Η μικρή ιστορία για Το Κουτί του Καφέ

Κατάλαβες φίλε μου; Μάθανε ότι ....συγκινούμαστε και πλακώσανε και οι γύφτοι!
Δηλαδή εν προκειμένω το κουτάκι του καφέ!
Ποιος; Ναι, το κουτάκι του καφέ!

Περι ασημαντοτήτων λοιπόν ο λόγος, ύστερα από απαίτηση του ιδίου του ασήμαντου όμως αυτή τη φορά.
Γιατί σου λέει ρε φίλε εμένα με ξεχάσατε...

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κάποτε στις κουζίνες υπήρχαν δύο κουτάκια (τρία αν συνυπολογίσεις και του τσαγιού αν και στο δικό μας δεν είχαμε ποτέ) του καφέ και της ζάχαρης.
Πήγαινε η νοικοκυρά στον μπακάλη
και έπαιρνε χύμα τη ζάχαρή της και τον καφέ της
και γυρίζοντας σπίτι τα άδειαζε στα κουτάκια της.
Και κάθε πρωί και κάθε απόγευμα έβαζε το μπρίκι στο ματάκι,
τα κατέβαζε από το ντουλάπι ή το ράφι της,
άνοιγε πάντα πρώτα του καφέ (κι ας ήξερε ότι πρώτα βάζουν τη ζάχαρη)
το έφερνε κοντά στη μύτη της
και κλείνοντας τα μάτια της απολάμβανε με ένα χαλαρωτικό ααααχ το άρωμά του.
Ύστερα έβαζε το κουτάλι μαλακά μέσα στο κουτάκι
(λες και δεν ήθελε να πληγώσει τον καφέ)
ζύγιζε ανάλογα με τα σεκλέτια της μια καλή κουταλιά
και τον μετάγγιζε στον μπρικάκι της.
Μετά άνοιγε το κουτάκι της ζάχαρης
(χωρίς αυτό να το σηκώσει από τον πάγκο)
και αδιάφορα συμπλήρωνε τη ζάχαρη που ήθελε.
Μέχρι να ετοιμαστεί ο καφές έπαιρνε τα κουτάκια της και τα ξαναέβαζε στο ράφι τους
πετώντας πρώτα τη ζάχαρη και μετά τοποθετούσε του καφέ
με τέτοιο πάντα τρόπο ώστε να φαίνεται η καλή του πλευρά σε όποιον πήγαινε να το πάρει.

Και ο πατέρας όταν σηκώνονταν από τον μεσημεριανό του ύπνο,
έπιανε την εφημερίδα και κάθονταν στην πολυθρόνα
παραγγέλνοντας "ένα καφεδάκι μερακλίδικο γυναίκα, όπως το φτιάχνεις"
και η νοικοκυρά κρυφογέλαγε με καμάρι...

Και τα παιδιά, μικρά ακόμα,
στήνανε γαϊτανάκι γύρω από τη φούστα της μαμάς,
ζητώντας να τους ρίξει λίγο καφέ στο άχρωμο γάλα τους,
για να νοστιμίσει λίγο,
αφού ήταν "αρκετά μεγάλοι πια, μέχρι και μουστάκι είχαν"
(έλεγε ο μεγάλος που τεντώνονταν κάθε μέρα στον καθρέφτη του μπάνιου και αγριοκοίταγε το χνούδι πάνω από τα χείλη του που αρνιόνταν πεισματικά να χρωματιστεί και να σκληρύνει).
Και κάθε φορά η μαμά τους έβαζε στη μύτη από το κουτάλι, λίγο καφέ
αφού πρώτα με όση γλύκα είχε
τους έλεγε "αυστηρά"
ότι θα τους κάνει για τελευταία φορά το χατήρι...

Μετά ήρθαν οι καινούριοι καφέδες και οι συσκευασίες τους.
Και η ζάχαρη μπήκε σε χαρτοσακούλες.


Και η νοικοκυρά έπαιρνε τη ζάχαρη από το σούπερ μάρκετ και το τενεκεδάκι του νεσκαφέ.
Και γυρίζοντας σπίτι στρίμωχνε πίσω πίσω το κουτάκι του ελληνικού,
άδειαζε τη ζάχαρη
(που οπωσδήποτε θα είχε χυθεί από την αναξιόπιστη και πάντοτε τρύπια χαρτοσακούλα)
στο κουτάκι της και πέταγε και το τενεκεδάκι του νεσκαφέ μπροστά μπροστά
"για να είναι πρόφταση".

Και τα παιδιά φτιάχνανε πάντα φραπέ
και κατεβάζανε το τενεκεδάκι του νεσκαφέ και τη ζάχαρη
και τα αφήνανε πάντα στον πάγκο ...

Και η νοικοκυρά σταμάτησε να πίνει τον βαρύ γλυκό της
"γιατί είναι βαρύς πια για τα στομάχια μας"
και το ριξε στον γαλλικό "που είναι και πιο φίνος"...

Και ο πατέρας άρχισε να προτιμάει το τσιπουράκι
το απόγευμα που σηκώνονταν από τον ύπνο του
ενώ τον πρωίνο καφέ τον έπινε στη δουλειά...

Και μετά στο σπίτι μπήκαν τα φακελάκια του καπουτσίνο,
και τα εσπρεσσάκια...

Και το κουτάκι του καφέ δεν έβλεπε συχνά το φως.
Και όλο και το στρίμωχναν πιο πίσω στο ντουλάπι.
Και κάποια στιγμή του πήραν και το ταίρι του.
Γιατί το κουτάκι της ζάχαρης από τη χρήση έχασε τα χρώματά του.
Και του πήραν ένα καινούριο.
Αλλά για τον καφέ δεν νοιάστηκε κανείς.
Που να τον θυμηθούν εκεί στα σκοτεινά
στα αβαθή του ντουλαπιού,
στις παρυφές της λήθης...

Μόνο που και που το έβγαζε η νοικοκυρά έξω,
όταν καθάριζε το ντουλάπι.
Το κοίταζε για λίγο σαν να γύρναγε αστραπιαία η μνήμη της
σε χρόνια και στιγμές,
σε αρώματα και γεύσεις
σε χαρές και σε λύπες.
Και μετά γύριζε το πρόσωπό της σαν να ήθελε να αρνηθεί τα πάντα,
το ξεσκόνιζε βιαστικά
και το ξαναγύριζε στη "θέση" του.

Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα από αυτά.
Δεν είχα ιδέα.
Αλλά με βρήκε το κουτάκι του καφέ και μου το είπε.
Και σας τα λέω και εσάς.
Και αμαρτία δεν έχω...