Συνήθεια-Φυλακή

Δεν υπάρχει χειρότερη φυλακή από τη συνήθεια.
Ακόμα και την ίδια τη φυλακή όταν γίνει συνήθεια μπορεί να δυσκολευτείς να αποχωριστείς.
Θέλει μεγάλη δύναμη. Είναι δύσκολο να σηκώσεις το βλέμμα και να αντικρίσεις τον ήλιο.

Κάποιοι άνθρωποι παίζουν με τους κανόνες. Εξαντλούν τα όριά τους, ψάχνουν τις χαραμάδες τους βρίσκουν τρόπο να ζήσουν λίγο πιο όμορφα ακόμα και στη φυλακή! Και επειδή έχουν καταβάλει πολύ κόπο για αυτή τη προσαρμογή, για αυτό το ψάξιμο και έχουν καταφέρει σαν τον κάκτο να ανθίζουν έστω και χωρίς νερό, δεν αντέχουν να αλλάξουν περιβάλλον. Γιατί θα πρέπει να τα ξαναπάρουν όλα απ' την αρχή...
Και βάφουν με νέα χρώματα τους τοίχους της φυλακής τους.
Και τακτοποιούν το κελί τους.
Και ξεχνάνε τον σκοπό τους...

Κάποια στιγμή όμως κάτω από τις ριγέ κουβέρτες του σιδερένιου κρεβατιού τους βρίσκουν το κρυμμένο κουτάλι που είχαν κλέψει κάποια από τις πρώτες μέρες στη φυλακή. Τότε που το μυαλό και η ψυχή τους ζούσαν ακόμα έξω. Και ξυπνάει μέσα τους το όνειρο της ελευθερίας. Ο γλυκός πόνος της επιλογής και του αυτοπροσδιορισμού.
Και γονατίζουν στον τοίχο και αρχίζουν με το κουτάλι να σκάβουν. Μέρα νύχτα, με αγωνία και ελπίδα πιο ζεστή από ποτέ. Και όσο η τρύπα προχωράει τόσο η λαχτάρα μέσα τους μεγαλώνει. Και μόλις περάσουν τον τοίχο και μυρίσουν ξανά το νοτισμένο με το άρωμα της ελευθερίας χώμα τα μάτια τους μπορεί να δακρύσουν.
Για τον χρόνο που χάσανε.
Τη ζωή τους που πρόκειται να ξανασυναντήσουν.
Τα χείλη που σύντομα θα ξαναφιλήσουν.
Περίεργο και όμως, ίσως εκεί στην βρύση των ματιών, όταν πια απομακρυνθούν αρκετά, να γεννηθεί διστακτικά και ένα δάκρυ για το κελί τους. Για τον απόκοσμο ήχο της σιδερένιας πόρτας που κλείνει. Για τον αχό των συγκρατούμενών τους στο προαύλιο. Γιατί η φυλακή (και η συνήθεια) δεν σου τρώει απλά τη σάρκα. Σαν καρκίνος ζεί από αυτή και μέσα σε αυτή. Και χωρίς να το καταλάβεις γίνεται εσύ. Γίνεται κομμάτι σου. Και πονάει όταν το ακρωτηριάζεις.
Αλλά αν είσαι δυνατός δεν θα σταθείς. Δεν θα κοιτάξεις πίσω. Αν έχεις που να πας, αν ξέρεις από ποιον λείπεις, δεν θα μετρήσεις τον πόνο. Δεν θα μετρήσεις τον κίνδυνο. Θα βγεις έξω και θα τρέξεις. Προς τον ήλιο που τυφλώνει τα μάτια σου που μάθανε στο σκοτάδι. Θα τρέξεις με όλη σου τη δύναμη αγνοώντας τις φωνές των δεσμοφυλάκων, τα γρυλίσματα των σκυλιών και τις ριπές των πολυβόλων που γαζώνουν τα βήματά σου. Θα κλείσεις τα αυτιά στα λόγια των κρατουμένων που σε λένε χαζό και προεξοφλούν ότι δεν θα πας μακρυά.
Γιατί το ήξερες ότι θα ήταν έτσι. Τόσο δύσκολο. Τα δεσμά που σπάνε πιο εύκολα είναι τα σιδερένια. Όσα δένουν όμως το μυαλό μας αντέχουν πιο πολύ.
Πρέπει όμως να ξέρεις και κάτι ακόμα. Εκεί που πας μπορεί να μη σε περιμένουν. Δεν θα είσαι σίγουρα ευπρόσδεκτος. Θα είσαι δραπέτης. Δεν φτάνει που όταν μπήκες στη φυλακή μείνανε μόνοι τους να αντέξουν την απουσία σου. Τώρα γυρνάς και φέρνεις ξανά τα πάνω κάτω. Θέλει καιρό. Πρέπει να σβήσουν τα σημάδια της φυλακής από τους καρπούς. Να βγει το χώμα που χώθηκε στα νύχια που το σκάβαν. Να ξαναγίνεις λεύτερος και πάλι. Να ξανασυνηθίσεις λεύτερος να ζεις.
Θέλει καιρό και κόπο. Μα τον αξίζει πέρα ως πέρα...