Βράχος, βότσαλα...

Κάποτε ήταν ένα παιδί. Και άντεχε σ΄όλες τις δυσκολίες. Ότι προκλήσεις και αν του βάζαν, όσα εμπόδια και αν έπρεπε να περάσει αυτός τα κατάφερνε. Έμοιαζε πολύ δυνατός. Βράχος. Έτσι τον λέγαν όλοι. Βράχος που τα κύματα έσκαγαν πάνω του και εκείνος ακλόνητος, αγέρωχος και περήφανος τα άντεχε.
Μα πέρασαν τα χρόνια. Και τα κύματα συνέχιζαν να έρχονται. Και συνέχιζαν. Και ο βράχος άρχισε να διαβρώνεται. Αλλά άντεχε. Και τα κύματα συνέχιζαν να έρχονται. Κι ο βράχος έσπασε. Έγινε κομμάτια. Λειάνθηκε. Έγινε βότσαλα. Και τα κύματα πια δε σταμάταγαν. Περνούσαν από πάνω του.
Όσοι τον ξέραν από παλιά συνέχισαν να του ζητούν να αντέχει. Να συνεχίσει να σπάει τα κύματα. Αλλά ο βράχος που ήταν πλέον βότσαλα ήξερε ότι κι αν είναι ακόμα από πέτρα δεν μπορεί πια να σταματήσει τα κύματα. Ήξερε ότι πρόδωσε όσους τον αγάπησαν ως βράχο. Αλλά κουράστηκε.
Κουράστηκε να σταματάει τα κύματα. Νιώθει ότι δεν μπορεί πια. Θέλει να τα αφήσει να περάσουν από πάνω του γλυκά. Τον κούρασε το όχι του. Ζήλεψε το ναι. Το γλυκό το ναι, το εύκολο. Της φυγομαχίας. Κέρδισε πολλές μάχες αλλά κουράστηκε.
Άλλοι βράχοι σαν κι αυτόν αντέχουν ακόμα. Δεν τους ζηλεύει. Δεν τους ζήλεψε ποτέ. Γιατί εκείνος ήθελε να 'ναι βράχος, όχι για να σπάνε πάνω του τα κύματα αλλά για να κάθονται πάνω του οι γλάροι. Και έχει πια χρόνια πολλά να δει γλάρους!