Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Η μικρή ιστορία για Το Κουτί του Καφέ

{coffee sugar tea} by winnie's human

Κατάλαβες φίλε μου; Μάθανε ότι ....συγκινούμαστε και πλακώσανε και οι γύφτοι!
Δηλαδή εν προκειμένω το κουτάκι του καφέ!
Ποιος; Ναι, το κουτάκι του καφέ!

Περι ασημαντοτήτων λοιπόν ο λόγος, ύστερα από απαίτηση του ιδίου του ασήμαντου όμως αυτή τη φορά.
Γιατί σου λέει ρε φίλε εμένα με ξεχάσατε...

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κάποτε στις κουζίνες υπήρχαν δύο κουτάκια (τρία αν συνυπολογίσεις και του τσαγιού αν και στο δικό μας δεν είχαμε ποτέ) του καφέ και της ζάχαρης.
Πήγαινε η νοικοκυρά στον μπακάλη
και έπαιρνε χύμα τη ζάχαρή της και τον καφέ της
και γυρίζοντας σπίτι τα άδειαζε στα κουτάκια της.
Και κάθε πρωί και κάθε απόγευμα έβαζε το μπρίκι στο ματάκι,
τα κατέβαζε από το ντουλάπι ή το ράφι της,
άνοιγε πάντα πρώτα του καφέ (κι ας ήξερε ότι πρώτα βάζουν τη ζάχαρη)
το έφερνε κοντά στη μύτη της
και κλείνοντας τα μάτια της απολάμβανε με ένα χαλαρωτικό ααααχ το άρωμά του.
Ύστερα έβαζε το κουτάλι μαλακά μέσα στο κουτάκι
(λες και δεν ήθελε να πληγώσει τον καφέ)
ζύγιζε ανάλογα με τα σεκλέτια της μια καλή κουταλιά
και τον μετάγγιζε στον μπρικάκι της.
Μετά άνοιγε το κουτάκι της ζάχαρης
(χωρίς αυτό να το σηκώσει από τον πάγκο)
και αδιάφορα συμπλήρωνε τη ζάχαρη που ήθελε.
Μέχρι να ετοιμαστεί ο καφές έπαιρνε τα κουτάκια της και τα ξαναέβαζε στο ράφι τους
πετώντας πρώτα τη ζάχαρη και μετά τοποθετούσε του καφέ
με τέτοιο πάντα τρόπο ώστε να φαίνεται η καλή του πλευρά σε όποιον πήγαινε να το πάρει.

Και ο πατέρας όταν σηκώνονταν από τον μεσημεριανό του ύπνο,
έπιανε την εφημερίδα και κάθονταν στην πολυθρόνα
παραγγέλνοντας "ένα καφεδάκι μερακλίδικο γυναίκα, όπως το φτιάχνεις"
και η νοικοκυρά κρυφογέλαγε με καμάρι...

Και τα παιδιά, μικρά ακόμα,
στήνανε γαϊτανάκι γύρω από τη φούστα της μαμάς,
ζητώντας να τους ρίξει λίγο καφέ στο άχρωμο γάλα τους,
για να νοστιμίσει λίγο,
αφού ήταν "αρκετά μεγάλοι πια, μέχρι και μουστάκι είχαν"
(έλεγε ο μεγάλος που τεντώνονταν κάθε μέρα στον καθρέφτη του μπάνιου και αγριοκοίταγε το χνούδι πάνω από τα χείλη του που αρνιόνταν πεισματικά να χρωματιστεί και να σκληρύνει).
Και κάθε φορά η μαμά τους έβαζε στη μύτη από το κουτάλι, λίγο καφέ
αφού πρώτα με όση γλύκα είχε
τους έλεγε "αυστηρά"
ότι θα τους κάνει για τελευταία φορά το χατήρι...

Μετά ήρθαν οι καινούριοι καφέδες και οι συσκευασίες τους.
Και η ζάχαρη μπήκε σε χαρτοσακούλες.


Και η νοικοκυρά έπαιρνε τη ζάχαρη από το σούπερ μάρκετ και το τενεκεδάκι του νεσκαφέ.
Και γυρίζοντας σπίτι στρίμωχνε πίσω πίσω το κουτάκι του ελληνικού,
άδειαζε τη ζάχαρη
(που οπωσδήποτε θα είχε χυθεί από την αναξιόπιστη και πάντοτε τρύπια χαρτοσακούλα)
στο κουτάκι της και πέταγε και το τενεκεδάκι του νεσκαφέ μπροστά μπροστά
"για να είναι πρόφταση".

Και τα παιδιά φτιάχνανε πάντα φραπέ
και κατεβάζανε το τενεκεδάκι του νεσκαφέ και τη ζάχαρη
και τα αφήνανε πάντα στον πάγκο ...

Και η νοικοκυρά σταμάτησε να πίνει τον βαρύ γλυκό της
"γιατί είναι βαρύς πια για τα στομάχια μας"
και το ριξε στον γαλλικό "που είναι και πιο φίνος"...

Και ο πατέρας άρχισε να προτιμάει το τσιπουράκι
το απόγευμα που σηκώνονταν από τον ύπνο του
ενώ τον πρωίνο καφέ τον έπινε στη δουλειά...

Και μετά στο σπίτι μπήκαν τα φακελάκια του καπουτσίνο,
και τα εσπρεσσάκια...

Και το κουτάκι του καφέ δεν έβλεπε συχνά το φως.
Και όλο και το στρίμωχναν πιο πίσω στο ντουλάπι.
Και κάποια στιγμή του πήραν και το ταίρι του.
Γιατί το κουτάκι της ζάχαρης από τη χρήση έχασε τα χρώματά του.
Και του πήραν ένα καινούριο.
Αλλά για τον καφέ δεν νοιάστηκε κανείς.
Που να τον θυμηθούν εκεί στα σκοτεινά
στα αβαθή του ντουλαπιού,
στις παρυφές της λήθης...

Μόνο που και που το έβγαζε η νοικοκυρά έξω,
όταν καθάριζε το ντουλάπι.
Το κοίταζε για λίγο σαν να γύρναγε αστραπιαία η μνήμη της
σε χρόνια και στιγμές,
σε αρώματα και γεύσεις
σε χαρές και σε λύπες.
Και μετά γύριζε το πρόσωπό της σαν να ήθελε να αρνηθεί τα πάντα,
το ξεσκόνιζε βιαστικά
και το ξαναγύριζε στη "θέση" του.

Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα από αυτά.
Δεν είχα ιδέα.
Αλλά με βρήκε το κουτάκι του καφέ και μου το είπε.
Και σας τα λέω και εσάς.
Και αμαρτία δεν έχω...




14 σχόλια:

Leviathan είπε...

ola loipon exoun tin axia tous akomi kai an vriskodai piso piso sto doulapi...kalispera!

Antoine είπε...

Το ιστολόγιο αυτό έχει αποκτήσει έναν ποιητικό αέρα!

Δυστυχώς, οι άνθρωποι ενθουσιαζόμαστε τόσο γρήγορα με καινούργιες καταστάσεις που λησμονούμε εξίσου γρήγορα τις παλιές.

Υ.Γ. Εμείς πήραμε και μηχανή για εσπρέσο-καπουτσίνο... χιχι!

One Happy Dot είπε...

Μιας και όοοοοποτε πιω καφέ προτιμώ έναν ελληνικό μερακλίδικο όπως πολύ σωστά λες πρέπει να ομολογήσω ότι το άρωμά του είναι τόσο χαρακτηριστικό που όσοι πρόλαβαν και την προ φραπε εποχή αποκλείεται να μην την έχουν ακόμα στα ρουθούνια τους! Να κεράσω εναν ελληνικό μέσα στο 09 να θυμηθούμε τα παλιά εμείς οι...νέοι? :) καλημέρες εποχής!

P.s. υπάρχει κάτι απροσδιόριστα καινούριο στον αέρα του βλογίου αυτού...αααααχ!

jacki είπε...

Αχ καημέ μου τι μου έκανες με αυτή την ανάρτηση.. Μου άνοιξες καταρχάς την όρεξη για ένα μερακλίδικο ελληνικό καφέ. Πω πω.. Όταν μας έστελνε η μητέρα στο μπακάλικο (αν μπορείς να το χαρακτηρίσεις έτσι) και μύριζε φρεσκοκομμένο καφέ και διάφορα μπαχάρια..
-Κυρ Μανώλη η μαμά μου θέλεις μισό κιλό καφέ, από τον καλό μου είπε, ξέρεις εσύ.. μου είπε.. Και ένα κιλό κακάο σκούρο.
Σε ευχαριστώ γι αυτό το ταξίδι στο παρελθόν. Να είσαι πάντα καλά.

Γ.Π. είπε...

@Leviathan, καλησπέρα φίλε Leviathan, όλα έχουν την αξία τους. Και φυσικά δεν θέλει κανείς να μην παρασυρόμαστε από το καινούργιο αλλά είναι ωραίο που και που να θυμόμαστε και τις παλιές αγάπες!

Γ.Π. είπε...

@Αntoine, καλή η μηχανή; Κοίταξα και εγώ στις γιορτές αλλά για κάποιες που μου άρεσαν η τιμή ήταν αρκετά αλμυρή...Λες να οφείλεται εκεί η νοσταλγία για τον ελληνικό;

Γ.Π. είπε...

@one happy dot, από ότι βλέπω η επιστροφή σε εργασιακούς ρυθμούς για όλους μας είναι συνδεδεμένη με τον καφέ,ε; Να κεράσεις...τώρα που ψωνίσατε κιόλας...!

(σε ευχαριστώ για τον προσδιορισμό του απροσδιόριστα καινούριου αέρα του βλογίου - παρότι μέχρι στιγμής ο νεωτερισμός αποτελείται από ...παλιά υλικά βλ. πιγκάλ, κουτί καφέ...! χι!)

Γ.Π. είπε...

@jacki, καλή μου jacki πάντα χαίρομαι να σέχω συνεπιβάτη στα ταξίδια μου. Να ξέρεις πάντα μια θέση και μια αγκαλιά σε περιμένει...!

Unknown είπε...

κι είναι αυτές οι "ασημαντότητες" που δίνουν νόημα στην καθημερινότητα. γιατί μερικές τελετουργίες, φέρνουν αρώματα και μνήμες...

μια στιγμή για μια ανάσα είναι όλα. η βαθειά η εκπνοή είναι αυτή που θα δώσει την ώθηση για τη συνέχεια...

φιλιά βρόχινα...

Ανώνυμος είπε...

Η ζωή προχωρά. Και προχωρώντας ξεπερνάει πράγματα, όπως το κουτάκι του καφέ και τα βινύλια σήμερα, τις άμαξες και τα ακροκέραμα χθες.
Και πονάμε όταν το συνειδητοποιούμε. Μα η ουσία, νομίζω, Καημέ μου, είναι, να μην επιτρέψουμε να ξεπεραστούν ιδεώδη και ιδανικά και προπαντός να μη ξεπεραστούμε ...εμείς οι ίδιοι.

gregory είπε...

παλια επινα ελληνικο..[τωρα φιλτρου λογω υγειας]τον εφτιαχνα μονος με μπακιρενιο κυλινδικο μπρικι.και σε γκαζι.για να εχει γυρο του φλογα...και αφου τον ανακατευα με αναδευτηρα ..οχι κουταλακι..στην συναιχεια χαμηλωνα τη φωτια και τον αφηνα να ανεβαση το βρασιμο μεχρι επανω...μετα στο χοντρο φλυνζανι τον εριχνα απο ψιλα...αυτος ηταν ο βραστος...η διαφορα με τον βαρυ ειναι οτι δεν τον αφηνης να βραση ..και στο φλυτζανι τον ρειχνης απο κοντα ακουμπαη το μπρικι το φλυντζανι και δεν κανη φουσκαλες...αυτα ειναι μερικα μυστικα του ελληνικου καφε..και ακομα ειναι καλιτερα να τον κανης στη χοβολη [στα καρβουνα]προσοχη στο μπρικι...

Γ.Π. είπε...

@Νεράιδα της βροχής,
"...η βαθειά η εκπνοή είναι αυτή που θα δώσει την ώθηση για τη συνέχεια..."

Να μαστε καλά να συνεχίζουμε νεράιδα μου! Να μαστε καλά να θυμόμαστε αλλά και να έχουμε πάντα τη δύναμη να δοκιμάζουμε νέα πράγματα.

Γ.Π. είπε...

@Houlk, ακροκέραμα,ε...; Όσο και να προσπαθείς δεν πείθεις οτι ξεχνάς Ηοulk μου!

Γ.Π. είπε...

@gregory, ακριβώς έτσι φίλε, και όπως λέει και ένα τραγούδι...
"τα παλιά γκαρσόνια ξέρουν ποιος αντέχει το γυαλί!"