Η μικρή ιστορία του πιγκάλ

Το πιο ασήμαντο αντικείμενο του σπιτιού.

Το πιο παραπεταμένο.

Το πιο αγνοημένο.

Εργάζεται σκληρά τίποτα άλλο.

Αλλά δεν το αγαπάει κανείς…

Ο Δημήτρης και η Ράνια.

Αγαπημένο ζευγάρι.

Εκείνος στέλεχος σε μεγάλη κατασκευαστική εταιρία.

Εκείνη υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε διάσημη γκαλερί της πόλης.

Στα τριάντα τους.

Τα έχουν καταφέρει. Ξέφυγαν από το μικρομεσαίο κατώφλι των οικογενειών τους και ανοίχτηκαν στην υψηλή κοινωνία. Ούτε η Δάφνη ούτε το Αιγάλεω μπορούσαν να αποτελέσουν στέγη για τις φιλοδοξίες τους.

Ο γάμος τους στην Πάρο, το ταξίδι του μέλιτος στο Ντουμπάι (όπου έμειναν στο ξενοδοχείο που έχτισε η κατασκευαστική του Δημήτρη) και η μεζονέτα στον Κεραμικό που «έντυσε» η Ράνια με το απαράμιλλο γούστο της ήταν σφραγίδες στο διαβατήριο, στο πέταγμά τους προς το πρόσφατα αναβαθμισμένο κοινωνικό τους “status”.

Ειδικά η μεζονέτα στον Κεραμικό αποτέλεσε πολλές φορές θέμα συζήτησης στην παρέα τους. Δεν ήταν μόνο το κόστος των επίπλων και των διακοσμήσεων αλλά και η αισθητική τους αξία που έκανε όποιον έμπαινε στο σπίτι να νομίζει ότι βρίσκεται σε έκθεση interior design. Και ίσως να μην είχε και τόσο άδικο.

Γιατί ο Δημήτρης επέστρεφε αργά από την εταιρία ενώ η Ράνια συχνά έλειπε τα βράδια για να παραβρεθεί σε εκθέσεις και εκδηλώσεις. Τελευταία δεν ζητούσε καν από τον Δημήτρη να την συνοδεύσει. Άλλωστε και εκείνος ήταν συνήθως κουρασμένος ή αδιάφορος για τέτοιου είδους ¨σαχλαμάρες¨. Η σχέση τους έπαιρνε ανάσα μόνο σε κάποια εκδρομικά τριήμερα εκτός Αθηνών. Αλλά ποτέ εντός των αστικών τειχών και ειδικότερα ποτέ εντός των οικιακών τοίχων.

Υπό αυτή την έννοια το σπίτι τους λειτουργούσε πράγματι με τη μορφή μιας έκθεσης. Έμοιαζε περισσότερο με σκηνικό καθημερινού σίριαλ, όλα στημένα αλλά άψυχα. Έμοιαζαν λες και τα συρτάρια ήταν άδεια, οι παροχές δεν ήταν συνδεδεμένες και οι πόρτες άνοιγαν προς το σκοτάδι ή το κενό.

…

Η είδηση του χωρισμού τους έσκασε σαν βόμβα στον κοινωνικό τους περίγυρο. Αυτό το ζευγάρι που όλοι θεωρούσαν ευτυχισμένο να πηγαίνει για διαζύγιο; Ο Δημήτρης και η Ράνια που ήταν τόσο ταιριαστοί να μην μπορούν πια να ζήσουν μαζί; Οι φίλοι άρχισαν τα σχόλια και το κουτσομπολιό φούντωσε. Και δικαιολογημένα. Γιατί δεν υπήρξαν προειδοποιητικά σημάδια, δεν το είδε κανείς να έρχεται… Και το πιο περίεργο: δεν μάλωναν, δεν κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο, δεν πήγαν σε φίλους για παρηγοριά. Δεν φαίνονταν καν να τους απασχολεί! Ο χωρισμός έμοιαζε να μην μπορεί να βρει κανένα κενό στο σφιχτό καθημερινό πρόγραμμα τους για να βιωθεί. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από την κοινή τους ζωή.

Και το σπίτι; Πως θα μοίραζαν την κοινή τους περιουσία;

Το ήθελαν και οι δύο.

Για τον εαυτό τους. Για την εικόνα τους.

Αν και βαθιά μέσα τους ήξεραν πως το ήθελαν γιατί είχαν ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του. Γιατί το σπίτι αυτό όριζε τη νέα, επιτυχημένη προσωπικότητά τους. Γιατί δεν μπορούσαν να το αποχωριστούν αφήνοντας άστεγα τα ανεκπλήρωτα νεοπλουτίστικα όνειρα τους. Κι έτσι αν και μεταξύ τους δεν υπήρχε καμία έλξη πια, με το σπίτι είχαν άλυτους δεσμούς.

Αλλά αν φαντάζεστε πως η επιθυμία τους να κρατήσει ο καθένας το σπίτι θα έβγαζε στην επιφάνεια κάποια ψήγματα συναισθημάτων είστε γελασμένοι.

Η ψυχρή λογική θα επέβαλε τη σολομώντεια λύση. Αφού δεν υποχωρούσε κανείς θα το πουλούσαν.

Και τα πράγματα; Θα τα μοιράζονταν.

Ο Δημήτρης πήρε το home cinema, τις ταινίες του, τα περιοδικά του, την μηχανή του espresso και το στερεοφωνικό. Τους δίσκους τους πήρε η Ράνια μαζί με τα βιβλία της, τα έπιπλα και τα κουζινικά που θα τα έβαζε στον πάνω όροφο του πατρικού της μιας και προσωρινά θα έμενε εκεί. Τα κάδρα τα επέστρεψε στην γκαλερί να πουληθούν μισοτιμής και τις φωτογραφίες τις πέταξε σε ένα χαρτόκουτο και τις έθαψε στο πατάρι.

Το σπίτι άδειασε.

…

Κυριακή απόγευμα. Ο Δημήτρης σκέφτηκε να πάει από το σπίτι να το δει για τελευταία φορά.

«Μήπως και έχω αφήσει τίποτα», είπε αδιάφορα στους φίλους του στην καφετέρια και έφυγε.

Είχε ακόμα τα κλειδιά στην κλειδοθήκη που του είχε χαρίσει η Ράνια και για κάποιο περίεργο λόγο δεν είχε ακόμα «ξεφορτωθεί». Αν και φτάνοντας στο σπίτι διαπίστωσε ότι δεν του χρειάζονταν.

Βρήκε την πόρτα ανοιχτή και διαισθάνθηκε ανθρώπινη παρουσία. Κάνοντας δυό βήματα αναγνώρισε την οικεία μυρωδιά του ακριβού αρώματος της Ράνιας που κάποτε τον έκανε να ανατριχιάζει. Η Ράνια ήταν εκεί. Κουλουριασμένη στη γωνία του υπνοδωματίου χωρίς να έχει καταλάβει την είσοδο του.

Εκείνος έκανε μια αμήχανη γύρα στο σπίτι. Δεν υπήρχε τίποτα από τη ζωή τους πια εκεί. Ότι μπορούσε να μετακινηθεί είχε φύγει. Το σπίτι τους έστεκε άδειο και πιο παγωμένο από την καρδιά τους. Στον τοίχο ξεχώριζε η πιο σκούρα μπογιά κάτω από τα ξεριζωμένα ντουλάπια και κάδρα. Και το ξύλινο πάτωμα γυμνό από τα παχιά χαλιά φανέρωνε τις πληγές που του χάραξαν τα βαριά έπιπλα.

Πήγε για μια στιγμή να βουρκώσει αλλά αμέσως ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του. Δεν θα γίνονταν συναισθηματικός τώρα για πέντε αδειανά ντουβάρια. Πήγε στην Ράνια. Εκείνη τον κοίταξε σηκώνοντας το βλέμμα της. Τα υγρά της μάτια κρεμάστηκαν επάνω του απαιτώντας του εξηγήσεις αλλά ο Δημήτρης δε λύγισε. Την έπιασε από τον αγκώνα και την βοήθησε να σηκωθεί. «Πάμε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου» είπε με τον πιο ουδέτερο τόνο της φωνής του και την οδήγησε προς το μπάνιο.

Η Ράνια έσκυψε στον νεροχύτη, γέμισε τις χούφτες τις νερό και κλείνοντας τα μάτια της έβρεξε το πρόσωπό της. Ρίχνοντας μηχανικά το βλέμμα της στο νεροχύτη συνειδητοποίησε ότι αυτός και η λεκάνη θα ήταν τα μόνα που θα έμεναν στο σπίτι να θυμίζουν το πέρασμά τους από εκεί.

Η παγωμένη λευκή πορσελάνη της φάνηκε μέσα από τη διάθλαση των υγρών της ματιών σαν παράξενο ταφικό μνημείο των ονείρων μιας κοινής ζωής.

Και στο πάτωμα ανάμεσα από αυτά τα δύο,

παρείσακτο αλλά πιστό και αμετακίνητο

το πιγκάλ.

Το μοναδικό από τα πράγματα τους που αν και τόσο εύκολο να φύγει θα παρέμενε εκεί.

Το μοναδικό απομεινάρι της κοινής τους ζωής σε αυτό το σπίτι.

Κανείς δε διανοήθηκε να το πάρει.

Κανείς δε το διεκδίκησε.

Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.

Ίσως επειδή είχε τη μικρότερη σημασία και κανένας τους δεν είχε μάθει να δίνει σημασία στα μικρά.

Ίσως επειδή κανείς δε το διάλεξε, ήρθε μαζί με τη λεκάνη και δεν σήμαινε τίποτα σε δύο ανθρώπους που έχτισαν τη ζωή τους πάνω στις «σωστές επιλογές».

Ίσως επειδή ήταν το πιο ταπεινό…

Της ήρθε να γελάσει με την ανοησία της.

Ήταν δυνατό να ασχολείται σοβαρά με κάτι τέτοιο;

Πόσο χαμηλά επέτρεψε στον εαυτό της να πέσει;

Σκούπισε με το χέρι της τη μύτη της και έφτιαξε μηχανικά, κοιτάζοντας προς τον τοίχο που παλιά κρέμονταν ο καθρέφτης, τα μαλλιά της.

«Πάμε τώρα», είπε κοφτά στον Δημήτρη και βγήκε από το μπάνιο σβήνοντας το φως, χωρίς να κοιτάζει τον διακόπτη.

Κλείσανε πίσω τους την πόρτα χωρίς να κλειδώσουν,

μπήκαν αμίλητοι στο ασανσέρ χωρίς κοιταχτούν,

και βγήκαν στο δρόμο παίρνοντας αντίθετες κατευθύνσεις…