Αντανακλάσεις σε σκοτεινούς καθρέφτες

-Να φοβάμαι; Όχι!

-Να νιώθω μειονεκτικά απέναντι στους άλλους; Όχι!

-Να νιώθω συνεχώς ότι απειλούμαι;

-Να ελέγχω, να συγκρίνω, να μετράω;

Όχι!

-Να απέχω; Να χάνω εμπειρίες και συναισθήματα;
Γιατί;

-Να μένω πίσω ή να γυρνώ την πλάτη;

-Να μισώ, να καταριέμαι, να σιχαίνομαι;

-Να πνίγω τους δικούς μου ή να χάνομαι όταν λίγο μ' αφήνουν και όλο αυτό να το λέω αγάπη; Και ασφάλεια;

-Να ντρέπομαι ή να στρογγυλεύω τα λόγια και τις ιδέες μου μπροστά στους άλλους;

-Να λέω όχι;

-Ή να παραδίνομαι άνευ όρων σε ένα κλοτσοσκούφι χωρίς κατεύθυνση;

-Να κρύβω και να κρύβομαι;

-Να αδρανώ ή να ζω μυστικά;

-Να φοβάμαι στην αποτυχία την κατακραυγή και στη νίκη το φθόνο;

Να αλλάξω!

Κάτι πρέπει μέσα μου να πεθάνει για να μπορέσω να ζήσω.

Αλλά μοιάζει πια να μη θέλω.

Να μη θέλω να γίνω αυτό που φοβάμαι και μισώ (και ίσως ζηλεύω).

Γιατί φοβάμαι.

Και μισώ.

Και ίσως ζηλεύω (αλλά δεν τολμώ να διεκδικώ).

Και πως να παλέψω να γίνω αυτό που με πονά;

Πως να αγαπήσω αυτό που κάθε στιγμή του τη μισώ;

Πως να διεκδικήσω αυτό που με τόσο κόπο μπόρεσα να απαξιώσω και να σιχαθώ (και είμαι πια περήφανος για την αποστροφή μου αυτή);

Πως να γκρεμίσω το "σπίτι" μου για να βγω στο δρόμο; Και που να πάω;

Έμαθα μέσα και δε ζηλεύω πια το έξω...

Και πόσο να βασανιστώ; Κουράστηκα.

Και λέω πως δεν αξίζει τόσο...

Αν θα μπορούσα δε θα συζήταγα ποτέ ν' αλλάξω!

Είμαι αυτάρκης.

Έχτισα σπίτι στερεό.

Μα ήρθε η στιγμή.

Που απ΄τη ζωή μου άλλοι ζητάνε μερτικό,

κι άλλοι κουράστηκαν να δίνουν.

Έμαθα να μου φέρνουν λίγα μα με τα λίγα αυτά να ζω. Και να γελάω. Και να ευτυχώ!

Κι ότι μπορώ να δίνω.

Ως τώρα ήταν αρκετό.

Ή ανεκτό.

Μα αυτά τα λίγα λέει ως εδώ.

Ήρθε η στιγμή.

Τώρα, εγώ!

Πρέπει να βγω.

Μόνος να βρω ότι έχω ανάγκη.

Μα έμαθα μέσα.

Έτσι ζω.

Κι έξω δε θέλω.

Δε μπορώ.

Πληγώνομαι όποτε τολμώ.

"Φταίει ο καιρός"

"Οι διαδρομές"

"Οι άλλοι ανθρώποι"

"Οι ξένοι τόποι"

Ίσως κι αυτοί...

Μα φταίω κι εγώ.

Καιρός να το παραδεχτώ!

Καιρός ν' αλλάξω;

Καιρός να πάψω...

Έχω δυό πόδια όπως κι εσύ.

Μα έμαθα αλλιώς.

Άσε το πότε και το πως.

Κι είναι καιρός που...

μόνο πάνω στις πατερίτσες μου μπορώ καλά να τρέξω.

Αλλά .

Έξω γελάνε.

Και ρωτούν.

"Τί έχει αυτός; Μοιάζει γερός...!"

"Μας κοροϊδεύει ή είναι χαζός;"

"Να μάθει να βαδίζει αλλιώς!"

Όπως κι εκείνοι. Όπως όλοι.

"Έχει δυό πόδια, ευτυχώς!"

Για μια στιγμή τις πατερίτσες μου κοιτώ.

Και τις πετώ.

Κάνω ένα βήμα, ή και δυό...

Και πέφτω.

Κι αμέσως τις ξαναζητώ.

Και πόσο να βασανιστώ;

Κουράστηκα.

Και λέω πως δεν αξίζει τόσο.

Μπορώ να μάθω λένε αλλιώς.

Είναι καιρός.

Γιατί εξαντλήθηκαν τα όρια.

Της ανοχής.

Της ενοχής.

Πρέπει να θέλω.

Και μπορώ.

Ίσως μπορώ...δεν ξέρω αν θέλω.

Γιατί κι οι πατερίτσες μου...

Μου είναι σύντροφος σωστός.

Μαζί σε όλα.

Μ' αυτές περπάτησα ως εδώ.

Έβρισκα δρόμους.

Έβρισκα τρόπους.

Έστω απ' αλλού. Έστω κρυφά.

Με πήγανε σ' όλους τους τόπους.

Ή σ' όσους πρέπει αληθινά.

Και τώρα λέω να τις πετάξω;

Πάω να τις απαρνηθώ;

Όχι! Ποτέ!

Είμαι πιστός!

Απ΄όλα αυτό! Είμαι πιστός!

Μα έχω δυό πόδια...δυστυχώς!

Υ.γ. και επειδή μερικές φορές οι συμπτώσεις είναι τέτοιες που να δικαιολογούν το γεμάτο νόημα βλέμμα προς τα ..."άνω" παρακολουθήστε το παρακάτω διαφημιστικό σποτάκι που ήρθε σήμερα (Γιάννη, το δανείζομαι) και με βρήκε...