Αντιδάνειο (γιατί αυτά είναι "δουλειές" του Επαναστάτη)

Όχι αγαπημένοι μου φίλοι. Δεν ξαναξεκίνησε ο "επαναστάτης". Η ανάρτηση αυτή είνα αντιδάνειο από το τωρινό μου blog. Απλά ένιωσα ότι ανήκει (και) εδώ. Ότι είναι από αυτά που γεννήθηκαν εδώ και έτσι δεν μπορεί παρά να υπάρχει (και) εδώ.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης για τον Αλέξανδρο Δελμούζο
Ο Δημήτρης Λιαντίνης είχε γράφει για τα παιδικά χρόνια του Δελμούζου: «…ήταν του δήμαρχου ο γιος. Παιδί ενός εύπορου εμπόρου και κτηματία με υποστατικά και κατάσταση. Η υλική ευπραγία της οικογένειας θα τον συνδράμει στο πνευματικό του ξετύλιγμα και αναφορικά με τις σπουδές και τους τόπους στην Αθήνα και τη Γερμανία και αναφορικά με το στοχασμό και τη δράση σε ολόκληρη τη ζωή του. Οι αγροί του πατέρα και η επαφή με το γεωργικό βίο θα συνεισφέρουν τα πολλά που σχετίζονται με τον προσδιορισμόεξευγένισης που θα οργανώσει το μυαλό και ολόκληρη την ύπαρξή του. Αυτά θα εδραιώσουν μέσα του τους χαρακτήρες του ένυλου και του εμπράγματου, του συγκεκριμένου και του πρακτικού».

«Αλλά παράλληλα θα τυπώσουν στο χάρτη της πνευματικής του γεωγραφίας τον τύπο του ψυχικά και ηθικά ρωμαλέου ανθρώπου. Έτσι, που να επισημάνει νωρίς και να μετρήσει με ακρίβεια τη νοσηρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα. Για να ορθώσει βλέμμα και να της αντισταθεί. Τη στοιχειώδη αγωγή και τις εγκύκλιες σπουδές από τα έξι ως τα δεκαοκτώ ο Δελμούζος θα τη λάβει στην Άμφισσα. Εκεί θα βιώσει ταυτόχρονα καισύδετα και το εστί δασκαλισμός και ραγιαδιλίκι».

«Θα βιώσει, δηλαδή, το ότι η σκλαβιά στην ψυχή του Έλληνα συνεχίζεται ασφαλής και αμεριμνομέριμνη από την εποχή της γιανιτσαριάς και του σουλτανάτου. Ότι εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει στη φτωχή Ελλάδα, όπως εκείνη η κακή Γοργόνα που πετρώνει ό,τι κοιτάει. Ότι έμεινε ανέγγιχτη από τολυτρωμό του γένους και τις οχτακόσιες χιλιάδες ψυχές που χύσανε το αίμα τους ποταμηδόν στον ιερό αγώνα, όπως κατέθεσε ο Τερτσέτης στην πρώτη δίκη τ' Αναπλιού. Στα 1834».

Για τις εκπαιδευτικές μεθόδους του Δελμούζου, ο Λιαντίνης έχει γράψει: «Εκράτησε το αναλυτικό πρόγραμμα αλλά κατάργησε τα βιβλία. Εκράτησε την ποιοτική επίδοση, αλλά κατάργησε τις εξετάσεις και την προαγωγή ή τη στασιμότητα στις τάξεις. Εκράτησε την ανακοινωτική ορμή και τη σώζουσα πειθαρχία, αλλά κατάργησε το μονόλογο του δάσκαλου και την αγία ράβδο. Κατάργησε την παθητικότητα, τη σιωπή, το φόβο, την ανία, την αβουλία, τη συμβατικότητα, τη μηρυκαστική μίμηση, την υποκρισία του μαθητή. Τη λόρδωση, την κύφωση και τη σκολίωση στον τρόπο συλλογισμού του παιδιού».
Μαθήτριες του Ανώτερου Παρθεναγωγείου Βόλου. Πάνω αριστερά ο Αλ. Δελμούζος

«Και στη θέση του κενού έφερε στοιχεία γόνιμα και δημιουργικά. Έφερε την αυτοκίνητη και την αυτογέννητη γνώση. Έφερε τη δράση και την αυτενέργεια. Έκαμε το νεαρό τρόφιμο έναν μικρόν εργάτη, μια προπαίδεια επιστήμονα, έναν προσωπικό ερευνητή, έναν αρχαϊκόζητητή της αλήθειας και της γνώσης. Της γνώσης που δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται. Και της αλήθειας που δεν παραδίνεται αλλά κατακτιέται. Σε τρία λιθάρια γωνιακά ζήτησε να χτίσει την προσωπικότητα του παιδιού: στην αυθυπαρξία, στην ευθύνη, στην υπεροχή».

«Έφερε στην αγωγή τη συνεργασία και την κοινωνικότητα, έξω από τις προκαταλήψεις του εγωισμού και του αλτρουϊσμού που έλεγε ο Αριστοτέλης. Όχι τύπους και γράμματα και λόγια που πετούν και σκορπίζονται. Αλλά τη συνεργασία που είναι ανακάλυψη πράξης, σφυρηλατημός χαρακτήρων κι εκείνος ο αστραφτερός πόλεμος μέσα στην άμιλλα, που γεννά από τον απλό πολίτη το μικρό νομοθέτη. Και που οδηγεί στους γνήσιους δεσμούς τουςσυναγωγούς φιλίας».

Ο Δελμούζος (στη μέση) μαζί με τους Σκληρό και Τριανταφυλλίδη στην Ιένα της Γερμανίας.

Στις εκπαιδευτικές μεθόδους του Δελμούζου αντέδρασε άγρια η σκοταδιστική Εκκλησία με κινητοποιήσεις του θρησκόληπτου όχλου από τον μητροπολίτηΔημητριάδος Γερμανό Μαυρομάτη και την ελεγχόμενη από την Εκκλησία αντιδραστική τοπική εφημερίδα «Κήρυξ»: «οι διαδηλωταί εξαφθέντες εζήτησαν να μεταβούν να καύσουν το Παρθεναγωγείον. Πληροφορηθέντες όμως ότι τούτο φυλάσσεται υπό εφίππου δυνάμεως, ηθέλησαν να καύσουν την οικία του κ. Δελμούζου, αλλά πληροφορηθέντες ότι και εκεί εφύλασσε δύναμις στρατού, διελύθησαν», έγραψε η εφημερίδα «Θεσσαλία»
.
Μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανός


Στις 23 Σεπτεμβρίου 1911 ο υπόδουλος και αυτός στην Εκκλησία ανακριτής Λαρίσης Τιμολέων Αμπελάς παρέπεμψε μαζί με άλλους τον Δελμούζο στην περιβόητη δίκη των «Αθεϊκών» (Απρίλιος 1914) με τις κατηγορίες της «αντιχριστιανικής προπαγάνδας», της «παρακώλυσης προσευχής», της «αντεθνικής δράσης», της «εξύβρισης επισκόπου», του «προσηλυτισμού», της «κομμουνιστικής προπαγάνδας» και της «διάδοσης αθεϊστικών απόψεων».

Ο Λιαντίνης έχει γράψει: «Ο Δελμούζος δικάστηκε στο Ανάπλι τον Απρίλη του 1914, εξαιτίας που δίδαξε στο Παρθεναγωγείο του Βόλου την αλήθεια, την εμορφιά και την Ελλάδα. Κύριοι κατήγοροί του εστάθηκαν δύο πνευματικά χολερόβλητοι άνθρωποι. Ένας δημοσιογράφος που τον έλεγαν Κούρτοβικ. Όνομα εβραίικο, που μου φέρνει στο νου το ΛαζάρΚαγκάνοβιτς, τον έναν από τους τρεις που τους έμεινε πιστός ως το θάνατό του ο Ιωσήφ Στάλιν. Ο άλλος ήταν ο Επίσκοπος Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης. Ένας καλόγερος αγράμματος, εμπαθής, ευρωτιών και αρκουδοφόρος, που οι δεσμοί του με την παιδεία, την αρετή και την Ελλάδα θυμίζουν την αγάπη του Κιουταχή και του Ιμπραήμ για τους Μεσολογγίτες. Η κατηγορία κατά του Δελμούζου έγραφε: είναι άθεος, ανθέλληνας και διαφθορέας των νέων»

«Στη δίκη του Αναπλιού ο Δελμούζος με τη σθεναρή υπεράσπιση πολλών φωτισμένων Ελλήνων αθωώθηκε. Ωστόσο, αν ο χειμασμός του δεν εξελιχθηκε σε τραγωδία, σε κάθε περίπτωση έλαβε τους χαρακτήρες και τον τύπο του δράματος. Ήταν ένα συγκλονιστικό βίωμα κινδύνου, πικρίας και οδύνης που τον συνόδεψε σε όλη του τη ζωή. Από δω σαν παράπονο, από κει σαν σεμνή περηφάνια»

«Έζησε στον τόπο του νοσταλγώντας τον τόπο του. Έζησε στον τόπο του την πικρή, την υπερήφανη και την αδιαμαρτύρητη εξορία του. Ωσάν το μεγάλο Θουκυδίδη στηΣκαπτή Ύλη. Ο Δελμούζος τελείωσε τη ζωή του στις 10 Δεκέμβρη του 1956 στην Αθήνα, ανεπαίσχυντα και γαλήνια. Άγνωστος, ιδιώτης, απράγμων και παραμελημένος από τους άλλους. Όπως ακριβώς είχε ευχηθεί να ζήσει ο Ιθακήσιος Οδυσσέας, αν η αγαθή τύχη γινόταν τρόπος να του ξαναδώσει μία δεύτερη δυνατότητα ζωής» έγραψε οΛιαντίνης.

:«Ο ανθρωπισμός είναι βέβαια αντίθετος με τον εθνικισμό και τις συνέπειές του, όχι όμως και με τον εθνισμό. Ο πρώτος με το υπερτροφικό ξεχείλισμα του εθνικού εγωϊσμού, τυφλώνει κι εμποδίζει τη σωστή εκτίμηση των άλλων, και σπρώχνοντας ως την περιφρόνησή τους, τείνει να εξαφανίσει βασικές ανθρωπιστικές αξίες, και απάνω απ’ όλα το δικαίωμα που έχουν όλοι οι λαοί και όλα τα έθνη για ελεύθερη ζωή και ανάπτυξη. Αντίθετα ο εθνισμός, κρατώντας την εσωτερική συνοχή των ατόμων και ομάδων που ανήκουν σ’ ένα έθνος, μπορεί με τη σωστή οργάνωσή τους και την εντατική τους καλλιέργεια ν’ αναπτύσσει στο μάξιμουμ τη δυναμικότητα του εθνικού συνόλου του πολιτισμού του».

Και πως να μην τον κυνηγήσουν...;

Υ.γ. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία ψάξε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ,
Υ.γ. Για να μην ξεχνάμε και τα αιτήματα της ημέρας

Μια τελευταία ("επαναστατική") πρόταση

Προς όλους τους φίλους Βοριοελλαδίτες.
Που με αφορμή τις εκλογές και το τριήμερο θα ανέβουν στις πόλεις και τα χωριά τους.

Και προς όλους τους φίλους που θα πάνε εκδρομή αυτές τις μέρες στη Μακεδονία.

Εκεί που θα είστε, γυρίστε ένα βιντεάκι, έστω με το κινητό, έστω του ενός λεπτού....
Γυρίστε ένα βιντεάκι από την πλατεία, τα μνημεία, τη φύση, την παραλία...
Γυρίστε ένα βιντεάκι με το χωριό σας, με τους φίλους σας στην καφετέρια κάνοντας την πλάκα σας...
Γυρίστε ένα βιντεάκι με την οικογένεια από το κυριακάτικο τραπέζι, ή με την κίνηση στον δρόμο...

Και ανεβάστε στο δίκτυο, στο youtube βάζοντας στον τίτλο τη λέξη Μακεδονία (ή Macedonia) στην περιγραφή.

Και φανταστείτε την έκπληξη τους όταν την Τρίτη το πρωί θα δουν εκατοντάδες ελληνικά βιντεάκια με το όνομα Μακεδονία...!



Υ.Γ. Το κατάστημα θα λειτουργεί πλέον υπό νέα διεύθυνση...(πατήστε...)

Η επανάσταση τελείωσε. Ζήτω η επανάσταση...

Πως τελειώνουν οι επαναστάσεις;

Ή καταπνίγονται από το καθεστώς,
ή γίνονται εκείνες καθεστώς…

Οι επαναστάτες γίνονται στελέχη της καινούργιας Αρχής
και μένει μόνο να ελπίζουμε να φέρουν μαζί τους
και κάτι από το πνεύμα και τα ζητούμενα
της προηγούμενης αγωνιστικής τους δράσης.
Κάτι από την ανάγκη για αλλαγή,
από την φρέσκια τους ματιά,
αλλά αυτή τη φορά με περισσότερο ρεαλισμό,
με λειασμένες τις αιχμές από το βάρος της ευθύνης,
και με πολύ αυστηρά καθορισμένα τα θέλω τους
από την ανάγκη για αποτελεσματικότητα.

Κάπως έτσι λήγει και τούτη εδώ η ΄΄επανάσταση΄΄.
Αναίμακτα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και τελετές.
Χωρίς καν να υπάρχει έτοιμη η διάδοχη κατάσταση.
Λήγει από μέσα, από τον ίδιο τον ΄΄επαναστάτη΄΄.
Που καταλαβαίνει ότι για να φέρει τις αλλαγές που θέλει,
πρέπει να βγάλει τη στολή και το κόκκινο φτερό της επανάστασης,
να περάσει το φράχτη, να σηκώσει τα μανίκια
και να χτίσει απ΄ την αρχή το σύστημα
που τόσο καιρό πετροβολούσε.

Θα μοιάζει προδοσία, αλλά δεν θα είναι.
Θα έρθουν πολλοί να του πουν ότι επιτέλους λογικεύτηκε, ότι είδε το φως που τόσο καιρό έλεγε σκοτάδι.
Κι ούτε κι αυτό θα είναι αλήθεια.
Δεν θα έχουν δίκιο.
Γιατί τώρα έχει ψηλαφίσει τα όνειρά του.
Έχει χαράξει τις διαχωριστικές γραμμές του.

Θα έρθουν πολλοί (και αυτό είναι η μεγαλύτερη νίκη του) να του πουν ότι τον προτιμούν επαναστάτη. Ότι τους απογοήτευσε, τους εξαπάτησε, τους εγκατέλειψε…
Ίσως παρασύρονται από το σύνηθες ή το κοινό.
Ίσως ξέρουν ότι αυτό γίνεται τελικά με τους επαναστάτες.
Ίσως είναι απλά συναισθηματικοί.
Αυτούς, ο ΄΄επαναστάτης΄΄ τους χρειάζεται περισσότερο τώρα απ’ ότι πριν.
Για να του τα χώνουν όποτε ξεστρατίζει.
Γιατί είναι πιο εύκολο να ξεστρατίσεις εντός παρά εκτός.
Γιατί χρειάζεσαι κάτι να σε δένει γερά στο κατάρτι όταν οι Σειρήνες τραγουδούν τόσο ΄΄γλυκά΄΄.
Αλλά τώρα ξέρεις ότι δεν είναι η λύση να μην περάσεις ποτέ από το νησί τους.

Όμως φίλοι μου, μπορεί οι επαναστάσεις να τελειώνουν κάποτε,
αλλά δεν τελειώνει η αγάπη για τον συνάνθρωπο,
η αγάπη για την πατρίδα,
το ενδιαφέρον για την ιστορία, την πολιτική, την κοινωνία,
η ανάγκη για έκφραση μέσα από την τέχνη,
η ανάγκη για επαφή με σημαντικές προσωπικότητες,
η χαρά της νίκης και το σχολείο της ήττας που χαρίζει η ενασχόληση με τον αθλητισμό,
η χαρά και η ζωή μέσα από την επικοινωνία με όλους εσάς…
Δεν τελειώνει το blogging!

Για αυτό μείνετε συντονισμένοι για λίγο ακόμα εδώ...
Γιατί υπάρχει και συνέχεια...

Υ.γ. Με την ευκαιρία ... όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να κατεβάσει από εδώ μια ανθολογία (δικής μου φυσικά επιλογής) των πιο αγαπημένων αναρτήσεων ετούτου εδώ του μπλογκακίου σε μορφή pdf. Σαν αναμνηστικό...σαν αποχαιρετιστήριο...αντί για ευχαριστώ...
http://rapidshare.com/files/240663068/Epanastatis.Anthologia.pdf.html

Το χάσαμε το θέμα πατριώτη...

Τελικά το θέμα ποιο είναι;

-Μήπως είναι οι (ν)ευρωεκλογές;

Που μας ζάλισαν όλοι τους τον έρωτα ο καθένας για πάρτι του,
και μας ζάλισαν και οι άλλοι που θέλουν μην να πάμε
και οι άλλοι που θέλουν να πάμε
και γενικά ...ουφ πια!
Θα πάμε και θα ψηφίσουμε αλλά μην το κάνουμε και τόσο θέμα!
Άντε να έρθει και η Κυριακή να μπει και "ειδησιογραφικά" το καλοκαίρι να τελειώνουμε



-Μήπως είναι η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους;

Διαφωνώ! Θα ήταν πιο χρήσιμη η υποχρέωση της στοιχειώδους παιδείας, της καλής θέλησης και της κοινής λογικής για καπνιστές και μη...
Άσε που μου τη δίνει να πουλάει μούρη ο (σ)Αβραμόπουλος με το τίποτα!



-Μήπως είναι το triple crown της Πανάθας επι της θλιβερής παρέας του Γιαννάκη;



Θα μπορούσε. Αν δεν είχε γίνει τόσες φορές ώστε να θεωρείται πλέον φυσιολογικό!
(και αν δεν είχα δηλώσει ότι δεν ενδιαφέρομαι πλέον τόσο για το σπορ).
Μου αρκεί όμως να αναγκάζονται να αποθεώνουν τον Παναθηναϊκό οι γαυρορεπόρτερ του ΑΝΤ1



-Μήπως είναι η κατάκτηση της δεύτερης θέσης από τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό;

Κάτι είναι και αυτό, αν και πλέον δεν μας αρκεί τίποτα λιγότερο από τον τίτλο!



-Μήπως είναι το καλοκαίρι που έχει έρθει καταπάνω μας με δρασκελιές και μας ζητάει να κανονίσουμε άμεσα πλοία και rooms to let στα νησιά;


Μόνο που αυτό το καλοκαίρι θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο οικονομικά και θα είμαστε τυχεροί να "κινηθούμε" τουριστικά έστω και μεταξύ συγγενών και φίλων (τζαμπατζή!!!!)


-Μήπως είναι το φεστιβαλικό καλοκαίρι που μας περιμένει;

Μπαααα! Με το βάλτωμα της καλλιτεχνικής δραστηριότητας ενταύθα το χειμώνα που μας πέρασε θα είναι λίγες και ξεχωριστές οι εκδηλώσεις που θα τραβήξουν το ενδιαφέρον.
Άσε που μεγαλώσαμε λίγο για τέτοια...


Τελικά ποιο είναι το θέμα;
Κανένα.
Γιαυτό βάλε μπυρίτσες να παγώνουν,
βάλε μουσική και άναψε τη σιτρονέλα στο μπαλκόνι να αράξουμε,
να ανάψουμε και κανένα πουράκι

και να χαζοκουτσομπολέψουμε για τους γείτονες,
να πιάσουμε συζήτηση για τα ανεξερεύνητα των αρχαίων μας προγόνων,
αν ξέρεις πες και καμιά καλή θεωρία συνωμοσίας
ή ας "θάψουμε" κανένα ραγιαδοσελέμπριτι γιατί πάχυνε ή έκοψε το μαλλί,
ή θυμήσου καμιά παλιά ιστορία για να γελάσουμε ή να νοσταλγήσουμε
και ας κάνουμε και σχέδια κυρίως ανέφικτα και μακρινά
γιατί σοβαρά τώρα...
το χάσαμε το θέμα πατριώτη!

Τα Χάρτινα - Δημητρα Γαλανη Feat Imam Baildi

(Υ.γ. ένας φίλος ισχυρίζεται ότι: no news - good news, αλλά πάλι του αρέσει το milkshake με fish n chips και για καλοκαίρι έχει ήδη κλείσει Φαληράκι - αν όχι παράλια απέναντι- και τελευταία έρχεται σε αντίθεση με τη μεσογειακή μου "επαναστατικότητα")

Ημέρα Τελικού (και μια ανάρτηση για άντρες)

Ημέρα Τελικού σήμερα.
Εννοείται αναφέρομαι στο Τσα(Ν)μπιονς Λί(Ν)γκ. (όπως το προφέρουν λανθασμένα οι περισσότεροι!)
Και νομίζω είναι φανερό ποιον υποστηρίζω.
Αν και τον φοβάμαι τον Βλαχοσκωτσέζο μήπως το σηκώσει και αυτό το τσαγιερό (που θα έλεγε κι Αλέφας)...

Αλλά παρά την αγάπη μου για τη Barca θα ήθελα (λίγες ώρες πριν το παιχνίδι) να αναδημοσιεύσω μια ιστορία που αλίευσα από ΤΑ ΝΕΑ και αποδεικνύει τι σημαίνει να αγαπάς και είσαι κοντά στην ομάδα σου. Και θα μου επιτρέψετε να την αφιερώσω στα καθίκια (ναι καθίκια) που νομίζουν ότι καταστρέφοντας έναν αγώνα, προκαλώντας επεισόδια και κάνοντας τραμπουκισμούς, βοηθούν την ομάδα που λένε(κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους πως) αγαπούν.

ΟΥΝΙΟΝ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ: ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥΣ

Χτίζουν το παλάτι της!

Μέχρι πού θα έφταναν οι φανατικοί οπαδοί μιας ομάδας για να αποδείξουν την αγάπη τους για τον σύλλογο;

Οι οπαδοί της γερμανικής Ουνιόν Βερολίνου πάντως έφτασαν πολύ μακριά. «Απαντώντας» στο κάλεσμα της ομάδας τους, έπιασαν μυστρί, φτυάρι, σκεπάρνι, καλέμι, έστησαν σκαλωσιές και στρώθηκαν στη δουλειά. Από πέρυσι τον Ιούνιο περίπου 1.600 οπαδοί της Ουνιόν στα ρεπό και τις άδειές τους δουλεύουν για να ολοκληρώσουν το νέο γήπεδο της ομάδας τους! Ναι, χτίζουν οι ίδιοι το γήπεδο στο οποίο σε λίγες ημέρες θα παρακολουθούν τους αγώνες της Ουνιόν. Η Ουνιόν Βερολίνου δεν είναι μεγάλο όνομα. Ωστόσο είναι ένας σύλλογος που τον κάνουν ξεχωριστό οι οπαδοί της. Πρωταθλήτρια φέτος στην Γ΄ κατηγορία, θέλει το νέο της κόσμημα- που χτίζεται πάνω στο παλιό της γήπεδο «Άλτε Φέρστερεϊ», στο Ανατολικό Βερολίνο- να είναι έτοιμο στις 8 Ιουλίου για τα εγκαίνια στον φιλικό αγώνα με τη Χέρτα.

Όταν πέρυσι η γερμανική ομοσπονδία ανακοίνωσε στην Ουνιόν ότι το γήπεδο στο οποίο αγωνίζεται από το 1920 δεν πληροί τους όρους ασφαλείας και πρέπει να κλείσει, η διοίκηση βρέθηκε σε αδιέξοδο. Χρήματα δεν είχε για να χτίσει νέο γήπεδο. Ευτυχώς γι΄ αυτήν έχει ξεχωριστούς οπαδούς. Όταν τους ζητήθηκε η συνδρομή τους, έσπευσαν κατά δεκάδες να βοηθήσουν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα περισσότεροι από 1.600 δήλωναν «παρών» στο εργοτάξιο υπό τις οδηγίες έξι μηχανικών. Γιατροί, νοσοκόμες, δικηγόροι, οικοδόμοι όχι μόνο προσέφεραν εθελοντική εργασία τις ελεύθερες ώρες τους, αλλά διέθεταν και κάθε είδους εξοπλισμό που ήταν χρήσιμος. Κάθε ημέρα 30 με 100 διαφορετικά άτομα συνεχίζουν να εργάζονται για την ολοκλήρωση του γηπέδου με την ίδια όρεξη και ορμή που είχαν την πρώτη ημέρα.

Υπολογίζεται πως ο σύλλογος κέρδισε 75.000 εργατοώρες αξίας δύο εκατ. ευρώ. Βλέποντας την προσπάθεια των οπαδών, οι χορηγοί της ομάδας έσπευσαν να τους προμηθεύσουν ατσάλι, τσιμέντο, αλλά και εξειδικευμένο προσωπικό. «Η εργασία των οπαδών αποτελεί ένα σπουδαίο κίνητρο για τους παίκτες, καθώς θέλουν να ανταποδώσουν με καλές εμφανίσεις στο γήπεδο», λέει ο εκπρόσωπος του συλλόγου Κριστιάν Αρμπάιτ.

Ήδη έχει ολοκληρωθεί το 80% των εργασιών του γηπέδου χωρητικότητας 20.500 θέσεων γήπεδο σε χρόνο ρεκόρ και απομένει να τοποθετηθεί μόνο το σκέπαστρο. Η κεντρική κερκίδα του παλιού γηπέδου δεν έχει πειραχθεί, αλλά οι εργασίες για την ανακατασκευή της αναμένεται να αρχίσουν την επόμενη σεζόν.

«Ποτέ δεν είχαμε φανταστεί πως θα συμμετείχαν τόσοι πολλοί οπαδοί», λέει με υπερηφάνεια ο Κρίστιαν Αρμπάιτ. Η Ουνιόν γεννήθηκε το 1906 υπό την ονομασία Ολύμπια και εκπροσωπεί την εργατική τάξη. Στην Ανατολική Γερμανία θεωρείτο το μαύρο πρόβατο, γιατί οι οπαδοί της ήταν απείθαρχοι απέναντι στο καθεστώς. Σχεδόν όλοι παρακολουθούνταν από τη «Στάζι», τη μυστική αστυνομία, ενώ υποβάλλονταν σε εξονυχιστικό έλεγχο κάθε φορά που περνούσαν τις θύρες των γηπέδων. Λόγω της «απείθαρχης συμπεριφορά τους» απορρίπτονταν οι αιτήσεις τους για εργασία.

«Αυτός ο σύλλογος είχε πάντα μία διαφορετική κουλτούρα. Δεν ήταν ένας σύλλογος που αποτελούνταν από αντάρτες, αλλά από ανθρώπους που δεν συμφωνούσαν σε όλα με το καθεστώς και δεν φοβούνταν να κάνουν γνωστές τις διαφωνίες τους», λέει ο Αρμπάιτ. Και συνεχίζει: «Έρχεσαι εδώ όταν έχεις μία διαφορετική θέση, έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Σήμερα εναντιωνόμαστε στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού».

Ιστορικό είναι το σύνθημα των οπαδών της Ουνιόν κάθε φορά που η αντίπαλη ομάδα έκανε τείχος στα φάουλ: «Το τείχος πρέπει να πέσει φώναζαν» και φυσικά εννοούσαν το τείχος του αίσχους που χώριζε το Βερολίνο.

Το τείχος έπεσε τελικά πριν από είκοσι χρόνια. Η πορεία της Ουνιόν όμως στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα σ΄ αυτό το διάστημα έμοιαζε με καρδιογράφημα ασθενούς που υποφέρει από ταχυκαρδία.

Η σημαντικότερη στιγμή της ήταν η συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου το 2001 και στα ευρωπαϊκά Κύπελλα την επόμενη σεζόν πριν βυθιστεί στις ερασιτεχνικές κατηγορίες και στην οικονομική ανασφάλεια που λίγο έλειψε να την οδηγήσει στη χρεοκοπία.

Τον τελευταίο χρόνο λόγω της έργων στο γήπεδό της, η Ουνιόν αναγκάστηκε να αγωνιστεί στην έδρα της άλλοτε μισητής Δυναμό, που είχε ταυτιστεί με τη Στάζι στην Ανατολική Γερμανία. Για τον λόγο αυτό πολλοί οπαδοί της προτιμούν να μην πηγαίνουν στο γήπεδο. Ακόμα όμως κι αυτοί που παρακολουθούν τους αγώνες στο Γιανσπορτπαρκ πηγαίνουν μετά στο υπό κατασκευή γήπεδό τους και κάνουν πάρτι. Όπως συνέβη το προηγούμενο Σάββατο, μετά το νικηφόρο παιχνίδι με τη Ρέγκενσπουργκ που εξασφάλισε στην Ουνιόν τον τίτλο στην Γ΄ κατηγορία και την άνοδό της στη Β΄.

Update:

Social controversial issues (απορίες Καημού) - Χτυπημένο Πέλμα

Δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ την αδυναμία μου στα όμορφα, περιποιημένα γυναικεία πόδια. Ειδικά όταν "οδηγούν" ψηλοτάκουνα παππούτσια, γόβες, σανδάλια κτλ κτλ.
Και φυσικά τώρα το καλοκαίρι που φεύγουν τα μακρυά παντελόνια και τα καλσόν και τα πόδια έρχονται σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα (και το οπτικό μας πεδίο) τα ερεθίσματα για εμάς τους λάτρεις (!) του ωραίου φίλου πολλαπλασιάζονται.

Αγαπημένες μου κυρίες επιτρέψτε μου όμως την (αντρική και άρα άσχετη) ερώτηση:
Πως καταφέρνετε 9 στις 10 να κυκλοφορείτε με πόδια εμφανώς καταπονημένα και χτυπημένα από τα παπούτσια σας;
Φτέρνες, δάχτυλα, πατούσες, κότσια (όχι και πολύ σέξυ όρος...) γυναικών όλων των ηλικιών, των βαρών, των υψών και των κοινωνικών τάξεων ,μόλις μπει ο Μάης, κυκλοφορούν ανάμεσά μας ως θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου με τα καλοκαιρινά υποδήματα. Σημαδεμένα, πρησμένα, σκασμένα και ξεραμένα περιφέρουν την "συντριβή" τους από το καινούργιο ζευγάρι αποκομίζοντας οίκτο αντί για θαυμασμό.

Πείτε μου για να καταλάβω και εγώ ο περίεργος Τι σας φταίει;
Τα αγοράζετε μικρά; Στενά; Μυτερά; Ψηλά;
Δεν υπάρχει τρόπος να βάλετε κάτι που να σας προσθέτει σεξουαλικότητα χωρίς να χρειαστείτε πιτ στοπ σε δερματολόγο ή ορθοπεδικό;

Πριν αρχίσετε να μου ...τα χώνετε θέλω να πιστέψετε ότι η απορία μου είναι αυθεντική, αληθινή και ειλικρινής!

Αν πάλι πρέπει σήμερα το βράδυ να πάτε κάπου και σκέφτεστε από τώρα πως θα βάλετε τις καινούργιες γόβες σας πάνω στο χτυπημένο σας δάχτυλο...εκτονωθείτε ευχαρίστως ενταύθα!

San star toy ciema - Nikos Ziwgalas

Που θα ήθελα να είμαι...

Θέα από τον πίσω κήπο της Φανερωμένης στη Λευκάδα

(γιατί ρε γαμώτο έχω χρόνια να πάω...;)

Και για να το κάνω λίγο χειρότερο...





























ψάχνεις ήδη τηλέφωνα και διευθύνσεις για ενοικιαζόμενα...;
Μαζί σου!