Βόλτα που λάτρεψα

Θα ήθελα εξ αρχής να ζητήσω συγγνώμη από όλους όσους ταλαιπωρήθηκαν, δυσκολεύτηκαν ή έπαθαν κάποια ζημιά κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας.
Εγώ όμως που δεν είχα κανένα απρόοπτο, καμιά υποχρέωση και καμία δυσκολία πέρασα μια από τις πιο υπέροχες μέρες του φετινού χειμώνα.

Χθες είχε έρθει η Κ. σπίτι από το πρωί και ενώ έλεγε ότι όλο και θα φύγει, τελικά πήγε δωδεκάμιση η ώρα να το αποφασίσει. Στο μεταξύ είχαμε μαγειρέψει ένα υπέροχο κοκκινιστό, είχαμε βράσει καφέ φίλτρου με άρωμα καραμέλα, είχαμε ακούσει το σιντί του Θάνου Μικρούτσικου με διάφορες εισαγωγές στο πίανο για τους "7νάνους" ,συζητήσαμε αρκετά και γενικά είχαμε κάνει ότι κάνει κάποιον να δηλώνει με παρρησία, σπιτόγατος. Βέβαια στις δωδεκάμιση δεν μπορούσε πλέον να πάει σπίτι της(!). Βάλαμε στο dvd το καθηλωτικό Dejavu,στριμωχτήκαμε στο μονό κρεβάτι και βάλαμε στο φουλ τον κλιματισμό.
Σήμερα όμως έπρεπε να γυρίσει σπίτι. Αφού δοκιμάσαμε αρκετά ραδιοταξί χωρίς αποτέλεσμα καταλήξαμε να βρούμε τους σκούφους και τα γάντια που είχα από τον στρατό και να το κόψουμε περπατώντας.

Ντυθήκαμε σαν κρεμμύδια και βγήκαμε στο χίονι. Την ώρα εκείνη το χίονι έπεφτε απαλά. Όλες οι ασχήμιες της πόλης είχαν καλυφθεί με ένα υπέροχο λευκό "σεμέν" (νευριάζει η Κ. με την άστοχη χρήση του όρου). Το περπάτημα στο χιόνι μου προκάλεσε απρόσμενη ευφορία. Ίσως είναι η αίσθηση της επαφής με το φυσικό στοιχείο. Με το χίονι άλλωστε καταργούνται (στην Ελλάδα!) πολλές από τις "τεχνολογικές" ευκολίες. Έρχεσαι πιο κοντά στη φύση. Μουσκεύουν οι κάλτσες σου, κοκκινίζουν υπέροχα τα μαγουλάκια και η μύτη σου(προτείνω στις δεσποινίδες να βγούν στο κρύο για λίγο και να βγάλουν μια φωτογραφία για να δουν πως κάνει η φύση το ωραιότερο μακιγιάζ), υπάρχει μια γλυκιά ησυχία, δεν υπάρχει κίνηση, αυτοκίνητα, κόρνες, ακούς το ρυάκι που σχηματίζει το χιόνι που λιώνει στις άκρες του δρόμου, ακούς τις νιφάδες που πέφτουν στο μπουφάν σου...
Σκέφτομαι ότι ίσως όλη αυτή η προστασία και το κουκούλωμα με τα ρούχα να δημιουργούν μια αίσθηση ζεστασίας, μια αίσθηση αγκαλιάς. Ίσως να θυμίζει και το εμβρυϊκό περιβάλλον στην κοιλιά της μαμάς. Ίσως να θυμίζει το σκέπασμα της κούνιας που κάνει τα μωράκια να "αχνίζουν" ακόμα και τις πιο κρύες νύχτες του χειμώνα.

Χάρηκα που είδα πιτσιρικάκια να φτιάχνουν χιονάνθρωπους πάνω σε αυτοκίνητα. Να παίζουν χιονοπόλεμο. Για μας εδώ στην Αθήνα που οι εικόνες αυτές είναι σπάνιες αποκτούν μεγαλύτερη σημασία.

Φτάνοντας στο σπίτι είδα ένα σκύλο,γνωστό και "σεσημασμένο" αδέσποτο της γειτονιάς, καταμουσκεμένο να προσπαθεί να φυλαχτεί από το χιόνι στην εσοχή που κάνει το γκαράζ μας. Του άνοιξα την πόρτα να μπει μέσα. Πήγε και έκατσε κοντά στον καυστήρα του καλοριφέρ που έβγαζε ζέστη. Νομίζω ότι κούνησε κάπως τα αυτιά του σαν "ευχαριστώ".

Ανέβηκα σπίτι. Έβαλα μια κούπα καφέ φίλτρου καραμέλα. Άνοιξα την τηλεόραση...Πότε θα μάθω να μην κάνω αυτό το λάθος. Έδειχνε μια άλλη Αθήνα.Με επικά μουσικά "χαλιά", τύμπανα και ομοβροντίες από soundtrack υπερπαραγωγών, μιλούσαν φωναχτά για μια άλλη Αθήνα. Για μια Αθήνα που βασανίζεται από το χιόνι. Για μια Ελλάδα στο έλεος του "στρατηγού χιονιά". Για το "κακό" το χιόνι. Το ίδιο χιόνι που εμένα με "γιάτρεψε" απόψε. Το ίδιο χιόνι που έβαλε κάτι πιτσιρίκια δυό τετράγωνα από εδώ να "κλέψουν" από τη μαμά τους ένα καρότο για να βάλουν και μύτη στον χιονάνθρωπό τους. Έκλεισα την τηλεόραση. Τελειώνω το πόστ μου και θα χαζέψω όσο προλαβαίνω από το παράθυρο ...