Νατάσσα Μποφίλιου - Καλωσόρισες στην "οικογένειά" μου

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Αποφάσισα μετά από λίγο καιρό που ακούω την συγκεκριμένη δουλειά να γράψω μια ανάρτηση για τη Νατάσσα. Γιατί με αυτή τη δουλειά έχει ήδη κλείσει θέση για το βάθρο με τους "δικούς" μου, τον Μίλτο, το Φοίβο, το Θάνο...
Ήδη έχω αδικήσει τους άλλους δύο συντελεστές του καταπληκτικού αυτού δίσκου τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Αλλά πιστεύω ότι δεν θα στεναχωρηθούν όπως δεν στεναχωριέται κανένας γλύπτης όταν το κοινό θαυμάζει το άγαλμα και όχι το γλύπτη ή το μάρμαρο. Έτσι λοιπόν το συναίσθημα εστιάζει στη ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω βιογραφικά στοιχεία. Γιατί έχω και αυτή την "πετριά". Θεωρώ ότι όσο περισσότερο γνωρίζεις τον άνθρωπο τόσο περισσότερο χάνεις τη μαγεία του καλλιτέχνη. Όσοι ενδιαφέρεστε θα βρείτε περισσότερα εδώ. Θα πω μόνο για τη δική μου "εμπειρία" μαζί της.
Την γνώρισα ακριβώς έτσι όπως θα πρέπει να μας συστήνεται πάντα η μουσική. Από το ραδιόφωνο. Χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για αυτή. Χωρίς εικόνα. Χωρίς πρόλογο. Μια γλυκιά και διακριτική εισαγωγή. Μια σωστή και ευαίσθητη φωνή. Λόγια που από τις πρώτες φράσεις αναστατώνουν με την αλήθεια τους. Μια φωνή που στη συνέχεια ξεδιπλώνεται, δυναμώνει, γίνεται ατσάλινη και βελούδινη μαζί, μια χροιά που εξυψώνει το στίχο, μια ερμηνεία διατρητική και συνταρακτική που μπορεί και δημιουργεί ρήγματα στην πηκτή και ωμή "πραγματικότητα" που ζούμε.
'Εψαξα στο διαδίκτυο για το cd. Το κατέβασα (το ομολογώ, το συνηθίζω). Το άκουσα ασταμάτητα για μια εβδομάδα. Το έμαθα απέξω.
"...Εν λευκώ, ...Παρέα,...Μέχρι το τέλος,...Αλεξάνδρας,...Σε 'χω βρει και σε χάνω"
Δεν άντεξα, πήγα στο δισκοπωλείο, το ζήτησα με κρυφή περηφάνια, το πήρα σπίτι, το χάζεψα, χάζεψα το βιβλιαράκι, το έβαλα στο cd και αφέθηκα...

"Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει..."

Και φυσικά δεν μπορούσα να μη σας μιλήσω για αυτή.