Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Αντανακλάσεις σε σκοτεινούς καθρέφτες




-Να φοβάμαι; Όχι!
-Να νιώθω μειονεκτικά απέναντι στους άλλους; Όχι!
-Να νιώθω συνεχώς ότι απειλούμαι;
-Να ελέγχω, να συγκρίνω, να μετράω;
Όχι!
-Να απέχω; Να χάνω εμπειρίες και συναισθήματα;
Γιατί;
-Να μένω πίσω ή να γυρνώ την πλάτη;
-Να μισώ, να καταριέμαι, να σιχαίνομαι;
-Να πνίγω τους δικούς μου ή να χάνομαι όταν λίγο μ' αφήνουν και όλο αυτό να το λέω αγάπη; Και ασφάλεια;
-Να ντρέπομαι ή να στρογγυλεύω τα λόγια και τις ιδέες μου μπροστά στους άλλους;
-Να λέω όχι;
-Ή να παραδίνομαι άνευ όρων σε ένα κλοτσοσκούφι χωρίς κατεύθυνση;
-Να κρύβω και να κρύβομαι;
-Να αδρανώ ή να ζω μυστικά;
-Να φοβάμαι στην αποτυχία την κατακραυγή και στη νίκη το φθόνο;

Να αλλάξω!
Κάτι πρέπει μέσα μου να πεθάνει για να μπορέσω να ζήσω.
Αλλά μοιάζει πια να μη θέλω.

Να μη θέλω να γίνω αυτό που φοβάμαι και μισώ (και ίσως ζηλεύω).
Γιατί φοβάμαι.
Και μισώ.
Και ίσως ζηλεύω (αλλά δεν τολμώ να διεκδικώ).
Και πως να παλέψω να γίνω αυτό που με πονά;
Πως να αγαπήσω αυτό που κάθε στιγμή του τη μισώ;
Πως να διεκδικήσω αυτό που με τόσο κόπο μπόρεσα να απαξιώσω και να σιχαθώ (και είμαι πια περήφανος για την αποστροφή μου αυτή);
Πως να γκρεμίσω το "σπίτι" μου για να βγω στο δρόμο; Και που να πάω;
Έμαθα μέσα και δε ζηλεύω πια το έξω...

Και πόσο να βασανιστώ; Κουράστηκα.
Και λέω πως δεν αξίζει τόσο...





Αν θα μπορούσα δε θα συζήταγα ποτέ ν' αλλάξω!
Είμαι αυτάρκης.
Έχτισα σπίτι στερεό.
Μα ήρθε η στιγμή.
Που απ΄τη ζωή μου άλλοι ζητάνε μερτικό,
κι άλλοι κουράστηκαν να δίνουν.
Έμαθα να μου φέρνουν λίγα μα με τα λίγα αυτά να ζω. Και να γελάω. Και να ευτυχώ!
Κι ότι μπορώ να δίνω.
Ως τώρα ήταν αρκετό.
Ή ανεκτό.
Μα αυτά τα λίγα λέει ως εδώ.
Ήρθε η στιγμή.
Τώρα, εγώ!
Πρέπει να βγω.

Μόνος να βρω ότι έχω ανάγκη.
Μα έμαθα μέσα.
Έτσι ζω.
Κι έξω δε θέλω.
Δε μπορώ.
Πληγώνομαι όποτε τολμώ.
"Φταίει ο καιρός"
"Οι διαδρομές"
"Οι άλλοι ανθρώποι"
"Οι ξένοι τόποι"
Ίσως κι αυτοί...

Μα φταίω κι εγώ.
Καιρός να το παραδεχτώ!
Καιρός ν' αλλάξω;
Καιρός να πάψω...




Έχω δυό πόδια όπως κι εσύ.
Μα έμαθα αλλιώς.
Άσε το πότε και το πως.

Κι είναι καιρός που...
μόνο πάνω στις πατερίτσες μου μπορώ καλά να τρέξω.
Αλλά .
Έξω γελάνε.
Και ρωτούν.
"Τί έχει αυτός; Μοιάζει γερός...!"
"Μας κοροϊδεύει ή είναι χαζός;"
"Να μάθει να βαδίζει αλλιώς!"
Όπως κι εκείνοι. Όπως όλοι.
"Έχει δυό πόδια, ευτυχώς!"

Για μια στιγμή τις πατερίτσες μου κοιτώ.
Και τις πετώ.
Κάνω ένα βήμα, ή και δυό...
Και πέφτω.
Κι αμέσως τις ξαναζητώ.

Και πόσο να βασανιστώ;
Κουράστηκα.
Και λέω πως δεν αξίζει τόσο.



Μπορώ να μάθω λένε αλλιώς.
Είναι καιρός.
Γιατί εξαντλήθηκαν τα όρια.
Της ανοχής.
Της ενοχής.

Πρέπει να θέλω.
Και μπορώ.
Ίσως μπορώ...δεν ξέρω αν θέλω.

Γιατί κι οι πατερίτσες μου...
Μου είναι σύντροφος σωστός.
Μαζί σε όλα.
Μ' αυτές περπάτησα ως εδώ.
Έβρισκα δρόμους.
Έβρισκα τρόπους.
Έστω απ' αλλού. Έστω κρυφά.
Με πήγανε σ' όλους τους τόπους.
Ή σ' όσους πρέπει αληθινά.

Και τώρα λέω να τις πετάξω;
Πάω να τις απαρνηθώ;
Όχι! Ποτέ!
Είμαι πιστός!
Απ΄όλα αυτό! Είμαι πιστός!
Μα έχω δυό πόδια...δυστυχώς!



eksodos kindunou - trifwno

Υ.γ. και επειδή μερικές φορές οι συμπτώσεις είναι τέτοιες που να δικαιολογούν το γεμάτο νόημα βλέμμα προς τα ..."άνω" παρακολουθήστε το παρακάτω διαφημιστικό σποτάκι που ήρθε σήμερα (Γιάννη, το δανείζομαι) και με βρήκε...

12 σχόλια:

faraona είπε...

Thats life
καημε μου!
Το διαβασα μονορουφι αυτο που εγραψες...
αφηνει χωρις ανασα τον αναγνωστη ...μεχρι τις πατεριτσες.
Μετα ξανασανα ...
Η συνειδητη αποδοχη των εξαρτησεων εναι το μισο του δρομου για να ξεπεραστουν.
Και μαλιστα χωρις καλα καλα να το καταλαβει κανεις.

Καλως σε βρισκω.
Θα χαρω πολυ να τα λεμε.

gregory είπε...

πιστευε οτι θες...
αγαπησε οτι θες...
...εχε οτι θες....

να εισε ανεχτικος με ολους....
..ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ..ΟΜΩΣ..

Γ.Π. είπε...

@faraona, καλημέρα! Σε ευχαριστώ για το ζεστό σου σχόλιο!

Γ.Π. είπε...

@gregory, μερικές φορές είναι τόσο δύσκολο...
καλημέρα!

One Happy Dot είπε...

ειιιιι! Και κάθε φορά που εχω μέρες να σε "δω" λεω κάτι δεν πάει καλά! Τι είναι αυτό που δεν πάει καλά? Γιατί? Μην αμφισβητείς την αξία των 2 σου ποδιών, ιδιαίτερα όταν εκεί εξω υπάρχουν άνθρωποι που μόνο σε πατερίτσες μπορούν να σταθούν και...τί δεν θα έδιναν για τα δικά σου πόδια! Καλό απόγευμα...και μια αγκαλιά (μου φαίνεται ότι την έχεις ανάγκη, όπως κι εγω..)

Γ.Π. είπε...

@one happy dot, ποτέ δεν είναι λίγο μια αγκαλιά από τόσο καλούς φίλους!
Θα το βρω αυτό που δεν πάει καλά. Το χρωστάω σε όλους εκείνους που μόνο σε πατερίτσες μπορούν να σταθούν!

Υ.γ. ελπίζω η φλοέντζα (Λευκαδίτικο αυτό!) να έχει υποχωρήσει! Περαστικά συναhappy dot! Αγκαλιά και φιλί! (κι ας κολλήσω...!)

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Aραγε μια φορα φτιαχνουμε σπιτι και μετα απαρνιομαστε τον εξω κοσμο; Δεν νομιζω... Οσο δυσκολα φτιαχνεται, τοσο ευκολα χαλαει το σπιτι... Και καθε φορα προσπαθουμε για κατι πιο στερεο, κατι πιο ομορφο... Κι ας χαλασει... Ετσι δεν ειναι κι ο εαυτος μας; Οσο απολυτοι και να ειμαστε δεν ερχεται καπου, καπως, κατι και μας το αναιρει; Και παλι απ'την αρχη... Νεα κομματια, πιο στερεο "εγω", πιο αντιπροσωπευτικο, πιο αληθινο. Κι ισως ποτε να μη μαθεις ποιο ειναι το οριστικο "εγω", μαλλον δεν υπαρχει. Κτιζεται συνεχεια...Οι αντιδρασεις αλλαζουν, ισως και τα ονειρα, οι ανθρωποι, εμεις...

Μισεις, φοβασαι και ταυτοχρονα ζηλευεις;
Το μισος ειναι ποθος αρνητικος, ο φοβος ειναι ανασταλτικος παραγοντας, οποτε μαλλον ποθεις, αλλα κατι σε εμποδιζει... Μηπως η προσπαθεια θελει αντοχες και εμπιστοσυνη μονο στα δυο ποδια και οχι πατεριτσες;

Ο.τι και να ειναι, η λυση ειναι καπου μεσα σου, αλλα πρεπει και να θες να τη δεις...Οποια και να ΄ναι...!

Καλο ξημερωμα!

Γ.Π. είπε...

@πρωτόπλαστη, τα λόγια σου δείχνουν ότι ξέρεις να αγαπάς και να παλεύεις!
Σε ευχαριστώ που μου μίλησες με αυτό τον τρόπο.
Η λύση είναι σίγουρα μέσα μου και έτσι μένει μόνο να ψάξω να τη βρω. Και θα ψάξω.
Καλημέρα!

jacki είπε...

Καημέ μου και το κείμενο και το βιντεάκι φανταστικά. Γιατί έχουμε δυο πόδια και με αυτά θα πορευτούμε.
Κα(λ)ημέ-ρα

Γ.Π. είπε...

@jacki, καλή μου jacki σε ευχαριστώ. Εσύ καταλαβαίνεις από δύσκολα. Και με τα δύο πόδια θα μάθουμε να πορευόμαστε. Θα είναι δύσκολο αλλά δεν μπορούμε να μην προσπαθήσουμε...
Φιλί κι αγκαλιά!

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου φίλε,
Γροθιά στο στομάχι η ανάρτησή σου. Όλοι μας έχουμε δυο πόδια αλλά και όλοι μας –ας μη γελιόμαστε - κρύβουμε πίσω μας τις πατερίτσες μας, για να στηριζόμαστε στην ανάγκη. Δική μου πατερίτσα...ο Επίκουρος. Εντελώς διαισθητικά, νομίζω ότι θα σε βοηθήσει στο ψάξιμό σου. Αν δεν το έχεις διαβάσει (κι αν δε βαριέσαι βέβαια) ρίξε μια ματιά εδώ :
http://rapidshare.com/files/124924415/Haris_Lytas_-_Lathe_Viosas.pdf
Καλή δύναμη.

Γ.Π. είπε...

@houlk, φίλη μου houlk, μόλις το κατέβασα και θα ξεκινήσω άμεσα να το διαβάζω. Νομίζω ότι τέτοια κείμενα μπορούν πάντα να αποτελούν σημεία αναφοράς! Σε ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια και για το ενδιαφέρον σου!