Let the games begin

Ξεκινάνε αύριο οι Αγώνες. Τα Ολυμπιακά Παιχνίδια (olympic games) αν προτιμάτε.
Υπάρχουν όμως στιγμές των Ολυμπιακών Παιχνιδιών και προσωπικές ιστορίες που ξεχωρίζουν και μπορούν να δικαιολογήσουν το παγκόσμιο και διαπολιτισμικό ενδιαφέρον τους.
Και μια από αυτές (και μάλιστα από τις πιο πολυσυζητημένες) είναι ο θρίαμβος του έγχρωμου Τζέσε Όουενς μπροστά στα μάτια του Χίτλερ, στη γιορτή της προπαγάνδας (με τη συνδρομή και των ταινιών της Leni Riefenstahl) του ΄Γ Ράιχ, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Να θυμίσω ακόμα ότι τότε διοργανώθηκε για πρώτη φορά στην Ολυμπία αφή της ολυμπιακής φλόγας και διεξήχθη ολυμπιακή λαμπαδηδρομία.
Όμως (όπως θα περιμένατε από εμένα...) θέλω να αναδείξω κάποια άλλη πτυχή αυτής της ιστορίας. Θα ήθελα να ρίξω φως σε ένα όχι τόσο αναδεδειγμένο πρόσωπο. Τον Γερμανό αθλητή του μήκους Λούτζ Λόνγκ. Τον αργυρό ολυμπιονίκη του μήκους πίσω από τον Τζέσε Όουενς.
Και ο λόγος που θεωρώ ότι του αξίζει ισότιμη μνημόνευση με τον Αμερικάνο είναι γιατί ο Λόνγκ είχε επιλογή!
Αφήστε με να σας ταξιδέψω όμως στο Βερολίνο του 1936.
Όλος ο κόσμος παρακολουθεί μια παράσταση. Την παράσταση της ανωτερότητας της Άριας φυλής έναντι όλων των εθνών. Η Ολυμπιάδα έχει σχεδιαστεί και διεξάγεται με αποκλειστικά αυτό τον στόχο. Βρίσκεται όμως ένας εικοσιδιάχρονος έγχρωμος Αμερικάνος να πάρει (και μάλιστα με χρόνο 10.3') το χρυσό μετάλλιο στα 100μ και να χαλάσει τη γιορτή. Φανταστείτε την οργή του Χίτλερ και των οργάνων του... Τις απειλές και τις φοβέρες στους δικούς τους και τους ξένους. Τους "αποκεφαλισμούς" των υπευθύνων για το φιάσκο...
Και ο Όουενς αγωνίζεται στο μήκος. Το δεύτερο αγώνισμα του. Μεγάλο φαβορί στο αγώνισμα ο Γερμανός Λούτζ Λόνγκ. Ο Όουενς κάνει τις πρώτες προσπάθειές του. Οι κριτές τις θεωρούν άκυρες. Ο Γερμανός Λουτζ Λόνγκ (θυμίζω ψηλός, ξανθός, άριος...) κανονικά θα έπρεπε να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Γιατί όχι μόνο θα κερδίσει ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο αλλά δεν θα χρειαστεί να "απολογηθεί" στα οργισμένα πρόσωπα των διοργανωτών για ένα ακόμα χαμένο μετάλλιο από έναν ...μαύρο.
Όμως όχι. Ο Λονγκ πλησιάζει τον Όουενς. Θαυμάζει τον αθλητή για τα προσόντα και το θάρρος του. Του υποδεικνύει να ξεκινήσει το άλμα του αισθητά πριν τη γραμμή του άκυρου. Και τον ενθαρρύνει να "πετάξει" όσο πιο μακρυά μπορεί. Και όλα αυτά στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, μπροστά στα μάτια των Αρχών του Ναζισμού, μπροστά στα μάτια του Χίτλερ μέσα σε ένα στάδιο που βράζει από εθνικιστική οργή!
Και ο Όουενς κάνει το μεγαλύτερο άλμα. Και κερδίζει το χρυσό. Και ο Λονγκ τον πλησιάζει και με ειλικρινές βλέμμα θαυμασμού και εκτίμησης τον συγχαίρει θερμά!
Ο Όουενς ήταν το "μαύρο" πρόβατο. Και είχε τη δύναμη να υποστηρίξει την αλήθεια του.
Ο Λονγκ ήταν δικός τους. Άριος. Είχε επιλογή. Είχε δικαιολογία. Τόλμησε όμως. Πήρε θέση. Υποστήριξε το ευ αγωνίζεσθε. Τις αρχές του Ολυμπισμού. Του ανθρωπισμού. Ρίσκαρε τα πάντα για να σταθεί δίπλα σε αυτόν που του στέρησε το χρυσό. Δίπλα στον πραγματικά καλύτερο. Δίπλα στο δίκαιο.
Ο Όουενς κάποτε είπε: "Όλα τα μετάλλια και τα κύπελλα που κέρδισα στη ζωή μου δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στη φιλία που μου χάρισε ο Λουτζ Λονγκ!"


Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην αναφέρω και στην πρώτη Ελληνίδα χρυσή Ολυμπιονίκη. Την Βούλα Πατουλίδου.
Δεν θα ξεχάσω όσο ζω την κούρσα της. Βήμα με το βήμα. Διασκελισμό με τον διασκελισμό. Πως μας έφερε πιο κοντά στο όνειρο. Πως μας χάρισε το θαύμα. Τη Βούλα που διέσχισε την απόσταση μέχρι τον τερματισμό πιο γρήγορα από ότι έφτασαν τα δάκρυα χαράς στα μάτια μας. Και αυτή η κραυγή: "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο". Ξέσπασε όλη η Ελλάδα σε λυγμούς. Σε λυγμούς αληθινούς (καμία σχέση με επίπλαστα πειρατικά και ringtone χαρές) και εσωτερικούς. Σαν να απασφάλισε μια βαλβίδα δεκαετιών. Μέθεξη.
Βγαίνοντας μετά από το σπίτι είδα μια γειτόνισσα. Και φυσικά φαντάστηκα ότι θα μου έλεγε για τη Βούλα. Και εκείνη (ένας άνθρωπος που στα 80 χρόνια της ζωής του δεν έχει καταφέρει τ-ί-π-ο-τ-α) με αδιάφορο, σχεδόν απαξιωτικό ύφος μου λέει: Καλά, ευτυχώς που έπεσε η μαύρη, αλλίως....!!!!!! Πρώτη φορά στη ζωή (και μόνη τόσο αληθινά) ένιωσα τόσο μίσος για άνθρωπο. Δεν είπα τίποτα. Γύρισα και έφυγα μουγκός. Σκέφτηκα μόνο: "Αχ ρε Βούλα, σε σταύρωσαν πριν καν κατέβεις από τον Όλυμπο." "Μη γυρίσεις πίσω..."