Ενέργεια

Βρέθηκα αυτές τις μέρες σε μία από τις τελευταίες προεκλογικές συγκεντρώσεις. Δεν έχει σημασία ποιου κόμματος. Δεν έχει ίσως ούτε και σημασία για ποιο λόγο πήγα. Ίσως με οδήγησαν εκεί οι παιδικές και νεανικές μου αναμνήσεις, ίσως το κλίμα των ημερών, ίσως ακόμα και να μου έχει λείψει η ατμόσφαιρα του γηπέδου.
Όμως ξαναένιωσα κάτι που με ταρακούνησε. Η αίσθηση και η ενέργεια της μάζας. Η δυναμική που σε σπρώχνει χωρίς να το καταλαβαίνεις. Η επαφή με τους γύρω. Η ομοψυχία. Η καλή διάθεση από όλους. Ένιωθα ότι αν το αποφασίζαμε μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα. Έτσι όπως ήμασταν όλοι εκεί, με μια ψυχή.
Η δύναμη της μάζας είναι τεράστια. Και η προσωπική ενδυνάμωση, όταν είσαι μέλος μιας τέτοιας μαζικής εκδήλωσης της θέλησης του λαού, αναντικατάστατη. Ξέρω όμως ότι εκεί ήμασταν οι μισοί. Οι μισοί Έλληνες απέναντι στους άλλους μισούς. Και έχω ανάγκη να ξαναβρεθούμε όλοι. Έχω ανάγκη να διεκδικήσουμε όλοι ενωμένοι. Όχι μόνο για εθνικά ζητήματα, όχι μόνο για περιβαλλοντικά ζητήματα που συμφωνώ ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικά. Αλλά κυρίως για καθημερινά. Για την ζωή μας. Γιατί ζητάμε μια πιο ανθρώπινη ζωή. Γιατί ζητάμε μια πιο αληθινή ζωή.
Δεν θέλω μόνο executives και managers. Θέλω μια γλάστρα με βασιλικό στο μπαλκόνι μου, μια γαρδένια στον κήπο μου. Δεν θέλω μόνο pdf. Θέλω και τον χρόνο να διαβάσω και κυρίως να στοχαστώ και να συζητήσω με ένα καλό βιβλίο. Δεν θέλω να κάνω τα γενέθλια μου στο Vive Mar, αλλά να μαζευτούμε με την παρέα μου πίσω στην αυλή και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Λατρεύω το blogging αλλά θέλω να μάθω και πως λένε την κοπέλα που μένει μόνη της στο δίπλα διαμέρισμα. Την ακούω όλη μέρα τώρα το καλοκαίρι. Ειδικά όταν μιλάει στο τηλέφωνο. Δεν είμαι αδιάκριτος. Έχει φωνή γλυκιά αλλά καθαρή, διαπεραστική. Και έμαθα πλέον όλα τα ονόματα των συνομιλητών της. Δεν ξέρω όμως το δικό της... Που ξέρεις, ίσως τη συναντηθούμε στο μέλλον. Σε κάποια συγκέντρωση...