Μεσοαστρική ακροβασία

Τσίρκο.
Θυμάστε; (οι μεγαλύτεροι σίγουρα, οι νεώτεροι αμφιβάλλω)
Το κόλπο με τους ακροβάτες.
Που δύο αιωρούνται με το κεφάλι προς τα κάτω και ένας τρίτος "πετάει" από την μια αγκαλιά στην άλλη.
Το κόλπο λέγεται "πέταγμα" φυσικά προς τιμήν του τρίτου που για δευτερόλεπτα βρίσκεται στο κενό και δημιουργεί σε μας την ψευδαίσθηση ότι πετάει.
Η διαφορά με τη ζωή είναι ότι στο τσίρκο ο θεατής και όχι ο ακροβάτης έχει την ψευδαίσθηση της πτήσης. Ενώ στη ζωή φοβάμαι ότι η λανθασμένη αυτή εντύπωση αφορά εμάς τους ίδιους που "ακροβατούμε".
Και φυσικά όλοι μας το έχουμε επιχειρήσει αυτό το κόλπο.
Ο πρώτος ακροβάτης που μας κρατάει είναι η οικογένειά μας, οι γονείς μας, η παιδική και εφηβική μας ζωή. Μας κρατάνε σφιχτά και σίγουρα. Και κάποια στιγμή, όταν (όπως ορίζουν εδώ οι κοινωνικοί και όχι οι νευτώνειοι νόμοι) έχουμε αποκτήσει την απαραίτητη δύναμη μας ελευθερώνουν . Μας αφήνουν να πετάξουμε.
Είναι η στιγμή της ψευδαίσθησης. Της παντοδυναμίας. Της ανεξαρτησίας.
Πετάμε.
Και όλο το θέατρο μας κοιτάει με κομμένη την ανάσα.
Και εμείς χαμογελάμε.
Και ευχόμαστε να κρατήσει για πάντα.
Τότε, ακριβώς λίγο πριν χάσουμε όλη μας τη δύναμη και πέσουμε έρχεται ο δεύτερος ακροβάτης που μας πιάνει γερά και μας ξανατραβάει προς τα πάνω.
Και πάλι το κοινό χειροκροτεί.
Αλλά η πτήση έχει τελειώσει.
Επιτυχώς.
Και το κοινό το ξέρει.
Ξέρει ότι ήταν επικίνδυνο αυτό το ακροβατικό και γι αυτό χειροκροτεί
Θα μπορούσε να μην είχε πάει καλά.
Αλλά αφού ξανανεβήκαμε, χειροκροτεί

Προσέξτε.
Το εφέ είναι το πέταγμα.
Αλλά το κοινό το ξέρει ότι είναι ψευδαίσθηση.
Και περιμένει να χειροκροτήσει όταν το κόλπο ολοκληρωθεί.
Εμείς όμως;
Οι ακροβάτες;
Το ξέρουμε;
Το συνειδητοποιούμε;
Γιατί η πτήση είναι γλυκιά.
Είναι απελευθέρωση.
Παντοδυναμία και θέωση.
Αλλά είναι ψευδαίσθηση.
Προετοιμαζόμαστε για να συναντήσουμε το δεύτερο ακροβάτη;
Τη ενήλικη ζωή μας.
Τη δική μας οικογένεια.
Τις δικές μας επιλογές.
Τους πιο πιστούς μας φίλους
Τους πραγματικά δικούς μας ανθρώπους.
Απλώνουμε τα χέρια για να χτίσουμε κάτι που θα μας κρατήσει από την πτώση;
Ζητάμε ένα χέρι να μας περιμένει;

Δύσκολο τρικ δε νομίζετε;
Πρέπει να προσέξεις πολλά.
Να μην αργήσεις να φύγεις από την πρώτη αγκαλιά γιατί μετά δε θα έχεις αρκετή φόρα για να βρεις τη δεύτερη.
Να απολαύσεις την πτήση γιατί είναι τόσο μαγική αλλά κρατάει τόσο λίγο.
Να ψάξεις από νωρίς να βρεις από που θα πιαστείς για να ξανανέβεις.
Και μόνο τότε να περιμένεις το χειροκρότημα.
Γιατί δεν υπάρχει από κάτω δίχτυ.

Μπορεί να μπορείς να πετάξεις μακρυά.
Πολύ μακρυά.
Τόσο που να ξεχάσεις ότι είναι μόνο μια ψευδαίσθηση.
Ότι γίνεσαι (όσο πολύ και αν διαρκέσει αυτό) ένα μικρό σωματίδιο μεσοαστρικής ύλης ανάμεσα στους δύο γαλαξίες της γονεϊκής και της δικής σου οικογένειας που θα αιωρείται αιωνίως στο κενό.

Και καλά θα σκεφτείς. Πάντα απόλυτος είσαι καημέ. Πάντα ασπρόμαυρος.
Και αν εγώ δε θέλω δική μου οικογένεια;
Αν θέλω να συνεχίσω το πέταγμά μου;
Και νιώθω τα φτερά μου να αντέχουν;

Το ξέρω ότι είμαι απόλυτος. Όπως και εσύ ξέρεις ότι λέω αλήθεια.

Αν τα κατάφερες να ζεις μονάχος τότε μπράβο.
Βρήκες τη δύναμη να αντέξεις να πετάς για πάντα.
Αλλά το κοινό ήρθε για να σε δει να ξαναπιάνεσαι.
Αυτό πλήρωσε.
Αυτό πληρώνεις.
Το κόλπο είναι πάντα το ίδιο.
Σημασία έχει πόσο καλά το κάνεις.

Και αν πέσεις;
Θα τρέξουν πάνω σου να δουν τι έπαθες.
Ίσως να μη σου κρατήσουν και κακία.
Ίσως κάποιοι να πουν ότι δε πρόσεξες.
Ή ότι οι άλλοι δύο δεν σε κράτησαν καλά.
Και πάλι όμως θα σε θυμούνται.
Ίσως περισσότερο από πριν.
Και θα σε αναφέρουν.
Αλλά όχι για καλό.
Παράδειγμα προς αποφυγή.
Και το πολύ πολύ να απαγορεύσουν να κάνεις πάλι αυτό το κόλπο.
Να σου στερήσουν έστω και αυτή τη μικρή πτήση...

Μην ξεχάσεις.
Όταν βρεθείς εκεί πάνω μόνος.
Θα νομίζεις ότι πετάς.
Αν σε ρωτήσω θα μου πεις:" πετάω, παράτα με!Λάθος κάνεις!"
Θα είσαι δυνατός.
Αλλά μην ξεχαστείς
Μην αγνοήσεις.
Τη βαρύτητα...
Και το κοινό...
Ανίκητοι αντίπαλοι.

Υ.Γ. Ακόμα και για ... επαναστάτες;