Καταργήθηκε στα μπουζούκια το ταμπλ ντ΄οτ!
Ευτυχισμένο το 2009!
Ετικέτες επικαιροτητα
Το παρόν μπλογκάκιον
(θα αυτοκαταστραφεί...
αν κρίνουμε από τον ιδιοκτήτη του είναι σίγουρο(!)
αλλά όχι δεν θέλω να πω αυτό)
εύχεται σε όλους τους φανατικούς αναγνώστες του,
αλλά και σε κάθε άτυχο που τον ρίξει η μοίρα του κατα δω,
Χρόνια πολλά!
Να περάσετε ευτυχισμένα,
υπέροχα,
ειρηνικά,
οικογενειακά,
εορταστικά,
υπερκαταναλωτικά,
πνευματικά,
παθιασμένα,
επαναστατικά...
(ή όπως αλλιώς σας βγει ρε αδερφέ
μη βάζουμε και ψηλά τον πήχη και αυτοαπογοητευόμαστε)
Χριστούγεννα!!!
Και μέχρι τον άλλο χρόνο...
βλέπουμε!!
Υ.γ.: εκ της προηγουμένης ανάρτησης (η ανάρτηση άραγε μεταφράζεται ως αμορτισέρ...;μπρρρρ, κρυάδες!) μας προέκυψε αυτό:
Αυτά είναι τα καλά όταν αυτοί που σε αγαπάνε διαβάζουν τις αναρτήσεις σου...
Ετικέτες επικαιροτητα
Θέλω να καπνίσω ένα πούρο. Ένα καλό πούρο.
Ίσως ένα Cohiba Robusto. Ίσως ένα Romeo and Juliet.
Αλλά θέλω να το καπνίσω χορταστικά.
Να απολαύσω την ιεροτελεστία.
Δε θέλω να το ανάψω σε κάποια καφετέρια,
ούτε να σκέφτομαι αν ξυνίζεται ο διπλανός.
Θέλω να το ευχαριστηθώ σαν παλιός αριστοκράτης.
Να είναι Κυριακή βραδάκι.
Ο καιρός να έχει κρυώσει για τα καλά.
Θα βάλω το καλό μου κουστούμι.
Τα καλά δετά μου παπούτσια
Θα περάσω στον καρπό το ακριβό μου ρολόι.
Τη γραβάτα που δεν έχω βρει ακόμα την περίσταση να βάλω.
Και καπαρντίνα, οπωσδήποτε.
Ετικέτες οτι ειμαι
Κάποτε στη χώρα μας είχαμε αναρχικούς και αντιεξουσιαστές.
(αφηρημένες έννοιες στις ανεξερεύνητες γωνιές του κοινωνικού ανθρωποσυνόλου)
Μετά γίνανε "Οι αναρχικοί" και "Οι αντιεξουσιαστές".
(γνωστά και παραδεδηγμένα σημεία "ανωμαλίας" και "ανακολουθίας" της δομής του συνόλου)
Πρόσφατα ορίστηκαν ως "αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ομάδες".
(ως "περιοχές" δηλαδή του συνόλου με δική τους γνωστή και προβλέψιμη συμπεριφορά)
Τώρα επιχειρείται μια προσπάθεια να παρουσιαστούν ως "αναρχικά και αντιεξουσιαστικά μπλοκ".
Όπου μπλοκ μεταφράζεται ως φραγή.
Ως ασυνέχεια. Ως ασυνέχεια και από τις δύο κατευθύνσεις.
(ως όριο δηλαδή μεταξύ δύο-διαφορετικών ιδιοτήτων- συνόλων που δεν μπορούν πια να θεωρηθούν ως ένα)
Και ως γνωστών οι φραγές είναι πάντα επικίνδυνες.
Γιατί σε θέτουν προ του (ψευτο)διλήμματος: Μαζί μας ή εναντίον μας. Με μας ή με τους άλλους.
Και εδώ ερχεται (θέλοντας και μη) η ώρα της επιλογής.
Η ώρα της δεσμευμένης όσο και δεσμευτικής επιλογής.
Πρέπει να διαλέξεις την πλευρά της τραμπάλας που θα κάτσεις.
Με κίνδυνο ή να βρεθείς στα σύννεφα ή να σκάσεις με ορμή στο έδαφος. (και τούμπαλιν, αυτοδικαίως...)
Έλα όμως που εγώ δε δέχομαι την ταμπέλα του αντί.
Δε μπορώ να ταυτιστώ και να πιστέψω στην άρνηση.
Στο Όχι. Είμαι έτοιμος να κατέβω στο δρόμο για να υποστηρίξω την πρόταση που πιστεύω. Κάτι που θα με εμπνεύσει. Κάτι που θα με πείσει.
Το "όχι αυτό" έχω ανάγκη να συνοδεύεται και από το "ναι εκείνο".
Χειροπιαστό. Εφικτό. Δύσκολο ναι αλλά όχι ουτοπικό.
Και βέβαια δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι αυτοί ορίστηκαν (από τους εξουσιαστές φυσικά) ως αντί-εξουσιαστές, αν-αρχικοί. Που χρωματίστηκαν με τόσο αρνητική χροιά.
Αλλά είναι απορίας άξιο γιατί το αποδέχονται. Και το προβάλουν και το απαιτούν!
Γιατί γυρίζοντας στο δίλημμα θυμάμαι ότι πρέπει να απαντήσω: Από πια πλευρά του μπλοκ είμαι;
Λυπάμαι αλλά εξ ορισμού δεν μπορώ να είμαι με τους αντι-εξουσιαστές.
Αξιολογώ τη ζωή μου και θα ήθελα ο απολογισμός του τέλους (όποτε κι αν είναι αυτό) να είναι θετικός.
Λυπάμαι λοιπόν, αλλά δεν μπορώ να ενταχθώ σε αυτό το σύνολο.
Και λυπάμαι ακόμα περισσότερο που τότε, αυτοί οι ίδιοι, με ξαποστέλνουν ευχαρίστως στην πλευρά των εξουσιαστών(!) δίνοντας σάρκα και οστά στον χειρότερο εφιάλτη μου.
Ετικέτες κοινος νους πολιτικη, οτι ειμαι
Στολίσατε;
Ανάψατε τα εκατοντάδες λαμπάκια σας;
Τους ΆγιοΒασίληδες που φέγγουν;
Βάλατε στην (μ)πρίζα όλα εκείνα τα σκατολοϊδια με τις εκνευριστικά παράφωνες διασκευές από χριστουγεννιάτικα τραγούδια; Τα ηλεκτρικά ταρανδάκια με το χοντρό γέρο που όλο χαζογκαρίζει χοχοχο;
Δεντράκι πήρατε; Φυσικό εννοείται, δεν είμαστε και τίποτα γιούφτοι!
Χαρήκατε που όλοι οι δρόμοι είναι φωτισμένοι;
Με τα ηλεκτρικά δέντρα των δημάρχων μας;
Που από παντού κρέμονται φωτεινές επιγραφές που μας ενημερώνουν ως προς την ποιότητα της νέας χρονιάς και το προσδόκιμο ζωής (καλή χρονιά, χρόνια πολλά) ενίοτε συνοδευόμενα από λαμπάδες και αυγά πασχαλινά (multitasking signs!);
Που τα καταστήματα αποφάσισαν και φέτος να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό τους με χιλιάδες λαμπάκια-πελατοπαγίδες μπας και (που δεν...);
Εγώ ναι!
Το παραδέχομαι. Ψήνομαι για αυτό το ψεύτικο εορταστικό κλίμα. Είμαι ένας ασυνείδητος και απολίτικος χαζοκαταναλωτής που βουλιάζω στο παραμύθι της γιορτής. Μου αρέσει η παραίσθηση ότι όλα είναι χαρούμενα. Έστω για λίγες μέρες.
Αλλά εγώ, δηλωμένα, δεν έχω περιβαλλοντικές ανησυχίες!
Δεν έχω οικολογική συνείδηση!
Εσείς όμως;
Εσείς που μειώσατε κατά ένα βαθμό το θερμοστάτη σας;
Που γυρίσατε το πλυντήριο στους 30;
Που αγοράσατε αυτούς τους αντιαισθητικότατους ενεργειακούς λαμπτήρες;
Που δεν χρησιμοποιείτε σπρευ μαλλιών;
Που δεν αφήνετε τις συσκευές στο stand-by;
Που καταστρέψατε τόνους χαρτί για αφίσες με οικολογικά μηνύματα;
Οικο-blogger που ανταποκριθήκατε σε μηνύματα και κατακλύσατε το Σύνταγμα;
Που συμμετείχατε σε απίστευτα ενεργοβόρες συναυλίες για την προστασία του περιβάλλοντος;
Που αφήσατε το αυτοκίνητο;
Εσείς;
Στολίσατε;
Τώρα δε μιλάει κανείς;
Τώρα δε κινδυνεύει το περιβάλλον;
Τώρα γλίτωσαν οι κορμοράνοι και αναπαράγονται με ρυθμούς Κινέζων οι πελαργοί;
Τώρα δε σας ζαλίζει όπως γυρνάει ο μετρητής της ΔΕΗ;
Υποκριτές και επιπόλαιοι!
ΟΦΑδες!
Σας την είχα φυλαγμένη!
Υ.γ. Τουλάχιστον σβήνετε τα λαμπάκια όταν δεν είστε σπίτι και ανάψτε και κανένα κεράκι. Που είναι και οικολογικό και ρομαντικό και παραδοσιακό!
Ετικέτες επικαιροτητα, κοινος νους πολιτικη
Μεγάλη Αλήθεια 1:
Ετικέτες χιούμορ
Τα λόγια ακόμα βγαίνουν δύσκολα.
Στο μυαλό περνούν ακόμα εικόνες.
Τη συνείδηση ενοχλούν παράξενες σκέψεις:
Ετικέτες επικαιροτητα
Ετικέτες επικαιροτητα, κοινος νους πολιτικη, οτι ειμαι, τραγουδι ποιηση
Ζω πάνω από 25 ανθρώπους.
Και κάτω από 9. Δίπλα σε 10.
Αν ζούσαμε σε μονοκατοικίες θα ήμασταν ένα μικρό χωριό.
Τώρα είμαστε απλά κάποιοι που μοιράζονται τα κοινόχρηστα.
Κάποτε ήμασταν μόνο άγνωστοι.
Τώρα είμαστε και ανώνυμοι.
Ετικέτες οτι ειμαι
Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.
Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Αποφάσισα μετά από λίγο καιρό που ακούω την συγκεκριμένη δουλειά να γράψω μια ανάρτηση για τη Νατάσσα. Γιατί με αυτή τη δουλειά έχει ήδη κλείσει θέση για το βάθρο με τους "δικούς" μου, τον Μίλτο, το Φοίβο, το Θάνο...
Ήδη έχω αδικήσει τους άλλους δύο συντελεστές του καταπληκτικού αυτού δίσκου τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Αλλά πιστεύω ότι δεν θα στεναχωρηθούν όπως δεν στεναχωριέται κανένας γλύπτης όταν το κοινό θαυμάζει το άγαλμα και όχι το γλύπτη ή το μάρμαρο. Έτσι λοιπόν το συναίσθημα εστιάζει στη ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω βιογραφικά στοιχεία. Γιατί έχω και αυτή την "πετριά". Θεωρώ ότι όσο περισσότερο γνωρίζεις τον άνθρωπο τόσο περισσότερο χάνεις τη μαγεία του καλλιτέχνη. Όσοι ενδιαφέρεστε θα βρείτε περισσότερα εδώ. Θα πω μόνο για τη δική μου "εμπειρία" μαζί της.
Την γνώρισα ακριβώς έτσι όπως θα πρέπει να μας συστήνεται πάντα η μουσική. Από το ραδιόφωνο. Χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για αυτή. Χωρίς εικόνα. Χωρίς πρόλογο. Μια γλυκιά και διακριτική εισαγωγή. Μια σωστή και ευαίσθητη φωνή. Λόγια που από τις πρώτες φράσεις αναστατώνουν με την αλήθεια τους. Μια φωνή που στη συνέχεια ξεδιπλώνεται, δυναμώνει, γίνεται ατσάλινη και βελούδινη μαζί, μια χροιά που εξυψώνει το στίχο, μια ερμηνεία διατρητική και συνταρακτική που μπορεί και δημιουργεί ρήγματα στην πηκτή και ωμή "πραγματικότητα" που ζούμε.
'Εψαξα στο διαδίκτυο για το cd. Το κατέβασα (το ομολογώ, το συνηθίζω). Το άκουσα ασταμάτητα για μια εβδομάδα. Το έμαθα απέξω.
"...Εν λευκώ, ...Παρέα,...Μέχρι το τέλος,...Αλεξάνδρας,...Σε 'χω βρει και σε χάνω"
Δεν άντεξα, πήγα στο δισκοπωλείο, το ζήτησα με κρυφή περηφάνια, το πήρα σπίτι, το χάζεψα, χάζεψα το βιβλιαράκι, το έβαλα στο cd και αφέθηκα...
"Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει..."
Και φυσικά δεν μπορούσα να μη σας μιλήσω για αυτή.
Ετικέτες τραγουδι ποιηση
Σκοτάδι.
Βρίσκεσαι στο πάτωμα. Σταυροπόδι.
Δεν ξέρεις που είσαι.
Σηκώνεσαι σιγά σιγά και στα ψαχτά βρίσκεις έναν κρύο τοίχο.
Είσαι σε κάποιο δωμάτιο λοιπόν.
Ακολουθείς ψηλαφιστά τον τοίχο ψάχνοντας για κάποιο άνοιγμα, για κάποια πόρτα. Ψάχνεις αργά, προσεκτικά στην αρχή, μετά με άγχος, στο τέλος με πανικό.
Είναι σκοτεινά,
παραπατάς και πέφτεις.
Ξανασηκώνεσαι.
Ετικέτες οτι ειμαι
Υπάρχει μια φράση που δεν μπορώ να ακούω (δηλαδή υπάρχουν αρκετές φράσεις που δεν μπορώ να ακούω αλλά εδώ θα ασχοληθώ με μια).
Η απαξιωτική φράση: "μωρέ αν με βάζανε εμένα να... ή δεν με βάζουν εμένα για μια μέρα και τότε θα..." θα κάνανε παπάδες!
Ειλικρινά, κουράζομαι πλέον να ακούω ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή αρμοδιότητα για τίποτα, και στη ζωή τους δεν έχουν καμία πραγματική κοινωνική ευθύνη (γιατί δεν έχουν καθόλου υπευθυνότητα!) να κομπάζουν για το τι θα κάναν αυτοί σε κάποια περίσταση που οι υπεύθυνοι δεν τα έχουν -κατά τη γνώμη τους- καταφέρει.
Πρωθυπουργός, δήμαρχος, πρόεδρος, προπονητής, ποδοσφαιριστής που χάνει πέναλτι, γιατρός, μάστορας, εραστής, απατημένος σύζυγος, δάσκαλος, ταμίας, υπουργός, ηγούμενος, κλέφτης, εγκληματίας είναι λίγα μόνο από τα πόστα που αν και τελείως ανίδεοι είναι πρόθυμοι να επανδρώσουν!
Και βέβαια έχουν για τα πάντα μια λύση!
Μια λύση τόσο απλή που εμείς οι υπόλοιποι, οι ηλίθιοι δεν είχαμε σκεφτεί...Και όχι, φυσικά και δεν χρειάζονται να ξέρουν όλες τις λεπτομέρειες. Και όχι, φυσικά και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν λάθος.
Κι όμως, όλοι αυτοί οι φωστήρες δεν ...τυχαίνει ποτέ να είναι σε καμία από αυτές θέσεις. Και όλα αυτά τα λένε -δυνατά και χτυπώντας την παλάμη στο γόνατο- μπρος στην περήφανη μάνα που καμαρώνει ή στο αυτοκίνητο για να ακούνε τα παιδιά που κάθονται πίσω και να εντυπωσιάζονται για τον πατέρα τους ή το πολύ πολύ στο καφενείο (αν και εκεί δεν τους πολυπαίρνει!). Και ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ!!!
Είναι ακριβώς οι ίδιοι τύποι που λένε πάντα όταν κάτι δεν σου πάει καλά : "εγώ σου το χα 'πει". Οι προφήτες. Οι ξερόλες. Οι άσχετοι...
Ε αυτούς όλους λοιπόν τους βαριέμαι. Και τους βαριέμαι αφόρητα! Τους αηδιάζω ρε παιδί μου δεν τους μπορώ! Κι είπα να εκτονώσω λίγο το θυμό μου.
Όποιος θέλει ας συνεκτονωθεί μαζί μας ξορκίζοντας τη δική του μισητή φράση!
Ετικέτες κοινος νους πολιτικη
- Η ζωή μας κύκλους κάνει ... (μπα, πολύ κοινότοπο και φιλολογικό...)
-Έχετε πάθει ποτέ deja vu ...;(όχι, "κοιτάω μπροστά" το κάναμε το μπλογκάκιον...)
-Λοιπόν οι τρεις τύποι του deja vu είναι οι deja vecu, deja senti και deja visite... (καλως ήρθατε στην διαδικτυακή πύλη της παραψυχολογίας...)
-Απλά, με δύο λόγια φανταστείτε τον εγκέφαλό σας σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή.Το deja vu είναι μια μικρή και προσωρινή βλάβη, κατά την οποία ο υπολογιστής αντί να αποθηκεύσει το καινούργιο αρχείο ως καινούργιο, «μπλοκάρει» και το αναγνωρίζει σαν παλιό που ξανανοίχτηκε μόλις, σαν ανάμνηση δηλαδή. Κι έτσι, ενώ εμείς θα έπρεπε να αισθανόμαστε πως κάτι συμβαίνει αυτή τη στιγμή για πρώτη φορά, μας δίνεται η εντύπωση πως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν και το ξαναζούμε ίδιο και απαράλλαχτο πάλι ( εκλαϊκευμένες επιστημονικές εκδόσεις :καημός)
Ουφ, δεν μπορώ να κάνω μια κανονική εισαγωγή, το παρατάω.
Το θέμα είναι όμως οτι με ενοχλεί.
Αυτή η απροσδιόριστα δυσάρεστη αίσθηση οτι βρίσκομαι σε μια κατάσταση που έχω ξαναβρεθεί.
Και ακόμα χειρότερα.
Γιατί ξέρω ότι και την προηγούμενη φορά που βρέθηκα στην ίδια (κατά τα άλλα απλή, καθημερινή - στιγμιαία σχεδόν κατάσταση) είχα συνείδηση οτι επρόκειτο για μια ακόμα επανάληψη. Το αντιλήφθηκα και τότε, προσπάθησα να επέμβω στο συναίσθημά μου και στη ροή του χρόνου αλλά μάταια.
Και πάλι να μαι τώρα να βρίσκομαι και πάλι στο ίδιο σκαλί, της ίδιας στριφογυριστής σκάλας και να αναγνωρίζω την επιστροφή μου σε αυτό για πολλοστή φορά.
Και με ενοχλεί γιατί από αυτή τη στιγμιαία θέση μπορώ να δω μέχρι τον πάτο της σκάλας και να βυθιστώ σε μια απαισιόδοξη ζάλη για το μέλλον που λέει: "πάλι στα ίδια είμαστε, πάλι ξανά απ' την αρχή η ίδια προσπάθεια" και να προφητεύσω βαρυγκομώντας ότι: "δεν μπορώ τελικά όσο κι αν προσπαθώ να ξεφύγω".
Και με το δίκιο σας τώρα θα μου πειτε: "ρε φίλε, και μας μαυρίζεις την Παρασκευή που αντί να πεις τίποτα να χαμογελάσουμε για το Σαββατοκύριακο που έρχεται το παίζεις αμπελοφιλόσοφος
και δε μας δίνεις να καταλάβουμε τι σε ενοχλεί και τι μπορούμε να κάνουμε για σένα!".
Το άσχημο όμως για μένα είναι ότι έχω μια απροσδιόριστα δυσάρεστη αίσθηση ότι αυτό ...κάπου το έχω ξανακούσει!
Ετικέτες οτι ειμαι
Σεξ λοιπόν.
Μεταξύ άλλων.
Δηλαδή όχι μεταξύ εσένα και άλλων...!
Ούτε μόνο μεταξύ άλλων...!
Χρονικός είναι ο προσδιορισμός.
Ουχί τροπικός ή προτιμήσεως.
Μεταξύ όλων των άλλων, των καθημερινών πραγμάτων που μας απασχολούν.
Μας απασχολεί και το σεξ.
Όχι ο έρωτας.
Αυτός είναι πολύ πιο αυτονόητος.
Τα κορμιά ξέρουν τι θέλουν και όταν το βρουν το γεύονται,
γράφοντας εμάς στα χρηστικότερα των οργάνων τους!
Αλλά ο έρωτας, εκείνος που χωράει όλο τον κόσμο σε ένα δωμάτιο και με κλειστά μάτια βλέπει τις μεγαλύτερες αλήθειες, εκείνος που σε ταπεινώνει λίγο πριν σε αποθεώσει κρατάει λίγο.
Ενώ το σεξ...
...το σεξ είναι μια άλλη ιστορία, που λέει και ο Σταμάτης.
Πολύ πιο ρηχή αλλά ταυτόχρονα απολύτως απολαυστική.
Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις και να το διεκδικήσεις,
αρκεί να ξέρεις τι μπορείς να προσφέρεις και να βρεις κάποιον που το θέλει...
Και αυτό είναι πλέον πολύ σύνθετο.
Και συνεχίζει να είναι ταμπού.
Ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ πιο απλά αν μπορούσαμε να μιλάμε για τις προτιμήσεις μας στο σεξ, όπως μιλάμε για τις προτιμήσεις μας ας πούμε στη μουσική ή το φαγητό.
Άλλος ας πούμε, το λάχανο το θέλει με ξύδι και άλλος με λεμόνι. Και για να σου αρέσει η σαλάτα σου πρέπει να το πεις από πριν. (άσε που σε κάτι οικογενειακές συνάξεις, αναλαμβάνει η "μαμά" με περισσό καμάρι να διδάξει τη νύφη πως θα κάνει ζάφτι τα καπρίτσια του γιόκα: "α, ο Καημός μας δεν το γλωσσίζει το ξύδι, τσ, τσ τσ, έχεις πολλά να μάθεις ακόμα!!" Φαντάζεστε τη "μαμά" να μεταλαμπάδευε με την ίδια άνεση στη νύφη αλήθειες όπως: "α, εμένα του γίοκα μου του αρέσει το πισωκολλητό ή το ελικοπτεράτο ή...." ---> εγκεφαλικό;;;;!!!!)...
Αλλά επανέρχομαι, αυτά είναι σωστό να το ξεκαθαρίζεις από πριν. Εγώ κυρία μου, το θέλω με λεμόνι! Όχι να το τρώς κάθε μέρα με ξύδι και να ελπίζεις ότι κάποια μέρα θα σου βάλει η άλλη λεμόνι! Γιατί μπορεί και να μην...
Επίσης το σεξ είναι το μόνο που δεν σηκώνει δίαιτα. Ούτε αναβολή, ούτε κατανόηση. Γιατί μία, δύο, τρεις και το λουρί της μάνας (ωχ πάλι η μάνα μου στην κουβέντα,... είναι σοβαρό γιατρέ μου;;;;;)! Απ΄την άλλη όμως είναι και το μόνο που δε γίνεται καταναγκαστικά. Οπότε;
Οπότε πρέπει να βρεις και κάποια να συντονιστείς (και αυτό είναι μεγάλη αλήθεια) γιατί αλλιώς θα το γυρίσεις στην αρχή στην κουλτούρα και το φιλότιμο και μετά θα το παίζεις δίπορτο το πλακωτό με την ασυντόνιστη και με μια ακόμα που θα την έχεις για τα ρεπά της πρώτης και μετά επειδή η δεύτερη πάντα θέλει να γίνει πρώτη ... που σε είδον που σε ξέρω στην ασυντόνιστη! Και φυσικά πάλι απ΄την αρχή.
Επίσης λένε ότι το σεξ δεν θέλει και πολύ κουβέντα (κάποιοι διαφωνούν!). Άλλοι είναι ακουστικοί τύποι, άλλοι οπτικοί, άλλοι οσφρητικοί, άλλοι φαντασιωτικοί (και άλλοι εκνευριστικοί...τελείωνε παιδάκι μου και έχουμε και δουλειές!!!!). Τέλοσπάντων πρέπει να σέβεσαι τα γούστα του καθενός. Και αν κάποιος θέλει να του απαγγέλεις... Μποντλέρ για να τη βρει, πρέπει να αναλογιστείς αν είσαι διατίθεσαι να τον ...ικανοποιήσεις τοιουτοτρόπως λαμβάνοντας υπ'οψιν σου ότι αύριο μπορεί να θελήσει Καβάφη ή Καρβέλα και να κάνεις τα κουμάντα σου.
Φυσικά η κουβέντα αυτή δεν τελειώνει. Και εμάς αυτός είναι ο τελικός μας στόχος!
Και βέβαια δεν μπορούμε να τα βάλουμε όλα (τα ζητήματα) σε μια φορά. Θεωρήστε όσα είπαμε ...προκαταρτικά!
Που άλλωστε είναι εξίσου σημαντικά!
Ετικέτες οτι ειμαι
Λύστε μου και μια ακόμα απορία.
Γιατί έξω από τις σχολές καράτε
που υποτίθεται ότι πηγαίνουν τα παιδάκια
για να μάθουν αυτοάμυνα
και να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση,
την ώρα που σχολάνε
είναι μαζεμένο ένα τσούρμο γονείς
και γιαγιάδες και παππούδες
για να τα πάνε σπίτι....;
Αυτό δεν ακυρώνει την "μαθησιακή διαδικασία;"
Δεν είναι μεγάλη ευτυχία
να νομίζεις ότι τελείωσε ο καφές σου
και να πιάνεις με δυσπιστία την κούπα σου
αλλά κοιτάζοντας αδιάφορα μέσα
να διαπιστώνεις έκπληκτος
αλλά με πρωτόγωνη χαρά
ότι έχει "ξεχαστεί" εκεί μέσα
Πριν βγω προλαβαίνω να ανεβάσω κάτι που διάβασα και μου έκανε εντύπωση. Έτσι ... επι του πιεστηρίου και για να ανοίξουμε κουβέντα!
Ένα επεισόδιο από τη ζωή του Αριστοτέλη και του έφηβου μαθητή του, του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
''Τον τελευταίο χρόνο ο νέος βασιλιάς με μεγάλη ενεργητικότητα απολαμβάνει τον αισθησιακό κόσμο ευρισκόμενος υπό την επιρροή της εταίρας Φελλίδας. Προβλέποντας τις ολέθριες συνέπειες αυτής της σχέσης για το κράτος ο Αριστοτέλης παρακαλάει την Φελλίδα ν' αφήσει τον Αλέξανδρο. Η νεαρή εταίρα δέχεται να εγκαταλείψει τον βασιλιά υπό τον όρο ότι ο Αριστοτέλης πρέπει να την πάει περίπατο πάνω στη ράχη του, δηλαδή να γίνει "αλογάκι". Δε βλέποντας άλλο τρόπο για λύση του προβλήματος ο φιλόσοφος υποχωρεί και δέχεται την θρασύτατη πρόταση…
Όταν η "κούρσα" ήταν στο αποκορύφωμά της, στο δωμάτιο μπαίνει ο Αλέξανδρος και βλέπει την Φελλίδα καβάλα στον δάσκαλό του. Ο συγχυσμένος Αριστοτέλης λέει στον Αλέξανδρο:
- Βλέπεις, αν αυτή κατάφερε μαζί μου, με έναν πεπειραμένο άνδρα, να κάνει τέτοια πράγματα να φανταστείς τι μπορεί να κάνει μαζί σου.''
Και σαν την απόλυτη συνέχεια αυτής της ανάρτησης σας παρουσιάζω το παρακάτω διαμαντάκι (δεν είναι ούτε ψεύτικο, ούτε χιουμοριστικό, ανήκει στη νομοθεσία της Νέας Ζηλανδίας και αξίζει τον κόπο να το κατεβάσετε!!!!!)
Ergonomics guidelines for sex workers
When the New Zealand Prostitution Reform Act was passed
into law, the Justice and Electoral Select Committee
recommended the development of A Guide to Occupational
Health and Safety in the New Zealand Sex Industry. The guide
sets out the relevant health & safety laws that apply and
explains that occupational health involves being aware of
health & safety hazards in the workplace and actively
working to manage those hazards to prevent harm. In
practice this means:
*Beds and workstations should support the worker’s back
and allow for services to be performed without strain or
discomfort.
*Beds and massage tables should be adjustable to allow
employees to use them without strain.
*Employees should be trained in the safe use of equipment
and techniques.
*Workers’ clothing should be comfortable and should not
affect the employee’s posture.
*Workers should take breaks between shifts and clients to
avoid stress and fatigue.
*Workers should alternate between repetitive and nonrepetitive
activities.
Κατεβάστε το πλήρες κείμενο (έχει πολύ σημαντικές πτυχές του θέματος...)
Ετικέτες ενημερωση αναγνωστων, μικρά
Έχω μπλέξει άσχημα και δεν βρίσκω άκρη.
Χρειάζομαι (το έχω ανάγκη πολύυυυυ)να μάθω τί παίζει με τα τυριά ανθότυρο και μυζήθρα. Το έχω ψάξει και μόνος μου αλλά τζίφος.Θα ήθελα να μου εξηγούσατε αν έχετε την καλοσύνη ποιο είναι το πιο παχυντικό, ποιο είναι το αλμυρό, πιο είναι το ελαφρύ και γενικά πως τα ξεχωρίζουμε και πως τα ζητάμε!!! (φρέσκια,ξηρή, επί ξηρού, επί χλωρού...ουφ!)
Έχω μπλεχτεί τόσο που λέω να πάρω λίγο μετσοβόνε να ησυχάσω αλλά το περσινό μου χειμωνιάτικο τζιν με κοιτάει με μισό μάτι!
Παρακαλώ διαφωτίστε με γιατί κοντεύω να βελάξω...!!!!
Ετικέτες αναζητήσεις
Ξημερώνει Κυριακή...
Έχουμε γυρίσει από τη βόλτα του Σαββάτου.
Το σπίτι ήσυχο, εσύ έχεις νυστάξει και σε έχει πάρει ο ύπνος μισοκαθιστή στο κρεβάτι.
Σου βγάζω τα γυαλιά, τραβάω προσεκτικά την Πολυδούρη από τα χέρια σου και σε σκεπάζω.
Ανοίγω το πορτατίφ και τον υπολογιστή.
Τώρα είναι αυτός που με συντροφεύει στο γραφείο. Αυτός και η τηλεόραση γυρισμένη με την πλάτη προς τα μένα να σε φωτίζει, παίζοντας σε κάποιο κανάλι που δεν ακούω και δεν βλέπω, εκπέμποντας πάνω σου τις εναλλαγές της ψυχής μου.
Βάζω ένα ποτήρι ουίσκι. Δεν έχω ύπνο.
Ακόμα δεν ξημέρωσε Κυριακή και εγώ αναλογίζομαι τη δύσκολη βδομάδα που με περιμένει.
Αυτή τη βδομάδα θ΄ανταμώσω και παλέψω με παλιά φαντάσματα.
Ίσως γιατί τα καινούργια τα φοβάμαι περισσότερο.
Ίσως γιατί τα παλιά στοιχειώνουν τα ανήσυχα όνειρά μου και πρέπει να τα κοιτάξω πλέον κατάματα.
Ίσως γιατί όλοι οι κύκλοι κάποτε κλείνουν.
Και είναι γλυκόπικρη η γεύση όταν έρχεται η ώρα που το πρώτο σημείο ενώνεται με το τελευταίο. Σαν να σταματάει το τώρα και να καταρρέει πάνω σου το τότε, πιο ορμητικό και πιο απόλυτο απ' το ποτέ... Εσύ στριφογυρίζεις μες στον ύπνο σου.
Νιώθεις ότι δεν είμαι δίπλα σου και ψάχνεις να αγκαλιάσεις το κενό.
Θα ρθω, δεν ανησυχείς...
Ξέρεις ότι τα βράδια του Σαββάτου γεννήθηκαν για να ξαναζούν παλιά τραγούδια.
Τραγούδια που σου μένουν στο τέλος των παραστάσεων.
Τραγούδια που σιγοτραγουδάς ψάχνοντας ταξί ή περιμένοντας το πρώτο λεωφορείο της Κυριακής για σε βάλει για ύπνο.
Τραγούδια που θυμάσαι τη μουσική και το στίχο αλλά συνήθως όχι ποιος και πότε τα είπε...
"Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα..."
"Πριν το τέλος, πριν μείνουμε μόνοι..."
"νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες..."
Ξημερώνει Κυριακή. Μα εγώ πέρασα για λίγο απόψε στη Δευτέρα. Αχ, ας υπήρχε κάποιο χρώμα για τη Δευτέρα. Να τη φωτίσει και να τη ζεστάνει. Κάποια μουσική....
Ξημερώνει Κυριακή. Ξαναγεμίζω το ποτήρι μου. Ξαναμιλώ με τα φαντάσματά μου. Ότι κι αν κάνω, φίλοι δεν πιάνονται. Μ 'όση αγάπη και αν τα φοβίσω.
Κι αν τα καλώ δεν έρχονται, κι αν τα μισώ δεν φεύγουν.
"την ασήμαντη παρουσία μου, βλέπω σε κάθε γωνιά..."
Στον παράφωνο καθρέφτη της ζωής μου προσπαθώ να συναντήσω τη ματιά μου.
Μα άλλοτε δείχνω πιο ψηλός, ψηλός μέχρι που δε χωράω στην κορνίζα...
και άλλοτε μικροσκοπικός κι ασήμαντος...
Κι ακόμα ψάχνω.
Έδωσες μια στην κουβέρτα και ξεσκεπάστηκες.
Για μια στιγμή τρόμαξα πως θα ξυπνήσεις. Δε θα θελα να μου χαλάσεις την ησυχία.
Νιώθω γαλήνια να σε προσέχω όταν κοιμάσαι. Μοιάζουν όλα να είναι τόσο ασφαλή.
Τώρα δε θέλω να σκεφτώ άλλο.
Ποτάμι ορμητικό οι σκέψεις όταν με θυμούνται, ποτάμι που δεν θα του κρυφτώ. Γιατί να μείνω στεγνός...Θα βραχώ μέχρι το κόκκαλο. Θα πω ναι κι ας μη ξέρω αν το θέλω. Σαν το ουίσκι που καίει το λαιμό μου και το πίνω.
Όμως τώρα πέρασε. Ξεθύμανε η ορμή του. Ξεθύμανε η ορμή μου. Και θα ρθω κοντά σου. Κατάκοπος μα καθαρός. Κενός μα καινός...
Ακόμα δε νυστάζω. Θα χαζέψω στη βουβή τηλεόραση. Θα είσαι παγωμένη έτσι ξεσκέπαστη και δε θα νοίωσεις τη δική μου άυπνη ψύχρα. Θα τα καλύψει όλα αυτή η ριγέ κουβέρτα.
Μέχρι το πρωί.
Κάτω από τη ριγέ κουβέρτα.
Μέσα στην αγκαλιά σου.
Ελπίζω και έξω από εμένα.
Με κούρασα τελευταία.
Ίσως με αλλάξω...
Εσένα;
Ποτέ...
Ετικέτες οτι ειμαι
Καμιά φορά πρέπει να γυρίζουμε πίσω.
Στην αρχή της γνώσης
Στο Δημοτικό.
Για μια μέρα στο σχολείο.
Εκεί που μαθαίνουμε να εξηγούμε και να καταλαβαίνουμε τον κόσμο.
Για να δούμε λοιπόν τί λέει για σήμερα το πρόγραμμα;
-Γλώσσα
-Γλώσσα
Και στη γλώσσα θα μάθουμε την ερμηνεία δύο επίκαιρων λέξεων: ελεύθερη συμβίωση!
Για να δούμε...:
ελεύθερος
Ετικέτες επικαιροτητα
Τελικά με την οικονομική κρίση που μας μαστίζει θα αλλάξουν πολλά στη ζωή μας.
Ευτυχώς έχουμε πάντα σύντροφό μας τη μουσική! Ας τραγουδήσουμε λοιπόν μαζί το νέο τραγούδι του Γιάννη Πλούταρχου: Είσαι απένταρη!
Λύρικς: Καημός - Άλαν Γκρινσπαν
Είσ΄ απένταρη νομίζω μου ταιριάζεις
δεν διαφερούμε ούτε εγώ δεν έχω μια
δεν αντέχουμε έξοδα για διασκεδάσεις
και μαζί θα κάνουμε οικονομία!
Υ.γ. Και για τους πιο εκ-πολιτισμένους αναγνώστες μου που δεν έχουν προλάβει να τσεκάρουν σε πιο τραγούδι αναφέρομαι (και ίσως μόνο αμυδρά να θυμούνται τον τραγουδιστή) έχω και το λινκ!
Ετικέτες επικαιροτητα, χιούμορ
Από τους δημιουργούς του Νεόδμητου...
τώρα η συνέχεια!
Γιαγιά Καημού, 5 βαθμοί μυωπία, καταρράκτης αλλά γυαλί δεν βάζουμε. (ίσως άμα γεράσουμε, πιο πολυ δηλαδή γιατί τα 85 είναι δεύτερη εφηβία...)
Πάνω στο ψυγείο είναι κολλημένα αυτά τα μαγνητικά από τα delivery!
Και ένα (με κοτόπουλα, ο Δημήτρης) είναι και στρογγυλό!
Το βλέπει (μετά από πόσο καιρό που είναι εκεί!!!) η γιαγιά την Κυριακή (του Αγίου Δημητρίου) και νομίζει ότι είναι από εκείνα τα αυτοκόλλητα που δίνουν στις εκκλησιές (οι κυρίες του ΚατΑχητικού...)! Στέκεται μπροστά του ΚΑΙ ΕΝΩ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΗΣ ΡΩΤΑΕΙ:
-Πότε πήγατε ρε και προσκυνήσατε και δεν μου είπατε;;;;;;;;;;;;
βοήθειά μας Άγιε Δημήτριε..... ; )))))))
Υ.γ. το ερώτημα είναι: της το λες ότι βάζει μετάννοιες στα κοτόπουλα ή την αφήνεις να φχαριστηθεί το θρησκευτικό της ντελίριο (ενώ εσύ διπλώνεσαι στα γέλια);;;; Ποιό είναι μεγαλύτερη αμαρτία;;;;
Ετικέτες χιούμορ
Ο Θεός εκδιώχθηκε από το κέντρο των ψυχών μας,
Ο άνθρωπος από το κέντρο της δημιουργίας,
Η γη από το κέντρο του σύμπαντος προς όφελος
για ένα μικρό διάστημα του ήλιου,
πριν και αυτός αναγκαστεί με τη σειρά του
να το εγκαταλείψει...
Και εσύ ... Δόλιε,
έχεις έρθει και στρογγυλοκάθεσαι
και διαφεντεύεις το κέντρο της ύπαρξης μου!
Ε, αυτό πάει πολύ!
Ετικέτες οτι ειμαι
Ετικέτες οτι ειμαι