Μετά την ανάσταση, ο σταυρός

Αποφάσισα να ξαναπεράσω την αλυσίδα με το σταυρό στο λαιμό μου.

Τον είχα βγάλει γιατί είχα πάψει να πιστεύω στην σημασία που του είχα δώσει.
Γιατί δεν άντεχα να φέρω το σταυρό ως παντεπόπτη κριτή της "άσωτης" ζωής μου.
Γιατί δεν έδιωχνε σαν φυλαχτό γριάς μάγισσας τους φόβους και τις δυσκολίες από πάνω μου.
Γιατί κενός από ουσία ήταν βάρος ασήκωτο για το αδύναμο πνεύμα μου.
Γιατί είδα ότι όσα σήμαινε για μένα ήταν ενοχή, ψέμα και λάθος.
Ήταν θηλιά.

Αλλά στον καιρό που πέρασε κατάλαβα αρκετά.
Κι αν είμαι ακόμα στην αρχή, κι αν το μονοπάτι είναι ακόμα χορταριασμένο και δυσδιάκριτο,
αισθάνομαι ότι ξεχώρισα προς τα που θέλω να πάω.
Και χρειάζομαι ένα σύμβολο σε αυτό μου το ταξίδι.
Χρειάζομαι έναν οδηγό.
Χρειάζομαι κάτι για να θυμάμαι πράγματα που αποφάσισα ότι έχω ανάγκη στη ζωή μου.
Και διάλεξα να βάλω και πάλι το σταυρό μου.
Αλλά αυτή τη φορά θα ξέρω γιατί τον φοράω.


Για το αιώνιο σχήμα του, το σταυρό.
Την κάθοδο του πνεύματος στην ύλη.
Την δυνατότητα επέκτασης στο άπειρο.
Το συνδυασμό των δύο κάθετων αξόνων με κάθε συμπαντικό συμβολισμό που πάντα τους αποδίδονταν.
Το δέσιμο ή τη σύγκρουση των δύο γραμμών.
Που μέσα από τη σύγκρουση και το δέσιμο αυτό βγαίνει κάτι τόσο ισχυρό που αντέχει να σηκώσει το βάρος όλου του κόσμου.
Ο σταυρός ως συνάντηση, ως ένωση, ως αδιάσπαστο ζεύγος για να μου θυμίζει πάντα ότι οι μονάδες, οι αυθεντίες, οι εξαιρέσεις και τα εγώ είναι ανίσχυρα αναχώματα μπροστά στον χείμαρρο του εμείς.


Για το σημείο της σταύρωσης,
σημείο απόλυτης αναλογίας και συμμετρίας,
σημείο που κουβαλάει μέσα τον την πεμπτουσία του αρχαίου κάλλους
και την σπουδαιότητα της απλότητας.
Για να θυμάμαι τα όρια που πρέπει να έχω.
Να μη ξεπέφτω στην υπερβολή των περιττών,
και να μην αγιοποιώ την στέρηση των αναγκαίων.
Να μην αγνοώ τα αληθινά
και να μην λατρεύω τα ανούσια.

Για το μέταλλό του, το χρυσό.
Για να θυμάμαι ότι πρέπει στη ζωή να ικανοποιούμε τις ηδονές μας
χωρίς ενοχή,
όταν νιώθουμε πραγματικά την ανάγκη τους.
Δεν πρέπει να αγνοούμε την ευχαρίστηση
αλλά ούτε να τη επιδιώκουμε ασύστολα,
γιατί τότε γίνεται πάθος και πόνος αβάσταχτος,
και γινόμαστε περίγελος των άλλων.

Για τον Άνθρωπο που έχει επάνω.
Για να ξέρω ότι αυτός έχει τη μεγαλύτερη σημασία για μένα.
Ο άνθρωπος που κάποτε σταυρώθηκε για μένα εκεί πάνω είναι ο διπλανός μου,
ο πλησίον μου.
Και να διατηρώ πάντα την πίστη ότι σε αυτόν μπορώ
κάθε στιγμή που έχω την ανάγκη να προστρέξω.
Ο άνθρωπος θα είναι εκεί για να με βοηθήσει αν του το ζητήσω.
Φτάνει να βρω ξανά τη δύναμη να τον εμπιστευτώ.
Φτάνει να μην φοβηθώ να του απλώσω το χέρι.


Για τον Θεό που έχει επάνω.
Για να θυμάμαι ότι δεν πρέπει να τον φοβάμαι.
Ότι δεν πρέπει να τον αγνοώ.
Ότι πρέπει να μην παύω να τον μνημονεύω,
να τον μελετώ και να αισθάνομαι κοντά του.
Εκείνος δεν έχει ούτε ανάγκη, ούτε απαίτηση να τον προσκυνώ.
Αλλά εγώ μέσα από την βίωση της Ύπαρξης και της Διδαχής του εξυψώνομαι.
Γιατί μέσα από την (ατελή) μίμηση του, τον πλησιάζω.
Και γιατί μόνο περπατώντας πάνω στο μακρύ μονοπάτι για το Ιδανικό θα γίνομαι κάθε βήμα και καλύτερος.