Αλησμόνητες "πατρίδες"

Όλα ξεκίνησαν από τα «Ματωμένα Χώματα».
Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω ούτε καν το πρώτο επεισόδιο.
Όπως δεν άντεξα παλιότερα να διαβάσω και το βιβλίο.
Δεν άντεξα τη στεναχώρια.
Τη σκέψη ότι όλα αυτά τα μέρη ήταν ελληνικά
και την ανάμνηση του τρόπου που χάθηκαν.
Τον πόνο, την αδικία , την πίκρα, το γιατί...
Την προδοσία.
Και το χειρότερο είναι ότι ένιωσα σαν να τα πήραν από μένα.
Από μένα τον ίδιο.
Σαν να ζούσα εγώ εκεί, στη Σμύρνη, στην Πόλη, στα Κατεχόμενα....
Σαν εγώ ο Καημός να έχασα το σπίτι μου, τη μάνα μου, τα χωράφια μου,
Σαν να σκότωσαν εμένα οι βάρβαροι του Κεμάλ,
Σαν να έριξαν εμένα στη θάλασσα από τα πλοία τους οι «Σύμμαχοι»,
Σαν να "ξέχασα" εγώ την Κερκόπορτα ανοιχτή.

Αλλά πάλι σκέφτομαι εκείνους που λένε να γίνουμε φίλοι με τους «γείτονες».
Να μην κοιτάμε το παρελθόν.
Να χτίσουμε στο μέλλον.
Να ξεχάσουμε.
Και δεν μπορώ.


Και αναρωτιέμαι τί είναι εκείνο που πονάει πιο πολύ;
Οι άνθρωποι;
Τα πλούτη;
Ο πολιτισμός;
Οι παραδόσεις;
Η δύναμη;
Αμφιβάλλω.

Είναι κάτι μέσα στην ψυχή...
Που περνάει από γενιά σε γενιά.
Σαν οικογενειακό κειμήλιο.
Σαν καημός...
Είναι το παράπονο για την ευτυχία που χάθηκε...
Την ευτυχία των ανθρώπων τότε, εκεί...
Την ευτυχία των ανθρώπων γενικά...
Σαν την ανάμνηση της χαμένης Ατλαντίδας,
Σαν την ανάμνηση του χαμένου παραδείσου,
Σαν την ανάμνηση της χαμένης αθωότητας.

Κάποτε δε ζούσαμε τόσο αφύσικα,
Ζούσαμε όμορφα...
Με τα καθημερινά μας προβλήματα,
Αλλά όμορφα...
Σχεδόν ευτυχισμένα.
Τραγουδούσαμε,
Γλεντούσαμε,
Αγαπιόμασταν,
Προκόβαμε,
Δοξάζαμε το θεό για την κάθε μέρα
Αλλά εκπέσαμε.

Και τώρα περιφερόμαστε στην ξερή γη,
Με την ανάμνηση του παραδείσου,
Της Ανατολής,
Της ιστορικής μας μνήμης,
Της ψυχής μας,
Της παιδικής μας ηλικίας,
Του πρώτου μας έρωτα.

Με την ανάμνηση και τη νοσταλγία του παραδείσου,
Που κάναμε τραγούδι,
Που κάναμε ιστορία και λέμε στα παιδιά μας,
Που κάναμε εικόνα και βλέπουμε με τα μάτια μας κλειστά,
Που κάναμε σαράκι.

Κάποτε δε ζούσαμε τόσο αφύσικα
Κάποτε ζούσαμε όμορφα.
Και δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε,
Αλλά ταυτόχρονα δεν αντέχουμε να θυμόμαστε με εικόνες τόσο ζωντανές και περιγραφές τόσο αληθινές.
Δεν αντέχουμε να ξαναζήσουμε το δράμα,
Να ξανακαούμε από την ίδια φωτιά,
Να ξαναχάσουμε τον παράδεισο,
Να μην είμαστε άλλο παιδιά.

Υ.Γ. 1: Πονάμε αλλά δε μαθαίνουμε...

Υ.Γ. 2:

ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ. ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ. (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

-Σφαγή ! Σφαγή !

-Παναγιά, βοήθα!
-Προφτάστε !
-Σώστε μας!
Η μάζα πυκνώνει, δεν ξεχωρίζεις ανθρώπους, μα ένα μαύρο ποτάμι που κουνιέται πέρα δώθε απελπισμένα, δίχως να μπορεί να σταθεί ούτε να προχωρήσει. Μπρος θάλασσα, πίσω φωτιά και σφαγή! 'Ένας αχός κατρακυλάει από τα βάθη της πολιτείας και σπέρνει τον πανικό.

-Τούρκοι! -Τσέτες!

-Μας σφάζουνε!

-Έλεος!

Η θάλασσα δεν είναι πια εμπόδιο. Χιλιάδες άνθρωποι πέφτουνε και πνίγονται. Τα κορμιά σκεπάζουνε τα νερά σαν νά 'ναι μόλος. Οι δρόμοι γεμίζουνε κι αδειάζουνε και ξαναγεμίζουνε. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά ποδοπατιούνται, στριμώχνονται, λιποθυμούνε, ξεψυχούνε. Τούς τρελαίνουν οι χαντζάρες, οι ξιφολόγχες, οι σφαίρες των τσέτηδων!
-Βούρ, κεραταλάρ! (Χτυπάτε τους τούς κερατάδες!).
Το βράδυ το μονοφώνι κορυφώνεται. Η σφαγή δε σταματά. Μόνο όταν τα πλοία ρίχνουνε προβολείς γίνεται μια πρόσκαιρη ησυχία. Μερικοί που καταφέρανε να φτάσουνε ζωντανοί ίσαμε τη μαούνα, μας ιστορούνε το τι γίνεται όξω, στις γειτονιές. Οι τσέτες του Μπεχλιβάν και οι στρατιώτες τού Νουρεντίν τρώνε ανθρώπινο κρέας. Σπάζουνε, πλιατσικολογούνε σπίτια και μαγαζιά. Όπου βρούνε ζωντανούς, τούς τραβούνε όξω και τούς βασανίζουνε. Σταυρώνουνε παπάδες στις εκκλησιές, ξαπλώνουνε μισοπεθαμένα κορίτσια κι αγόρια πάνω στις 'Άγιες Τράπεζες και τ' ατιμάζουνε. Απ' τον Αι-Κωνσταντίνο και το Ταραγάτς ίσαμε το Μπαλτσόβα το τούρκικο μαχαίρι θερίζει.

Η φωτιά όλη νύχτα αποτελειώνει το χαλασμό. Γκρεμίζονται τοίχοι, θρυμματίζονται γυαλιά. Οι φλόγες κριτσανίζουνε μαδέρια, έπιπλα και φτούνε σιδερικά ξεθεμελιώνουνε την πολιτεία ολόκληρη. Απλώνουν πάνω στα έργα των ανθρώπων και τα διαλύουνε. Σπίτια, εργοστάσια, σκολειά, εκκλησίες, μουσεία, νοσοκομεία, 6ι6λιοθήκες, θέατρα, αμύθητοι θησαυροί, κόποι, δημιουργίες αιώνων. εξαφανίζουνται κι αφήνουνε στάχτη και καπνούς.

"Αχ, γκρέμισε ο κόσμος μας! Γκρέμισε ή Σμύρνη μας! Γκρέμισε ή ζωή μας! Η καρδιά,
τρομαγμένο πουλί, δεν ξέρει πού να κρυφτεί. Ο τρόμος, ένας ανελέητος καταλυτής άδραξε στα
νύχια του κείνο το πλήθος και το αλάλιασε. Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. Δε φοβάσαι το θάνατο,
φοβάσαι τον τρόμο. Ο τρόμος έχει τώρα το πρόσταγμα. Τσαλαπατά την ανθρωπιά. Αρχίζει από το
ρούχο και φτάνει ίσαμε την καρδιά. Λέει: Γονάτισε, γκιαούρη ! Και γονατίζει. Ξεγυμνώσου!
Και ξεγυμνώνεται. "Άνοιξε τα σκέλια σου! Και τ' ανοίγει. Χόρεψε! Και χορεύει. Φτύσε την τιμή σου
και την πατρίδα σου! Και φτύνει. Απαρνήσου την πίστη σου! Και την απαρνιέται. "Αχ ο τρόμος!
Όποια γλώσσα κι αν μιλάς, λόγια δε θα βρεις να τόνε περιγράψεις Τι κάνουν, λοιπόν, οι προστάτες μας; Τι κάνουν οι ναυάρχοι με τα χρυσά σιρίτια, οι διπλωμάτες κι οι πρόξενοι τής Αντάντ! Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και τον ξολοθρεμό μας!
Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια τής χαράς για να μη φτάνουν ίσαμε τ' αφτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου. Και να ξέρει κανείς πώς μια, μόνο μια κανονιά, μια διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε!