...τα στάνταρ μου μέσα!

To παλεύω αλλά ακόμα άκρη δεν βγάζω. Δεν βρίσκω το νόημα αυτής της περιπέτειας που λέγεται ζωή.
Κάθε φορά μπροστά σε μια νέα πρόκληση λέω στον εαυτό μου : "Υπομονή, αυτή είναι η τελευταία στροφή! Μετά από αυτή θα έχουμε φτάσει στην κορυφή του βουνού και θα είναι από κάτω, πιάτο, η εύφορη πεδιάδα της ευτυχισμένης ζωής. Θα μένει μόνο να κατέβουμε προσεκτικά τις στροφές και θα απολαύσουμε τους κόπους μας." Και κάθε φορά υπάρχει και μια στροφή ακόμα.
Το ξέρω είμαι μικρός για να ζητάω το τέλος. Και φυσικά η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας.
Όμως δεν βλέπω ούτε καν το δρόμο. Το μονοπάτι που πρέπει να ανέβω.
Θέλω να βρω κάποια ηρεμία στη ζωή μου. Να είναι πιο στρωτή.
Πιο κοινή. Αλλά πάλι θεωρώ ότι είμαι ένας από όλους.
Όχι σαν όλους.
Ένας από όλους.
Και γυρεύω το δικό μου (απλό και κοινότυπο ίσως αλλά δικό μου) μονοπάτι προς την ευτυχία.
Συχνά μου λένε να ρίξω τα στάνταρ μου.
Αλλά μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίστηκα;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίζονται τα πιτσιρίκια του δημοτικού που τα βλέπω να περνάνε από το μπαλκόνι μου, φορτωμένα με μια τσάντα πιο βαριά και πιο μεγάλη από το μπόι τους;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνιούν οι έφηβοι που τρώνε τα καλύτερά τους χρόνια ανάμεσα στα φροντιστήρια, τα διαγωνίσματα και τα ιδιαίτερα;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν γίνονται (εσωτερικοί και εξωτερικοί) μετανάστες τα 18χρονα παιδιά, για να φοιτήσουν σε κάποια σχολή που η καλή ή κακή τους μοίρα τα έγραψε;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν περιμένουμε ώρες και μέρες και μήνες έξω από τα γραφεία κάποιου υπεύθυνου προσωπικού, "πουλώντας" τον εαυτό μας και δεχόμενοι αντικειμενικά παράλογους όρους για να βρούμε μια δουλειά;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν αγωνίζομαστε όλοι;
Μήπως για αυτά τα στάνταρ δεν προδώσαμε κάποια όνειρά μας;
Δεν αφήσαμε πίσω αγαπημένα πρόσωπα;
Δεν εγκαταλείψαμε πράγματα που αγαπάμε;
Δεν αλλάξαμε ενδιαφέροντα;

Ξέρω ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι.
Το παλεύω αλλά ακόμα δεν το έχω βρει. Το νόημα του παιχνιδιού.
Πως βγαίνει κάποιος νικητής...

Αλλά πάλι... δεν το βρήκαν οι σοφοί.
Δεν συμφωνούν οι θεωρίες.
Δεν ταιριάζουν οι φιλοσοφίες.
Ο καθένας διαλέγει το κομμάτι που του ταιριάζει και αυτοανακηρύσσεται νικητής.

Όμως εμένα μέσα μου κάτι δεν με αφήνει να ησυχάσω.
Έχω σουρσούλια που θα λεγε και η γιαγιά.
Και νιώθω ότι και αυτή η κατάσταση ισορροπίας που βρέθηκα το τελευταίαο διάστημα δεν είναι ευσταθής.
Και ακόμα χειρότερα, ότι προσωρινή και εύθραυστη θα είναι και η επόμενη. Ίσως λιγότερο από αυτή αλλά και πάλι θα ανατραπεί.

Δεν πλησιάζω ακόμα στην κορυφή...
Αλλά έχω πλέον αρχίσει να κουράζομαι...



Υ.Γ. Αλλά για να μην τελειώσω απαισιόδοξα θα σας αποκαλύψω τί θα ήθελα να πουν στον επικήδειό μου:
-Ρε σεις! Για κοιτάξτε! Αυτός κουνιέται ακόμα!!!!