Το κομοδίνο μου

Το καινούργιο μου κομοδίνο.
Δικής μου επινοήσεως και κατασκευής.
Από τις λίγες φορές που ένιωσα ότι κάνω κάτι που έμαθα στο Πολυτεχνείο και πραγματικά μου άρεσε. (αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα που δεν θα ξανανοίξω τώρα...)
Ξεκίνησα από λευκό χαρτί, βάζοντας κάτω τις ανάγκες, δημιουργώντας τις προδιαγραφές και το προσάρμοσα με βάση τις κατασκευαστικές μου δυνατότητες (που είναι περιορισμένες γιατί μπορεί το μυαλό μου να κόβει αλλά τα χέρια μου δεν ακολουθούν στο ίδιο επίπεδο) και βουαλά!
Το ιδιαίτερο με το καινούργιο μου κομοδίνο είναι ότι έχει τη δυνατότητα να κλείνει δημιουργώντας χώρο ώστε να ανοίγει η ντουλάπα από δεξιά μέχρι τέρμα και να μην κλείνει και το μικρό διάδρομο δίπλα στο κρεββάτι.
Άσε που μεταφέρεται και εύκολα.
Και φυσικά έγινε με τα λιγότερα υλικά (και έξοδα) αξιοποιώντας ταυτόχρονα και τα ξύλα που είχα σπίτι.
Περιττό να σας πω πόσο το καμαρώνω!!(ψώνιο!!!!)
Και πόσο θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να κάνω κάτι αντίστοιχα δημιουργικό και στη δουλειά μου.

Σκεφτόμουν όμως και κάτι άλλο.
Ο ύπνος λένε είναι ένας μικρός θάνατος.
Και στην αρχαιότητα ξέρουμε ότι τους νεκρούς συνόδευαν τα αντικείμενα που αγαπούσαν περισσότερο και που πίστευαν ότι θα χρειαστούν στην "άλλη όχθη".
Επεκτείνοντας αυτή την ιδέα, αναλογιζόμουν ποια είναι αντικείμενα που έχω εγώ στο κομοδίνο μου (φυσικά όχι αυτά των φωτό, που είναι για λόγους "επίδειξης").
Και δεν εννοώ τα χρηστικά όπως τηλεκοντρόλ (2-3 ή και παραπάνω τώρα με το κλιματιστικό), νεράκι, κινητό (που δεν θα έπρεπε για λόγους ακτινοβολίας), φωτιστικό, γυαλιά και άλλα τέτοια.
Εννοώ τα άλλα.
Μια φωτογραφία από αγαπημένο πρόσωπο.
Μια εικονίτσα.
Το βιβλίο που διαβάζω τώρα.
Το σταυρουδάκι μου.
Το κομπολόι μου.
Μια διαφημιστική θήκη κινητού.
Τον καπνό μου.
Όχι όλα μαζί βέβαια (γιατί είπαμε ότι είναι εργονομικό το κομοδίνο μου αλλά δεν είναι και η τσάντα του σπορτ Μπίλυ) αλλά όλα αυτά κατά καιρούς περνάνε από εκεί.
Και περνάνε από εκεί αν το καλοσκεφτήτε χωρίς πρακτικό λόγο.
Μόνο και μόνο συναισθηματικά.
Για παρέα.
Για να τα έχουμε κοντά μας. Ακόμα και στον ύπνο μας.
Σε σημείο που μερικές φορές το παρακάνουμε.

Εσείς;
Τί έχετε στο κομοδίνο σας που δεν σας χρειάζεται πρακτικά εκεί αλλά απλά ...το θέλετε;
Ελάτε, για σκεφθείτε...
Κάτι θα υπάρχει...