Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Τρικυμία εν κρανίω

Τσικνοπέμπτη.
Όχι η φετινή.
Αλλά του 1998.
Της χρονιάς που έδινα πανελλήνιες.
Μιας χρονιάς πολύ δύσκολης (όπως για όλους)
Μιας χρονιάς που αυτό που με κράταγε ήταν η ελπίδα ότι αν τα καταφέρω και ...εισαχθώ όλα θα αλλάξουν.
(πιο πολύ ψευδαίσθηση όπως αποδείχθηκε. Χρήσιμη βέβαια. Γιατί έτσι και μου λέγανε ότι 11 χρόνια μετά η ζωή μου θα είναι ακόμα στο ...περίμενε δεν ξέρω αν θα το άντεχα!)
Επανέρχομαι. Μιας χρονιάς που μαζί με το κλειδί για την εισαγωγή στο ΕΜΠ (Ένας Μαλάκας Παραπάνω μήπως;) είχα αρχίσει να ψάχνω και το κλειδί για το ξεκλείδωμα της προσωπικότητάς μου.
(και φυσικά κλειδιά βρήκα αρκετά αλλά κάθε φορά που άνοιγε ένα λουκέτο διαπίστωνα έκπληκτος ότι υπάρχει ακόμα ένα που πρέπει να "διαρρήξω". Και στη συνέχεια κι ακόμα ένα).
Η Τσικνοπέμπτη λοιπόν εκείνη περιλάμβανε το συνηθισμένο καθημερινό πρόγραμμα. Σχολείο το πρωί (που εμείς της εποχής των δεσμών πηγαίναμε για ξεκούραση) επιστροφή στο σπίτι, διάβασμα και μετά 6 με 10 φροντιστήριο (βασανιστήριο). Δηλαδή για μένα η Τσικνοπέμπτη δεν είχε ξεκινήσει μέχρι τις 10 το βράδυ.
Γυρνώντας από το φροντιστήριο όμως δεν άντεξα. Ξέσπασα. Η ένταση των ημερών. Το άγχος. Καθώς κατέβαινα τη μεγάλη κατηφόρα πριν τη λεωφόρο ένιωσα το πρόσωπό που να συσπάται παίρνοντας μια έκφραση οργής ενώ τα μάτια μου θόλωσαν από δάκρυα. Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα το πορτοφόλι. Βρήκα μέσα ενάμισι χιλιάρικο. Το χαρτζιλίκι μου όλο δηλαδή.


Έκανα μια μικρή παράκαμψη και πέρασα από το ψητοπωλείο της περιοχής (όχι, τότε δεν είχε delivery!). Αποφασιστηκά ζήτησα μια μερίδα κοντοσούβλι και πήρα από το ψυγείο και τρία μπουκάλια μπύρας. Βγαίνοντας έδεσα σφιχτά τη σακούλα (να μην κρυώσει το ψητό) και άνοιξα το βήμα προς το σπίτι.

Οι γονείς είχαν βγει έξω (κοινωνικές υποχρεώσεις, ήξερα πως δεν είχαν και καμία όρεξη και δε μου κακοφάνηκε). Μόνος στο σπίτι. Μου άρεσε η ησυχία του. Ήταν σε πλήρη αντίθεση με τη βαβούρα στο κεφάλι και τη ζωή μου. Και τη σεβάστηκα. Έκανα τις κινήσεις μου και εγώ σαν κλέφτης που δεν θέλει να ξυπνήσει το νοικοκύρη.
Τράβηξα την καρέκλα και έκατσα στην καλή θέση του τραπεζιού (του αρχηγού...) και άνοιξα τη τηλεόραση πιο πολύ για να έχω λίγο φως. Πήρα από το συρτάρι στην ένα πιρούνι και άνοιξα την πρώτη μπύρα.
Η τηλεόραση έπαιζε ένα σήριαλ που δεν είχα παρακολουθήσει μέχρι τότε. "Το σημάδι του έρωτα", με Βάνα Μπάρμπα, Τζώρτζογλου και Τζένη Μπότση (ω,ναι η δεσποινίς "τι έγινε Κωσσστάκη γουσσσστάρουμε τη χωριάτισσσα;;;" για τους μυημένους). Ζαχάρωσα...
Θες η μπύρα που είχε καιρό να παρεμβληθεί στον ασκητικό βίο της χρονιάς των πανελληνίων,
θες οι καταπιεσμένες ορμόνες του Λυκείου,
θες ο ερωτισμός της μεστής Βάνας και της άγριας Τζένης,

Τ.Μ.

(η επιλογή των φωτογραφιών υπέστη λογοκρισία αλλά και πάλι πιστεύω ότι αναδεικνύεται το νόημα)
θες το απλοϊκά αισθηματικό σενάριο που έμοιαζε τόσο εξωγήινο σε μια θάλασσα παραγώγων και χρονοκυκλωμάτων που σάρωνε τη ζωή μου...
θες το τραγούδι του Πάριου...



μπήκα στο mood!
Πήρα την τελευταία μπύρα και έκατσα στο πιάνο. Ξέθαψα ότι καψουροτράγουδο μπορούσα να γρατζουνίσω και χάλασα τη βραδιά των γειτόνων μου με την (μεθυσμένη) αγριοφωνάρα μου.
Ένιωσα σαν ήρωας ταινίας. Ενσάρκωσα στο πιάνο με τη συνοδεία της μπύρας και τις ... στομαχικές αναθυμιάσεις λόγω ημέρας, το ρόλο του μοναχικού τροβαδούρου του έρωτα που εκπέμπει σήματα αγάπης στο σύμπαν (και βάλε...).
Τελοσπάντων. Για να μη στα πολυλογώ και δραματοποιώ απλές καταστάσεις...
Τραγούδησα, ξεθύμανα, ξελαρρυγιάστικα, τρόμαξα τους γονείς που νομίζαν ότι σεληνιάστηκα, γελοιοποιήθηκα και φυσικά ξέρασα (το κοντοσούβλι ήταν ...κάπως ) και πήγα για ύπνο ευτυχισμένος που για πρώτη φορά έδωσα κάποιο προσωπικό χρώμα σε κάποια τέτοιου είδους γιορτή!
Και η μικρή "επανάσταση" (ακριβώς όπως συμβαίνει και στις κανονικές...) έλαβε άδοξα αλλά ταυτόχρονα και δοξασμένα τέλος!!!
(-απότομα μας την έκοψες την αφήγηση, χασάπη! ενώ είχαμε μπει και εμείς στο mood!!!)http://www.forgottenoh.com/Cemeteries/wb-butcher.jpg
(-ναι ρε φίλε αλλά κάτι το τρίτο γκολ της Σεντ Ετιέν -μεγάλη η χάρη της- κάτι ο Σάκης με τη μωβ σκιά στη Γιουροβίζιον εγώ βγήκα από το mood!!!)

Υ.γ.
Ερώτηση 1: αφού οι Μαγγίρες βγαίνουν σαν φωτοτυπίες γιατί να τις πληρώνουμε και τις δύο;;;;; Μια (η ψηλή) δεν φτάνει;;;
Ερώτηση 2: Όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια ΤΙ χρειάζονται;
Ερώτηση 3: Καημός: -Να το γυρίσω λίγο στο Ξάνθη - ΑΕΚ ρε παιδιά;
Οι Γιουροφαν- είναι αναγνωρισμένο ως ψυχικό νόσημα αυτό;- της παρέας: -"'Οχιιιι!"
Καημός:-Ουφφφφ....Τουλάχιστον αύριο είναι Τσικνοπέμπτη!


19 σχόλια:

gregory είπε...

με 5 ευρω εφαγες ηπιες και 3 μπηρες
και ακουσες και ζωντανη μουσικη ...
τι αλλο ηθελες ???....

παριος και παλυ παριος....και η βανα μας ..πολυ..........ολα καλα ...
εισαι και μικρουλης ετσι???
αντε για σου..

jacki είπε...

Αχ καημέ μου αν δε γέλασα με το Κωσσστάκη γουσσσταρουμε.. Να είσαι καλά... Μ αρέσεί πολύ όταν χαλαρώνουν και μεθάνε οι άνθρωποι.. και τραγουδάνε.. Μ αρέσει πολύ το μεθυσμένο τραγούδι.. Ξέρω καλά από αυτό..
Δυο χρόνια μετά πέρασα εγώ στο ΑΠΘ (Άντε Που Θες να γίνεις μηχανικός)

Καλημέρα καημέ μου..

One Happy Dot είπε...

Κυριολεκτικά τα πήρες κρανίο έτσι????? Τσάκωσες και κοντοσούβλι με μπυρίτσες, είπες και τα τραγουδάκια σου, κόζαρες και το άγριο ντουέτο της εποχής με Μπάρμπα να το παίζει "σας παρακαλώ δεν θα'θελα" οσία Παρθένα και Μπότση "άγριο θηλυκό" που έχει μυριστεί το κέρατο και μαρσάρει...και τελικά πέρασες και στις Πανελλήνιες! Να ευχαριστείς τον εαυτό σου για εκείνη την τρικυμία!!!!
p.s. ελπίζω τη σημερινή Τσικνοπέμπτη να αποζημιώσεις τον εαυτό σου...
P.s. οχι που θα έχανες το χθεσινό αγώνα...οχι που!

zoyzoy είπε...

Εκανες που έκανες την επανάσταση δεν έπαιρνες και μια φίλη για παρέα και τα περαιτέρω.Μπάρμπα ήταν αυτή και Μπότση!!
11χρόνια και ακόμα ψάχνεσαι!!
Πάντως καφέ ήταν η σκιά του Σάκη τι τα παρακολουθεις αφού σε χαλάνε???

Γ.Π. είπε...

@gregory, α όχι με 5 ευρώ φίλε! Με 1500 δραχμές! Και αυτό όπως θυμάσαι έχει μεγάλη διαφορά! Καλά να περνάς!

Γ.Π. είπε...

@καλή μου Jacki, συναδελφάκι, ποια σχολή έχεις τελειώσει; Την καλησπέρα (και νομίζω ότι κάτι τέτοιες μέρες Τσικνο...μέρες θα σου λείπει η Θεσσαλονίκη,ε....;)

Γ.Π. είπε...

@one happy (brand new!) dot, τον ευχαριστώ για εκείνη την τρικυμία και για όλες τις επόμενες αν και δεν τις έχω χορτάσει ακόμα! (ανικανοποίητος ρε παιδάκι μου!)
Για τον αγώνα ...τυχαία έπεσε το μάτι μου, δεν είμαι τέτοιος τύπος! Εγώ την ...Εδέμ ήθελα να δω (Τσικνοπέμπτη είπαμε είναι όχι πρωταπριλιά καουμπόυ μου!)

Γ.Π. είπε...

@zoyzoy,καφέ ήταν;;;
Ας τα να πάνε και εγώ που νόμιζα ότι είχα βγάλει κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα από την όλη βραδιά!!
(τα παρακολουθώ ως ...ανταποδοτικά τέλη γιατί από εβδομάδας αρχίζει το Τσάμπιονς Λιγκ και πιστεύω ότι ξέρεις περίπου αυτό τι σημαίνει...)

jacki είπε...

Καημέ μου τελείωσα τη σχολή των πολιτικών μηχανικών... Το ίδιο ή παραπλήσιο εσύ?

Γ.Π. είπε...

@Jacki, Μηχανολόγος Μηχανικός (αν και αρκετά ...αμήχανος οφείλω να ομολογήσω...)

jacki είπε...

Μια χαρά πολυμήχανο σε βρήσκω :)))

Γ.Π. είπε...

@jacki, τι τα θες...με κέρδισε η μηχανολογία (αυτή έχασε) και με έχασε ...η τέχνη (αυτη κέρδισε)!

Μελίτη είπε...

Δηλώνω αιχμάλωτη της αφήγησής σου! Έχεις ένα τρόπο να γράφεις Καημέ μου... Άσε που μπήκα κι εγώ στο mood με το τραγούδι του Πάριου (πάντα μου άρεσε το συγκεκριμένο).
Όλα είναι διάθεση Καημέ μου. Όλα. Και να σου πω και κάτι; Μόνο έτσι παίρνουν χρώμα οι οποιεσδήποτε γιορτές. Άντε να σου ευχηθώ και για την αποψινή Τσικνοπέμπτη ένα ίδιο επαναστατικό "ξεθύμασμα".
Φιλιά πολλά-πολλά και την αγάπη μου!

Γ.Π. είπε...

@Μελίτη μου, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και κυρίως για την ευχή σου. Αυτή την περίοδο τα έχω πραγματικά ανάγκη τέτοια "επαναστατικά" ξεσπάσματα...
Σου εύχομαι να περάσεις και εσύ καλά και να αφήσουμε στην άκρη κάθε εσωτερική και "εξωτερική" γκρίνια και γκρινιάρηδες.
Γιατί τελικά έχεις απόλυτο δίκιο!
Όλα είναι διάθεση!
Φιλιά!

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Πω πω, αυτα ειναι! Φαινομενικα απλα πραγματακια (μπυριτσες και κοντοσουβλι) αλλα ειναι τοοοοσο σημαντικα σε τετοιες περιοδους! Νιωθεις οτι κανεις κατι για ΄σενα, κατι τεραστιο!
Αυτες οι μικρες αλλα μεγαλες επαναστασεις ειναι που μας σωζουν καημε μου!

Φιλια επαναστατικα!

Antoine είπε...

Αχ, θα κλάψω... μου θυμησες τα περσινά τα δικά μου και των φίλων μου. Πόσο είχαμε ζοριστεί, πόσες κρίσεις είχαμε, πόσα μαλώματα!

Αχ ρε Καημέ... δε θα ξεχάσω την ημέρα που έβγαινα οι βαθμοί! Κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο να ουρλιάζω και η μαμά απέξω να με παρακαλά να ανοίξω κλέγοντας... είχε πάρει τον μπαμπά τηλέφωνο και είχε πληροφορηθεί τα μαντάτα της ιατρικής... και εκείνο το μαύρο πάσχα... μάυρο και πένθιμο... απορώ πως διάβαζα τόσο... ίσως γι' αυτό έχω φρικάρει και "σκίζω" στην πρώτη μου εξεταστική...

Υ.Γ. Το σήριαλ δεν το σχολιάζω...

Γ.Π. είπε...

@Antoine, τα έχεις πολύ φρέσκα φίλε Antoine και γιαυτό το ξαναέζησες τόσο έντονα. Σε διαβεβαιώ όμως ότι αυτές οι μαύρες μέρες πέρασαν οριστικά. Φυσικά και η ζωή κρύβει μονίμως δυσκολίες αλλά από εδω και πέρα είναι άλλου τύπου. Ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς άλλωστε...

Υ.γ. όσο για το σήριαλ, το καλύτερο άφησες ασχολίαστο (αν και λογικά είσαι μικρός για να θυμάσαι...)

Antoine είπε...

Το είχα δει σε επανάληψη πριν 3 χρόνια... ήταν φοβερό! Ειδικά, η υποκριτική ικανότητα της Μπάρμπα...

Από ποια σχολή του ΕΜΠ έχεις πτυχίο; Πολιτικών Μηχανικών; Και επιτέλους... πώς σε λένε;

Γ.Π. είπε...

@Antoine, το πρώτο το λεω παραπάνω...
Το δεύτερο ίσως το πω παρακάτω...(αν και δεν νομίζω... ; ))))