Ξινισμένη

Βρέθηκα το πρωί σε συνοικιακό φούρνο στου Ζωγράφου όπου έγινα μάρτυς του παρακάτω (κατά βάθος στενάχωρου) γεγονότος:
Μπαίνει στο φούρνο μια κυρία (ηλικιωμένη-γριά ρε παιδί μου!) από εκείνες τις κλασσικές Ελληνίδες γριές που αν δεν είναι γιαγιάδες μας (και γιαγιάδες σας βεβαίως βεβαίως καλοί μου αναγνώστες εξαιρείστε, αλίμονο!) μας σπάνε τα νεύρα. Σκουροντυμμένη, κλασσικά κοντή, το μαλλί κάσκα βγαλμένο από το κομμωτήριο, φτωχά ρούχα, ακριβά κοσμήματα, τσαντάκι-πορτοφόλι σφιχτά κάτω από τη μασχάλη και αναίδεια! Αυθάδεια! Τουπέ!
"Κάνε πέρα νεαρέ, οι κυρίες προηγούνται!" Οι κυρίες. Όχι οι γριές! Λεπτομέρεια(όπως θα αποδειχτεί!)
"Θέλω μια τυρόπιτα κοπέλα!Αυτή με τα 0,90€. 0,9ο€ 0,90€!" επανέλαβε ένρινα, τσιριχτά και επίμονα!
"Μάλιστα, αμέσως..." απάντησε η υπάλληλος υπομονετικά.
Πλησιάζει στη τζαμαρία, μπλαστρώνει με το χέρι της το τζάμι, και ρωτάει κοιτώντας την υπάλληλο με το ένα μάτι έτοιμο να βγει και το άλλο μισόκλειστο, κουτοπόνηρο, μοχθηρό: "το τυρί είναι φρέσκο, εε; γιατί εσείς για να τα ξεφορτωθείτε!!! χα!"
Άνοιξε η γη να με καταπιεί! Ντράπηκα εγώ για κείνη. Η υπάλληλος, μικρό κοριτσάκι, θα μπορούσε να είναι η εγγόνα της κοκκίνησε (από θυμό, οργή δεν μπόρεσα να καταλάβω) αλλά της απάντησε χαμηλόφωνα : "σημερινό είναι κυρία,φρέσκο".
"Εμ, τί θα μου λεγες τσαπερδόνα (τι λέξη!), να πουλήσεις θέλεις και εσύ! Το αποτέλεσμα θα δείξει!"
Μου ήρθε να της δώσω μια να την αποκεφαλίσω!
Μέχρι να πληρώσει(να μαζέψει με τα κόκκινα βαμμένα, ροζιασμένα δάχτυλά της παραφορτωμένα με παλιακά δαχτυλίδια, τις πενταροδεκάρες από το φερμουάρ του πορτοφολιού της, ενώ προεξείχαν μάτσο εικοσάευρα από την πίσω θήκη) ήρθε η σειρά μου. Χωρίς να το πολυσκεφτώ λέω της κοπελιάς μεγαλόφωνα: "Μια τυρόπιτα με τυρί χαλασμένο! Σάπιο σε παρακαλώ! Μουχλιασμένο!"
Η κοπελίτσα δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το πιο πλατύ της χαμόγελο, ο κόσμος μέσα στο φούρνο ξέσπασε σε γέλια και μπράβο η δε γριά, πέταξε κάτι ψιλά στον πάγκο και καταχάθηκε!
Μα τι ψυχολογία έχουν; Πως στάθηκαν σε αυτή τη ζωή; Πως θεωρούνται και κυρίες περιωπής;

Της αφιερώνω το παρακάτω ιστορικό απόσπασμα παρόλου που είμαι σίγουρος ότι δεν θα το διαβάσει(χα!) και ακόμα πιο σίγουρος ότι δεν θα το καταλάβει!!

Σε μια πρωινή δεξίωση που έδωσε ο αδελφός του Λουδοβίκου ΙΓ΄ o κόμης Γκαστόν της Ορλεάνης χάθηκε το αγαπημένο του ρολόι με χτύπο για κάθε ολόκληρο και μισό της ώρας.
Κάποιος απ' τους παρευρισκόμενους αυλικούς για να μη στεναχωρηθεί ο κόμης πρότεινε:
- Πρέπει να κλείσουμε όλες τις πόρτες και να ψάξουμε τον καθένα.
Ο κόμης με ανησυχία είπε:
- Όχι, όχι! όλοι είναι ελεύθεροι να φύγουν, αλλιώς σε λίγο θ' αρχίσει να χτυπάει το ρολόι και θα προδώσει εκείνον που το πήρε, θα βρεθεί σε πολύ δυσάρεστη θέση.