Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Κοτόπουλα ο Άγιος!

13 σχόλια

Από τους δημιουργούς του Νεόδμητου...
τώρα η συνέχεια!




Γιαγιά Καημού, 5 βαθμοί μυωπία, καταρράκτης αλλά γυαλί δεν βάζουμε. (ίσως άμα γεράσουμε, πιο πολυ δηλαδή γιατί τα 85 είναι δεύτερη εφηβία...)
Πάνω στο ψυγείο είναι κολλημένα αυτά τα μαγνητικά από τα delivery!
Και ένα (με κοτόπουλα, ο Δημήτρης) είναι και στρογγυλό!
Το βλέπει (μετά από πόσο καιρό που είναι εκεί!!!) η γιαγιά την Κυριακή (του Αγίου Δημητρίου) και νομίζει ότι είναι από εκείνα τα αυτοκόλλητα που δίνουν στις εκκλησιές (οι κυρίες του ΚατΑχητικού...)! Στέκεται μπροστά του ΚΑΙ ΕΝΩ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΗΣ ΡΩΤΑΕΙ:
-Πότε πήγατε ρε και προσκυνήσατε και δεν μου είπατε;;;;;;;;;;;;
βοήθειά μας Άγιε Δημήτριε..... ; )))))))

Υ.γ. το ερώτημα είναι: της το λες ότι βάζει μετάννοιες στα κοτόπουλα ή την αφήνεις να φχαριστηθεί το θρησκευτικό της ντελίριο (ενώ εσύ διπλώνεσαι στα γέλια);;;; Ποιό είναι μεγαλύτερη αμαρτία;;;;

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Έκκεντρα

16 σχόλια



Ο Θεός εκδιώχθηκε από το κέντρο των ψυχών μας,

Ο άνθρωπος από το κέντρο της δημιουργίας,

Η γη από το κέντρο του σύμπαντος προς όφελος
για ένα μικρό διάστημα του ήλιου,

πριν και αυτός αναγκαστεί με τη σειρά του
να το εγκαταλείψει...

Και εσύ ... Δόλιε,

έχεις έρθει και στρογγυλοκάθεσαι

και διαφεντεύεις το κέντρο της ύπαρξης μου!

Ε, αυτό πάει πολύ!

mwro - alkistis prwtopsalti

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Αντανακλάσεις σε σκοτεινούς καθρέφτες

12 σχόλια




-Να φοβάμαι; Όχι!
-Να νιώθω μειονεκτικά απέναντι στους άλλους; Όχι!
-Να νιώθω συνεχώς ότι απειλούμαι;
-Να ελέγχω, να συγκρίνω, να μετράω;
Όχι!
-Να απέχω; Να χάνω εμπειρίες και συναισθήματα;
Γιατί;
-Να μένω πίσω ή να γυρνώ την πλάτη;
-Να μισώ, να καταριέμαι, να σιχαίνομαι;
-Να πνίγω τους δικούς μου ή να χάνομαι όταν λίγο μ' αφήνουν και όλο αυτό να το λέω αγάπη; Και ασφάλεια;
-Να ντρέπομαι ή να στρογγυλεύω τα λόγια και τις ιδέες μου μπροστά στους άλλους;
-Να λέω όχι;
-Ή να παραδίνομαι άνευ όρων σε ένα κλοτσοσκούφι χωρίς κατεύθυνση;
-Να κρύβω και να κρύβομαι;
-Να αδρανώ ή να ζω μυστικά;
-Να φοβάμαι στην αποτυχία την κατακραυγή και στη νίκη το φθόνο;

Να αλλάξω!
Κάτι πρέπει μέσα μου να πεθάνει για να μπορέσω να ζήσω.
Αλλά μοιάζει πια να μη θέλω.

Να μη θέλω να γίνω αυτό που φοβάμαι και μισώ (και ίσως ζηλεύω).
Γιατί φοβάμαι.
Και μισώ.
Και ίσως ζηλεύω (αλλά δεν τολμώ να διεκδικώ).
Και πως να παλέψω να γίνω αυτό που με πονά;
Πως να αγαπήσω αυτό που κάθε στιγμή του τη μισώ;
Πως να διεκδικήσω αυτό που με τόσο κόπο μπόρεσα να απαξιώσω και να σιχαθώ (και είμαι πια περήφανος για την αποστροφή μου αυτή);
Πως να γκρεμίσω το "σπίτι" μου για να βγω στο δρόμο; Και που να πάω;
Έμαθα μέσα και δε ζηλεύω πια το έξω...

Και πόσο να βασανιστώ; Κουράστηκα.
Και λέω πως δεν αξίζει τόσο...





Αν θα μπορούσα δε θα συζήταγα ποτέ ν' αλλάξω!
Είμαι αυτάρκης.
Έχτισα σπίτι στερεό.
Μα ήρθε η στιγμή.
Που απ΄τη ζωή μου άλλοι ζητάνε μερτικό,
κι άλλοι κουράστηκαν να δίνουν.
Έμαθα να μου φέρνουν λίγα μα με τα λίγα αυτά να ζω. Και να γελάω. Και να ευτυχώ!
Κι ότι μπορώ να δίνω.
Ως τώρα ήταν αρκετό.
Ή ανεκτό.
Μα αυτά τα λίγα λέει ως εδώ.
Ήρθε η στιγμή.
Τώρα, εγώ!
Πρέπει να βγω.

Μόνος να βρω ότι έχω ανάγκη.
Μα έμαθα μέσα.
Έτσι ζω.
Κι έξω δε θέλω.
Δε μπορώ.
Πληγώνομαι όποτε τολμώ.
"Φταίει ο καιρός"
"Οι διαδρομές"
"Οι άλλοι ανθρώποι"
"Οι ξένοι τόποι"
Ίσως κι αυτοί...

Μα φταίω κι εγώ.
Καιρός να το παραδεχτώ!
Καιρός ν' αλλάξω;
Καιρός να πάψω...




Έχω δυό πόδια όπως κι εσύ.
Μα έμαθα αλλιώς.
Άσε το πότε και το πως.

Κι είναι καιρός που...
μόνο πάνω στις πατερίτσες μου μπορώ καλά να τρέξω.
Αλλά .
Έξω γελάνε.
Και ρωτούν.
"Τί έχει αυτός; Μοιάζει γερός...!"
"Μας κοροϊδεύει ή είναι χαζός;"
"Να μάθει να βαδίζει αλλιώς!"
Όπως κι εκείνοι. Όπως όλοι.
"Έχει δυό πόδια, ευτυχώς!"

Για μια στιγμή τις πατερίτσες μου κοιτώ.
Και τις πετώ.
Κάνω ένα βήμα, ή και δυό...
Και πέφτω.
Κι αμέσως τις ξαναζητώ.

Και πόσο να βασανιστώ;
Κουράστηκα.
Και λέω πως δεν αξίζει τόσο.



Μπορώ να μάθω λένε αλλιώς.
Είναι καιρός.
Γιατί εξαντλήθηκαν τα όρια.
Της ανοχής.
Της ενοχής.

Πρέπει να θέλω.
Και μπορώ.
Ίσως μπορώ...δεν ξέρω αν θέλω.

Γιατί κι οι πατερίτσες μου...
Μου είναι σύντροφος σωστός.
Μαζί σε όλα.
Μ' αυτές περπάτησα ως εδώ.
Έβρισκα δρόμους.
Έβρισκα τρόπους.
Έστω απ' αλλού. Έστω κρυφά.
Με πήγανε σ' όλους τους τόπους.
Ή σ' όσους πρέπει αληθινά.

Και τώρα λέω να τις πετάξω;
Πάω να τις απαρνηθώ;
Όχι! Ποτέ!
Είμαι πιστός!
Απ΄όλα αυτό! Είμαι πιστός!
Μα έχω δυό πόδια...δυστυχώς!



eksodos kindunou - trifwno

Υ.γ. και επειδή μερικές φορές οι συμπτώσεις είναι τέτοιες που να δικαιολογούν το γεμάτο νόημα βλέμμα προς τα ..."άνω" παρακολουθήστε το παρακάτω διαφημιστικό σποτάκι που ήρθε σήμερα (Γιάννη, το δανείζομαι) και με βρήκε...

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Μουσικός Χειμώνας 2008! Ζήτω οι ομάδες! Και οι τρελοί!

16 σχόλια


Ο ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ
ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟ «ΖΥΓΟ»
ΤΟΝ ΛΟΥΚΙΑΝΟ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΩΚΑ
ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ
ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΡΟΒΑΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ (Νέα Ημερομηνία)

Το «κακό» συναπάντημα!
Μια …γλυκιά συμμορία φιλοξενεί στην αρχή της σεζόν ο Ζυγός αφού οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και Κώστας Μακεδόνας υποδέχονται τους Λουκιανό Κηλαηδόνη, Γιάννη Μηλιώκα και Γιάννη Κούτρα για βραδιές γεμάτες καλλιτεχνικές ατασθαλίες, απρόοπτα και εκπλήξεις.

Οι βραδιές στο Ζυγό είναι αναπάντεχες αφού ο πληθωρικός Δημήτρης Σταρόβας «κάτι μαγειρεύει» για το κοινό και η φράση «θα φάμε με χρυσά κουτάλια» τώρα δικαιώνεται!

Στη συμμορία συμμετέχει ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος (ένας νέος τραγουδοποιός-άνθρωπος ορχήστρα) που αναφωνεί επί σκηνής «Γαμώ την καταδίκη μου», ιαχή που είναι και ο τίτλος του πρώτου του δίσκου που μόλις κυκλοφόρησε.

Την παρέα συμπληρώνει η τραγουδοποιός Γεωργία Γραμματικού («Το Μαύρο Πρόβατο», «Λαλίστατη»), παλιά και νυν συνεργάτης του Μηλιώκα.

Η Ζίνα Αρβανιτίδη στο πιάνο και τα φωνητικά δίνει μια μαγική νότα στο Κακό Συναπάντημα με τη βοήθεια της Σαββέριας Μαργιολά.

Συμμορίτες μουσικοί: Βασίλης Χατζηνικολάου (ενορχήστρωση – πλήκτρα), Βαγγέλης Μαχαίρας (μπουζούκι), Άκης Αμπράζης (μπάσο), Φίλιππος Σπυρόπουλος (τύμπανα), Δημήτρης Καρασούλος (κιθάρα).

Το μεγάλο (κυριολεκτικά και σε διάρκεια) πάρτι αρχίζει στις 31 Οκτωβρίου και συνεχίζεται πανηγυρικά έως την 1 Φεβρουαρίου του 2009. Προσοχή, μόνο κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 10:30 και Κυριακή στις 9.30.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο «Κακό Συναπάντημα» στο Ζυγό.

ΓΙΝΑΜΕ ΘΕΑΜΑ !

Από Πέμπτη 16 Οκτωβρίου ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Σάκης Μπουλάς, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Χρήστος Θηβαίος και ο Σωτήρης Καλυβάτσης γίνονται …Θέαμα στην Ακτή.

Γίναμε θέαμα… Όλοι. Παλιοί και καινούργιοι.

Και η πλάκα είναι που μας αρέσει.

Γίναμε θέαμα. Και τί θέαμα! Υπερπαραγωγή.

Και δε φτάναμε η παλιά παρέα,

Παπακωνσταντίνου, Μπουλάς, Ζουγανέλης, πήραμε και τους καινούργιους στο λαιμό μας...

Το Χρήστο Θηβαίο και το Σωτήρη Καλυβάτση, Αμάν!

Και πήραμε και σκηνογράφο τον Μιχάλη Σδούγκο και φτιάξαμε το μαγαζί μπιζμπιζέ, καινούργιο από την αρχή, με σκηνικά, κουστούμια, video, ορχηστράρα,

δύο πιτσιρίκες κούκλες και φωνάρες, την Μαρίνα Σάττι και την Αντιγόνη Ψυχράμη αλλά και τον ηθοποιό Φοίβο Δουδωνή.

Για να ‘μαστε σίγουροι πως δε θα το μετανιώσουμε φωνάξαμε και τον Γιώργο Καλφαμανώλη και μας φωτογράφησε. Και όχι έτσι απλά.

Την ώρα που παίρναμε το μπάνιο μας.

Τη στιγμή που φτιαχνόμασταν για να σας περιμένουμε.

Όπως πάντα.

Εμείς σας περιμένουμε κι εσείς ερχόσαστε.

Φέτος θα σας περιμένουμε κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Αυτή τη φορά πραγματικά γίναμε θέαμα… Θα δείτε!!!

Ώρα έναρξης 22:00


ΑΚΤΗ Πειραιώς 178 και Λαμίας 4

Τηλ. 210 3418020

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο


Θάνος Μικρούτσικος, Μίλτος Πασχαλίδης,
Ρίτα Αντωνοπούλου



Από 19 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή και Δευτέρα
Ο μουσικοσυνθέτης, Θάνος Μικρούτσικος, με τα έργα που θεωρούνται εθνική κληρονομιά βρίσκεται στη σκηνή με τον τραγουδοποιό, Μίλτο Πασχαλίδη, που βαστά στην ψυχή του την παράδοση αλλά και την εφηβική ανησυχία για το μέλλον. Μαζί τους μια νέα εξαιρετική ερμηνεύτρια, με μέλλον φωτεινό, που την αποκάλεσαν και ως νέα μούσα του Μικρούτσικου, Ρίτα Αντωνοπούλου. Η σύμπραξη, η έκπληξη, η παρέα, γεννιέται στο Σταυρό του Νότου.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ, ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΤΟΚΑΣ

ΚΕΝΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ
Έναρξη 23/10/2008

Ο Δημήτρης Μητροπάνος επιστρέφει όχι μόνο στα live αλλά και στη δισκογραφία, με νέο άλμπουμ. Μαζί του στο Κέντρο Αθηνών ο Μανώλης Λιδάκης και ο Μπάμπης Στόκας, συνεπικουρούμενοι από την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και την Aσπασία Θεοφίλου. Mε 11μελη ορχήστρα από εξαίρετους σολίστες μουσικούς, τον μαέστρο Γιάννη Παπαζαχαριακη και την Μαργαρίτα Μυτιληναίου στην επιμέλεια του προγράμματος.

ΚΕΝΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ
Τηλ,: 210 3454.108 - 210 345.488
Πειραιώς 142 & Πέτρου Ράλλη

Παντελής Αμπαζής

«ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!»

CAMINITO

M. Αλεξάνδρου 28, Μεταξουργείο

τηλ. 210 52 44 661, 6942 55 41 89

από 24 Οκτωβρίου 2008

κάθε Παρασκευή και Σάββατο, ώρα 23:00

Ελαφρά τραγούδια & βαριά λαϊκά, με jazz διάθεση & rock άποψη!

Μεικτό θέαμα βασισμένο σε τραγούδια και κείμενα με θέμα τα λαϊκά κορίτσια της διπλανής πόρτας.

Μουσική παράσταση γένους θηλυκού, με πρόζες, μουσικές, τραγούδια, ποτό και τσιγάρο!

Χαρούμενα, χιουμοριστικά, χειροποίητα, παντελώς ντεμοντέρνα.

Τραγούδια και ατάκες για κοντούς, καμένες από κοντό,

για όσους δε δουλεύουν, μποέμ εκ πεποιθήσεως,

λάτρεις των εκδρομών και της κομψής αλητείας,

δίμετρες Ρωσίδες, καμένους από Ρωσίδα,

μπουζουκομάχους, μπουζουκοβόρους,

ζαμανφουτίστες, σοκολατολάγνους

και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις…

Μη χάσετε την παράστασή μας!

Εφτά όμορφα κορίτσια, έξι όμορφα φορέματα…

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ:

ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ!


Είσοδος 15€, φοιτητικό 10€

Τιμές φιλο…λογικές!

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Αποθανέτω η ψυχή τους ...μετά τον αλλοφύλων

16 σχόλια



Θα σας στεναχωρήσω....και δεν είναι αυτός ο στόχος μου!

Θα σας δημιουργήσω πιθανόν ενοχές... και δεν είναι αυτή η δουλειά μου!

Θα σας εξοργίσω ... και δεν είναι αυτό το στυλ μου!


Αλλά έχετε σκεφτεί ότι ...


Η κύρια (ή κάποιες φορές η μόνη) παρηγοριά,

το αποκούμπι,

η φροντίδα,

η καλημέρα,

ο ακροατής και ο συνομιλητής,

η καθημερινή παρέα των παππούδων και των γιαγιάδων μας,

των γερόντων μας στα χωριά,

των προγόνων μας,


είναι οι Βαλκάνιοι

και οι Ανατολίτες

οικονομικοί μετανάστες!

Οι Αλβανές, οι Βουλγάρες, οι ...


Είναι στα σπίτια μας,

είναι στα παιδικά μας δωμάτιά

που αφήσαμε εμείς για να πάμε αλλού,

τρώνε στα πιάτα μας

και φροντίζουν τους δικούς μας!


Εκείνοι που πριν απο μερικές δεκαετίες τους πολέμησαν...

Εκείνοι που προκάλεσαν πόνο στο λαό μας, στα χρόνια των γερόντων μας αλλά μέχρι και σήμερα...

Εκείνοι που ήρθαν, έκλεψαν, σκότωσαν, βίασαν και απαξίωσαν γειτονιές και δουλειές...

Εκείνοι που συνέβαλαν στην εθνική μας μοναξιά...

Είναι εκείνοι που πληρώνονται για να της κάνουν παρέα!


ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!

ΞΕΡΩ ΟΤΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ!

ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΑΡΕΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗΣ!

ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΠΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΤΙΜΙΑ

ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!


Αλλά σήμερα που το αναλογίζομαι με έπιασε το παράπονο!

Με έπιασε ο καημός!

Να με συγχωρείτε...

Και να με δικαιολογείτε!

Αλλά δεν μπορούσα να σιωπήσω!



Gernas ke skotiniazi - Loizos (Katsimixa)

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Η αλήθεια δεν είναι παιχνίδι

16 σχόλια


Η αλήθεια δεν είναι παιχνίδι αλλά εγώ μετά από πρόσκληση που είχα από την Πράσινη Κλωστούλα είμαι εδώ για να σας πω αλήθειες!

Ή μάλλον αρχικά να καταρρίψω τρεις μύθους για τον Καημό και τον κόσμο!

~ Ο Καημός ότι βάλει στόχο το πετυχαίνει (the myth is ultimately busted!)
~ Μπορεί ο Καημός να λέει όχι και να γκρινιάζει αλλά στο τέλος θα κάνει το σωστό (the myth is busted also)
~Ο Καημός είναι ξεροκέφαλος και δεν αλλάζει η γνώμη του με τίποτα (αν και τελείως αντίθετο με το προηγούμενο θρυλείται εξίσου και είναι εξίσου αναληθής)

Να παραδεχτώ 3 αλήθειες:
~ Μου αρέσουν τα πούρα αλλά ντρέπομαι να καπνίζω σε δημόσιους χώρους για να μη με θεωρούν ψώνιο
~Μου αρέσει το φαγητό και δεν ντρέπομαι να τρώω δημόσια αλλά και ιδιωτικά και αυτό δυστυχώς φαίνεται (και με κάνει να ντρέπομαι)
~Κάποτε (αρκετά μικρός βέβαια) βγήκα μπροστά σε όλα τα παιδάκια στο δημοτικό και είπα οτι έχω σαλπιγγίτιδα. Και βέβαια είχα φαρυγγίτιδα αλλά το κακό έγινε...; )))

Να κάνω και μια γενική διαπίστωση για το πως μεγαλώνουμε:
~Πως καταλαβαίνεις ότι είσαι μεγάλος; 'Οταν ο πατέρας σου σε αφήνει στις μετακομίσεις να πας στην πίσω πλευρά που είναι το μεγαλύτερο βάρος.
Και πως καταλαβαίνεις ότι ο πατέρας σου μεγάλωσε; Όταν του ζητάς να πάει εκείνος μπροστά και να σηκώσει το μικρότερο βάρος και δέχεται!

Θα ήθελα να προτείνω να παίξουν και κάποιοι συν-blogger που εκτιμώ και χαίρομαι να διαβάζω τα κείμενα τους αλλά τα blog τους δεν έχουν τόσο προσωπικό και αφηγηματικό χαρακτήρα.
Φυσικά δεν δεσμεύω κανένα αλλά θα χαιρόμουν να δω να ανταποκριθούν οι:

http://baristachampion.wordpress.com/
http://www.u-hoo.gr/gianniskafatos/
http://roadartist.blogspot.com/
http://skinious.blogspot.com/
http://bazlzanzibar.blogspot.com/
http://decorate.i-blog.gr/
http://melitilexeis.blogspot.com

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Αλησμόνητες "πατρίδες"

20 σχόλια

Όλα ξεκίνησαν από τα «Ματωμένα Χώματα».
Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω ούτε καν το πρώτο επεισόδιο.
Όπως δεν άντεξα παλιότερα να διαβάσω και το βιβλίο.
Δεν άντεξα τη στεναχώρια.
Τη σκέψη ότι όλα αυτά τα μέρη ήταν ελληνικά
και την ανάμνηση του τρόπου που χάθηκαν.
Τον πόνο, την αδικία , την πίκρα, το γιατί...
Την προδοσία.
Και το χειρότερο είναι ότι ένιωσα σαν να τα πήραν από μένα.
Από μένα τον ίδιο.
Σαν να ζούσα εγώ εκεί, στη Σμύρνη, στην Πόλη, στα Κατεχόμενα....
Σαν εγώ ο Καημός να έχασα το σπίτι μου, τη μάνα μου, τα χωράφια μου,
Σαν να σκότωσαν εμένα οι βάρβαροι του Κεμάλ,
Σαν να έριξαν εμένα στη θάλασσα από τα πλοία τους οι «Σύμμαχοι»,
Σαν να "ξέχασα" εγώ την Κερκόπορτα ανοιχτή.

Αλλά πάλι σκέφτομαι εκείνους που λένε να γίνουμε φίλοι με τους «γείτονες».
Να μην κοιτάμε το παρελθόν.
Να χτίσουμε στο μέλλον.
Να ξεχάσουμε.
Και δεν μπορώ.


Και αναρωτιέμαι τί είναι εκείνο που πονάει πιο πολύ;
Οι άνθρωποι;
Τα πλούτη;
Ο πολιτισμός;
Οι παραδόσεις;
Η δύναμη;
Αμφιβάλλω.

Είναι κάτι μέσα στην ψυχή...
Που περνάει από γενιά σε γενιά.
Σαν οικογενειακό κειμήλιο.
Σαν καημός...
Είναι το παράπονο για την ευτυχία που χάθηκε...
Την ευτυχία των ανθρώπων τότε, εκεί...
Την ευτυχία των ανθρώπων γενικά...
Σαν την ανάμνηση της χαμένης Ατλαντίδας,
Σαν την ανάμνηση του χαμένου παραδείσου,
Σαν την ανάμνηση της χαμένης αθωότητας.

Κάποτε δε ζούσαμε τόσο αφύσικα,
Ζούσαμε όμορφα...
Με τα καθημερινά μας προβλήματα,
Αλλά όμορφα...
Σχεδόν ευτυχισμένα.
Τραγουδούσαμε,
Γλεντούσαμε,
Αγαπιόμασταν,
Προκόβαμε,
Δοξάζαμε το θεό για την κάθε μέρα
Αλλά εκπέσαμε.

Και τώρα περιφερόμαστε στην ξερή γη,
Με την ανάμνηση του παραδείσου,
Της Ανατολής,
Της ιστορικής μας μνήμης,
Της ψυχής μας,
Της παιδικής μας ηλικίας,
Του πρώτου μας έρωτα.

Με την ανάμνηση και τη νοσταλγία του παραδείσου,
Που κάναμε τραγούδι,
Που κάναμε ιστορία και λέμε στα παιδιά μας,
Που κάναμε εικόνα και βλέπουμε με τα μάτια μας κλειστά,
Που κάναμε σαράκι.

Κάποτε δε ζούσαμε τόσο αφύσικα
Κάποτε ζούσαμε όμορφα.
Και δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε,
Αλλά ταυτόχρονα δεν αντέχουμε να θυμόμαστε με εικόνες τόσο ζωντανές και περιγραφές τόσο αληθινές.
Δεν αντέχουμε να ξαναζήσουμε το δράμα,
Να ξανακαούμε από την ίδια φωτιά,
Να ξαναχάσουμε τον παράδεισο,
Να μην είμαστε άλλο παιδιά.

Υ.Γ. 1: Πονάμε αλλά δε μαθαίνουμε...

Υ.Γ. 2:

ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ. ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ. (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

-Σφαγή ! Σφαγή !

-Παναγιά, βοήθα!
-Προφτάστε !
-Σώστε μας!
Η μάζα πυκνώνει, δεν ξεχωρίζεις ανθρώπους, μα ένα μαύρο ποτάμι που κουνιέται πέρα δώθε απελπισμένα, δίχως να μπορεί να σταθεί ούτε να προχωρήσει. Μπρος θάλασσα, πίσω φωτιά και σφαγή! 'Ένας αχός κατρακυλάει από τα βάθη της πολιτείας και σπέρνει τον πανικό.

-Τούρκοι! -Τσέτες!

-Μας σφάζουνε!

-Έλεος!

Η θάλασσα δεν είναι πια εμπόδιο. Χιλιάδες άνθρωποι πέφτουνε και πνίγονται. Τα κορμιά σκεπάζουνε τα νερά σαν νά 'ναι μόλος. Οι δρόμοι γεμίζουνε κι αδειάζουνε και ξαναγεμίζουνε. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά ποδοπατιούνται, στριμώχνονται, λιποθυμούνε, ξεψυχούνε. Τούς τρελαίνουν οι χαντζάρες, οι ξιφολόγχες, οι σφαίρες των τσέτηδων!
-Βούρ, κεραταλάρ! (Χτυπάτε τους τούς κερατάδες!).
Το βράδυ το μονοφώνι κορυφώνεται. Η σφαγή δε σταματά. Μόνο όταν τα πλοία ρίχνουνε προβολείς γίνεται μια πρόσκαιρη ησυχία. Μερικοί που καταφέρανε να φτάσουνε ζωντανοί ίσαμε τη μαούνα, μας ιστορούνε το τι γίνεται όξω, στις γειτονιές. Οι τσέτες του Μπεχλιβάν και οι στρατιώτες τού Νουρεντίν τρώνε ανθρώπινο κρέας. Σπάζουνε, πλιατσικολογούνε σπίτια και μαγαζιά. Όπου βρούνε ζωντανούς, τούς τραβούνε όξω και τούς βασανίζουνε. Σταυρώνουνε παπάδες στις εκκλησιές, ξαπλώνουνε μισοπεθαμένα κορίτσια κι αγόρια πάνω στις 'Άγιες Τράπεζες και τ' ατιμάζουνε. Απ' τον Αι-Κωνσταντίνο και το Ταραγάτς ίσαμε το Μπαλτσόβα το τούρκικο μαχαίρι θερίζει.

Η φωτιά όλη νύχτα αποτελειώνει το χαλασμό. Γκρεμίζονται τοίχοι, θρυμματίζονται γυαλιά. Οι φλόγες κριτσανίζουνε μαδέρια, έπιπλα και φτούνε σιδερικά ξεθεμελιώνουνε την πολιτεία ολόκληρη. Απλώνουν πάνω στα έργα των ανθρώπων και τα διαλύουνε. Σπίτια, εργοστάσια, σκολειά, εκκλησίες, μουσεία, νοσοκομεία, 6ι6λιοθήκες, θέατρα, αμύθητοι θησαυροί, κόποι, δημιουργίες αιώνων. εξαφανίζουνται κι αφήνουνε στάχτη και καπνούς.

"Αχ, γκρέμισε ο κόσμος μας! Γκρέμισε ή Σμύρνη μας! Γκρέμισε ή ζωή μας! Η καρδιά,
τρομαγμένο πουλί, δεν ξέρει πού να κρυφτεί. Ο τρόμος, ένας ανελέητος καταλυτής άδραξε στα
νύχια του κείνο το πλήθος και το αλάλιασε. Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. Δε φοβάσαι το θάνατο,
φοβάσαι τον τρόμο. Ο τρόμος έχει τώρα το πρόσταγμα. Τσαλαπατά την ανθρωπιά. Αρχίζει από το
ρούχο και φτάνει ίσαμε την καρδιά. Λέει: Γονάτισε, γκιαούρη ! Και γονατίζει. Ξεγυμνώσου!
Και ξεγυμνώνεται. "Άνοιξε τα σκέλια σου! Και τ' ανοίγει. Χόρεψε! Και χορεύει. Φτύσε την τιμή σου
και την πατρίδα σου! Και φτύνει. Απαρνήσου την πίστη σου! Και την απαρνιέται. "Αχ ο τρόμος!
Όποια γλώσσα κι αν μιλάς, λόγια δε θα βρεις να τόνε περιγράψεις Τι κάνουν, λοιπόν, οι προστάτες μας; Τι κάνουν οι ναυάρχοι με τα χρυσά σιρίτια, οι διπλωμάτες κι οι πρόξενοι τής Αντάντ! Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και τον ξολοθρεμό μας!
Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια τής χαράς για να μη φτάνουν ίσαμε τ' αφτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου. Και να ξέρει κανείς πώς μια, μόνο μια κανονιά, μια διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε!

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

"Έχω προθερμάνει το φούρνο, θα ρίξεις τη χυλόπιτα;"

18 σχόλια


Θα σας περιγράψω λοιπόν το παρακάτω σκηνικό προσέγγισης (αποτυχέστατης!) και απόρριψης του οποίου ήμουν αυτόπτης μάρτυς!

Πάμε λοιπόν:


Χώρος: Ουρά αναμονής στο ΤΣΜΕΔΕ (όποιος ξέρει - υποφέρει!)

Χρόνος: Σήμερα το πρωί

Πρωταγωνιστές:

Εκείνος: 30ρης, ψηλός, ξερακιανός, με εμφανή σημάδια αραίωσης της "κορυφογραμμής" του, χοντρά διδακτορικά γυαλιά,

και ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο αμηχανίας (που έχει κάθε φορά που βγαίνει έξω από το εργαστήριο του στο Πολυτεχνείο)

Εκείνη: 30ρα, κοντή, ατσούμπαλη, με σοφιστικέ γυαλιά,

μαλλιά "γύψινα" από τη λακ και το φούσκωμα, ταγιεράκι 45ρας, ελαφρώς πιο σέξι από την Αγκέλα Μέρκελ,

που θα είχε ελπίδες σεξουαλικής παρενόχλησης μόνο στο κέντρο εκπαίδευσης οπλιτών της Κορίνθου μετά από 15μερη εμπλοκή


Το σκηνικό:

Μπαίνει η "δεσποινίς" μέσα και πάει να πάρει νουμεράκι για να εξυπηρετηθεί (όσοι ξέρουν, ήδη κάνουν γκριμάτσες συμπόνιας...).

Φυσικά και απογοητεύεται όταν αντιλαμβάνεται ότι είναι 180 νούμερα μετά!

Ωστόσο για καλή της τύχη βρίσκει κάποιον γνωστό της ο οποίος της πασάρει κάποιο πιο σύντομο.

Πλήρης αυτοπεποίθησης, τινάζει το μαλλί (της γριας) και κάθεται στα σκαλοπάτια.


Ο διδακτορικός μας την έχει lockάρει από όταν πρωτομπήκε μέσα.

"Φαίνεται καλή!"

"Είναι και στα κυβικά μου" θα σκέφτηκε.

"Με παίρνει να παω να της μιλήσω".

Βέβαια δεν κάνει τη θυσία να της προσφέρει το νούμερό του. (η μόνη έξυπνη κίνηση του για σήμερα).

Αλλά περιμένει να απεμπλακεί από τα τυπικά με τον γνωστό της η δεσποινίδα για να αρπάξει την ευκαιρία να χωθεί.

Αλλά τι να πει...

Το αιώνιο πρόβλημα!

Πως να πιάσει κουβέντα...

Πως να την πλησιάσει...

Ξύνει το αραιοκατοικημένο καύκαλό του...

Επαναφέρει τα γυαλιά του στη σωστή τους θέση (στο σημείο που έχουν σκάψει τη μύτη)πιέζοντας με τον δείκτη του το μεσαίο τους κομμάτι...

Ελέγχει την αναπνοή του...(καλή του φαίνεται...)

Και πάει και στέκεται ακριβώς από πάνω της (πατώντας στο ίδιο σκαλί στο οποίο εκείνη κάθεται!) δημιουργώντας την τέλεια αντίστιξη...

Ξεροβήχει, σκέφτεται λίγο ακόμα και την σκουντάει με το πλαδαρό αδούλευτο δάχτυλό του...


"Λοιπόν ξέρεις τι σκέφτομαι...;" ξεκίνησε διστακτικά και με το αμήχανο χαζό χαμογελό του

Εκείνη σχεδόν τρόμαξε, έστρεψε αντανακλαστικά το κεφάλι της πίσω και πάνω για να τον δει κάνοντας αυτό που οι γιατροί ονομάζουν προσωπείο τρόμου!

"Σκέφτομαι" συνέχισε με περισσότερο θάρρος εκείνος,

"ότι οι άνδρες δίνουν το νούμερό τους στις γυναίκες, και οι γυναίκες πάλι στις γυναίκες και έτσι οι άνδρες δεν παίρνουν καλό νουμεράκι ποτέ, χα χα!!!!!!!!!"

Η κοπελίτσα στιγμιαία πάγωσε!

Φρίκαρε!

Τον κοίταξε εμβρόντητη από την κορφή ως τα νύχια...σχημάτισε ένα τυπικό χαμόγελο και κάτι του ψέλλισε (του τύπου, είδες... μάλιστα...σωστά...)

και σηκώθηκε και σπρώχνοντας και τσαλαπατώντας όσους χρειάστηκε

και πήγε στην άλλη άκρη της αίθουσας αφήνοντας τον ψηλο και χαμογελαστό φίλο μας σύξυλο!

Φυσικά (διδακτορικός είπαμε) κατάλαβε ότι είχε γίνει ήδη το κέντρο της προσοχής των γύρω του και ότι το μάλλον άστοχο σχόλιό του τον είχε καταστήσει ευχάριστο διάλειμμα για τη βαρεμάρα της αναμονής.

Και τότε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να το ... σώσει ισιώνει πάλι τα θολωμένα από την ένταση της στιγμής γυαλάκια του, τσαλαβουτάει με μια "χορευτική" φιγούρα του ανοικονόμητου κορμί του δυό δυό στα σκαλάκια προς τα κάτω και λέει μισοσιγά μισοδυνατά ώστε να τον ακούσουν όσοι έχουν παρακολουθήσει το σκηνικό:

"Μετά να μη λέτε πως δεν υπάρχουν άντρες!!!"

Thats Amore - Dean Martin

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Φάλτσο η πορεία

15 σχόλια



Τη νύχτα σου 'πα στο καμπούνι μια ιστορία,
την ίδια που όλοι οι ναυτικοί λένε στη ράδα, τα μάτια σου τα κυβερνούσε σοροκάδα κι όλο μουρμούριζες βραχνά:
«Φάλτσο η πορεία...»

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Γκάλοπ

22 σχόλια


Σηκωνόμαστε τώρα από καρέκλες, σκαμπώ, πολυθρόνες, καναπέδες, ντιβάνια, αιώρες, φορεία... από όπου και αν είμαστε και ψηφίζουμε μαζικά στην ανωτέρω δημοσκόπηση!!!
Δεν τους αντέχουμε άλλο!
Νισάφι!
Αλλά κάποιον τον έχουμε αηδιάσει τόσο που μόλις βλέπουμε τη φάτσα του ή ακούμε τη φωνή του μας τινάζει ηλεκτρικό ρεύμα,
στραμπουλάμε τα δάχτυλά μας να αλλάξουμε κανάλι,
πετάμε την οθόνη από το μπαλκόνι
κλείνουμε αυτιά και μάτια
και κυρίως βρίζουμε!!!!
Ποιός είναι αυτός;

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Είχα ένα μαύρο σκύλο

27 σχόλια




Από τότε που ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έκανε γνωστή τη φράση Μαύρος Σκύλος για να περιγράψει τις περιόδους απαισιοδοξίας που βίωνε για μεγάλο μέρος της ζωής του, η φράση αυτή έχει καθιερωθεί για την περιγραφή μιας ανεπιθύμητης κατάστασης από την οποία εκατομμύρια ανθρώπων υποφέρουν συχνά σιωπηλά… Το βιβλίο “Είχα ένα μαύρο σκύλο, το όνομα του ήταν Κατάθλιψη” είναι η μαρτυρία ενός ανθρώπου για τη δύναμη και τη στήριξη που μπορεί κανείς να βρει μέσα του αλλά και στους γύρω του.

Εντυπωσιακά εικονογραφημένο, γεμάτο έμπνευση και αισιοδοξία είναι απαραίτητο σε όποιον είχε ποτέ έναν Μαύρο Σκύλο ή γνωρίζει καλά κάποιον που είχε.

Ένα βιβλίο που το νόημά του θα μπορούσε να εμπεριέχεται σε 300 σελίδες!

Η προσέγγιση του Μάθιου Τζόνστοουν γεννά έμπνευση. Αιχμαλωτίζει καυστικά και διορατικά τη διάθεση, τις διαπροσωπικές αντιπαραθέσεις και τις σωματικές εκδηλώσεις της κλινικής κατάθλιψης. Το μήνυμά του είναι διαχρονικό – η κατάθλιψή σου μπορεί να σε κυνηγήσει σαν σκυλί, αλλά, αντί να το βάλεις στα πόδια, ή να προσπαθήσεις να την καταδικάσεις, αντιμετώπισέ τη και σκέψου τι μπορείς να μάθεις και να κερδίσεις.


ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΔΙΟΠΤΡΑ
ΣΕΛΙΔΕΣ: 48
ΤΙΜΗ: 11,00 €

Μη διστάσεις να το αγοράσεις...
να το διαβάσεις αν νιώθεις ότι το χρειάζεσαι...
να το πιστέψεις και να το προσπαθήσεις, μόνος ή με βοήθεια...
να το χαρίσεις αν νιώθεις οτι το χρειάζονται...
να τους πιστέψεις και να τους βοηθήσεις αν στο ζητήσουν...
Να το συζητήσεις...
Να το παραδεχτείς...


07_Mexri to Telos.mp3 - Mpofiliou Natasa