Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

...τα στάνταρ μου μέσα!

To παλεύω αλλά ακόμα άκρη δεν βγάζω. Δεν βρίσκω το νόημα αυτής της περιπέτειας που λέγεται ζωή.
Κάθε φορά μπροστά σε μια νέα πρόκληση λέω στον εαυτό μου : "Υπομονή, αυτή είναι η τελευταία στροφή! Μετά από αυτή θα έχουμε φτάσει στην κορυφή του βουνού και θα είναι από κάτω, πιάτο, η εύφορη πεδιάδα της ευτυχισμένης ζωής. Θα μένει μόνο να κατέβουμε προσεκτικά τις στροφές και θα απολαύσουμε τους κόπους μας." Και κάθε φορά υπάρχει και μια στροφή ακόμα.
Το ξέρω είμαι μικρός για να ζητάω το τέλος. Και φυσικά η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας.
Όμως δεν βλέπω ούτε καν το δρόμο. Το μονοπάτι που πρέπει να ανέβω.
Θέλω να βρω κάποια ηρεμία στη ζωή μου. Να είναι πιο στρωτή.
Πιο κοινή. Αλλά πάλι θεωρώ ότι είμαι ένας από όλους.
Όχι σαν όλους.
Ένας από όλους.
Και γυρεύω το δικό μου (απλό και κοινότυπο ίσως αλλά δικό μου) μονοπάτι προς την ευτυχία.
Συχνά μου λένε να ρίξω τα στάνταρ μου.
Αλλά μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίστηκα;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίζονται τα πιτσιρίκια του δημοτικού που τα βλέπω να περνάνε από το μπαλκόνι μου, φορτωμένα με μια τσάντα πιο βαριά και πιο μεγάλη από το μπόι τους;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνιούν οι έφηβοι που τρώνε τα καλύτερά τους χρόνια ανάμεσα στα φροντιστήρια, τα διαγωνίσματα και τα ιδιαίτερα;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν γίνονται (εσωτερικοί και εξωτερικοί) μετανάστες τα 18χρονα παιδιά, για να φοιτήσουν σε κάποια σχολή που η καλή ή κακή τους μοίρα τα έγραψε;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν περιμένουμε ώρες και μέρες και μήνες έξω από τα γραφεία κάποιου υπεύθυνου προσωπικού, "πουλώντας" τον εαυτό μας και δεχόμενοι αντικειμενικά παράλογους όρους για να βρούμε μια δουλειά;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίζομαστε όλοι;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν προδώσαμε κάποια όνειρά μας;
Δεν αφήσαμε πίσω αγαπημένα πρόσωπα;
Δεν εγκαταλείψαμε πράγματα που αγαπάμε;
Δεν αλλάξαμε ενδιαφέροντα;

Ξέρω ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι.
Το παλεύω αλλά ακόμα δεν το έχω βρει. Το νόημα του παιχνιδιού.
Πως βγαίνει κάποιος νικητής...

Αλλά πάλι... δεν το βρήκαν οι σοφοί.
Δεν συμφωνούν οι θεωρίες.
Δεν ταιριάζουν οι φιλοσοφίες.
Ο καθένας διαλέγει το κομμάτι που του ταιριάζει και αυτοανακηρύσσεται νικητής.

Όμως εμένα μέσα μου κάτι δεν με αφήνει να ησυχάσω.
Έχω σουρσούλια που θα λεγε και η γιαγιά.
Και νιώθω ότι και αυτή η κατάσταση ισορροπίας που βρέθηκα το τελευταίαο διάστημα δεν είναι ευσταθής.
Και ακόμα χειρότερα, ότι προσωρινή και εύθραυστη θα είναι και η επόμενη. Ίσως λιγότερο από αυτή αλλά και πάλι θα ανατραπεί.

Δεν πλησιάζω ακόμα στην κορυφή...
Αλλά έχω πλέον αρχίσει να κουράζομαι...



Υ.Γ. Αλλά για να μην τελειώσω απαισιόδοξα θα σας αποκαλύψω τί θα ήθελα να πουν στον επικήδειό μου:
-Ρε σεις! Για κοιτάξτε! Αυτός κουνιέται ακόμα!!!!

3 σχόλια:

Roadartist είπε...

..σημερα και εγω ειμαι καπως.. ενας φιλος..φωτογραφος στην ηλικια μου.. αυτοκτονησε..
με συγκλονησε..
Μα καλα λεω γιατι.. ενα παιδι 27 χρονων.. τι ηττοπαθεια..
Νομιζω αγαπητε καημε, οτι το παν ειναι να τα εχεις καλα με τον εαυτο σου, και ολα τα αλλα γινονται.. ΑΝ βρισκεις χαρα σε απλα πραγματα, δε περνουν τα μυαλα σου αερα, κρατας ηπιους τονους.. αγαπας τη φυση, και ξερεις πως να περνας απλα καλα..τοτε ολα οκ..
Παντως πολυ ευκολα χανουν οι ανθρωποι την ισορροπια και το μετρο.. Δυσκολιες ολοι εχουμε..
Τη καλησπερα μου και σορυ για το πεσιμιστικο αποψινο.. bye!

Γ.Π. είπε...

@roadartist, καλημέρα
ένα παιδί 27 χρονών...συνομηλικός μου...
Δεν νομίζω ότι είναι θέμα ηττοπάθειας.
Δημιουργούνται καμιά στο κεφάλι μας αδιέξοδα.
Νιώθεις ότι είσαι σε ένα από αυτά τα παιχνίδια, τα escape rooms αλλά δεν μπορείς να βρεις το επόμενο στοιχείο για να προχωρήσεις.
Και όταν παρά την προσπάθεια δεν καταφέρνεις κάτι τότε κουράζεσαι και χάνεις το ενδιαφέρον σου.
Απλά δεν σε νοιάζει τί έχει παρακάτω.
Αλλά η αυτοκτονία είναι ύβρη.
Προς το Θεο.
Προς την "αποστολή" σου.

Λες να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Ξέρεις όμως πόσο δύσκολο είναι να τον ακούσεις, να μάθεις τί θέλει,μέσα σε αυτή την κοσμοβουή...

Συμφωνώ όμως roadartist μου ότι η λύση είναι το μέτρο.Όπως λέει και ο ποιητής: να στέκεσαι απέναντι στο θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια κι όμοια να φέρεσαι στους δυο αυτούς τυρρανικούς απατεώνες

Η λύση είναι η φύση.
Η αναγέννηση που δίνει το βραδυνό αεράκι.
Η διαύγεια που χαρίζει η θάλασσα.
Η αυτοπεποίθηση και ισορροπία που χαρίζει η επαφή με τα ζώα.
Το defragment που προσφέρει στη νόηση η θέα της ανατολής.

Η λύση είναι ο πολιτισμός.
Η συμμετοχή σε ιστορίες, η ένωση με ψυχές και η δημιουργία και εκτόνωση συναισθημάτων που μπορεί να περιμένουν καιρό, ίσως και χρόνια κλεισμένα μέσα μας που μόνο η επαφή με την τέχνη προσφέρει.
Η αποδοχή της αληθινής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων...

Το βάρυνα..; Αλλά και πάλι γιατί όχι;
Σαν να μην κάνει πια να πεις και κάτι πιο σοβαρο...
Λες και μας καλύπτουν πια τα ελαφρά...

Roadartist είπε...

Δε το βαρυνες καθολου.
Συμφωνω απολυτα σε οτι εγραψες και τα κρατω μεσα μου.
Ειναι αληθινα ολα. Ολοι εχουμε δυσκολιες, ανασφαλειες, δυσκολες στιγμες..
Πρεπει να κανουμε τετοιες συζητησεις.. :)) γιατι να προσποιουμαστε οτι ολα ειναι τελεια..οκ!

Η λύση είναι η φύση.
Η αναγέννηση που δίνει το βραδυνό αεράκι.
Η διαύγεια που χαρίζει η θάλασσα.
Η αυτοπεποίθηση και ισορροπία που χαρίζει η επαφή με τα ζώα.
Το defragment που προσφέρει στη νόηση η θέα της ανατολής.

Η φυση, η θαλασσα, ο πολιτισμος, να μη διαβρωθεις ως χαρακτηρας, να προσπαθεις να μεινει ανεγγικτη η ψυχη σου απο τη κακια του κοσμου που υπαρχει οκ.. αυτα ειναι! και αγαπη.. Αντε το βαρυνα και εγω!!
χιχι καλημερα!!