Καφές και ωριμότητα

Ξέρω ότι τώρα, κάπου αριστερά από τον υπολογιστή σας βρίσκεται μια κούπα μυρωδάτου καφέ.
Κρίνω εξ ιδίων.


Νεσκαφέ 2-2 (2 καφέ -2 ζάχαρη). Με μπόλικο αφρό. Χωρίς γάλα. Έτσι το φτιάχνω από χρόνια αλλά πλέον βαρέθηκα. Την παρασκευή, όχι τον καφέ!

Νιώθω ότι ένα από τα δείγματα του κατά πόσο μεγαλώνω είναι η σχέση μου με τον καφέ. Από πολύ μικρός (τετάρτη-πέμπτη δημοτικού) ξεκίνησα να βάζω καφέ στο γάλα γιατί λευκό δεν κατέβαινε. Latte το λένε τώρα. Τότε όμως το λέγαμε ιδιοτροπία μου, παραξενιά μου, κακομάθεια μου. Οι καυγάδες με τη μάνα μου ομηρικοί. "Θα χαλάσει το στομάχι σου"."Θα πάθουν τα νεύρα σου". Και πάντα "έκλεβε" στις αναλογίες.

Έτσι ανέλαβα να το φτιάχνω μόνος μου. Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, εξαιρουμένων των εκτός σπιτιού καφέδων, φτιάχνω μόνος μου τον καφέ μου δις ημερησίως, απαραιτήτως!Νες ή φραπέ αλλά αντί για νερό, γάλα.


Συνέχισα να πίνω το χορταστικό, μαλακτικό και απολαυστικό μου latte μέχρι και όταν μπήκα στο Πολυτεχνείο. Εκεί ήρθα αντιμέτωπος με το δίλημμα. Ή θα συνέχιζα να πίνω αυτό το κατασκεύασμα (που εξηγώ, τότε δεν υπήρχε ως μοδάτη εναλλακτική) και δε θα μπορούσα να συμμετάσχω στις καφετεριοπαρέες ή θα μάθαινα να πίνω αυτό το "νερόπλυμμα".
Αντιστάθηκα λίγο (εννοείται για μένα αυτό, αντίσταση=δευτέρα φύσις) αλλά μιας και οι συμμετέχουσες στις καφετεριοπαρέες ήταν ιδιαιτέρως δελεαστικό κίνητρο, παράγγειλα και εγώ (με κρυφή περηφάνια για την ένταξή μου στο "κοινωνικό σύνολο") ένα φραπέ μέτριο. Χωρίς γάλα εννοείται. Από το ένα άκρο στο άλλο.
Και μπορεί οι συμμετέχουσες να μην εκτίμησαν δεόντως εκείνη τη φορά αυτή τη μεγάλη παραχώρηση και έκπτωση από τις περίφημες προσωπικές μου αξίες όμως σιγά, σιγά έμαθα να απολαμβάνω το καφέ μου όπως όλοι σας. Χωρίς γάλα. Με νερό. Και να όμως που ούτε και τότε εμπιστεύτηκα άλλον για την παρασκευή του.
Και πάλι μόνος μου. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να επιτύχει το λεπτό αλλά πυκνό αφρό που είναι απαραίτητος για να έχει νόημα ο καφές. Βλέπω κάποιους που ρίχνουν καφέ και ζάχαρη σε ζεστό νερό, το ανακατεύουν λίγο με το κουτάλι και το βάζουν (θου κύριε) στο στόμα! Γιατί βρε παιδιά; Γιατί πίνετε νες (καλά εννοείται ότι αν κάνουν το ίδιο με κρύο νερό είναι επαίσχυντοι και κατάπτυστοι δια βίου) βρε παιδιά; Γιατί δεν πίνετε λίγο φίλτρου ή κάτι άλλο, ένα τσάι, κάτι;

Ακόμα και στο στρατό η ιεροτελεστία του καφέ δεν παραλλάχθηκε. Ακόμα και ο "σπαστός", χωρίς παγάκια, αποκτούσε την έννοια της χαλάρωσης. Όταν δε είχες την τύχη να έχεις πρωινό νούμερο στο φυλάκιο, που δεν περνούσε ψυχή, και μπορούσες να φτιάξεις ένα μερακλίδικο "σπαστό" ένιωθες βασιλιάς.




Τελευταία όμως "κάνω νερά". Ψάχνω αφορμές να παραπονεθώ ότι "εμένα, κανείς δε μου φτιάχνει καφέ". Θέλω να σηκωθώ και να βρω τον καφέ έτοιμο. Να πάω από την κουζίνα να πάρω την κούπα μου αχνιστή και μυρωδάτη.
Και φοβάμαι. Γιατί δεν είναι τεμπελιά. Τεμπέλης ήμουν πάντα. Φοβάμαι μήπως είναι προμήνυμα του τέλος της νεότητας. Όταν ο άνθρωπος είναι νέος θέλει να δείξει την αξία του. Είναι ασυμβίβαστος. Δε δέχεται τη μετριότητα. Απορρίπτει τις αυθεντίες. Νομίζει ότι τα ξέρει, και τα μπορεί όλα.
Όταν όμως πειστεί ότι τα μπορεί όλα, όταν το αποδείξει στον εαυτό του και τους γύρω του, χαλαρώνει. Ηρεμεί. Και ξαναζητάει τη φροντίδα. Την περιποίηση. Ζητάει να τον αποδεχτούν γιατί μπορεί πια και κείνος να αποδεχτεί τους γύρω του. Συμφιλιώνεται με τον πατέρα του( ή τη μάνα του, για τις γυναίκες). Ζητάει να τον χαϊδέψουν, γιατί κουράστηκε να "βγάζει νύχια". Έκανε πλέον φανερό το στίγμα του. Τώρα για κάποια χρόνια θέλει να χτίσει πάνω σε όσα τόσο άφοβα γκρέμισε. Δεν χρειάζεται να αντιγράφει κανέναν μεγαλύτερο. Όπως λέει και η διαφήμιση: "είναι... ο εαυτός του". Και ο εαυτός του έχει πολλά κοινά με τον πατέρα του. Και αρχίζει να καταλαβαίνει γιατί εκείνος δεν φτιάχνει πια ποτέ τον καφέ του μόνος του. Και γιατί παλιότερα στα πρώτα ραντεβού, στα συνοικέσια έπρεπε να πιεί ο γαμπρός καφέ από τα χεράκια της νύφης. Για να νιώσει αυτή την αίσθηση της φροντίδας, της περιποίησης...
Ναι, να το ζητήσω. Από ποιόν όμως; Εσείς από ποιόν το ζητάτε;
Από τη μάνα; Μετά από όλα αυτά που της έχω σούρει; Και αν ακόμα και τώρα "κλέψει" στις αναλογίες;
Από την κοπέλα μου; Είναι σημαντική δοκιμασία, μην το παίρνετε για αστείο. Πως θα το αντιμετωπίσει; Αν το κάνει αδιάφορα; Αν σου πει, σήκω ρε μαντράχαλε φτιάξ΄τον; Θα στον φέρει με χαμόγελο; Πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας ότι θα είναι τελείως ανυποψίαστη από όλα αυτά. Εκεί που θα κάθεται όμορφα και καλά θα τη βάλω εγώ να περάσει από απροειδοποίητο (όπως λέγαμε παλιά) διαγώνισμα;
Ξέρω τι σκέφτεστε. Ειδικά οι γυναίκες. Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος,ε; Γερο-παράξενος και αχάριστος! Ίσως έχετε δίκιο...
Αλλά και πάλι τι ζητάω; Έναν καφέ ζητάω βρε παιδιά, έναν καφέ!!