Καμιά φορά οι πιο δικοί μας άνθρωποι...

(πατήστε για μεγέθυνση πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση της ανάρτησης)

Καμιά φορά οι πιο δικοί μας άνθρωποι...
Τόσο αψυχολόγητοι...Τόσο απόμακροι...
Πως βγάζουν την ουρά τους απ' έξω...
Πως ξεμπλέκουν με μια φωνή...Με μια φοβέρα...
Πως βρίσκουν τη λύση στην πειθαρχία...
Στην περιορισμό...Στην τιμωρία...
Πως σου πετάνε το μπαλάκι...
Πως ξεχνάνε όσα σε απασχολούν...
Και θυμούνται μόνο όσα σε έχουν "χρέωσει" να πρέπει να κάνεις...
Σε ρωτάνε: "Τι κάνεις ;" και εννοούν: "τι από όσα περίμενα από εσένα έχεις εκπληρώσει σήμερα;"
"Τίποτα ρε φίλε!"
"Αφού δε σε νοιάζει στα αλήθεια τι κάνω και πως περνάω."
Αφού δεν αντέχεις να ακούσεις τι νιώθω...
Αφού φοβάσαι να ακούσεις ότι δεν τα κατάφερα όπως ήθελες...
Γιατί φοβερίζεις...
Γιατί απαιτείς...
Είμαι εγώ. Εγώ που ξέρεις. Δεν μιλάς σε ξένο.
Μήπως εγώ μιλάω σε ξένο...;
Μη με κάνεις να αναρωτιέμαι...