Παραολυμπιονίκες που με κάνουν να αναρωτιέμαι

Θέλω εξαρχής να κάνω κάτι όσο πιο σαφές γίνεται:
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες (με ειδικά δικαιώματα όπως προτιμώ να τους θεωρώ).
Και ιδιαίτερα οι άνθρωποι με ειδικά δικαιώματα που η ατυχία τους ολοκληρώνεται με το να ζουν στη χώρα μας είναι άξιοι μέχρι και θαυμασμού για το πως καταφέρνουν να επιβιώνουν και να καλύπτουν τις καθημερινές τους ανάγκες και υποχρεώσεις.-
Πολύ δε περισσότερο άξιοι θαυμασμού είναι όλοι εκείνοι που έχουν το θάρρος να βγουν από το μικρόκοσμο που η ειδική τους κατάσταση τους περιορίζει και να αθληθούν, να συμμετάσχουν σε αγώνες και να κερδίσουν μέχρι και ολυμπιακά μετάλλια! Δεν μπορεί παρά να αποτελούν ιδανικά πρότυπα για τη δύναμη της θέλησης και τη σημασία της συμμετοχής σε αγώνες και "μάχες ζωής".

Αυτό όμως το "τσίρκο" των Παραολυμπιακών αγώνων δεν το αντέχω!
-Τα κρατικά κανάλια "υποχρεωμένα" καθώς είναι , γεμίζουν ώρες προγράμματος με τα ειδικά/προσαρμοσμένα αγωνίσματα.
-Οι ειδήσεις αναφέρουν κάποια ονόματα αθλητών που πέτυχαν να διακριθούν με την ίδια αδιαφορία που αναφέρουν τη διακύμανση των μετοχών ή τους αριθμούς του Τζόκερ
-Όλοι μας (εγώ πάντως το κάνω και δεν αμφιβάλλω ότι και οι περισσότεροι) μόλις αναφέρονται αυτά τα θέματα αρπάζουμε το τηλεκοντρόλ και το γυρίζουμε στο γάμο του Βουλγαράκη ή την παραίτηση της Μαστροκώστα (ή μήπως γίναν ανάποδα αυτά...μπερδεύτηκα λίγο)
-Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν και αυτοί αντίστοιχα προβλήματα με τους αγωνιζόμενους δεν το θεωρούν το όλο θέμα ως κάτι που μπορεί να τους βοηθήσει αλλά το αντίθετο, βλέπουν μπροστά στα μάτια τους την ειρωνεία, την αδιαφορία και την αδικία. Ναι την αδικία, γιατί όταν κάποιος στην Ελλάδα έχει πχ κινητικό πρόβλημα δεν του δίνουν τη δυνατότητα να βάλει τεχνητά μέλη διαστημικής τεχνολογίας για να τρέχει τα 100 μέτρα σαν τον Μπολτ αλλά τον ταλαιπωρούν μήνες μέχρι να του δώσουν το πιο στοιχειώδες, το πιο ευτελές και αυτό αν είναι τυχερός...

Αλλά είναι και κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω και τόσο καλά.
Οι επιτυχίες των Ελλήνων Αθλητών!
Ακούω, χωρίς να συγκρατώ ακριβώς, ότι σχεδόν κάθε μέρα παίρνουμε και ένα μετάλλιο, και μια θέση στο βάθρο ή στην εξάδα.
Και απορώ.
Ναι απορώ.
Τι σημαίνει αυτό;
-Μήπως οι συνθήκες ζωής στην Ελλάδα για αυτούς τους ανθρώπους είναι τόσο καλύτερες από ότι στις άλλες χώρες;
-Μήπως το ελληνικό κράτος δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα και μέριμνα για την άθληση αυτών των ανθρώπων την ίδια ώρα που δεν μοιάζει να το κάνει για την επιβίωσή τους;
-Μήπως οι Έλληνες αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων έχουν υπερβολικά μεγαλύτερο κίνητρο από τους υπόλοιπους συναθλητές τους (δεν ξέρω πως τους ανταμείβει η πολιτεία, σε ποια λαϊκίστικη εξαγγελία ειδικών προνομίων θα μπορούσε να τους έχει συμπεριλάβει)
-Μήπως το βλέπουμε στην εθνικιστική υπερβολή μας σαν ένα ακόμα εθνικό θέμα και πεδίο διάκρισης εφάμιλλο της Eurovision και ξεχνάμε ότι αυτοί οι αγώνες είναι για να ενώσουν και όχι για να ξεχωρίσουν;
-Μήπως (και πάλι συγγνώμη για αυτό που θα πω - απλά αναρωτιέμαι -και δεν προσπαθώ να γίνομαι ευχάριστος, το αντίθετο) υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή στη ντόπα και το ... εκμεταλλευόμαστε δεόντως;

Δεν έχω τίποτα προσωπικό απέναντι σε κανέναν παραλυμπιονίκη.
Νομίζω όμως οτι και μόνο η ύπαρξη αλλά και η αντιμετώπιση αυτών των Αγώνων γκετοποιεί και προσβάλει ακόμα περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους. Και μαζί με αυτούς και τη νοημοσύνη μας...