Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Υπεύθυνη Δήλωση

http://th01.deviantart.com/fs14/300W/f/2007/097/6/2/Self_doubt_by_rewston.jpg

Καιρό έχω να γράψω. (μην τρομάζεις!)
Εννοώ καιρό έχω να γράψω από βάθους ψυχής.
Να κάνω την οθόνη του Toshiba μου καθρέφτη και να δω το ειδωλό μου.
Να εξομολογηθώ. Να ξαλαφρώσω.
Να παραδεχτώ τα στραβά και να χαράξω δρόμο για τα σωστά.

Δεν έχουν γίνει και μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Η περίοδος αυτή υποτίθετη ότι είναι μεταβατική.
Αδιαβατική μου μοιάζει εμένα!
Και αν και θα έπρεπε ηλικιακά να με χαρακτηρίζει η φρεσκάδα της δημιουργίας και της ενεργητικότητας (μην πάει ο νους σου αλλού και διακωμωδείς τη ...φάρσα μου!) εγώ νιώθω σαν μπακαλιάρος φρεσκοκατεψυγμένος.

Και όλοι μιλάνε για αλλαγές.
Για νέα ξεκινήματα.
Για το επόμενο βήμα.
Αλλά ξέρεις κάτι.
(Μέχρι και εγώ) βαρέθηκα!
Αν έστω και ένας από αυτούς τους "προφήτες" ήξερε να μου πει πως να το κάνω...
Πως να αλλάξω...

Και δεν είναι πως δεν ξέρω τον τρόπο.
"Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ
μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."
λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου μέσα από τη φωνή του Μητροπάνου και τα χρώματα του Μίλτου.

Είναι που δεν βρίσκω το λόγο.
"Όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία"
μου θυμίζει η Μποφίλιου ότι της είχε ψιθυρίσει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος.

Από μικρός δεν τον έβρισκα αλλά έκανα υπομονή.
Και πειθαρχούσα.
Δεν αναλάμβανα τις ευθύνες μου. Δεν τις διάλεγα καν.
Αλλά πειθαρχούσα.
Άλλοι όριζαν τις γραμμές.
Και εγώ ακολουθούσα.
Και περίμενα.
"Όταν θα .....θα φτιάξουν όλα"
Αλλά δεν.

Και άρχισα να χάνω την υπομονή μου.
Να αμφιβάλλω για τη χρησιμότητα της πειθαρχίας μου.
Να θέλω να βγω απ΄ τις γραμμές.
Να θέλω να τρέξω ελεύθερος.

Και το έκανα.
Και έτρεξα.
Διασκέδασα, ταξίδεψα, ονειρεύτηκα.
Αλλά πάντα μέχρι ενός σημείου.
Πάντα ενοχικά.
Σαν παιδί που ξεφεύγει από την προσοχή του γονιού και κάνει τη ζημιά
αλλά βέβαιο για την τιμωρία δεν μπορεί να την ευχαριστηθεί μέχρι τέλους.
Με την ουρά στα σκέλια πάντα γύριζα.

Και πάντα συγύριζα.
Κάθε αλλαγή στο δωμάτιό μου.
Κάθε Νέα Τάξη πραγμάτων.
Κάθε καινούργια μουσική, κάθε καινούργια ιδεολογία, κάθε καινούργιος δρόμος,
και ένας παλιός που έμεινε μισός και ανεξερεύνητος.
Αυτό το Μέχρι Τέλους δεν το τράβηξα ποτέ.


Γι αυτό και πάντα "τιθάσευα" τον εαυτό μου θυμίζοντάς του τον όρκο του Καββαδία:
"Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει""

Τελευταία όμως σκέφτομαι πολύ. (μην αμφιβάλλεις...)
Το πάω από δω, το πάω από κει.
Τι σκατά μου φταίει;
Και τι δεν μου φταίει...

Γιατί έτρεξα σαν τυφλή αμαξοστοιχία πάνω σε χαραγμένες γραμμές σε ξένο χάρτη;
Γιατί όταν δοκίμασα να αλλάξω πορεία δεν συνέχισα;
Τι με έκανε να ζω με ενοχή κάθε απόδραση;
Τι με κάνει να χρωματίζω τους τοίχους του κελιού
και ενώ η πόρτα είναι πια ορθάνοιχτη να μη βγαίνω έξω;

Και νομίζω ότι έχω βρει κάτι.
Δεν έμαθα ποτέ να αναλαμβάνω την ευθύνη.
Να τη διαλέγω. Να μετράω τη χαρά και τον ιδρώτα της νίκης και να παλεύω για αυτή.
Να μετράω το κρίμα και το αίμα της ήττας και να ζω με αυτή.
Να αναλαμβάνω την ευθύνη.
Άλλοι διάλεγαν για μένα τις μάχες.
Τις έδινα και τις περισσότερες τις κέρδιζα.
Αλλά τις έδινα μηχανικά.
Και είχα πάντα κάποιον άλλον μέσα μου να κατηγορώ για το λάθος.
Και κάποιον άλλον να μου "κοκκορεύεται" για τα σωστά.
ΠΠΠολύ βολικό!

Αλλά δεν έμαθα ποτέ να τις διαλέγω μόνος μου.
Έμαθα να κρίνω.
Μπορώ να καταλάβω.
Μπορώ να ξεχωρίσω.
Μπορώ να κάνω έξυπνες επιλογές.
Αλλά αποδεικνύεται ότι δεν μπορώ να ζήσω με αυτές.

Δεν μπορώ να είμαι καν υπεύθυνος για μένα.
Γιατί μέχρι τώρα είχα τους "βαρβάρους".
Και μέχρι εδώ "οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
(συγγνώμη και από τον Καβάφη, ίσως να μην ήταν και τόσο... υπεύθυνο εκ μέρους μου να τον μπλέξω στα δικά μου....)


Υ.Γ. Και μη νομίζεις ότι ήταν εύκολα να τα παραδεχτώ αυτά ή ότι ξέρω πως να τα διορθώσω...!

16 σχόλια:

gregory είπε...

ολα αλαξουν καθε μερα ...απλα δεν θελης να τα δης ....και αλλαξουν χωρις εμας....χαραξε της δικε σου γραμες και κρατατες οσο μπορης .....
ζουμε την εποχη ...της μοναξιας και αυταρχικοτητας και της καταπιεσης...
αλλα λιγοι το καταλαβενουν....κουραγιο και υπομονη......

Roadartist είπε...

Δε ξέρω αν θα παρηγορηθείς καθόλου, αλλά αυτά που έγραψες τα έχω αισθανθεί και μια, και δυο, και τρεις..και βάλε :))) Καληνύχτες!!!

One Happy Dot είπε...

Αν πάρεις τα "πρέπει" των άλλων και τα συγκρίνεις με τα δικά σου...
Αν μετρήσεις ενα ενα τα "θέλω" σου και παραδεχτείς τις αλήθειες τους...
Αν ονειρευτείς ότι "γίνεται" και ότι "είναι δυνατό"...
Αν βάλεις εσυ τα όρια και αν εσυ τελικά τα καταπατήσεις...
Και τελικά, αν ολα αυτά τα κάνεις χωρίς ενοχές και με δική σου ευθύνη...
Τότε το μόνο που θα λείπει από αυτή την υπευθυνότατη δήλωση θα είναι η υπογραφή του δηλώντος και ενα χαρτόσημο για τα τυπικά. Γιατί τα ουσιαστικά θα έχουν ηδη δρομολογηθεί...
Καλή σου μέρα και καλή επιτυχία στην δολοπλοκία που θα κάνεις ώστε να "δανειστείς" το διαρκείας! Μετά τα χθεσινά θα χρειαστεί να βάλεις τα μεγάλα μέσα σε λειτουργία! :)

Γ.Π. είπε...

@gregory, καλημέρα τρελέ καρναβαλιστή!!!
Σε ευχαριστώ που μέσα στο γλέντι των ημερών βρήκες τη διάθεση να γράψεις τέτοια λόγια!
Καλά να περνάς!

Γ.Π. είπε...

@roadartist, αχ αρτιστάκι μου, πάντα είναι καλύτερα τα δύσκολα όταν ξέρεις ότι δεν τα περνάς μόνος...
Να σαι καλά!

Γ.Π. είπε...

@one happy dot, dotάκι μου καλημέρα!
Ξέρεις πάντα να μένεις στα ουσιαστικά!
(και ναι θα κάνω ότι μπορώ...! Αν και από τώρα μπορώ να σου πω ότι ....ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ!!!!)

jacki είπε...

Καημέ μου.. αβατική αυτή η περίοδος.. Να αλλάξουμε; Θα αλλάξουν κάποια πράγματα από μόνα τους; Με πιάνει ώρες ώρες μια απελπισία και άλλοτε πάλι μια ηρεμία.. απραξία θα την έλεγα..
Εύχομαι σύντομα να γίνουν όπως τα θέλεις τα πράγματα.

Γ.Π. είπε...

@jacki, καλή μου jacki...αυτές οι διαδρομές από την ελπίδα στην κατήφεια είναι από τις πιο κουραστικές!
Αντέχουμε όμως ακόμα, έτσι;

(ελπίζω να μη χρειάζεται για πολύ...!)
Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου!

zoyzoy είπε...

Κάνε τώρα τις αλλαγές που είναι νωρίς που γνωρίζεις τη διαφορά γιατί μετά θα'ναι αργά θα συνηθίσεις ν'αγωνίζεσαι μόνο με τις σκέψεις χωρίς πράξεις.Και τότε μια τρύπα στο νερό κάνουμε παραμένουμε και υπομένουμε!!Καλό κουράγιο στους αγώνες σου.

Γ.Π. είπε...

@zoyzoy, σε ευχαριστώ zoyzoy μου για τις συμβουλές και την στήριξή σου.
Άλλωστε όλοι μας τελικά το καταλαβαίνουμε ή όχι δίνουμε καθημερινά τις μάχες μας!

Antoine είπε...

Καημέ μου,
Σε κάποιους ανθρώπους η πλευρά του "πρέπει" τιθασεύει την πλευρά του "θέλω". Απλά. Συμβαίνει. Νομίζεις ότι μπορείς να το αλλάξεις; Αμφιβάλλω. Το ότι νικά το "πρέπει" σημαίνει ότι δεν είσαι εγωιστής και νοιάζεσαι για το αντίκτυπο των πράξεών σου στο περιβάλλον σου. Μη σου ακούγεται παράξενο. Ίσως να είναι και βαλβίδα ασφαλείας σου που όδο και να κατηγορείς δε θες ποτέ να σπάσει. Αλλά πώς ξέρεις πόσο μπορεί να κρατήσει αν δεν την πας μέχρι το όριο και τελικά να σπάσει; Εξάλλου υπάρχουν και ανταλλακτικά... ;)

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Δεν ξερω αν τετοιου ειδους αναρτησεις σηκωνουν "συμβουλες"...
Τα λογια σου δε δειχνουν αδιεξοδο. Εχεις συνειδητοποιησει κι αυτο ειναι η μεση της διαδρομης... Κι ομως "εδω που εφτασες λιγο δεν ειναι, τοσο που εκαμες μεγαλη δοξα" (συγγνωμη κι απο 'μενα για τον Καβαφη!).
Λεω και ξαναλεω (και προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου) οτι ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας: ακομα και οι διαδρομες που οι αλλοι μας επεδειξαν κι εμεις τυφλα ακολουθησαμε. Εκει βρισκονται τα "προβληματα" εκει και οι λυσεις. Το οτι δεν μαθαμε ή δεν προσπαθησαμε να αλλαξουμε τους δρομους που μας εδειχναν δεν σημαινει κατι για τη συνεχεια. Το "απο εδω και περα" το οριζεις μονο εσυ γιατι, αν θες, μπορεις να απεκδυθεις απο ολα αυτα που "φορεσες"... Απ'ολα ανεξαιρετως...Μονο αν θες πραγματικα (το ξανατονιζω).
Κι ατο δεν ειναι "αισιοδοξη" αποψη, ειναι απλα νεα σταση ζωης ή καλυτερα διαφορετικη οπτικη της ιδιας ζωης...!

(συγγνωμη για το σχολιο σεντονι!)

Γ.Π. είπε...

@Antoine, καλέ μου φίλε το ζήτημα είναι το μερικές φορές κουράζεσαι και αντί για ανταλλακτικά προτιμάς ....απαλλακτικά! Αλλά τελικά είμαστε ετσι φτιαγμένοι που ... για μια στιγμή ξαποσταίνουμε και ξανά προς τη ..."δόξα" τραβάμε! Καλά να περάσεις αυτές τις μέρες!

Γ.Π. είπε...

@Πρωτόπλαστη, καλημέρα πρωτόπλαστή μου! Καταρχάς οφείλω να σου αποδώσω το copyright για τον τρόπο που έβαλα τα τραγούδια μέσα στην αφήγηση μου. Ύστερα θέλω να σε ευχαριστήσω για το "σεντόνι". Σημαίνει οτι νοιάζεσαι για αυτά που διαβάζεις και πλέον δεν κάνει ο κόσμος έτσι εύκολα τον ...κόπο.
Και να σου ευχηθώ να περάσεις πολύ όμορφα τις μέρες αυτές και συνεχίσεις (όπως και εγώ) αυτούς τους αγώνες και τις μάχες με τον εαυτό μας!

amazone είπε...

Το μόνο που θα σου πω είναι να είσαι αισιόδοξος και να προσπαθείς όπως μπορείς να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα που υπάρχουν.
Δεν θα σκύψουμε το κεφάλι και θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε προς το καλύτερο.Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα, σκέψου αυτό και μην το βάζεις κάτω.
Τα λέμε...

Γ.Π. είπε...

@amazone, γλυκιά μου amazone σε ευχαριστώ ειλικρινά για αυτά σου τα λόγια