Υπεύθυνη Δήλωση

Καιρό έχω να γράψω. (μην τρομάζεις!)
Εννοώ καιρό έχω να γράψω από βάθους ψυχής.
Να κάνω την οθόνη του Toshiba μου καθρέφτη και να δω το ειδωλό μου.
Να εξομολογηθώ. Να ξαλαφρώσω.
Να παραδεχτώ τα στραβά και να χαράξω δρόμο για τα σωστά.

Δεν έχουν γίνει και μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Η περίοδος αυτή υποτίθετη ότι είναι μεταβατική.
Αδιαβατική μου μοιάζει εμένα!
Και αν και θα έπρεπε ηλικιακά να με χαρακτηρίζει η φρεσκάδα της δημιουργίας και της ενεργητικότητας (μην πάει ο νους σου αλλού και διακωμωδείς τη ...φάρσα μου!) εγώ νιώθω σαν μπακαλιάρος φρεσκοκατεψυγμένος.

Και όλοι μιλάνε για αλλαγές.
Για νέα ξεκινήματα.
Για το επόμενο βήμα.
Αλλά ξέρεις κάτι.
(Μέχρι και εγώ) βαρέθηκα!
Αν έστω και ένας από αυτούς τους "προφήτες" ήξερε να μου πει πως να το κάνω...
Πως να αλλάξω...

Και δεν είναι πως δεν ξέρω τον τρόπο.
"Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ
μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."
λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου μέσα από τη φωνή του Μητροπάνου και τα χρώματα του Μίλτου.

Είναι που δεν βρίσκω το λόγο.
"Όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία"
μου θυμίζει η Μποφίλιου ότι της είχε ψιθυρίσει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος.

Από μικρός δεν τον έβρισκα αλλά έκανα υπομονή.
Και πειθαρχούσα.
Δεν αναλάμβανα τις ευθύνες μου. Δεν τις διάλεγα καν.
Αλλά πειθαρχούσα.
Άλλοι όριζαν τις γραμμές.
Και εγώ ακολουθούσα.
Και περίμενα.
"Όταν θα .....θα φτιάξουν όλα"
Αλλά δεν.

Και άρχισα να χάνω την υπομονή μου.
Να αμφιβάλλω για τη χρησιμότητα της πειθαρχίας μου.
Να θέλω να βγω απ΄ τις γραμμές.
Να θέλω να τρέξω ελεύθερος.

Και το έκανα.
Και έτρεξα.
Διασκέδασα, ταξίδεψα, ονειρεύτηκα.
Αλλά πάντα μέχρι ενός σημείου.
Πάντα ενοχικά.
Σαν παιδί που ξεφεύγει από την προσοχή του γονιού και κάνει τη ζημιά
αλλά βέβαιο για την τιμωρία δεν μπορεί να την ευχαριστηθεί μέχρι τέλους.
Με την ουρά στα σκέλια πάντα γύριζα.

Και πάντα συγύριζα.
Κάθε αλλαγή στο δωμάτιό μου.
Κάθε Νέα Τάξη πραγμάτων.
Κάθε καινούργια μουσική, κάθε καινούργια ιδεολογία, κάθε καινούργιος δρόμος,
και ένας παλιός που έμεινε μισός και ανεξερεύνητος.
Αυτό το Μέχρι Τέλους δεν το τράβηξα ποτέ.


Γι αυτό και πάντα "τιθάσευα" τον εαυτό μου θυμίζοντάς του τον όρκο του Καββαδία:
"Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει""

Τελευταία όμως σκέφτομαι πολύ. (μην αμφιβάλλεις...)
Το πάω από δω, το πάω από κει.
Τι σκατά μου φταίει;
Και τι δεν μου φταίει...

Γιατί έτρεξα σαν τυφλή αμαξοστοιχία πάνω σε χαραγμένες γραμμές σε ξένο χάρτη;
Γιατί όταν δοκίμασα να αλλάξω πορεία δεν συνέχισα;
Τι με έκανε να ζω με ενοχή κάθε απόδραση;
Τι με κάνει να χρωματίζω τους τοίχους του κελιού
και ενώ η πόρτα είναι πια ορθάνοιχτη να μη βγαίνω έξω;

Και νομίζω ότι έχω βρει κάτι.
Δεν έμαθα ποτέ να αναλαμβάνω την ευθύνη.
Να τη διαλέγω. Να μετράω τη χαρά και τον ιδρώτα της νίκης και να παλεύω για αυτή.
Να μετράω το κρίμα και το αίμα της ήττας και να ζω με αυτή.
Να αναλαμβάνω την ευθύνη.
Άλλοι διάλεγαν για μένα τις μάχες.
Τις έδινα και τις περισσότερες τις κέρδιζα.
Αλλά τις έδινα μηχανικά.
Και είχα πάντα κάποιον άλλον μέσα μου να κατηγορώ για το λάθος.
Και κάποιον άλλον να μου "κοκκορεύεται" για τα σωστά.
ΠΠΠολύ βολικό!

Αλλά δεν έμαθα ποτέ να τις διαλέγω μόνος μου.
Έμαθα να κρίνω.
Μπορώ να καταλάβω.
Μπορώ να ξεχωρίσω.
Μπορώ να κάνω έξυπνες επιλογές.
Αλλά αποδεικνύεται ότι δεν μπορώ να ζήσω με αυτές.

Δεν μπορώ να είμαι καν υπεύθυνος για μένα.
Γιατί μέχρι τώρα είχα τους "βαρβάρους".
Και μέχρι εδώ "οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
(συγγνώμη και από τον Καβάφη, ίσως να μην ήταν και τόσο... υπεύθυνο εκ μέρους μου να τον μπλέξω στα δικά μου....)


Υ.Γ. Και μη νομίζεις ότι ήταν εύκολα να τα παραδεχτώ αυτά ή ότι ξέρω πως να τα διορθώσω...!

Υπόθεση Παλαιοκώστα. Διώξεις

Ανακοινώθηκαν από το υπουργείο Δικαιοσύνης οι υπαίτιοι για την διαφυγή του Παλαιοκώστα έναντι των οποίον ασκήθηκαν διώξεις.
Οι κύριοι ένοχοι σύμφωνα με την κυβέρνηση είναι:

Οι Αδερφοί Ράιτ...

Υ.γ. και ένα απόσπασμα που κάθε φορά που ακούω για τους αδερφούς Ράιτ δεν μπορώ να μη φέρω στο μυαλό μου!!!(ειδικά μετά το 1΄20΄΄)

Ο γύρος του "πράσινου" κόσμου με τα φτερά του πάθους και τα μάτια της τέχνης

"Όταν ένα χόμπι βρίσκει πραγματικό κίνητρο που μπορεί να εμπνεύσει τον δημιουργό, τότε το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό"

Αφήνοντας πίσω την δουλειά του και την προσωπική του ζωή, ο Νίκος Καρόκης αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και στο πάθος του για τον Παναθηναϊκό.

"Τα έργα τα ξεκίνησα τον Σεπτέμβριο και χρειάστηκα περίπου έξι μήνες για να τα ολοκληρώσω. Ιδιαίτερα τους δύο πρώτους μήνες δούλευα ολημερίς κι ολονυχτίς χωρίς σχεδόν να βγαίνω έξω από το σπίτι. Ωστόσο το όλο εγχείρημα αποτέλεσε μεγάλη τιμή και απόλαυση για μένα."

"Το Λονδίνο έχει άπειρα πράγματα από τα οποία θα μπορούσα να είχα εμπνευστεί, όπως το Big Ben, οι φύλακες που φοράνε κόκκινα και πολλά άλλα. Ωστόσο κατέληξα στο λεωφορείο γιατί μπορούσα να βάλω και τις στάσεις από τις οποίες πέρασε η ομάδα, του έδωσα και το νούμερο 13, που υπάρχει και στην πραγματικότητα. Έψαξα και βρήκα πως ήταν τα κλασικά διώροφα λεωφορεία του 1971, το δημιούργησα και φυσικά του άλλαξα χρώμα. Από κόκκινο το έκανα πράσινο! Τέλος!"

"Για το ευρωπαϊκό της Αθήνας έπρεπε να βρω κάτι πολύ καλό. Από το τριφύλλι λοιπόν, φωτίζεται ο ναός της Απτέρου Νίκης. Όταν έψαχνα στοιχεία για τον Ναό, βρήκα πως η πρόσοψη της έχει τέσσερις κολόνες, μία δηλαδή για κάθε ένα από τα τέσσερα ευρωπαϊκά. Ήταν ο τέλειος συνδυασμός, ενώ το τριφύλλι φωτίζει τον ναό από τον αθλητικό ουρανό, γιατί το τριφύλλι είναι πάντα ψηλά".



"Τι πιο χαρακτηριστικό από ένα ποδήλατο στο Άμστερνταμ. Από προσωπική εμπειρία του έδωσα το πορτοκαλί χρώμα, ενώ το πράσινο κασκόλ ήταν αρκετό για να φωτίσει τον πίνακα. Αυτός ο πίνακας είναι αφιερωμένος στον Βαζέχα!"




"Αυτός ο πίνακας προέκυψε σχεδόν στο τέλος. Είχα ετοιμάσει ήδη πίνακα για τη Σκωτία, αλλά διαισθανόμουν ότι θα χρειαστεί να φτιάξω έναν για το Μιλάνο. Από Ιταλία φυσικά χαρακτηριστική είναι η κόκκινη Φεράρι την οποία μετέτρεψα σε πράσινη καθώς ο Παναθηναϊκός πέρασε σαν Φεράρι από το Μεάτσα. Στην πινακίδα αναγράφεται η ημερομηνία της νίκης, ενώ στις άκρες υπάρχει το ΜΙ που σημαίνει Μιλάνο και το σήμα των εκατό χρόνων του Παναθηναϊκού."



"Θα μπορούσα να επιλέξω κάποια άλλη νίκη, αλλά αυτός ο πίνακας έχει προσωπικό ύφος, καθώς είναι το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι που πήγα εγώ ως παιδάκι στην Ελλάδα, κόντρα στη Γκέτεμποργκ. Ο πίνακας αυτός είναι αφιερωμένος στο Σαραβάκο! Πρόκειται για ένα κλασικό μουσείο της περιοχής και το πως φαίνονται τα πράγματα από μέσα. Ένα πράσινο κασκόλ είναι αρκετό για να σηματοδοτήσει την επιτυχία."


"Στο κλασικό αυτό ιταλικό καφέ, υπάρχει μια κούπα που συμβολίζει την κούπα μέσα στην οποία ήπιαμε τον καφέ μας εκεί. Το καφέ έχει το όνομα vittoria tiumphale που σημαίνει θριαμβευτική νίκη, ενώ και η βέσπα έξω από το καφέ φυσικά είναι πράσινη."



"Από τη στιγμή που θα έφτιαχνα κάτι για την επιτυχία του Παπανικολάου, η ιδέα για τον κάκτο ήρθε αυτόματα. Ένας κάκτος σύμβολο της νίκης κι ένα κομμένο παντελονάκι που πιάστηκε στον κάκτο, από την προσπάθεια του άλτη χαρακτηρίζουν αυτόν τον πίνακα. Το κομμάτι που σκίστηκε φέρει φυσικά το τριφύλλι. "



"Ο Δράκος δεν συμβολίζει μόνο τη νίκη στη Βρέμη αλλά όλες τις επιτυχίες που έχει καταφέρει η ομάδα επί Γερμανικού εδάφους. Ο Παναθηναϊκός χτυπάει πάντα σαν δράκος εκεί. Ο πράσινος δράκος του πίνακα είναι ένα χαρακτηριστικό σημείο που υπάρχει στο Μόναχο, το οποίο από τότε που το είδα είναι μονίμως καρφωμένο στο κεφάλι μου και αποτέλεσε την έμπνευση μου για της επιτυχίες στη συγκεκριμένη χώρα."



"Στην Πράγα έχουμε τρεις επιτυχίες. Χαρακτηριστικότατες οι κούκλες της πόλης μία εκ των οποίων έπρεπε να ντυθεί στα πράσινα. Φυσικά κάνει και το σήμα της νίκης."



"Η μεγαλύτερη επιτυχία που έχω ζήσει με τον Παναθηναϊκό. Μετά τον τελικό πήγαμε στο Moulin Rouge, τα βλέπαμε όλα πράσινα και ο πίνακας αυτός ήρθε επίσης αυτόματα. Τα κόκκινα τα έβλεπα πράσινα εκείνη τη μέρα και αυτό μετέφερα."



"Νομίζω ότι καταλαβαίνουν όλοι πως τα πρασινίσαμε όλα εκεί, είναι όλα άσπρα πράσινα. Ακόμα και τα φώτα είναι στο πράσινο χρώμα γιατί η Θεσσαλονίκη γιορτάζει για τον Παναθηναϊκό."



"Η πόλη από την οποία ξεκίνησε η ιδέα της έκθεσης. Πιο χαρακτηριστικό πράγμα στο Οπόρτο είναι τα κρασιά το και, τα κελάρια. Επίσης πρέπει να πούμε ότι εκεί έχουμε πιει και δύο μπουκαλάκια με τις δύο νίκες που έχουμε κάνει. Αφήσαμε το στίγμα μας εκεί και πάνω στη σκόνη του μπουκαλιού είναι γραμμένη με το δάχτυλο η λέξη ΠΑΟ και είναι κυριολεκτικά γραμμένη με το δάχτυλο και στον πίνακα!"


"Φυσικά έπρεπε να φτιάξω κάτι και για το βόλεϋ, που μπορεί να μην έχει κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία, αλλά ήθελα να κάνω κάτι για τη Λεωφόρο και τον κόσμο. Οπότε τι καλύτερο από τον Τάφο του ινδού γεμάτο. Όταν έφτιαχνα αυτόν τον πίνακα τραγούδαγα συνθήματα. Ο πίνακας πάντως ήρθε κι έδεσε με την επιτυχία μας κόντρα στο Ολυμπιακό για το κύπελλο Συνομοσπονδιών!"

Υ.γ. Γιατί στα γήπεδα δεν πάνε μόνο οι ...αλήτες!

Γιατί ότι γεμίζει την καρδιά μας δεν είναι κακή συνήθεια που πρέπει να κοπεί!

(γιαγιά κάνε κανένα αγιασμό γιατί έχει μαζευτεί πολύ αρνητική ενέργεια και για την ομάδα ερχονται ...μέρες μαχών)

Τρικυμία εν κρανίω

Τσικνοπέμπτη.
Όχι η φετινή.
Αλλά του 1998.
Της χρονιάς που έδινα πανελλήνιες.
Μιας χρονιάς πολύ δύσκολης (όπως για όλους)
Μιας χρονιάς που αυτό που με κράταγε ήταν η ελπίδα ότι αν τα καταφέρω και ...εισαχθώ όλα θα αλλάξουν.
(πιο πολύ ψευδαίσθηση όπως αποδείχθηκε. Χρήσιμη βέβαια. Γιατί έτσι και μου λέγανε ότι 11 χρόνια μετά η ζωή μου θα είναι ακόμα στο ...περίμενε δεν ξέρω αν θα το άντεχα!)
Επανέρχομαι. Μιας χρονιάς που μαζί με το κλειδί για την εισαγωγή στο ΕΜΠ (Ένας Μαλάκας Παραπάνω μήπως;) είχα αρχίσει να ψάχνω και το κλειδί για το ξεκλείδωμα της προσωπικότητάς μου.
(και φυσικά κλειδιά βρήκα αρκετά αλλά κάθε φορά που άνοιγε ένα λουκέτο διαπίστωνα έκπληκτος ότι υπάρχει ακόμα ένα που πρέπει να "διαρρήξω". Και στη συνέχεια κι ακόμα ένα).
Η Τσικνοπέμπτη λοιπόν εκείνη περιλάμβανε το συνηθισμένο καθημερινό πρόγραμμα. Σχολείο το πρωί (που εμείς της εποχής των δεσμών πηγαίναμε για ξεκούραση) επιστροφή στο σπίτι, διάβασμα και μετά 6 με 10 φροντιστήριο (βασανιστήριο). Δηλαδή για μένα η Τσικνοπέμπτη δεν είχε ξεκινήσει μέχρι τις 10 το βράδυ.
Γυρνώντας από το φροντιστήριο όμως δεν άντεξα. Ξέσπασα. Η ένταση των ημερών. Το άγχος. Καθώς κατέβαινα τη μεγάλη κατηφόρα πριν τη λεωφόρο ένιωσα το πρόσωπό που να συσπάται παίρνοντας μια έκφραση οργής ενώ τα μάτια μου θόλωσαν από δάκρυα. Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα το πορτοφόλι. Βρήκα μέσα ενάμισι χιλιάρικο. Το χαρτζιλίκι μου όλο δηλαδή.

Έκανα μια μικρή παράκαμψη και πέρασα από το ψητοπωλείο της περιοχής (όχι, τότε δεν είχε delivery!). Αποφασιστηκά ζήτησα μια μερίδα κοντοσούβλι και πήρα από το ψυγείο και τρία μπουκάλια μπύρας. Βγαίνοντας έδεσα σφιχτά τη σακούλα (να μην κρυώσει το ψητό) και άνοιξα το βήμα προς το σπίτι.

Οι γονείς είχαν βγει έξω (κοινωνικές υποχρεώσεις, ήξερα πως δεν είχαν και καμία όρεξη και δε μου κακοφάνηκε). Μόνος στο σπίτι. Μου άρεσε η ησυχία του. Ήταν σε πλήρη αντίθεση με τη βαβούρα στο κεφάλι και τη ζωή μου. Και τη σεβάστηκα. Έκανα τις κινήσεις μου και εγώ σαν κλέφτης που δεν θέλει να ξυπνήσει το νοικοκύρη.
Τράβηξα την καρέκλα και έκατσα στην καλή θέση του τραπεζιού (του αρχηγού...) και άνοιξα τη τηλεόραση πιο πολύ για να έχω λίγο φως. Πήρα από το συρτάρι στην ένα πιρούνι και άνοιξα την πρώτη μπύρα.
Η τηλεόραση έπαιζε ένα σήριαλ που δεν είχα παρακολουθήσει μέχρι τότε. "Το σημάδι του έρωτα", με Βάνα Μπάρμπα, Τζώρτζογλου και Τζένη Μπότση (ω,ναι η δεσποινίς "τι έγινε Κωσσστάκη γουσσσστάρουμε τη χωριάτισσσα;;;" για τους μυημένους). Ζαχάρωσα...
Θες η μπύρα που είχε καιρό να παρεμβληθεί στον ασκητικό βίο της χρονιάς των πανελληνίων,
θες οι καταπιεσμένες ορμόνες του Λυκείου,
θες ο ερωτισμός της μεστής Βάνας και της άγριας Τζένης,



(η επιλογή των φωτογραφιών υπέστη λογοκρισία αλλά και πάλι πιστεύω ότι αναδεικνύεται το νόημα)
θες το απλοϊκά αισθηματικό σενάριο που έμοιαζε τόσο εξωγήινο σε μια θάλασσα παραγώγων και χρονοκυκλωμάτων που σάρωνε τη ζωή μου...
θες το τραγούδι του Πάριου...

μπήκα στο mood!
Πήρα την τελευταία μπύρα και έκατσα στο πιάνο. Ξέθαψα ότι καψουροτράγουδο μπορούσα να γρατζουνίσω και χάλασα τη βραδιά των γειτόνων μου με την (μεθυσμένη) αγριοφωνάρα μου.
Ένιωσα σαν ήρωας ταινίας. Ενσάρκωσα στο πιάνο με τη συνοδεία της μπύρας και τις ... στομαχικές αναθυμιάσεις λόγω ημέρας, το ρόλο του μοναχικού τροβαδούρου του έρωτα που εκπέμπει σήματα αγάπης στο σύμπαν (και βάλε...).
Τελοσπάντων. Για να μη στα πολυλογώ και δραματοποιώ απλές καταστάσεις...
Τραγούδησα, ξεθύμανα, ξελαρρυγιάστικα, τρόμαξα τους γονείς που νομίζαν ότι σεληνιάστηκα, γελοιοποιήθηκα και φυσικά ξέρασα (το κοντοσούβλι ήταν ...κάπως ) και πήγα για ύπνο ευτυχισμένος που για πρώτη φορά έδωσα κάποιο προσωπικό χρώμα σε κάποια τέτοιου είδους γιορτή!
Και η μικρή "επανάσταση" (ακριβώς όπως συμβαίνει και στις κανονικές...) έλαβε άδοξα αλλά ταυτόχρονα και δοξασμένα τέλος!!!

(-απότομα μας την έκοψες την αφήγηση, χασάπη! ενώ είχαμε μπει και εμείς στο mood!!!)

(-ναι ρε φίλε αλλά κάτι το τρίτο γκολ της Σεντ Ετιέν -μεγάλη η χάρη της- κάτι ο Σάκης με τη μωβ σκιά στη Γιουροβίζιον εγώ βγήκα από το mood!!!)

Υ.γ.
Ερώτηση 1: αφού οι Μαγγίρες βγαίνουν σαν φωτοτυπίες γιατί να τις πληρώνουμε και τις δύο;;;;; Μια (η ψηλή) δεν φτάνει;;;
Ερώτηση 2: Όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια ΤΙ χρειάζονται;
Ερώτηση 3: Καημός: -Να το γυρίσω λίγο στο Ξάνθη - ΑΕΚ ρε παιδιά;
Οι Γιουροφαν- είναι αναγνωρισμένο ως ψυχικό νόσημα αυτό;- της παρέας: -"'Οχιιιι!"
Καημός:-Ουφφφφ....Τουλάχιστον αύριο είναι Τσικνοπέμπτη!

Μπλογκοπεριοδικό

Καλησπέρα!

Επικαιρότητα: Διάγουμε μέρες του Τυφώνα EuroSaki.



Κατά τη γνώμη μου και τα τρία ηχητικά αποσπάσματα δεν αξίζουν τον τίτλο: τραγούδι.

Πιο πολύ μου θυμίζουν την μουσική που "έντυνε" τα πρώτα μας παιχνίδια στον υπολογιστή, όπως το ηρωικό Paratrooper!


(για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι!)

Επίσης κανένα από τα τρία δεν δικαιούται τον χαρακτηρισμό: ελληνικό!
(αλλά αυτό το έχουμε χαμένο από καιρό).

Και έτσι ...βαριέμαι να ασχοληθώ άλλο.

Σχέσεις: Τί άλλα; Α,ναι ο Βαλεντίνος.


Πέφτει και Σάββατο φέτος... Σοκολατάκια, λουλούδια, εσώρουχα! (τυρί,γάλα,cambas...)
Και βέβαια σεξ. Και αν δεν... Βυθιστείτε στη μιζέρια! Το επιτάσσει η μέρα. Ή ζευγαράκι μελωμένο ή στο σπίτι κλειδωμένο.

Πολιτικά: Αν κατάλαβα καλά κάποιος παραιτήθηκε της ιδέας να παραιτηθεί...
Κάποια βελτίωση στη ζωή μας; Κάποια θετική εξέλιξη; Κάποια πρωτοβουλία; Κάποιο ευχάριστο νέο;
Μπα...
Κάποιο σημαντικό νέο; Πολλά αλλά δεν πιστεύω να φτάνουν στα αυτία μας...(όπως η κατάσταση στον χώρο της υγείας ή ο Σκοπιανός φιλέλληνας που "σωφρονίζεται" στο ψυχιατρείο των Σκοπίων)

Γεύση:



Έφαγα ένα κεϊκ σοκολάτας με φιστίκια, αχλάδι, και κουβερτούρα που έφτιαξα μαζί με την Κ (δηλαδή εγώ απλά βοήθησα με τα υλικά "ανατρέποντας" τις αναλογίες υπέρ της ζάχαρης και της κουβερτούρας) και το οποίο τα έσπαγε...(τα κουμπιά απ΄τα πουκάμισα!!!!)
Αν θέλετε την προκήρυξη...ε με συγχωρείτε τη συνταγή ήθελα να πω (αλλά είναι σαν τρομοκρατικό χτύπημα για το διαιτολόγο) ψάξτε στον Παρλιάρο.


Διασκέδαση: Το προηγούμενο Σάββατο πήγα στου Πόλις το Χαμάμ. Με Γλυκερία (αχ η αγαπημένη μου), Τσαλιγοπούλα και φυσικά Τρίφωνο!!!



Ο χαμός από κόσμο, υπέροχο πρόγραμμα, έφυγα ξημερώματα με τη φωνή κλειστή από το τραγούδι. Τώρα για αυτό το Σάββατο (επειδή είμαι και λίγο αλλεργικός στους Βαλεντιντήδες) προβλέπω σπίτι, ταινία και πίτες (από παλιακό σουβλατζίδικο για αντίδραση!)

Βιβλίο: Ξεκίνησα το Νησί. Αλλά επειδή συνέπεσε με την ταινία: The painted Veil (που πραγματεύεται την χολέρα) δεν άντεξα άλλες ανίατες νόσους και το άλλαξα με το: Μυστική Αθήνα και Αττική (για σιγουριά).

Αλλά και πάλι τι τα θες! Συνέπεσε με τα έργα από την εταιρία που βάζει το αέριο και είναι όλοι οι δρόμοι γύρω από το σπίτι γεμάτι λαγούμια!

Ταινία: Είδα και καταευχαριστήθηκα (γιατί δεν το είχα δει όταν βγήκε- τα αγοράκια το παίζαμε σκληρά τότε και δεν καταδεχόμασταν τέτοιες γλυκανάλατες σάλτσες) τον Τιτανικό!


Και έμεινα με την απορία: πως συνδύασε αυτός ο άτιμος ο Μαχαιρίτσας τις έννοιες Μικρός και Τιτανικός;;;

Καιρός: Γιατρέ μου μήπως δεν είμαι καλά; Νομίζω βαρέθηκα λίγο την Πετρούλα...

Αγγελίες: Ζητείται έταιρο Hyundai Accent που να καίει λάδια και να μυρίζει σα χασαποταβέρνα στα Καλύβια Αττικής για να βγει ραντεβού με το δικό μου την ημέρα της Τσικνοπέμπτης!

Και κλείνω αφιερώνοντας σε όλους εσάς που διαβάσατε μέχρι εδώ κάτω (και να φανταστείς ότι βαριόμουν να ανεβάσω ποστ αλλά πιο πολύ βαριόμουν να διαβάσω για Μελέτες Ανελκυστήρων και έτσι νίκησε ο συγγραφέας μέσα μου) ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι από ένα πολύ αγαπημένο καλλιτέχνη (ναι ρε Πασχαλίδης, γιατί τρέχει τίποτα;;;) (Τι πρωτότυπο, δεν το περιμέναμε από σένα....)

Afigisi - Pasxalidis

Αφήγηση
(ποίηση: Γιώργος Σεφέρης, μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης)

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
Κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
Κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
Σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
Στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
Ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν
Γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
Αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
Σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
Και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
Δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
Μηχανή μιας απέραντης οδύνης
Που κατάντησε να μην έχει σημασία

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
Για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
Για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
Που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
Εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
Τα πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
Μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
Σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
Ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
Σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
Και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
Που να μην το συνηθίσατε
Προσκυνώ

Et preterea censeo Carthago delenda est

Τελικά η σιωπή είναι η καλύτερη αφορμή για να ακούσεις κάποιον.
Όταν δεν έρχεται μες στη μούρη σου να σου φωνάξει την παρουσία του.
Όταν δε ρυπαίνει το οπτικό σου πεδίο με τη φάτσα του (αγνώριστη ή κακοποιημένη από τους δαίμονες του μάρκετινγκ και τους αδέξιους αφισοκολλητές).
Όταν αποφασίζει να μιλήσει με βάση το Σωκρατικό κριτήριο (όσα δηλαδή θέλει να πει είναι χρήσιμα για τον ακροατή του ή για κείνον).
Όταν πιστεύει όσα εκπροσωπεί και τα κάνει βίωμα.

Τέτοιος άνθρωπος είναι ο Δήμος Μούτσης.
Έψαξα (διαδικτυακά) συνεντεύξεις του.
Και σας παραθέτω αποσπάσματα.
Αποστάγματα ενός ανθρώπου που διαφέρει από τους πολλούς που μας περιτρυγυρίζουν.
Και που είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς επιμέρους μαζί του, σου συστήνω να μην αγνοήσεις.


Γεννήθηκα στον Πειραιά. Έκατσα εκεί μέχρι που τελείωσα και το γυμνάσιο. Μετά φύγαμε και πήγαμε στη Νέα Σμύρνη. Και μετά φύγαμε κι από κει και μετακομίσαμε σε μια μονοκατοικία στην οδό Πόντου. Εγώ κι η μάνα μου.
Η μάνα μου δεν ήταν ευχαριστημένη με τίποτα. Ήταν απ’ τους ανθρώπους που σου απαντούσαν στα πάντα με τη φράση «Ε, και;».
Με τη μάνα μου πάντα να μην είναι ευχαριστημένη και να μου λέει: «Μη μου κλείνεις την πόρτα. Εγώ είμαι η μάνα του Μούτση που τον ξέρει όλη η Ελλάδα κι εσύ μου κλείνεις την πόρτα». Αυτή η συμπεριφορά της δεν ξέρω αν με επηρέασε. Δεν ξέρω αν κι εγώ μένω ανικανοποίητος συχνά. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως είμαι ένας ψυχοπαθητικός άνθρωπος που βαριέται εύκολα.

Με τον Γκάτσο δέθηκα πολύ, πιο πολύ απ’ ό,τι με τον Χατζιδάκι. Ήταν σαν να ήταν ο πατέρας μου, σαν να έβλεπα την ίδια μου τη μούρη απέναντί μου. Ο Μάνος, εντάξει, ήταν χαριτωμένος, αλλά δεν τον ενδιέφεραν και πολλά πράγματα πέρα από τον εαυτό του. Κι έτσι σιγά-σιγά-σιγά τους έβαλα ν’ ακούσουν τις μελωδίες που είχα γράψει σε ένα παλιό κασετόφωνο Philips, τους άρεσαν, βάλανε στίχους, ο Γκάτσος με γνώρισε στον Λαμπρόπουλο, πήγα στη Lyra, στην Columbia κι άρχισαν να γίνονται δίσκοι.

Θέλω να με σέβονται σιωπηλά. Δεν θέλω να με ρωτάνε γιατί έβαλα το τάδε κόμμα στον τάδε στίχο, γιατί έχω χρησιμοποιήσει τη λέξη «διότι» και όχι τη λέξη «γιατί», ή πώς μου ήρθε κι έκανα το ντο δίεση και όχι ύφεση. Βαριέμαι.
Έγραψα «μια-φυσαρμόνικα-που-κλαίει» γιατί αυτό μου ‘ρθε, κι άμα έλεγε «πάμε-μια βόλτα-το-πρωί» δεν θα μου κόλλαγε και δεν θα μ’ άρεσε και δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, αλλά τα λόγια μου έρχονται μαζί με τη μουσική δεμένα.

Τα βράδια βγαίνω μόνο για φαγητό. Δεν πηγαίνω ποτέ στα μπουζούκια γιατί δεν αντέχω να ακούω τα τραγούδια μου από δημόσιους υπαλλήλους. Δεν πηγαίνω ποτέ να πιω σε μπαρ γιατί αν το ποτό είναι αυτοκτονία προτιμώ να το κάνω σπίτι μου.
Επίσης πάω κάνα σινεμά ή κάθομαι στο σαλόνι κι ακούω τα «Νεκρά Παιδιά» του Μάλερ. Το ακούω μανιακά. Κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα. Κι όλο κάτι ψάχνω να βρω μέσα μου, ενώ ξέρω ότι απολύτως τίποτα δεν ψάχνω. Είναι αυτό που λέει κι ο Καρυωτάκης στους «Ιδανικούς αυτόχειρες». «Βέβαιοι πως τ’ αναβάλουν κατά βάθος». Κι ίσως είναι κλισέ αυτό που θα πω, αλλά σήμερα όλα έχουν χάσει την ταυτότητά τους.

Όταν με ενοχλεί κάτι, θα μιλήσω μόνο αν δεν μπορώ να φύγω. Δεν μπορώ να πείσω.

Τέχνη είναι αυτό που καταλαβαίνεις. Τίποτε άλλο. Άμα σε πάνε στον Παρθενώνα και δεν σ’ αρέσει, κανένας δεν θα μπορέσει να σε πείσει ότι είναι όμορφος. Γιατί όταν θα σου πούνε ότι είναι από μάρμαρο, θα σκεφτείς ότι και τα σκαλιά της πολυκατοικίας σου είναι από μάρμαρο ή όταν θα σου πούνε ότι είναι μεγάλος θα σκεφτείς ότι το Ολυμπιακό Στάδιο είναι μεγαλύτερο. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα στην τέχνη.

Στην πλειονότητα των τραγουδιών σας, των στίχων σας, περιγράφετε μια σκοτεινή και παράξενη εποχή απέναντι στην οποία έχετε μια σαφή επικριτική, σχεδόν καταγγελτική και οργισμένη θέση και μέσα απο τα τραγούδια σας και μέσα απ τις τοποθετήσεις σας. Θέλετε να μας περιγράψετε τι δε σας εκφράζει απο την κατάσταση στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια;
Δ.Μ.: Η κοινωνία τα τελευταία χρόνια δεν εκφράζει τίποτε άλλο εκτός απο τη δική της παρακμή...αυτό το βλέπεις απο το πρωί που ανοίγεις τα μάτια σου μέχρι το βράδυ που τα κλείνεις για να κοιμηθείς -αν κοιμάσαι το βράδυ και δεν περιμένεις να κοιμηθείς το πρωί για να μην τα δεις στο φως της ημέρας.Αυτή η κατάσταση νομίζω ενοχλεί κάθε πνευματικό άνθρωπο.Επειδή η καλή τέχνη έχει κατεξοχήν μέσα της κι ένα ‘’εναντίον’’, που αν δεν το χει γίνεται ‘’θούρειο’’, για έναν πνευματικό άνθρωπο είναι μια αφορμή να εκφραστεί οχι για να διορθώσει τα κακώς κείμενα-αυτό δεν είναι δική του δουλειά, ούτε κοινωνιολόγος είναι ούτε μπορεί να κάθεται απο πάνω μ ‘ ένα ραβδάκι και να υποδεικνύει –αλλά για να τα θίξει. Απλώς τα θίγει και διευρύνει την ικανότητα του ανθρώπου να τα αντιλαμβάνεται ,να μην του τα λες ένα-ένα,’’κοιτα αυτό είναι κακό,αυτό είναι κακό’’, να του πεις τι είναι το κακό κι απο κεί και πέρα να του δώσεις τη δυνατότητα να αντιληφθεί όλα τα επιμέρους...

Σε πλήρη αντίθεση μ΄αυτό, συναντάμε συχνά στο έργο σας στίχους και μελωδίες που χαρακτηρίζονται απο ευαισθησία, τρυφερότητα και ρομαντισμό. Πως συνδυάζονται αυτές οι δύο εκφάνσεις της προσωπικότητας και της έκφρασής σας;
Δ.Μ.: Ρομαντισμό δεν ξέρω, ευαισθησία μπορεί... Αυτός είναι ένας τρόπος έκφρασης για έναν άνθρωπο, εξάλλου δε μπορείς να κατακρίνεις κάτι βρίζοντας... Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πικάσο ζωγράφισε σ‘ ένα σκίτσο με μελάνι το Μπελογιάννη μ΄ένα γαρύφαλλο στο χέρι... ‘’Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο’’, το τρομερό αυτό σκίτσο ... Αυτό είναι πολυ ισχυρότερο απο πεντακόσια τάνκς... Η ευαισθησία επομένως είναι τρόπος έκφρασης... όχι αυτό που εκφράζεις, αλλά ο τρόπος που το εκφράζεις. Και η τέχνη δεν είναι τι λες αλλά πώς το λες... ‘’Σ’ αγαπώ’’ λέει κι ο Φώσκολος, ‘’σ’ αγαπώ’’ λέει κι ο Σαίξπηρ στο ‘’Ρωμαίος και Ιουλιέτα’’... δε λένε τίποτα διαφορετικό ...και τα παγκόσμια θέματα εδώ και χρόνια είναι κοινά: περί αγάπης, δικαιοσύνης, αδικίας ... Το πρόβλημα είναι ότι ο ένας το λέει με τη συνοδεία απο τις καμπάνες του Αγ. Πέτρου και ο άλλος λέει ‘’ωχ, μαύρη δυστυχία’’... ο τρόπος δηλαδή διαφέρει σε κάθε περίπτωση...

Κλείνοντας θα ήθελα να παρατηρήσω ότι σας είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εξηγήσετε και να αναλύσετε τις διάφορες στιγμές της καλλιτεχνικής σας δημιουργίας γιατί απλά εκφράζατε κάθε στιγμή αυτό που ήταν στο μυαλό και την ψυχή σας έτσι απλά, έντιμα και ειλικρινά.Κι αυτό δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση...
Δ.Μ.: Πράγματι, κανένας πνευματικός άνθρωπος, κανένας πραγματικός δημιουργός δεν ξέρει πως λειτουργεί ...αν ήξερε και μπορούσε εκείνη τη στιγμή να συνειδητοποιήσει το μέγεθος αυτού που δημιουργεί δε θα μπορούσε να λειτουργήσει... Άλλωστε ο Ρεμπώ λέει μια τρομερή φράση ‘’Εγώ είναι ένας άλλος...’’. Έτσι λοιπόν κανένας δημιουργός δεν ξέρει πως γράφει, είναι κι ο ίδιος θεατής και ακροατής αυτού που γεννιέται μέσα του...είναι σα να φτιάχνει ένα χάλκινο όργανο με το οποίο αρχίζει να παίζει και παρατηρεί κι ο ίδιος τον εαυτό του σαν τους άλλους... η μόνη διαφορά είναι ότι το καταγράφει... Ένα δημιούργημα είναι η τελευταία σταγόνα που πέφτει απο ένα ποτήρι που ξεχειλίζει. Η ουσία όμως δεν είναι η σταγόνα, είναι με τι γέμισε το ποτήρι... αν γέμισε το ποτήρι σωστά η σταγόνα θα είναι αποτέλεσμα σωστών διεργασιών-διαδικασιών, αν δε γέμισε σωστά η σταγόνα δε θα είναι...

Θα σας ζητούσα να μου πείτε, τι δεν σας εκφράζει από την κατάσταση στην κοινωνία, αλλά σε μια παλαιότερη συνέντευξή σας, δηλώνετε ότι «η κοινωνία δεν εκφράζει τίποτα, εκτός από τη δική μας παρακμή». Ο ρόλος του δημιουργού, ποιος είναι σ’ αυτήν την περίπτωση;
Δ.Μ.: Ο δημιουργός, είναι κι αυτός ένας άνθρωπος. Λειτουργεί μέσα σε ένα σύνολο και τι μπορεί να κάνει μόνος; Ένας σοβαρός άνθρωπος σήμερα, παρατηρεί όσα συμβαίνουν αμίλητος. Μόνο τα παρατηρεί. Όποιος δοκιμάζει να τα διορθώσει, εκ του πονηρού το δοκιμάζει, διότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αν θελήσει να συμμετάσχει τον παίρνει η μπάλα της παρακμής και φωνάζει «ζήτω», αν δεν τον πάρει αυτή η μπάλα διαμαρτύρεται.
Ένας σοβαρός άνθρωπος σήμερα, μάλλον κοιτάει και σωπαίνει, παρά λειτουργεί ενεργά.

Αυτή η «μπάλα» της παρακμής έχει πάρει και το ελληνικό τραγούδι;
Δ.Μ.: Τα πάντα έχει πάρει! Το τραγούδι θα γλίτωνε; Έχει πάρει τη ζωή την ίδια. Έχει πάρει τον αέρα που αναπνέουμε, τον έχει μολύνει και είναι βασικό αυτό. Έχει πάρει το σκεπτικό μας, την αγωγή μας, την ηθική μας. Έχει πάρει την υπόστασή μας ολόκληρη, το τραγούδι θα γλίτωνε που εν πάσει περιπτώσει, σε λίγο καιρό θα καταντήσει και είδος πολυτελείας;
Όταν ο άλλος βάζει το χέρι στην τσέπη του και δεν βρίσκει ούτε μια δεκάρα για να αγοράσει ένα κουλούρι, τι θα κάνει; Θα τραγουδάει; Ή μήπως νομίζεις ότι το τραγούδι είναι ωραίο όταν μοιρολογάει για εκείνον που δεν έχει να φάει… Γιατί έχουμε παραδείγματα. Αυτό το θλιβερό τραγούδι «κι εσύ λαέ βασανισμένε, μη ξεχνάς τον Ωροπό», αυτό το διδακτικό, το κουλτουριάρικο πράγμα, στην πραγματικότητα κοροϊδεύει τον κόσμο και όλους εμάς! Κοροϊδεύει κατ’ αρχήν εκείνους που έχουν αγοράσει οικόπεδα στον Ωροπό (γέλιο)…. Και κοροϊδεύει μια κοινωνία που τον Ωροπό τον ξέρει μόνο ως μια παραθαλάσσια περιοχή! Καταλαβαίνεις ότι όποιος σήμερα επιχειρεί να κάνει κάτι τέτοιο, για να στιγματίσει την εποχή, το μόνο που κάνει είναι να συμμετέχει στην κατρακύλα. Και η κατρακύλα λέει, έχουμε και κουλτούρα! Πιάνει ό άλλος και κάνει αγάλματα για να στιγματίσει την παρακμή… έχουμε και αγάλματα λέει η παρακμή…. Και όλα μαζί είναι μια μπάλα που μας πάει προς τα κάτω… Αν με ρωτήσεις που θα φτάσει… δεν μπορώ να πω, μάντης δεν είμαι…

Τι κρατάτε από την πολύχρονη διαδρομή σας στον κόσμο της μουσικής;
Δ.Μ.: (παύση) Δεν ξέρω τι κρατάω, γιατί ακόμη δεν έχω τελειώσει. Έχω την εντύπωση ότι ακόμη το καλύτερο τραγούδι, δεν το έχω γράψει. Για την ώρα κρατάω, ένα βράδυ που περπατώντας πέρασα κάτω από ανοιχτά παράθυρα και άκουσα να τραγουδάνε από μέσα τα τραγούδια μου. Είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται και είναι κάτι που κρατάω…

Sound of silence

Εξαιρετικά αφιερωμένο Jacki


Uploaded on authorSTREAM by kahmos

Hilies siopes - Eleni Tsaligopoulou

(Εννoείται δε ότι είναι ευπρόσδεκτος όποιος επιθυμεί να συνδράμει στην προσπάθειά μας να επαναφέρουμε την εν λόγω δεσποινίδα στην blogoσφαιρα, είτε με σχόλια είτε με κατάθεση σε λογαριασμό του ΤΑΧυδρομικού ΤΑΜιευτηρίου καθώς το τρίημερο της Καθαράς Δευτέρας είναι κοντά και έχουμε και έξοδα ένταξει???!!!)

Ταμπέλες

Φοβάμαι

... αλλα δεν είμαι δειλός

κρυώνω

...αλλά δεν είμαι ψυχρός

αμφιβάλλω

...αλλά δεν είμαι άπιστος

μου αρέσει το φαγητό

...αλλά δεν είμαι λαίμαργος

αργώ

...αλλά δεν είμαι καθυστερημένος

ενθουσιάζομαι

...αλλά δεν δεν είμαι επιπόλαιος

φανατίζομαι

...αλλά δεν είμαι φανατικός

ντρέπομαι

...αλλά δεν είμαι ντροπαλός

λυπάμαι

...αλλά δεν είμαι μελαγχολικός

αγνοώ

...αλλά δεν είμαι αδιάφορος

καταναλώνω

...αλλά δεν είμαι σπάταλος

έχω δεσμούς

...αλλά δεν είμαι δεσμευμένος

έχω ανάγκες

...αλλά δεν είμαι εξαρτημένος

ή μήπως τελικά ...

είμαι;

s opoion aresoume - dimitra galani

Εν...τυπώσεις

Everybody Knows -

Γιατί ξέρω ότι όταν τα βλέπεις
σου... εντυπώνονται καλύτερα!

Και μπορεί να μην ασχολείσαι με την οικολογία,
(ούτε κι εγώ άλλωστε!)
είμαι σίγουρος όμως,
ότι για να είσαι εδώ
ασχολείσαι
με κάποιο τρόπο
με την τέχνη...

Chris Jordan

View more presentations from guest48cab3.