Ξημερώνει Κυριακή

Ξημερώνει Κυριακή...
Έχουμε γυρίσει από τη βόλτα του Σαββάτου.
Το σπίτι ήσυχο, εσύ έχεις νυστάξει και σε έχει πάρει ο ύπνος μισοκαθιστή στο κρεβάτι.
Σου βγάζω τα γυαλιά, τραβάω προσεκτικά την Πολυδούρη από τα χέρια σου και σε σκεπάζω.
Ανοίγω το πορτατίφ και τον υπολογιστή.
Τώρα είναι αυτός που με συντροφεύει στο γραφείο. Αυτός και η τηλεόραση γυρισμένη με την πλάτη προς τα μένα να σε φωτίζει, παίζοντας σε κάποιο κανάλι που δεν ακούω και δεν βλέπω, εκπέμποντας πάνω σου τις εναλλαγές της ψυχής μου.
Βάζω ένα ποτήρι ουίσκι.


Δεν έχω ύπνο.
Ακόμα δεν ξημέρωσε Κυριακή και εγώ αναλογίζομαι τη δύσκολη βδομάδα που με περιμένει.
Αυτή τη βδομάδα θ΄ανταμώσω και παλέψω με παλιά φαντάσματα.
Ίσως γιατί τα καινούργια τα φοβάμαι περισσότερο.
Ίσως γιατί τα παλιά στοιχειώνουν τα ανήσυχα όνειρά μου και πρέπει να τα κοιτάξω πλέον κατάματα.
Ίσως γιατί όλοι οι κύκλοι κάποτε κλείνουν.
Και είναι γλυκόπικρη η γεύση όταν έρχεται η ώρα που το πρώτο σημείο ενώνεται με το τελευταίο. Σαν να σταματάει το τώρα και να καταρρέει πάνω σου το τότε, πιο ορμητικό και πιο απόλυτο απ' το ποτέ...


Εσύ στριφογυρίζεις μες στον ύπνο σου.
Νιώθεις ότι δεν είμαι δίπλα σου και ψάχνεις να αγκαλιάσεις το κενό.
Θα ρθω, δεν ανησυχείς...
Ξέρεις ότι τα βράδια του Σαββάτου γεννήθηκαν για να ξαναζούν παλιά τραγούδια.
Τραγούδια που σου μένουν στο τέλος των παραστάσεων.
Τραγούδια που σιγοτραγουδάς ψάχνοντας ταξί ή περιμένοντας το πρώτο λεωφορείο της Κυριακής για σε βάλει για ύπνο.
Τραγούδια που θυμάσαι τη μουσική και το στίχο αλλά συνήθως όχι ποιος και πότε τα είπε...
"Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα..."
"Πριν το τέλος, πριν μείνουμε μόνοι..."
"νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες..."




Ξημερώνει Κυριακή. Μα εγώ πέρασα για λίγο απόψε στη Δευτέρα. Αχ, ας υπήρχε κάποιο χρώμα για τη Δευτέρα. Να τη φωτίσει και να τη ζεστάνει. Κάποια μουσική....

Ξημερώνει Κυριακή. Ξαναγεμίζω το ποτήρι μου. Ξαναμιλώ με τα φαντάσματά μου. Ότι κι αν κάνω, φίλοι δεν πιάνονται. Μ 'όση αγάπη και αν τα φοβίσω.
Κι αν τα καλώ δεν έρχονται, κι αν τα μισώ δεν φεύγουν.
"την ασήμαντη παρουσία μου, βλέπω σε κάθε γωνιά..."




Στον παράφωνο καθρέφτη της ζωής μου προσπαθώ να συναντήσω τη ματιά μου.
Μα άλλοτε δείχνω πιο ψηλός, ψηλός μέχρι που δε χωράω στην κορνίζα...
και άλλοτε μικροσκοπικός κι ασήμαντος...
Κι ακόμα ψάχνω.



Έδωσες μια στην κουβέρτα και ξεσκεπάστηκες.
Για μια στιγμή τρόμαξα πως θα ξυπνήσεις. Δε θα θελα να μου χαλάσεις την ησυχία.
Νιώθω γαλήνια να σε προσέχω όταν κοιμάσαι. Μοιάζουν όλα να είναι τόσο ασφαλή.



Τώρα δε θέλω να σκεφτώ άλλο.
Ποτάμι ορμητικό οι σκέψεις όταν με θυμούνται, ποτάμι που δεν θα του κρυφτώ. Γιατί να μείνω στεγνός...Θα βραχώ μέχρι το κόκκαλο. Θα πω ναι κι ας μη ξέρω αν το θέλω. Σαν το ουίσκι που καίει το λαιμό μου και το πίνω.
Όμως τώρα πέρασε. Ξεθύμανε η ορμή του. Ξεθύμανε η ορμή μου. Και θα ρθω κοντά σου. Κατάκοπος μα καθαρός. Κενός μα καινός...


Ακόμα δε νυστάζω. Θα χαζέψω στη βουβή τηλεόραση. Θα είσαι παγωμένη έτσι ξεσκέπαστη και δε θα νοίωσεις τη δική μου άυπνη ψύχρα. Θα τα καλύψει όλα αυτή η ριγέ κουβέρτα.
Μέχρι το πρωί.
Κάτω από τη ριγέ κουβέρτα.
Μέσα στην αγκαλιά σου.
Ελπίζω και έξω από εμένα.
Με κούρασα τελευταία.
Ίσως με αλλάξω...
Εσένα;
Ποτέ...