2008: τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία!

Η αντιεξουσιαστική πάλη κέρδισε:

Καταργήθηκε στα μπουζούκια το ταμπλ ντ΄οτ!

Ευτυχισμένο το 2009!

Καλές Γιορτές

Το παρόν μπλογκάκιον
(θα αυτοκαταστραφεί...
αν κρίνουμε από τον ιδιοκτήτη του είναι σίγουρο(!)
αλλά όχι δεν θέλω να πω αυτό)
εύχεται σε όλους τους φανατικούς αναγνώστες του,
αλλά και σε κάθε άτυχο που τον ρίξει η μοίρα του κατα δω,

Χρόνια πολλά!
Να περάσετε ευτυχισμένα,
υπέροχα,
ειρηνικά,
οικογενειακά,
εορταστικά,
υπερκαταναλωτικά,
πνευματικά,
παθιασμένα,
επαναστατικά...
(ή όπως αλλιώς σας βγει ρε αδερφέ
μη βάζουμε και ψηλά τον πήχη και αυτοαπογοητευόμαστε)
Χριστούγεννα!!!
Και μέχρι τον άλλο χρόνο...
βλέπουμε!!


Υ.γ.: εκ της προηγουμένης ανάρτησης (η ανάρτηση άραγε μεταφράζεται ως αμορτισέρ...;μπρρρρ, κρυάδες!) μας προέκυψε αυτό:


Αυτά είναι τα καλά όταν αυτοί που σε αγαπάνε διαβάζουν τις αναρτήσεις σου...

Σε πείσμα των καιρών

Θέλω να καπνίσω ένα πούρο. Ένα καλό πούρο.
Ίσως ένα Cohiba Robusto. Ίσως ένα Romeo and Juliet.
Αλλά θέλω να το καπνίσω χορταστικά.
Να απολαύσω την ιεροτελεστία.
Δε θέλω να το ανάψω σε κάποια καφετέρια,
ούτε να σκέφτομαι αν ξυνίζεται ο διπλανός.
Θέλω να το ευχαριστηθώ σαν παλιός αριστοκράτης.

Να είναι Κυριακή βραδάκι.
Ο καιρός να έχει κρυώσει για τα καλά.

Θα βάλω το καλό μου κουστούμι.
Τα καλά δετά μου παπούτσια
Θα περάσω στον καρπό το ακριβό μου ρολόι.
Τη γραβάτα που δεν έχω βρει ακόμα την περίσταση να βάλω.
Και καπαρντίνα, οπωσδήποτε.

Και να βρεθώ στο cigar room κάποιου ξενοδοχείου του κέντρου.

Θα αφήσω την καπαρντίνα μου.
Θα χαιρετίσω τυπικά τους παρευρισκόμενους.
Θα διαλέξω πούρο.

Το δωμάτιο θα έχει ησυχία.

Ο χτύπος από τα βήματά μου θα πνίγεται στο παχύ χαλί.
Χαμηλό φως, πορτατίφ δίπλα σε κάθε θέση.
Καλή, "αντρική" μουσική.
Sinatra θα ταίριαζε...
Ή και κάτι πιο σύγχρονο αλλά εξίσου κλασσικό...

Angels (Acoustic) - Various Artists

Θα ξεκουμπώσω αργά το σακάκι μου.
Θα καθίσω στη βαριά πολυθρόνα αφήνοντας τη θερμοκρασία του δέρματος της να επικοινωνήσει με το σώμα μου.


Θα περιεργαστώ το πούρο.
Θα το γνωρίσω πρώτα με την αφή.
Θα χαζέψω για λίγο την κορόνα του.
Θα κλείσω τα μάτια και θα το μυρίσω.

Θα το βάλω στον πουροκόφτη.
Θα το "ζυγίσω" για λίγο και ύστερα με μια αποφασιστική κίνηση θα κόψω την άκρη του.
Θα ανοίξω το κουτί με τα σπίρτα.
Θα απολαύσω τον ήχο καθώς το σπίρτο θα ανάβει.
Θα το φέρω μπροστά στο πούρο μου και θα εισπνεύσω μέχρι το πυρωμένο στεφάνι να μου δείξει ότι άναψε σωστά.



Θα κλείσω τα μάτια και θα αφεθώ στην πολυθρόνα.
Θα κρατήσω αυτή την πρώτη εισπνοή μέχρι να τη νιώσω σε κάθε κύτταρό μου.
Θα εκπνεύσω....
Θα ταξιδεύσω....



Υ.Γ. και γιατί όχι τελικά....

Ε(ν)τυμολογία και μα-θυματική ανάλυση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων (ΣτΜ: ή αλλιώς πως την έκοψα τη δουλειά για πάρτη μου)

Κάποτε στη χώρα μας είχαμε αναρχικούς και αντιεξουσιαστές.
(αφηρημένες έννοιες στις ανεξερεύνητες γωνιές του κοινωνικού ανθρωποσυνόλου)
Μετά γίνανε "Οι αναρχικοί" και "Οι αντιεξουσιαστές".
(γνωστά και παραδεδηγμένα σημεία "ανωμαλίας" και "ανακολουθίας" της δομής του συνόλου)
Πρόσφατα ορίστηκαν ως "αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ομάδες".
(ως "περιοχές" δηλαδή του συνόλου με δική τους γνωστή και προβλέψιμη συμπεριφορά)
Τώρα επιχειρείται μια προσπάθεια να παρουσιαστούν ως "αναρχικά και αντιεξουσιαστικά μπλοκ".
Όπου μπλοκ μεταφράζεται ως φραγή.
Ως ασυνέχεια. Ως ασυνέχεια και από τις δύο κατευθύνσεις.
(ως όριο δηλαδή μεταξύ δύο-διαφορετικών ιδιοτήτων- συνόλων που δεν μπορούν πια να θεωρηθούν ως ένα)

Και ως γνωστών οι φραγές είναι πάντα επικίνδυνες.
Γιατί σε θέτουν προ του (ψευτο)διλήμματος: Μαζί μας ή εναντίον μας. Με μας ή με τους άλλους.
Και εδώ ερχεται (θέλοντας και μη) η ώρα της επιλογής.
Η ώρα της δεσμευμένης όσο και δεσμευτικής επιλογής.
Πρέπει να διαλέξεις την πλευρά της τραμπάλας που θα κάτσεις.
Με κίνδυνο ή να βρεθείς στα σύννεφα ή να σκάσεις με ορμή στο έδαφος. (και τούμπαλιν, αυτοδικαίως...)

Έλα όμως που εγώ δε δέχομαι την ταμπέλα του αντί.
Δε μπορώ να ταυτιστώ και να πιστέψω στην άρνηση.
Στο Όχι. Είμαι έτοιμος να κατέβω στο δρόμο για να υποστηρίξω την πρόταση που πιστεύω. Κάτι που θα με εμπνεύσει. Κάτι που θα με πείσει.
Το "όχι αυτό" έχω ανάγκη να συνοδεύεται και από το "ναι εκείνο".
Χειροπιαστό. Εφικτό. Δύσκολο ναι αλλά όχι ουτοπικό.

Και βέβαια δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι αυτοί ορίστηκαν (από τους εξουσιαστές φυσικά) ως αντί-εξουσιαστές, αν-αρχικοί. Που χρωματίστηκαν με τόσο αρνητική χροιά.
Αλλά είναι απορίας άξιο γιατί το αποδέχονται. Και το προβάλουν και το απαιτούν!

Γιατί γυρίζοντας στο δίλημμα θυμάμαι ότι πρέπει να απαντήσω: Από πια πλευρά του μπλοκ είμαι;
Λυπάμαι αλλά εξ ορισμού δεν μπορώ να είμαι με τους αντι-εξουσιαστές.
Αξιολογώ τη ζωή μου και θα ήθελα ο απολογισμός του τέλους (όποτε κι αν είναι αυτό) να είναι θετικός.
Λυπάμαι λοιπόν, αλλά δεν μπορώ να ενταχθώ σε αυτό το σύνολο.
Και λυπάμαι ακόμα περισσότερο που τότε, αυτοί οι ίδιοι, με ξαποστέλνουν ευχαρίστως στην πλευρά των εξουσιαστών(!) δίνοντας σάρκα και οστά στον χειρότερο εφιάλτη μου.

Στολίσατε;

Στολίσατε;
Ανάψατε τα εκατοντάδες λαμπάκια σας;
Τους ΆγιοΒασίληδες που φέγγουν;
Βάλατε στην (μ)πρίζα όλα εκείνα τα σκατολοϊδια με τις εκνευριστικά παράφωνες διασκευές από χριστουγεννιάτικα τραγούδια; Τα ηλεκτρικά ταρανδάκια με το χοντρό γέρο που όλο χαζογκαρίζει χοχοχο;
Δεντράκι πήρατε; Φυσικό εννοείται, δεν είμαστε και τίποτα γιούφτοι!
Χαρήκατε που όλοι οι δρόμοι είναι φωτισμένοι;
Με τα ηλεκτρικά δέντρα των δημάρχων μας;
Που από παντού κρέμονται φωτεινές επιγραφές που μας ενημερώνουν ως προς την ποιότητα της νέας χρονιάς και το προσδόκιμο ζωής (καλή χρονιά, χρόνια πολλά) ενίοτε συνοδευόμενα από λαμπάδες και αυγά πασχαλινά (multitasking signs!);
Που τα καταστήματα αποφάσισαν και φέτος να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό τους με χιλιάδες λαμπάκια-πελατοπαγίδες μπας και (που δεν...);


Εγώ ναι!
Το παραδέχομαι. Ψήνομαι για αυτό το ψεύτικο εορταστικό κλίμα. Είμαι ένας ασυνείδητος και απολίτικος χαζοκαταναλωτής που βουλιάζω στο παραμύθι της γιορτής. Μου αρέσει η παραίσθηση ότι όλα είναι χαρούμενα. Έστω για λίγες μέρες.
Αλλά εγώ, δηλωμένα, δεν έχω περιβαλλοντικές ανησυχίες!
Δεν έχω οικολογική συνείδηση!
Εσείς όμως;

Εσείς που μειώσατε κατά ένα βαθμό το θερμοστάτη σας;
Που γυρίσατε το πλυντήριο στους 30;
Που αγοράσατε αυτούς τους αντιαισθητικότατους ενεργειακούς λαμπτήρες;
Που δεν χρησιμοποιείτε σπρευ μαλλιών;
Που δεν αφήνετε τις συσκευές στο stand-by;
Που καταστρέψατε τόνους χαρτί για αφίσες με οικολογικά μηνύματα;
Οικο-blogger που ανταποκριθήκατε σε μηνύματα και κατακλύσατε το Σύνταγμα;
Που συμμετείχατε σε απίστευτα ενεργοβόρες συναυλίες για την προστασία του περιβάλλοντος;
Που αφήσατε το αυτοκίνητο;
Εσείς;
Στολίσατε;
Τώρα δε μιλάει κανείς;
Τώρα δε κινδυνεύει το περιβάλλον;
Τώρα γλίτωσαν οι κορμοράνοι και αναπαράγονται με ρυθμούς Κινέζων οι πελαργοί;
Τώρα δε σας ζαλίζει όπως γυρνάει ο μετρητής της ΔΕΗ;

Υποκριτές και επιπόλαιοι!
ΟΦΑδες!
Σας την είχα φυλαγμένη!

Υ.γ. Τουλάχιστον σβήνετε τα λαμπάκια όταν δεν είστε σπίτι και ανάψτε και κανένα κεράκι. Που είναι και οικολογικό και ρομαντικό και παραδοσιακό!

Μεγάλες Αλήθειες (μη ψαρώνεις...)

Μεγάλη Αλήθεια 1:

Όλοι μας κάποια στιγμή
(στην τουαλέτα)
έχουμε απορροφηθεί
διαβάζοντας το αυτοκόλλητο
με τις οδηγίες

κάποιου απορρυπαντικού...

Μεγάλη Αλήθεια 2:

Κανείς δε μπορεί
να φυσήξει τη μύτη του
στο χαρτομάντηλο
μόνο μια φορά

Μεγάλη Αλήθεια 3:

Όλοι έχουμε γράψει ένα ποστ
που ήταν τόσο χαζό
και ανούσιο
που είπαμε οτι θα το διαγράψουμε
αλλά τελικά
δεν το κάναμε ; )))

Υ.γ.(ναι ακούω fight club!)

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω

Μια μάζα από φωτιά και στεναχώρια

Τα λόγια ακόμα βγαίνουν δύσκολα.
Στο μυαλό περνούν ακόμα εικόνες.
Τη συνείδηση ενοχλούν παράξενες σκέψεις:

-Η σφαίρα λέει αποστρακίστηκε (νέα λέξη)

...Και;

-Η Αθήνα είναι στολισμένη με υπέροχα μπλε φωτάκια

...Στολισμένη αλλά καμμένη.

-Η αγορά είναι νεκρή

...Νεκρό ίσως το κέντρο, αντίθετα σήμερα το ΙΚΕΑ στον Κηφισό ήταν γεμάτο χαρούμενους και υπερκαταναλωτικούς "αντιεξουσιαστές".

-Οι μπάτσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ως μπάτσοι,

οι πολιτικοί ως πολιτικοί,

οι δημοσιογράφοι ως δημοσιογράφοι,

οι γνωστοί άγνωστοι ως γνωστοί άγνωστοι,

και ο Κούγιας ως Κούγιας

...κι εμείς όμως δεν πάμε πίσω, κρυφοκοιτάμε ποιος θα κάνει την αρχή για να ξαναμπούμε στους κανονικούς αδιάφορους ρυθμούς μας.

Γιατί η ζωή (για τους ζωντανούς) συνεχίζεται...

Να τι μας έμεινε...

Παραλογ-άριθμοι

Ζω πάνω από 25 ανθρώπους.
Και κάτω από 9. Δίπλα σε 10.
Αν ζούσαμε σε μονοκατοικίες θα ήμασταν ένα μικρό χωριό.
Τώρα είμαστε απλά κάποιοι που μοιράζονται τα κοινόχρηστα.
Κάποτε ήμασταν μόνο άγνωστοι.
Τώρα είμαστε και ανώνυμοι.

Το αυτοκίνητό μου έχει 5 θέσεις.
Τις περισσότερες φορές είναι κατειλημμένη μία ή το πολύ δύο.
Δηλαδή συνήθως συνταξιδεύουμε με τον Κανένα.
Το κινητό μου έχει 500 τηλεφωνικές μνήμες.
Οι "αγαπημένοι μου αριθμοί" δεν ξεπερνούν τους 10.
Από μνήμης θυμάμαι μόνο 4. Και συνήθως όχι το δικό μου.

Στη ζωή μου πρέπει να είχα πάνω από 400 συμμαθητές - συμφοιτητές.
Με τους περισσότερους από αυτούς μοιραστήκαμε στιγμές χαράς και αγωνίας στις ίδιες αίθουσες.
Θυμάμαι τα ονοματεπώνυμα καμιάς δεκαριάς από αυτούς.
Μιλάω ακόμα με 3 ή 4.

Αριθμοί
...αλλά και άνθρωποι.
Θαμπές εικόνες
... αλλά και αληθινές ιστορίες.

Τελικά η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το σύμπαν διαστέλλεται
είναι ότι απομακρυνόμαστε συνεχώς ο ένας από τον άλλο.
Σαν κουκκίδες ζωγραφισμένες με στυλό σε ένα μπαλόνι
που φουσκώνει και φουσκώνει
και φουσκώνει
και ....

ΜΠΑΜ !!!

Νατάσσα Μποφίλιου - Καλωσόρισες στην "οικογένειά" μου

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Αποφάσισα μετά από λίγο καιρό που ακούω την συγκεκριμένη δουλειά να γράψω μια ανάρτηση για τη Νατάσσα. Γιατί με αυτή τη δουλειά έχει ήδη κλείσει θέση για το βάθρο με τους "δικούς" μου, τον Μίλτο, το Φοίβο, το Θάνο...
Ήδη έχω αδικήσει τους άλλους δύο συντελεστές του καταπληκτικού αυτού δίσκου τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Αλλά πιστεύω ότι δεν θα στεναχωρηθούν όπως δεν στεναχωριέται κανένας γλύπτης όταν το κοινό θαυμάζει το άγαλμα και όχι το γλύπτη ή το μάρμαρο. Έτσι λοιπόν το συναίσθημα εστιάζει στη ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω βιογραφικά στοιχεία. Γιατί έχω και αυτή την "πετριά". Θεωρώ ότι όσο περισσότερο γνωρίζεις τον άνθρωπο τόσο περισσότερο χάνεις τη μαγεία του καλλιτέχνη. Όσοι ενδιαφέρεστε θα βρείτε περισσότερα εδώ. Θα πω μόνο για τη δική μου "εμπειρία" μαζί της.
Την γνώρισα ακριβώς έτσι όπως θα πρέπει να μας συστήνεται πάντα η μουσική. Από το ραδιόφωνο. Χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για αυτή. Χωρίς εικόνα. Χωρίς πρόλογο. Μια γλυκιά και διακριτική εισαγωγή. Μια σωστή και ευαίσθητη φωνή. Λόγια που από τις πρώτες φράσεις αναστατώνουν με την αλήθεια τους. Μια φωνή που στη συνέχεια ξεδιπλώνεται, δυναμώνει, γίνεται ατσάλινη και βελούδινη μαζί, μια χροιά που εξυψώνει το στίχο, μια ερμηνεία διατρητική και συνταρακτική που μπορεί και δημιουργεί ρήγματα στην πηκτή και ωμή "πραγματικότητα" που ζούμε.
'Εψαξα στο διαδίκτυο για το cd. Το κατέβασα (το ομολογώ, το συνηθίζω). Το άκουσα ασταμάτητα για μια εβδομάδα. Το έμαθα απέξω.
"...Εν λευκώ, ...Παρέα,...Μέχρι το τέλος,...Αλεξάνδρας,...Σε 'χω βρει και σε χάνω"
Δεν άντεξα, πήγα στο δισκοπωλείο, το ζήτησα με κρυφή περηφάνια, το πήρα σπίτι, το χάζεψα, χάζεψα το βιβλιαράκι, το έβαλα στο cd και αφέθηκα...

"Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει..."

Και φυσικά δεν μπορούσα να μη σας μιλήσω για αυτή.

Escape room

Σκοτάδι.
Βρίσκεσαι στο πάτωμα. Σταυροπόδι.
Δεν ξέρεις που είσαι.
Σηκώνεσαι σιγά σιγά και στα ψαχτά βρίσκεις έναν κρύο τοίχο.
Είσαι σε κάποιο δωμάτιο λοιπόν.
Ακολουθείς ψηλαφιστά τον τοίχο ψάχνοντας για κάποιο άνοιγμα, για κάποια πόρτα. Ψάχνεις αργά, προσεκτικά στην αρχή, μετά με άγχος, στο τέλος με πανικό.
Είναι σκοτεινά,
παραπατάς και πέφτεις.
Ξανασηκώνεσαι.

Συνεχίζεις.
Τα χέρια σου γεμίζουν ασβέστη και αρχίζουν να χάνουν την αίσθηση της αφής.
Κι όπως προχωράς πέφτεις πάνω στον κάθετο τοίχο.
Το χτύπημα δυνατό , δεν το περίμενες, σε ρίχνει κάτω σαν μετωπική.
Αλλά συνεχίζεις.
Ίσως τώρα σε αυτόν τον τοίχο να είναι η πόρτα.
Και ψάχνεις πάλι στα τυφλά, με μια νέα κρυφή ελπίδα αυτή τη φορά.
Αλλά δεν αργείς να ξαναβρείς γωνία...

Θες να τα παρατήσεις.
Βρίσκεις όμως τη δύναμη.
Σκέφτεσαι "λογικά" : " αφού δεν ήταν στις δύο προηγούμενες πλευρές η πόρτα σίγουρα θα είναι εδώ. Τώρα είμαι στη σωστή πλευρά, τώρα ψάχνω σωστά."...
Θα σε στεναχωρήσω. Όσο κι αν θέλεις αυτή τη δίοδο διαφυγής δε θα τη βρεις ούτε εδώ.
Είσαι εγκλωβισμένος.

Γυρίζεις πίσω, πηδάς πάνω- κάτω, χτυπάς γροθιές στον τοίχο, φωνάζεις, κλαις αλλά μάταια.
Ξαναγυρίζεις στην αρχή.
Κάθεσαι σταυροπόδι στο πάτωμα.
Δε θες να μιλήσεις άλλο.
Πεισμώνεις.
Με τον εγκλωβισμό.
Με την αδιαφορία.
Με την εγκατάλειψη.
Και λςες πως ίσως δε θες να φύγεις τελικά από εκεί μέσα.
Αφού σε ξέχασαν όλοι, δεν θες κι εσύ να νοιάζεσαι γι' αυτούς.
Δεν τους έχεις ανάγκη...
Μα πάλι κάτι μέσα σου σε κλωτσάει.
Ιδρώνεις και σκέφτεσαι μήπως δεν έψαξες αρκετά.
Όλοι σου οι μυς και τα νεύρα χτυπάνε σαν τρελά.
Παίρνεις φόρα και πέφτεις πάνω στους τοίχους για να τους γκρεμίσεις.
Μα τίποτα. Ούτε έτσι. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι δε θα τα καταφέρεις...

Πολύ θα πίστευαν ότι σε ενοχλεί τόσο αυτό το σκοτάδι.
Ίσως να το πίστεψες λίγο και εσύ.
Μέχρι που ξαφνικά το δωμάτιο γεμίζει φως!
Και τα βλέπεις όλα καθαρά.
Αλλά το όλα είσαι μόνο εσύ και οι τοίχοι.
Τα γδαρμένα χέρια σου, τα ματωμένα σου γόνατα, τα σκισμένα σου ρούχα...
Ο ιδρώτας που άφησες πάνω στους άψυχους τοίχους.
Οι τοίχοι κι η μοναξιά σου.

Έξοδος πουθενά.
Όργωσες με τα μάτια κάθε πιθαμή, κάθε τοίχο, κάθε χιλιοστό του πατώματος και δεν βρήκες τίποτα. Καμιά διαφυγή.
Έστρεψες το βλέμμα προς τα πάνω.
Ζήτησες από εκεί βοήθεια.
'Εψαξες την πηγή του φωτός.
Αλλά κι από εκεί τίποτα.
Μόνο ένα πάνλευκο φως.
Εκτυφλωτικό αλλά παγωμένο.

Νοσταλγείς για λίγο το σκοτάδι τώρα.
Η φαντασία σου έστηνε σχέδια αλλόκοτα στο μαύρο του πανί.
Σου χάριζε (μια ψεύτικη αλλά αναζωογονητική) ελπίδα.
Το φως αποκαθήλωσε τα πάντα.
Ξέρεις πια καλά που είσαι.
Βλέπεις κάθε σημείο.
Κι αυτό σε κάνει μόνο, ακόμα πιο μόνο.

Είσαι πάλι σταυροπόδι στο κέντρο του δωματίου.
Του ολόλευκου δωματίου.
Το μυαλό σου δουλεύει με χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο,
αλλά καταλαβαίνεις οι σκέψεις του δεν είναι ευθείες γραμμές,
μόνο κύκλοι γύρω από το τίποτα σου,
σε ένα μυστηριακό δερβίσικο στροβιλισμό.
Το σώμα σου αδρανές.
Το πνεύμα σου αδρανές.
Δεν έχει παραπέρα.
Δεν έχει παρακάτω.
Αλλά δεν έχει ούτε εδώ.
Τί ακολουθεί το τίποτα;

Υ.γ.
Καλοί μου φίλοι με συγχωρείτε. Δε θέλω να σας μαυρίζω την μέρα. Ούτε να σας κάνω να ανησυχείτε ή να εκβιάσω την ζεστασιά σας.
Αλλά μη ξεχνάτε ότι το blog δεν παύει να είναι ένα ημερολόγιο. Δικτυακό έστω, εξελιγμένο έστω αλλά ημερολόγιο. Και στο ημερολόγιο καμιά φορά γράφεις και τις πιο μαύρες σκέψεις. Αυτές που δε θες να μοιραστείς με κανένα. Και δεν πρέπει να αφήσουμε, αυτή η υπέροχη παρέα που έχει χτιστεί γύρω από τα blog να μας λογοκρίνει και να τους στερήσει αυτόν τον πρωταρχικό τους ρόλο. Της αποφόρτισής μας.
Είναι τελικά και το ημερολόγιο μια μορφή τέχνης. Καθημερινής ίσως, προσωπικής σίγουρα αλλά και λυτρωτικά λειτουργικής.
Οι μαύρες σκέψεις δεν κρύβουν πάντα μαύρες μέρες ή λευκά δωμάτια.
Αλλά μπορούν να γίνονται αναπόδραστες καλλιτεχνικές αφορμές.
Και αν η τέχνη καμιά φορά μιμείται την ζωή μην ξεχνάτε ότι
η ζωή έχει εφεύρει την τέχνη για να μπορεί να αποκοιμίζει γλυκά τους "δράκους" που την στοιχειώνουν...