Άσε με, άσε με... μόνο να με κρατάς....

Το ομολογώ (ωχ πάλι θα μας ζαλίσει με τα δικά του ο εγωίσταρος)!
Δεν είμαι καθόλου καλός στη στοχοθεσία και στην αυτοπαρακίνηση. (ναι... λαμβάνω το newsletter του Καριέρα αλλά δεν το διαβάζω, τρέχει τίποτα;)
Μια ζωή ταλαντεύομαι ανάμεσα σε εξίσου καλές (εξίσου κακές θα έλεγαν οι γονείς μου) επιλογές.
Τα κριτήρια μου είναι ταπεινά, συναισθηματικά, απλοϊκά. Λειτουργούν με γνώμονα μόνο να καθησυχάσουν τις φοβίες μου και να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία μου. (πολύ επαναστατικά όλα αυτά, τί να σου πω - γιατί ρε φίλε ψυχανέλυσες τον Τσε και είδες ότι δεν ταιριάζουν τα ψυχολογικά μας προφιλ;)
Στο θέμα μας όμως. Γιατί τα λέω αυτά;
Γιατί φυσικά είμαι σε μια φάση που πρέπει να πάρω αποφάσεις (πως το παθα εγώ αυτό, σπάνιο πράγμα...).
Να αλλάξω δουλειά.
Η λογική μου λέει να το κάνω το βήμα. Να ξεβολευτώ. Να τολμήσω. Ας πρέπει να ξαναρχίσω από την αρχή. Ας πρέπει να προσπαθήσω πάλι να ξαναστήσω τη φιγούρα μου στον καινούργιο χώρο. Ας πρέπει να δεσμευτώ σε κάτι που φοβάμαι. Που θα με κρατήσει περισσότερο μακρυά από τους δικούς μου. Είναι το επάγγελμα που σπούδασα. Είναι αυτό που έγινα τόσα χρόνια στα σχολεία. Και δεν μπορώ να το αρνούμαι για πάντα. Δεν μπορώ να του κρύβομαι επειδή φοβάμαι...
Από την άλλη αυτός ο φόβος με τραβάει πίσω στην τωρινή μου δουλειά. Που δεν έχει καμία αξία για μένα. Μόνο ότι έχω εξοικειωθεί και έχω κερδίσει τους συναδέλφους μου και νιώθω πλέον (και τονίζω το πλέον γιατί έχω περάσει δύσκολη προσαρμογή και εδώ) σχετικά άνετος. Και έχει και στάνταρ ωράριο.
Αλλά εδώ δεν είμαι εγώ. Απλά είναι τόσο ασήμαντο για μένα που μου αφήνει χώρο και χρόνο για τα άλλα τα σημαντικά μου.
Το κέρδος μου από την τωρινή μου δουλειά είναι ότι πλέον μπορώ να φύγω γιατί έτσι κρίνω. Όχι από φόβο, όχι από άρνηση (το πείσμα μου - κληρονομικό χάρισμα από τη γιαγιά είναι παροιμιώδες) όχι από επιπολαιότητα. Αλλά επειδή θέλω να κυνηγήσω κάτι καλύτερο. Κάτι που να γίνει και αυτό ένα από τα σημαντικά μου. Που να με νοιάζει.
Θέλω όμως; Θέλω περισσότερο από ότι φοβάμαι;

Και μπαίνουμε στο ψητό.
Τι θα ήθελα να γίνει... Κάποιος να με πιάσει από το χέρι και να με τραβήξει προς τα εκεί που θέλω να πάω. Ο κόπος να είναι όλος δικός μου. Θέλω απλά μια γλυκιά κουβέντα, μια αναγνώριση για αυτό που είμαι, για το εν δυνάμει μου (το potential μου που λέγανε και στο χωριό μου) κάποιον να με καθοδηγήσει και να με καθησυχάσει
Κάποιον να πιστέψει σε Εμένα (και ίσως να με κάνει να πιστέψω και εγώ περισσότερο σε μένα...).
Κάποιον να αποτελεί τον οδηγό και το δίχτυ ασφαλείας ταυτόχρονα.

Κάποτε που μάθαινε ο αδερφός μου κολύμπι ο πατέρας μου τον έπιανε από την κοιλιά ώστε να έχει την ελευθερία να επιπλεύσει μόνος του αλλά και αν δεν τα καταφέρει να μην τον αφήσει να βουλιάξει. Και ο αδερφός μου μόλις ένιωσε λίγο ότι το ' χει ήθελε ανεξαρτησία. Και φώναζε του πατέρα μου: "άσε με, άσε με" αλλά στο πρώτο που τον άφησε βούλιαξε και γυρίζει με απόγνωση και του λέει: "μόνο να με κρατάς!".
Αυτό ακριβώς θέλω και εγώ. Κάποιον να με αφήνει αλλά ...μόνο να με κρατάει!
(ξέρω έχω ήδη αποδομήσει όλο το γοητευτικά επαναστατικό προφίλ μου αλλά be aware γιατί θα επανέλθω...)

Στη συνέντευξη για τη νέα δουλειά δε μίλησα. Καθόλου. Δεν τον νοιάζει ποιος είμαι. Του αρκεί που είμαι συστημένος και που δείχνω σοβαρός. Δεν έχω και τόση σημασία. Για κείνον είμαι ένας ακόμα αναλώσιμος εκπαιδευόμενος. Αν του κάνω θα το δει μετά από δυό τρεις μήνες.
Εγώ πάλι θα πάω για να μάθω τη δουλειά. Θα τον δω σαν δάσκαλο, σαν μέντορα. Θα είναι για μένα το παράδειγμά μου.
Αλλά εκείνος δεν με βλέπει έτσι.
Και αυτή η σχέση δεν είναι ισότιμη.
Και με έχει κουράσει αυτό.

Και εδώ ξυπνάει ο επαναστάτης. Που ζητάει τα προβλεπόμενα αλλά μηδέποτε παρεχόμενα.
Το δικαίωμα να κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση. Την αναγνώριση για την προσωπικότητά του.
Το σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων του, ανάλογα με την αφοσίωση που δείχνει στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών του.
Την εξατομικευμένη αντιμετώπιση για την ανάδειξη και αξιοποίηση των δυνατοτήτων του (που έχει αποκτήσει με τόσο κόπο).
Πράγματα που θα έπρεπε αλλά δεν γίνονται.
Και είναι το κακό γενικό.
Όλοι έτσι είναι.
Τότε όμως χρειάζεται η επανάσταση.
Όχι όταν μόνο για μας τα πράγματα δεν είναι καλά.
Αλλά όταν δεν είναι (και) για τους άλλους.
Όταν το κακό είναι γενικό.
Αλλιώς δεν μιλάμε για επανάσταση αλλά για απονενοημένα διαβήματα και ατομισμό!

Κανονικά θα πρέπει κάπου εδώ να κλείσει αυτή η ανάρτηση.
Αλλά δεν ξέρω αν τα είπα όλα.
Δεν ξέρω καν γιατί τα είπα όλα αυτά.
Το μόνο που ξέρω είναι οτι σε τέτοιες στιγμές αδυναμίας πολύ θα ήθελα κάποιον ...μόνο να με κρατάει....