Είναι και αυτό το ζώδιό μου που με παιδεύει. Ζυγός. Πρέπει όλα να είναι σε ισορροπία. Πες με ότι θες εκτός από ανισόρροπο. Οι άλλοι άνθρωποι έχουν ένα ταλέντο, μια κλίση, μια προτίμηση βρε αδερφέ σε κάτι. Και δουλεύουν πάνω σε αυτό και γίνονται καλοί. Ξεχωριστοί. Όχι όμως εγώ. Εγώ δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αφοσιωθεί σε τίποτα. Και να πεις ότι δεν έχω προσόντα. Είμαι σε πολλά καλός. Σε κανένα όμως άριστος. Από παιδί μόλις δω ότι ξεχνιέμαι και αφιερώνω πολύ χρόνο σε κάτι, σε κάτι ικανό να με κάνει να διαφέρω, να ξεχωρίσω, αμέσως του γυρίζω την πλάτη. Φοβάμαι τη δέσμευση, τον περιορισμό, τον χαρακτηρισμό. Και έτσι έχω μαζέψει ενδιαφέροντα για τρεις ζωές (!). Δεν έχω όμως ένα που να το λέω αγαπημένο. Δεν το επέτρεψα.

Και ξέρω ότι και εδώ θέλει επανάσταση. Αυτή την εκ των έσω. Πρέπει να μάθω να διαλέγω και να μένω σταθερός υποστηρικτής των επιλογών μου. Και όχι να νιώθω ότι προδίδω κάτι. Ότι στεναχωρώ κάποιον. Είναι οι επιλογές μας που μας καθορίζουν. Είναι οι αρνήσεις και οι αποδοχές μας που μας δίνουν μορφή και υπόσταση. Κάποιοι θα μας αποδεχτούν και κάποιοι θα μας απορρίψουν. Κάποιοι θα μας αγαπήσουν και κάποιοι θα μας μισήσουν. Θα είναι και για εκείνους ζήτημα επιλογής...

(Υ.Γ. ο Ζυγός με παιδεύει ακόμα και με την πρακτική του έννοια, αλλά είναι πολύ μεγάλο θέμα αυτό για να το παραθέσουμε απλώς...)