Euro2008 Παράθυρο στην ιστορία

Φυσικά και βλέπω Euro.
Και ασχολούμαι με την Εθνική και την πορεία της (ή την ταλαιπωρία της...)
Παρατηρώ όμως και άλλα πράγματα.
Συντάσσομαι με εκείνους που πιστεύουν οτι από όποιο παράθυρο και αν παρακολουθείς την ιστορία, αν διαβάζεις γεωπολιτικές ανάλυση, μαζεύεις γραμματόσημα ή χαρτάκια Panini, ή ακόμα και αν ασχολείσαι με την μαγειρική ή τη μόδα, μπορείς, αν έχεις προσεκτική και παρατηρητική ματιά πάνω στα πράγματα να καταλάβεις τις κοινωνικές συνθήκες κάθε εποχής.
Που κολλάει τώρα αυτό με το Euro...

Δεν νομίζω να διαφωνήσει κανείς ότι ένα από τα σημαντικότερα θέματα της εποχής μας είναι η μετανάστευση και κυρίως η διαχείριση και η ενσωμάτωση των μεταναστών από την χώρα υποδοχής. Φυσικά και το φαινόμενο παρατηρούνταν και παλιότερα, όμως η έξαρση της τελευταίας δεκαπενταετίας σε συνδυασμό με την πολυσυζητημένη παγκοσμιοποίηση του προσδίδουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Και το ποδόσφαιρο (που ως άθλημα, ιδιαίτερα σε επίπεδο διεθνών αγώνων εξομοιώνει έστω και εκφυλισμένα πολέμους και μάχες εθνικής υπεροχής) μπορεί να αποτελέσει ολοκάθαρο καθρέφτη των αλλαγών που έχουν συμβεί.

Ας φέρω μερικά παραδείγματα:
Στο ματς Γερμανία-Πολωνία σκόραρε (δις) ο Λούκας Ποντόλσκι...Γερμανός!
Στο ματς Ελβετία-Τουρκία σκόραρε ο Χακάν Γιακίν...Ελβετός!
Στο ματς Ελλάδα-Σουηδία σκόραρε ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς...Σουηδός!
Στο ματς Αυστρία-Πολωνία σκόραρε ο Ρόζερ Γκερέιρο...Πολωνός!
και ο κατάλογος αυτός μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα.

Βλέπουμε δηλαδή ότι αρκετοί παίχτες υιοθετούν διαφορετική εθνικότητα από αυτή της καταγωγής του και αγωνίζονται στη εθνική ομάδα της χώρας που εργάζονται. Και μάλιστα οι μετακινήσεις παιχτών ακολουθούν ταυτόσημη ροή με τις βασικές μετακινήσεις μεταναστών. Και οι ποδοσφαιριστές αυτοί πλέον, όχι απλά συμμετέχουν αλλά πρωταγωνιστούν και πρωταγωνιστούν ακόμα και έναντι της "πρώτης" πατρίδας τους! Και οι νέοι τους "συμπατριώτες" βγαίνουν στους δρόμους και πανηγυρίζουν για την (συμβολική έστω) εθνική υπεροχή τους χάρις στους μετανάστες αυτούς!
Φαίνεται λοιπόν ότι η μετανάστευση έχει γίνει πλέον κάτι το αποδεκτό, η αφομοίωση των "ξένων" έχει γίνει σύνηθες φαινόμενο και ο ρατσισμός έχει δώσει τη θέση του στην κατανόηση και την αποδοχή της διαφορετικότητας;
Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως φαίνονται;

Μια πιο προσεκτική ματιά θα μας δείξει ότι ο παίκτης σκοράρει αλλά δεν πανηγυρίζει. Κάνει το καθήκον του αλλά νιώθει την ενοχή της "προδοσίας". Οι οπαδοί χαίρονται, αλλά στις δεύτερες σκέψεις τους ξέρουν ότι η νίκη δεν είναι απόλυτα δική τους, οφείλεται στον "ξένο".
Αν σας φαίνονται κάπως υπερβολικά όλα αυτά ταξιδέψτε λίγο στο άμεσο μέλλον. Τότε που παίχτες όπως ο Νίνης ή ο Δημούτσος θα είναι μέλη της δικής μας εθνικής. Τότε ίσως θα σας ενοχλεί να ακούτε ότι σε περιγραφή ότι: "σκοράρει ο Σωτήρης Νίνης, ο Αλβανός της Ελλάδας...". Γιατί ξινίζετε; Τώρα που λέμε ότι σκόραρε ο Ποντόλσκι, ο Πολωνός της Γερμανίας είναι καλύτερα; Μπείτε ακόμα στη θέση του γείτονά σας, του συναδέλφου σας του Αλβανού όταν θα βλέπει στην ίδια καφετέρια με εσάς το ματς Ελλάδα-Αλβανία και θα σας κοιτάει να πανηγυρίζετε για το γκολ του "δικού του" Νίνη...

Και αν πάλι σας είναι δύσκολο να διατρέξετε προς τα μπρος στη γραμμή του χρόνου γυρίστε το κεφάλι ελαφρώς προς τα πίσω και θυμηθείτε την αντιμετώπιση που είχαμε στις αρχές στον Πύρρο το Δήμα, στην Τζελίλη ή ακόμα περισσότερο (βοηθούντος και του... ονόματος) στον Κάχι Καχιασβίλι!
Πως κοιτάγαμε τα χείλη τους την ώρα του εθνικού ύμνου, ψειρίζοντας ακόμα και την προφορά τους;

Τί θέλω να πω με αυτά;
Απλά ότι μπορεί οι κυβερνήσεις, οι νόμοι, οι συνθήκες και οι διεθνείς οργανώσεις να έχουν οριστικά κατοχυρώσει πλέον αυτές τις μετακινήσεις πληθυσμών αλλά στη συνείδηση των κοινωνιών και των ατόμων υπάρχει ακόμα πολύς και δύσβατος δρόμος!
Και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να είναι αλλιώς...