Ένα δύσκολο ποστ.
Σκεφτόμουν ότι είναι πολλές οι φορές που στις γιορτινές μέρες και ενώ έχεις μόλις ξυπνήσει και είσαι σε εορταστικό κλίμα, ανοίγεις την τηλεόραση και βρίσκεσαι κατάπληκτος να μαθαίνεις για κάποια τραγωδία. Τοπική, εθνική ή παγκόσμια πάντα σε βρίσκει απροετοίμαστο και ψυχολογικά ανέτοιμο να ακούσεις κάτι τέτοιο.
Βέβαια τραγικά γεγονότα συμβαίνουν ανεξάρτητα από το τι γράφει το ημερολόγιο αλλά όταν συμβαίνουν γιορτινές μέρες, μέρες που είμαστε περισσότερο σπίτι, μέρες που θέλουμε να ακούσουμε μόνο για γιορτές, πάρτυ, γλέντια και επετείους είναι γεγονότα που μας μένουν χαραγμένα πολύ περισσότερο.
Και αναρωτιέμαι, μα αυτές τις μέρες όλος ο κόσμος κάνει ευχές για υγεία, ειρήνη, ηρεμία. Όλοι επώνυμοι, διάσημοι και άσημοι, μαϊντανοί της τηλεόρασης ή πνευματικοί άνθρωποι εύχονται, προσεύχονται, εκφράζουν την αισιοδοξία τους για το μέλλον.Τόσο στο βρόντο μερικές φορές πάνε αυτές οι ευχές; Ή είναι η καταλληλότερη στιγμή για μια υπενθύμιση της ασημαντότητας μας και για τη διάλυση της ψευδαίσθησης του ελέγχου που νομίζουμε ότι έχουμε στις ζωές μας;
Επιτρέψτε μου, μαζί με τις πιο ενδόμυχες και ειλικρινείς ευχές μου για να μη μας απασχολήσει καμία τέτοια είδηση φέτος και με απέραντο σεβασμό στη μνήμη των θανόντων και στα συναισθήματα των συγγενών τους να υπενθυμίσω κάποια από αυτά τα γεγονότα που συντάραξαν την καθημερινότητα μας τα τελευταία χρόνια σε γιορτινές μέρες:
- Δεκαπενταύγουστος του 2005 (14/8/05) : Πτώση του Helios στο Γραμματικό με 120 νεκρούς
- Προς τα Χριστούγεννα του 1997 (17/12/97): Πτώση του Yakovlev στην Πιερία με 70 νεκρούς
- Δεκαπενταύγουστος του 2003 (15/8/03): Μεγάλος σεισμός στη Λευκάδα
- Μ.Πέμπτη του 2007 (5/4/07): Βύθιση Sea Diamond στη Σαντορίνη
- Δεκαπενταύγουστος του 1996 (14/8/96): Δολοφονία Σολωμού Σολωμού στα επεισόδια στη Νεκρά Ζώνη στη Δερύνεια μετά τη κηδεία του Τάσου Ισαάκ
- Πρωτοχρονιά του 1991 : Καταιγίδα της ερήμου, Πόλεμος του Κόλπου
- Πάσχα του 1999: Βομβαρδισμός Σερβίας
- Χριστούγεννα του 2004 (26/12/04): Τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό
- Ολυμπιακοί Αγώνες 2004: Τραγωδία στο Πέταλο του Μαλλιακού
- Δεκαπενταύγουστος 2007 (16/8/07): Έναρξη Πυρκαγιών σε Πεντέλη, Πελλοπόνησο, Εύβοια
2 σχόλια:
πράγματι τραγικά τα γεγονότα που μας θύμισες.κ ακόμα πιο τραγικό να συμβαίνουν όπως λες τις ημέρες των εορτών.όλο αυτό όμως με κάνει να σκεφτώ το δικό μου/δικό μας εγωισμό ως ανθρώπου/ων.κ τι εννοώ:μας ενοχλεί περισσότερο να συμβαίνουν τέτοια δυσάρεστα περιστάτικα τις γιορτινές μέρες γιατί δε θέλουμε να μας χαλούν το γιορτινό κλίμα με το να μας υπενθυμίζουν πόσο δύσκολα μπορεί να περνάει κάποιος δίπλα μας κ πόσο επιδεικτικά τον αγνοούμε εμείς,ασχολούμενοι με το πως θα περάσουμε υπέροχα τις γιορτές χωρίς καμία αναστολή.κι όλα αυτά τα περιστατικά μας πονούν κ μας ενοχλούν περισσότερο όταν δεν είναι αμιγώς ατυχήματα(συνέπειες καθαρά κακής τύχης) αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά την άμεση ή έμμεση συμμετοχή κ ανοχή μας σε αυτά.δεν ξέρω αν ακούγομαι πολύ αυστηρή κ απόλυτη...σε ευχαριστώ πάντως καημέ που μας κάνεις να ακονίζουμε την κρίση κ την ηθική μας,άλλωστε αυτή δεν είναι η δουλειά του επαναστάτη;
Καλωσόρισες γαία!Σε ευχαριστώ για τα σχόλια σου.
Δεν νομίζω ότι απλά μας ενοχλεί, αλλά μας σοκάρει πολύ περισσότερο όταν γίνονται τόσο δυσάρεστα γεγονότα στις γιορτές γιατί είμαστε σε εντελώς αντίστροφη ψυχολογία. Είναι σαν να νιώθουμε ενοχές που εμείς γλεντάγαμε όταν συνέβαινε η τραγωδία.
Ταυτόχρονα νομίζω ότι είναι μια από τις υγιείς αντιδράσεις της κοινωνίας μας, σαν παραδοχή από μέρους μας μιας συλλογικής ευθύνης για τα όσα συμβαίνουν.Σαν να νιώθουμε όλοι υπεύθυνοι που με την ανοχή ή τις επιλογές μας αφήσαμε να συμβεί κάτι τέτοιο.
Βέβαια οι περισσότεροι το ξεχνάνε μετά από λίγο αλλά κάποιοι το θυμόμαστε, κάποιοι απλά δε μπορούμε να ξεχάσουμε και γινόμαστε επαναστάτες ή έστω Καημοί...
Δημοσίευση σχολίου