Τρικυμία εν κρανίω

Τσικνοπέμπτη.
Όχι η φετινή.
Αλλά του 1998.
Της χρονιάς που έδινα πανελλήνιες.
Μιας χρονιάς πολύ δύσκολης (όπως για όλους)
Μιας χρονιάς που αυτό που με κράταγε ήταν η ελπίδα ότι αν τα καταφέρω και ...εισαχθώ όλα θα αλλάξουν.
(πιο πολύ ψευδαίσθηση όπως αποδείχθηκε. Χρήσιμη βέβαια. Γιατί έτσι και μου λέγανε ότι 11 χρόνια μετά η ζωή μου θα είναι ακόμα στο ...περίμενε δεν ξέρω αν θα το άντεχα!)
Επανέρχομαι. Μιας χρονιάς που μαζί με το κλειδί για την εισαγωγή στο ΕΜΠ (Ένας Μαλάκας Παραπάνω μήπως;) είχα αρχίσει να ψάχνω και το κλειδί για το ξεκλείδωμα της προσωπικότητάς μου.
(και φυσικά κλειδιά βρήκα αρκετά αλλά κάθε φορά που άνοιγε ένα λουκέτο διαπίστωνα έκπληκτος ότι υπάρχει ακόμα ένα που πρέπει να "διαρρήξω". Και στη συνέχεια κι ακόμα ένα).
Η Τσικνοπέμπτη λοιπόν εκείνη περιλάμβανε το συνηθισμένο καθημερινό πρόγραμμα. Σχολείο το πρωί (που εμείς της εποχής των δεσμών πηγαίναμε για ξεκούραση) επιστροφή στο σπίτι, διάβασμα και μετά 6 με 10 φροντιστήριο (βασανιστήριο). Δηλαδή για μένα η Τσικνοπέμπτη δεν είχε ξεκινήσει μέχρι τις 10 το βράδυ.
Γυρνώντας από το φροντιστήριο όμως δεν άντεξα. Ξέσπασα. Η ένταση των ημερών. Το άγχος. Καθώς κατέβαινα τη μεγάλη κατηφόρα πριν τη λεωφόρο ένιωσα το πρόσωπό που να συσπάται παίρνοντας μια έκφραση οργής ενώ τα μάτια μου θόλωσαν από δάκρυα. Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα το πορτοφόλι. Βρήκα μέσα ενάμισι χιλιάρικο. Το χαρτζιλίκι μου όλο δηλαδή.

Έκανα μια μικρή παράκαμψη και πέρασα από το ψητοπωλείο της περιοχής (όχι, τότε δεν είχε delivery!). Αποφασιστηκά ζήτησα μια μερίδα κοντοσούβλι και πήρα από το ψυγείο και τρία μπουκάλια μπύρας. Βγαίνοντας έδεσα σφιχτά τη σακούλα (να μην κρυώσει το ψητό) και άνοιξα το βήμα προς το σπίτι.

Οι γονείς είχαν βγει έξω (κοινωνικές υποχρεώσεις, ήξερα πως δεν είχαν και καμία όρεξη και δε μου κακοφάνηκε). Μόνος στο σπίτι. Μου άρεσε η ησυχία του. Ήταν σε πλήρη αντίθεση με τη βαβούρα στο κεφάλι και τη ζωή μου. Και τη σεβάστηκα. Έκανα τις κινήσεις μου και εγώ σαν κλέφτης που δεν θέλει να ξυπνήσει το νοικοκύρη.
Τράβηξα την καρέκλα και έκατσα στην καλή θέση του τραπεζιού (του αρχηγού...) και άνοιξα τη τηλεόραση πιο πολύ για να έχω λίγο φως. Πήρα από το συρτάρι στην ένα πιρούνι και άνοιξα την πρώτη μπύρα.
Η τηλεόραση έπαιζε ένα σήριαλ που δεν είχα παρακολουθήσει μέχρι τότε. "Το σημάδι του έρωτα", με Βάνα Μπάρμπα, Τζώρτζογλου και Τζένη Μπότση (ω,ναι η δεσποινίς "τι έγινε Κωσσστάκη γουσσσστάρουμε τη χωριάτισσσα;;;" για τους μυημένους). Ζαχάρωσα...
Θες η μπύρα που είχε καιρό να παρεμβληθεί στον ασκητικό βίο της χρονιάς των πανελληνίων,
θες οι καταπιεσμένες ορμόνες του Λυκείου,
θες ο ερωτισμός της μεστής Βάνας και της άγριας Τζένης,



(η επιλογή των φωτογραφιών υπέστη λογοκρισία αλλά και πάλι πιστεύω ότι αναδεικνύεται το νόημα)
θες το απλοϊκά αισθηματικό σενάριο που έμοιαζε τόσο εξωγήινο σε μια θάλασσα παραγώγων και χρονοκυκλωμάτων που σάρωνε τη ζωή μου...
θες το τραγούδι του Πάριου...

μπήκα στο mood!
Πήρα την τελευταία μπύρα και έκατσα στο πιάνο. Ξέθαψα ότι καψουροτράγουδο μπορούσα να γρατζουνίσω και χάλασα τη βραδιά των γειτόνων μου με την (μεθυσμένη) αγριοφωνάρα μου.
Ένιωσα σαν ήρωας ταινίας. Ενσάρκωσα στο πιάνο με τη συνοδεία της μπύρας και τις ... στομαχικές αναθυμιάσεις λόγω ημέρας, το ρόλο του μοναχικού τροβαδούρου του έρωτα που εκπέμπει σήματα αγάπης στο σύμπαν (και βάλε...).
Τελοσπάντων. Για να μη στα πολυλογώ και δραματοποιώ απλές καταστάσεις...
Τραγούδησα, ξεθύμανα, ξελαρρυγιάστικα, τρόμαξα τους γονείς που νομίζαν ότι σεληνιάστηκα, γελοιοποιήθηκα και φυσικά ξέρασα (το κοντοσούβλι ήταν ...κάπως ) και πήγα για ύπνο ευτυχισμένος που για πρώτη φορά έδωσα κάποιο προσωπικό χρώμα σε κάποια τέτοιου είδους γιορτή!
Και η μικρή "επανάσταση" (ακριβώς όπως συμβαίνει και στις κανονικές...) έλαβε άδοξα αλλά ταυτόχρονα και δοξασμένα τέλος!!!

(-απότομα μας την έκοψες την αφήγηση, χασάπη! ενώ είχαμε μπει και εμείς στο mood!!!)

(-ναι ρε φίλε αλλά κάτι το τρίτο γκολ της Σεντ Ετιέν -μεγάλη η χάρη της- κάτι ο Σάκης με τη μωβ σκιά στη Γιουροβίζιον εγώ βγήκα από το mood!!!)

Υ.γ.
Ερώτηση 1: αφού οι Μαγγίρες βγαίνουν σαν φωτοτυπίες γιατί να τις πληρώνουμε και τις δύο;;;;; Μια (η ψηλή) δεν φτάνει;;;
Ερώτηση 2: Όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια ΤΙ χρειάζονται;
Ερώτηση 3: Καημός: -Να το γυρίσω λίγο στο Ξάνθη - ΑΕΚ ρε παιδιά;
Οι Γιουροφαν- είναι αναγνωρισμένο ως ψυχικό νόσημα αυτό;- της παρέας: -"'Οχιιιι!"
Καημός:-Ουφφφφ....Τουλάχιστον αύριο είναι Τσικνοπέμπτη!