Εθνικόν Ωδείον

Κάποτε, καλοκαιράκι, στο ωδείο που σπούδαζα δίναμε εξετάσεις. Το ωδείο είναι στην Πλατεία Βάθης. Όταν ιδρύθηκε, δεκαετίες πριν έμοιαζε σοφή επιλογή στο κέντρο της Αθήνας, δυο βήματα από το Εθνικό Θέατρο. Πλέον όμως στέκει παράταιρο σε πείσμα της παρακμής και της "πολυπολιτισμικότητας" της περιοχής. Τελοσπάντων κατά τη διάρκεια των εξετάσεων το κλίμα στην αίθουσα ήταν ηλεκτρισμένο καθώς η έλλειψη διαβάσματος από πλευράς μας συναγωνίζονταν επάξια την έλλειψη ανοχής στο φάλτσο από τον σπουδαίο και συνομήλικο του κτιρίου του Ωδείου, καλλιτεχνικό διευθυντή μας. Την παραφωνία διέκοψε μια ουράνια μελωδία. Ένα αγγελικό ακορντεόν και μια βαριά αλλά ξεκάθαρη, δυναμική όσο και ευαίσθητη ανδρική φωνή. Η μελωδία γνωστή αλλά τα λόγια ρώσικα. Ο διευθυντής σηκώθηκε από τη θέση του, ενώ ο μαθητής ίδρωνε και ξεφύσαγε να διατηρήσει την όποια συγκέντρωση είχε. Βγήκε στο παράθυρο και αφού πείστηκε ότι μπορεί αυτή η μουσική πανδαισία μπορεί να προέρχεται από αυτόν το στρουμπουλό πλανόδιο γύρισε προς το πιάνο, αγριοκοίταξε τον μαθητή λες και δεν έπρεπε να είχε συνεχίσει να παίζει και του είπε έντονα και αυστηρά να τρέξει να βρει τον πλανόδιο και να τον φέρει πάνω. Πράγματι σε λίγα λεπτά τον είχε φέρει πάνω, ο διευθυντής μας έβαλε όλους μέσα στην αίθουσα και τον παρακάλεσε να ξαναπαίξει το κομμάτι του. Έκατσε στην καρέκλα του, έκλεισε τα μάτια, σταύρωσε τα χέρια και όταν τελείωσε ο "πραγματικός μουσικός" σηκώθηκε, υποκλίθηκε και τον ευχαρίστησε.Όσο για μας είπε ότι αν και δεν είμαστε άξιοι να λύσουμε ούτε τα κορδόνια του θα μας περάσει όλους γιατί είχε άκουσε κάτι τόσο ωραίο που δεν άντεχε να συνεχίσει τις εξετάσεις και να πονέσει άλλο το αυτί του. Την αφορμή για να θυμηθώ όλα αυτά μου την έδωσε η Μαρίνα. Την ανάμνηση αυτή την έχω μοιραστεί και εκεί. Δεν μπορώ κάποιες φορές να μη νοσταλγώ αυτές τις εποχές.