Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008

Καφές και ωριμότητα

Ξέρω ότι τώρα, κάπου αριστερά από τον υπολογιστή σας βρίσκεται μια κούπα μυρωδάτου καφέ.
Κρίνω εξ ιδίων.


Νεσκαφέ 2-2 (2 καφέ -2 ζάχαρη). Με μπόλικο αφρό. Χωρίς γάλα. Έτσι το φτιάχνω από χρόνια αλλά πλέον βαρέθηκα. Την παρασκευή, όχι τον καφέ!




Νιώθω ότι ένα από τα δείγματα του κατά πόσο μεγαλώνω είναι η σχέση μου με τον καφέ. Από πολύ μικρός (τετάρτη-πέμπτη δημοτικού) ξεκίνησα να βάζω καφέ στο γάλα γιατί λευκό δεν κατέβαινε. Latte το λένε τώρα. Τότε όμως το λέγαμε ιδιοτροπία μου, παραξενιά μου, κακομάθεια μου. Οι καυγάδες με τη μάνα μου ομηρικοί. "Θα χαλάσει το στομάχι σου"."Θα πάθουν τα νεύρα σου". Και πάντα "έκλεβε" στις αναλογίες.

Έτσι ανέλαβα να το φτιάχνω μόνος μου. Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, εξαιρουμένων των εκτός σπιτιού καφέδων, φτιάχνω μόνος μου τον καφέ μου δις ημερησίως, απαραιτήτως!Νες ή φραπέ αλλά αντί για νερό, γάλα.


Συνέχισα να πίνω το χορταστικό, μαλακτικό και απολαυστικό μου latte μέχρι και όταν μπήκα στο Πολυτεχνείο. Εκεί ήρθα αντιμέτωπος με το δίλημμα. Ή θα συνέχιζα να πίνω αυτό το κατασκεύασμα (που εξηγώ, τότε δεν υπήρχε ως μοδάτη εναλλακτική) και δε θα μπορούσα να συμμετάσχω στις καφετεριοπαρέες ή θα μάθαινα να πίνω αυτό το "νερόπλυμμα".
Αντιστάθηκα λίγο (εννοείται για μένα αυτό, αντίσταση=δευτέρα φύσις) αλλά μιας και οι συμμετέχουσες στις καφετεριοπαρέες ήταν ιδιαιτέρως δελεαστικό κίνητρο, παράγγειλα και εγώ (με κρυφή περηφάνια για την ένταξή μου στο "κοινωνικό σύνολο") ένα φραπέ μέτριο. Χωρίς γάλα εννοείται. Από το ένα άκρο στο άλλο.
Και μπορεί οι συμμετέχουσες να μην εκτίμησαν δεόντως εκείνη τη φορά αυτή τη μεγάλη παραχώρηση και έκπτωση από τις περίφημες προσωπικές μου αξίες όμως σιγά, σιγά έμαθα να απολαμβάνω το καφέ μου όπως όλοι σας. Χωρίς γάλα. Με νερό. Και να όμως που ούτε και τότε εμπιστεύτηκα άλλον για την παρασκευή του.
Και πάλι μόνος μου. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να επιτύχει το λεπτό αλλά πυκνό αφρό που είναι απαραίτητος για να έχει νόημα ο καφές. Βλέπω κάποιους που ρίχνουν καφέ και ζάχαρη σε ζεστό νερό, το ανακατεύουν λίγο με το κουτάλι και το βάζουν (θου κύριε) στο στόμα! Γιατί βρε παιδιά; Γιατί πίνετε νες (καλά εννοείται ότι αν κάνουν το ίδιο με κρύο νερό είναι επαίσχυντοι και κατάπτυστοι δια βίου) βρε παιδιά; Γιατί δεν πίνετε λίγο φίλτρου ή κάτι άλλο, ένα τσάι, κάτι;

Ακόμα και στο στρατό η ιεροτελεστία του καφέ δεν παραλλάχθηκε. Ακόμα και ο "σπαστός", χωρίς παγάκια, αποκτούσε την έννοια της χαλάρωσης. Όταν δε είχες την τύχη να έχεις πρωινό νούμερο στο φυλάκιο, που δεν περνούσε ψυχή, και μπορούσες να φτιάξεις ένα μερακλίδικο "σπαστό" ένιωθες βασιλιάς.




Τελευταία όμως "κάνω νερά". Ψάχνω αφορμές να παραπονεθώ ότι "εμένα, κανείς δε μου φτιάχνει καφέ". Θέλω να σηκωθώ και να βρω τον καφέ έτοιμο. Να πάω από την κουζίνα να πάρω την κούπα μου αχνιστή και μυρωδάτη.
Και φοβάμαι. Γιατί δεν είναι τεμπελιά. Τεμπέλης ήμουν πάντα. Φοβάμαι μήπως είναι προμήνυμα του τέλος της νεότητας. Όταν ο άνθρωπος είναι νέος θέλει να δείξει την αξία του. Είναι ασυμβίβαστος. Δε δέχεται τη μετριότητα. Απορρίπτει τις αυθεντίες. Νομίζει ότι τα ξέρει, και τα μπορεί όλα.
Όταν όμως πειστεί ότι τα μπορεί όλα, όταν το αποδείξει στον εαυτό του και τους γύρω του, χαλαρώνει. Ηρεμεί. Και ξαναζητάει τη φροντίδα. Την περιποίηση. Ζητάει να τον αποδεχτούν γιατί μπορεί πια και κείνος να αποδεχτεί τους γύρω του. Συμφιλιώνεται με τον πατέρα του( ή τη μάνα του, για τις γυναίκες). Ζητάει να τον χαϊδέψουν, γιατί κουράστηκε να "βγάζει νύχια". Έκανε πλέον φανερό το στίγμα του. Τώρα για κάποια χρόνια θέλει να χτίσει πάνω σε όσα τόσο άφοβα γκρέμισε. Δεν χρειάζεται να αντιγράφει κανέναν μεγαλύτερο. Όπως λέει και η διαφήμιση: "είναι... ο εαυτός του". Και ο εαυτός του έχει πολλά κοινά με τον πατέρα του. Και αρχίζει να καταλαβαίνει γιατί εκείνος δεν φτιάχνει πια ποτέ τον καφέ του μόνος του. Και γιατί παλιότερα στα πρώτα ραντεβού, στα συνοικέσια έπρεπε να πιεί ο γαμπρός καφέ από τα χεράκια της νύφης. Για να νιώσει αυτή την αίσθηση της φροντίδας, της περιποίησης...
Ναι, να το ζητήσω. Από ποιόν όμως; Εσείς από ποιόν το ζητάτε;
Από τη μάνα; Μετά από όλα αυτά που της έχω σούρει; Και αν ακόμα και τώρα "κλέψει" στις αναλογίες;
Από την κοπέλα μου; Είναι σημαντική δοκιμασία, μην το παίρνετε για αστείο. Πως θα το αντιμετωπίσει; Αν το κάνει αδιάφορα; Αν σου πει, σήκω ρε μαντράχαλε φτιάξ΄τον; Θα στον φέρει με χαμόγελο; Πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας ότι θα είναι τελείως ανυποψίαστη από όλα αυτά. Εκεί που θα κάθεται όμορφα και καλά θα τη βάλω εγώ να περάσει από απροειδοποίητο (όπως λέγαμε παλιά) διαγώνισμα;
Ξέρω τι σκέφτεστε. Ειδικά οι γυναίκες. Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος,ε; Γερο-παράξενος και αχάριστος! Ίσως έχετε δίκιο...
Αλλά και πάλι τι ζητάω; Έναν καφέ ζητάω βρε παιδιά, έναν καφέ!!

8 σχόλια:

TzinaVarotsi είπε...

ωχ..τί θα σκεφτείς άραγε για μένα αν σου πω ότι τον καφέ τον πίνω σκέτο κι απλά...ανακατεμένο;
ασυγχώρητη;

Γ.Π. είπε...

Πριν λίγο καιρό ίσως σου έλεγα οτι δεν πίνεις καφέ αν τον πίνεις έτσι. Πλέον όμως το θέμα είναι αν φτιάχνεις και προσφέρεις καλό καφέ στα αγαπημένα σου πρόσωπα με φροντίδα και αγάπη.Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Ανώνυμος είπε...

Γι' άλλη μια φορά φαίνεται να συμφωνώ μαζί σου καημέ.επέτρεψέ μου να μοιραστώ μια πρόσφατη εμπειρία μου πάνω στα θέματα που σήμερα θέτεις.βρέθηκα για τις γιορτές στο πατρικό μου με τους γονείς μου.συμπεριφορές μου σαν αυτές που περιγράφεις με έκαναν να συνειδητοποιήσω αλλαγές στον εαυτό μου οι οποίες πιστεύω ότι σηματοδοτούν αυτήν ακριβώς την εγκαθίδρυση της ωριμότητας όπως την περιγράφεις.από τη μια το εφηβικό κυνήγι της αχαλίνωτης μέχρι πρωίας διασκέδασης να παραχωρεί τη θέση του σε συγκεντρώσεις με φίλους σε σπίτια και από την άλλη το νεανικό καμάρι ότι πια ξέρω κ φτιάχνω τον καφέ μου μόνη μου όπως οι μεγάλοι-ίσως κ καλύτερα-να διαδέχεται μια με νάζι επίκληση προς τη μητέρα μου,τον πατέρα μου κ κυρίως το αγόρι μου να μου ετοιμάσουν εκείνοι τον καφέ μου.είναι βέβαιο ότι έτσι χάνω στις αναλογίες αλλά ακόμα πιο σίγουρο,όπως κ εσύ καημέ λες,ότι κερδίζω σε στοργή,αγάπη κ θαλπωρή.είναι προφανές ότι για μένα το τέλος της νεότητας είναι κοντά,μπορώ ωστόσο πλέον να "είμαι ο εαυτός μου" κ αυτή είναι μια κατάκτηση που απολαμβάνω.σου προτείνω καημέ να την απολαύσεις κ εσύ.κ να αποφασίσεις να ζητήσεις τον καφέ σου από την κοπέλα σου:όποια κ να ναι η αντίδρασή της αξίζει τον κόπο να τη μάθεις!καλή επιτυχία...

Γ.Π. είπε...

Μπορεί να το κάνω γαία και μάλιστα σύντομα! Και είμαι και αρκετά αισιόδοξος για το αποτέλεσμα!!

roadartist είπε...

Υμνος .. προς τον καφέ :)) Και πινω εναν καταπληκτικό τώρα.. χεχε τη καλημέρα μου!!

Γ.Π. είπε...

Καλημέρα roadartist!Χρόνια πολλά καλή και δημιουργική χρονιά!!!

Antala Naya είπε...

Πρέπει να δώσεις την ευκαιρία στους κοντινούς σου να σε περιποιηθούν και ας μην το κάνουν όπως εσύ θέλεις και απολαμβάνεις καλύτερα. Αν όντως αγαπάς τον πλησίον σου και αν όντως τον θέλεις δίπλα σου , θα μάθεις να πίνεις τον καφέ σου όπως θα στον φτιάξει. Μην ξεχνάς ότι από τον γλυκό όλο γάλα πήγες στον μέτριο χωρίς! Οι καθημερινές μικροθυσίες που κάνουμε είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης που έχουμε μέσα μας.

Γ.Π. είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο moosis. Τελικά είναι πολύ πιο σημαντικά τα αισθήματα παρά οι αναλογίες!