό) το πήγαινε μέχρι τη γωνία όπου έκανε αναστροφή και γύριζε σταματώντας το ακριβώς στη μέση της πρόσοψης του σπιτιού. Την εποχή εκείνη τα αμάξια στο δρόμο μας δεν ξεπερνούσα τα δάχτυλα του ενός χεριού και ο πατέρας μου καμάρωνε για το απόκτημά του. Ξεδίπλωνε όλο το λάστιχο από τον κήπο, το τράβαγε μέχρι το δρόμο, έριχνε σε έναν παλιό κουβά από μπογιά σαπουνάδα και άρχιζε το πλύσιμο.
Πρώτα "πότιζε" το αμάξι κάνοντας έναν αρχικό έλεγχο για το που είναι "συσσωρευμένη" η βρωμιά. Και μετά αφού το σαπούνιζε ράθυμα τρίβωντας με προσοχή τις κουτσουλιές, ξέπλενε πότε αφήνοντας το λάστιχο να τρέχει και πότε με πίεση μέχρι που να τον ευχαριστήσει η γυαλάδα του κόκκινου χρώματος.

Τότε το σκηνικό είχε στηθεί.

Ήταν η ώρα του σκουπίσματος με το δέρμα.

"Το πιο σημαντικό στο πλύσιμο αγόρι μου είναι το καλό σκούπισμα" με δίδασκε κάθε φορά.

Αλλά κάθε φορά του σπάγαμε τα νεύρα.

Γιατί με το λάστιχο απλωμένο σαν τεράστιο φίδι φαρδύ πλατύ στο δρόμο, τα σαπουνόνερα να τρέχουν στην κατηφόρα και τον ίδιο να σκουπίζει περισπούδαστα πόντο πόντο τη λαμαρίνα του Wartburg ήτανε πρόκληση.

Κάτι σε έσπρωχνε από μέσα σου να τον παραφυλάς να σκουπίσει τις πόρτες και την πλευρά του αυτοκινήτου προς τον δρόμο και να περάσεις με όλη την ταχύτητα που άντεχες, πάσει δυνάμει, με το ποδήλατο τσαλαπηδώντας στο λάστιχο και φρενάροντας και γλιστρώντας στα σαπουνόνερα ακριβώς μπροστά από το φρεσκοστεγνωμένο αυτοκίνητο αναγκάζοντάς τον να το κάνει πάλι από την αρχή.

Η ευτυχία σου ολοκληρώνονταν αν κατόρθωνες να λερώσεις τα πόδια σου, τη φόρμα σου και την πλάτη της μπλούζας σου από τον πίδακα που σου γύριζε η πίσω ρόδα και φυσικά να πιτσιλίσεις το καθαρό αυτοκίνητο αλλά και (το πιο δύσκολο, που ήθελε και την πιο μεγάλη επιδεξιότητα) την τζαμαρία της πόρτα του σπιτιού!

Τότε ήταν που με τις σαγιονάρες του να τσαλαβουτάνε στα νερά, αλαφιασμένος και εξαγριωμένος ορμούσε και μας κυνηγούσε καμιά δεκαριά μέτρα τάχα για να μας "χερικώσει" και να μας υποσχεθεί ότι αν το ξανακάνουμε θα μας κλειδώσει τα ποδήλατα στο λεβητοστάσιο! Και εμείς αφού συνεχίζαμε το πετάλι ακόμα κι όταν είχαμε πια σιγουρευτεί ότι ξεφύγαμε για τα καλά, αφήναμε το τιμόνι, απλώναμε τα χέρια κλείναμε τα μάτια και στεκόμασταν όρθιοι πατώντας στα πετάλια σκίζοντας με κομπασμό τον αέρα.

Και το χαμόγελό μας ανέβαινε ως τα αυτιά γιατί ξέραμε ότι το λεβητοστάσιο θα ξαναδεί τα ποδήλατά μας μόνο προς τα τέλη του Σεπτέμβρη! Αλλά και ότι ο πατέρας μου θα έπιανε και πάλι το πράσινο λάστιχο του κήπου το επόμενο απόγευμα...

Το μόνο που μπορούσε να μας σταματήσει τότε ήτανε το σούρουπο και τα ξελαρυγγιάσματα των μανάδων μας για να μαζευτούμε στο σπίτι, να μας πλύνουν να μας ταϊσουν, να μας εξανθρωπίσουν γενικά.

Τότε ξεπεζεύαμε από το ποδήλατο και το συνοδεύαμε απρόθυμα προς το σπίτι. Φτάνοντας στην πόρτα και με όση μαλαγανιά μας επέτρεπαν όλες οι προηγούμενες σκανταλιές μας ζητάγαμε από το δήθεν αυστηρό βλέμμα του πατέρα που κουλούριαζε το λάστιχο δίπλα από τη βρύση,να μας το αφήσει για να πιούμε λίγο από το δροσερό νεράκι (που πάντα είχε) για να πάρουμε και την τελευταία σταγόνα από το ανοιξιάτικο απόγευμα που είχε φύγει και για να δώσουμε μια τελευταία αφορμή στη μάνα να μας μαλώσει που πίνουμε από το "λερωμένο" λάστιχο και πιτσιλάμε με το χώμα του κήπου τις πλάκες της αυλής. "Λες και δεν έχουμε ποτήρια..."

Λες και εκείνοι δεν έκαναν το ίδιο...

(το ίδιο που δυστυχώς μάλλον δεν θα μπορέσουν να κάνουν και τα παιδιά μας....)

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Η δεύτερη εφηβεία του Καημού

25 σχόλια

http://www.photooftheday.gr/photos/121664914507917200.jpg

Ότι λεφτάκια ήταν φυλαγμένα τελείωσαν...

Δουλειά γιοκ... (αναστολή επαναπρόσληψης θα το έλεγε η ψυχολόγος)

Χάλασε και η ρόδα...(και θέλει το χιλιαρικάκι της για να ξανακυλήσει)

Πολύς αδέσμευτός (αλλά όχι Ελεύθερος) χρόνος...

Πολύ ωραία. Πολύ ωραία!

Δεύτερη εφηβεία περνάω...

Λεωφορειάκι...
Με την Polo μου στη πλάτη για να κουβαλάω τα χρειαζούμενα...
Παπουτσάκι αθλητικό για να κόβω δρόμο...
Ανοίγει και ο καιρός, είναι ωραίο το περπάτημα (πιο ωραία βέβαια είναι τα γκάζια στις στροφές αλλά είπαμε...)

Χαρτζιλικάκι από τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (παππούς, γιαγιάδες...)
Φτηνές έξοδοι και στριφτά τσιγάρα (όχι που ήθελα και πούρα και μεγάλες Βρετάνιες στην αρχή του χρόνου...)

Δεύτερη εφηβεία...

Να σκέφτομαι τι θα γίνω άμα (δεν) μεγαλώσω...
Να ψάχνω το δρόμο μου (κι ας πλησιάζω ορμητικά την τριαντάρα...)

Τραγούδια ροκ και εναλλακτικά...

Ξενύχτια χωρίς άγχος για πρωινό ξύπνημα...
Φραπεδάκι και κουβέντα για μπαλίτσα (γιατί τα άλλα πονάνε - Ναι ρε, κι η μπάλα πόνεσε φέτος! Βαλτός είσαι...;)

Φορεσιές φερμένες από την Άπω Ανατολή (αφού το είχε μόνο 6 € το φουτεράκι ο Τσαϊνίζ το χτύπησα! τι να έκανα...)

Μέχρι και την Αίθουσα του Θρόνου έχω κατεβάσει και ξαναβλέπω (άσε κόλλημα προ δεκαετίας, κόλλημα και τώρα...)

Δεύτερη εφηβεία...



KOITA EGO - mpofiliou

Υ.γ 1 Γελάω για να μην κλαίω...
Υ.γ 2 Τι θα γίνει θα πάμε αύριο στη Μποφίλιου ή θα κάνω κι άλλο ποστ;