Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Ρεφραίν (ορφανό)

11 σχόλια

Εμένα
η δεύτερη φορά

μονάχα
μ΄αφορά

απαλλαγμένη από την άγνοια της πρώτης
και προδομένη απ' το ίδιο τ΄ονειρό της
αντέχει να ορμά
στην ίδια τη φωτιά
και να καεί
για άλλη μια φορά

http://www.assap.org/newsite/Pics/Two%20shadows.jpg

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Brain storming

15 σχόλια

Άκου τώρα ποιους έχω πάει και έχω θυμηθεί!

Τον Μακαριστό (αν και αμφιβάλλω αν είναι και ...αξιομακαριστός) Χριστόδουλο.
http://www.ma.hw.ac.uk/~takis/etc/junta.jpg
Διαφώνησα πλήρως σχεδόν με κάθε στιγμή του δημόσιου βίου του αλλά τουλάχιστον υπήρχε. Ήταν εκεί ως το αντίπαλο δέος. Οι απόψεις του ήταν συχνά τόσο αντιπαθητικές που ήταν εύκολο να προσδιορίσεις τη δική σου θέση. Και σίγουρα ήταν προτιμότερος από τη σημερινή ...ανυπαρξία. Ειλικρινά αλλά στον ένα χρόνο πνευματικής και θρησκευτική μας ηγεσία από τον ...(μωρέ πως τον λένε...α ναι) Ιερώνυμο η μόνη θέση του που έφτασε σε μένα ήταν να απελευθερωθεί ο εφοπλιστής Παναγόπουλος. Και αυτό είναι ανυπόφορα βαρετό!

Από αυτή τη σκέψη οδηγήθηκα στον Ομπάμα. Και από αυτόν στον Μακέην. Όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο ήμουν υπέρ του ...γεράκου! Γιατί ήταν κι αυτός της κατηγορίας Χριστόδουλου. Ξεκάθαρος (ως προς τη ...βρωμιά του), άτεγκτος (ως προς την ... ευαισθησία του), καπιταλιστής (ως προς το ...κοινωνικό του πρόσωπο) και φυσικά ο σαφής Αμερικάνος ιμπεριαλιστής, μιλιταριστής καθίκι πρόεδρος. Ήξερες τι να περιμένεις! Όχι όπως τώρα με τη ...σουπιά τον Ομπάμα που μας αμολάει μελάνι και κάνει τις δουλίτσες του στα μουλωχτά (μη τ΄ανοίξω τώρα...).

















Και βέβαια από τον Ομπάμα πήγα στον Κλίντον. Άλλον δημοκρατικό (σφαγέα των λαών και καπιτάλα).
Και στον αξιότιμο κύριο Στεφανόπουλου που είχε το ελληνικό ανάστημα να του τα χώσει στην επίσκεψή του στη χώρα μας!

Και που πολύ το χάρηκα και το καμάρωσα τότε! Σε αντίθεση με τον Σημίτη (που δεν πιστεύω να υπάρχει πρωθυπουργός που να άκουσε τόσο σιχτίρι από την μέρα που αποφάσισε να μας απαλλάξει από την παρουσία του - εκτός από τον Δρακουμέλ φυσικά αλλά αυτός δεν πιάνεται) που ...λούφαξε πίσω από τον πρόεδρο και κάποια ακόμα "ευχαριστώ"!


I Episkepsi Tou Kaisara - Foivos Delivorias

Και βέβαια με αφορμή τον Σημίτη αλλά και τους αγρότες δεν μπόρεσα παρά να θυμηθώ τον αείμνηστο και αυθεντικό Πασοκτζή (με όλο το φάσμα των αποχρώσεων που έχει η έννοια) υπουργάρα Ευάγγελο Γιαννόπουλο.
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOnBfvt4ivt9SgAuoyVZiTi7_vuqFgXC44Hj6sWG6WsepIbPzFOD64EXLBpaI4j_nF_O1oyNKIZkEp3lhjb7BNgBIrhYnqmyjI9DZlylrFQRedFFNZ-gB7NhJB3hRFV6WZwOASz9xYpGHD/s400/%CE%95%CE%A5%CE%91%CE%93%CE%93.+%CE%94%CE%97%CE%9B.+2.jpg
Που με την κίνησή του να ξεφουσκώσει τα λάστιχα των αγροτοσυνταγματαρχών την εποχή του Πατακιστάν, έκανε πράξη το σύνθημα: "η φαντασία στην εξουσία" και εκτόνωσε μια κατάσταση που οι σημερινοί τεχνοκράτες θεωρούν ...αδιέξοδο.
Τότε που η πολιτική ζωή και κυρίως οι πολιτικοί ακροβατούσαν μεταξύ της αγάπης για τον κοσμάκη, της θελκτικότητας της εξουσίας και της χαράς για την ...περιστροφή του τροχού. Την περιστροφή του τροχού κατά φοράν ώστε η γενιά που μετά την Κατοχή ποδοπατήθηκε από τις εξελίξεις ήρθε η ώρα της να κυβερνήσει και να διαβρωθεί από την ίδια τη παντοδυναμία της.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Παράπονο

18 σχόλια

Οι φίλοι μου
όλοι
εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν
φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα
χάσκει
ακόμα
χωρίς
μια στέγη
ετούτη
η αλήθεια

Θεός
αν είναι...



Theos an einai-Xaris Alexiou -

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Μemorabilia Π(ράσινων) Α(θεράπευτων) Ο(νειροπόλων)

15 σχόλια

Αυτά (και άλλα πολλά) παθαίνει κανείς ότι σκαλίζει παλιά κουτιά....








Go West - Sash!

Εύχομαι σε μια δεκαετία να έχω την ίδια γλυκιά αίσθηση όταν θα κοιτάζω τις τωρινές μου ..."απαθανιτίσεις"!

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Σκέψεις

25 σχόλια

*Μερικές φορές νιώθω οτι η ζωή με στριμώχνει όπως στριμώχνει ο γάτος την γάτα πίσω από το ακροκέραμο...

*Πραγματικά υπέροχo και από αλλού φερμένο το "Avatar" της Monika...



*"If you think that there is difference between an entertainer and an educator you don't seem to know the first thing about either"

*Τα φερμουαρ είναι εφεύρεση του διαβόλου...

*Νομίζω οτι χθες είδα στη γιορτή του Ομπάμα αξιωματικούς να χαιρετούν στρατιωτικά και μπροστά τους να φτερουγίζει ένα αρπακτικό πουλί... αλλά πάλι ήταν και κάπως αργά, μάλλον θα είχε καμιά παλιά ταινίαμε σκηνές από γιορτές της χούντας....

*Αν κάποιος ενδιαφέρεται να με απαγάγει να έχει υπόψιν του οτι χρωστάω και τα ασφάλιστρα του ΤΣΜΕΔΕ (1200€ απροξιμάτελι...)

*Όταν στις εξετάσεις αντιγράφαμε ήθελε και βεβαίωση από τον επιτηρητή για το γνήσιο της ...αντιγραφής;;; (Με μεγάλα γράμματα πάνω πάνω: "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΘΗΜΑ", κιας χρωστάγαμε άλλα 15 και σημείωση: "Επιθυμώ αν γράψω κάτω από 4 να κοπώ και να επανεξεταστώ....")

*Δεν έχω δει ποτέ μου κορμοράνο (σ.σ ούτε ο Τσίπρας...!)

Καλή εβδομάδα σε όλους

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Πρώτα Μαινάδες, Μετά Χρυσόψαρα (και η ελπίδα που κουβαλάνε οι μονάδες)

12 σχόλια

Τρεις ειδήσεις από τον χτεσινό τύπο. Τρεις ειδήσεις που θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδα και πρώτο θέμα στα δελτία. Τρεις ειδήσεις, δύο για θέματα που μας συγκλόνισαν και μια για εκείνες τις ανάσες που έχουμε τόσο ανάγκη. Τρεις ειδήσεις που δυστυχώς απλά ...έτυχε να δω.
Και που με κάναν να θυμηθώ τις μεταλλάξεις αυτό του περίφημου γεννετικού κώδικα των Ελλήνων. Που μας κάνει ...πρώτα Μαινάδες, ,μετά Χρυσόψαρα (με εξαφανισμένη μνήμη) και που μας κρατάει ζωντανούς μόνο μέσα από μοναχικές πορείες ανθρώπων που έχουμε "εξοστρακίσει" από την "κοινωνική" μας ζωή.

Προς τον 15χρονο πυροβόλησε ο ειδικός φρουρός

Δεν πυροβόλησε στον αέρα ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας! Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει, σύμφωνα με πληροφορίες, το αποτέλεσμα της βαλλιστικής όσο και της βλητικής έρευνας πεδίου (έκθεση αυτοψίας χώρου), που δείχνει πως κατέληξε στον θώρακα του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου η σφαίρα του αστυνομικού, που έκοψε το νήμα της ζωής του.

Το αποτέλεσμα που προκύπτει από τις εκτιμήσεις των ειδικών είναι ότι «ο κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία από πρόθεση Επ. Κορκονέας δεν πυροβόλησε -όπως ισχυριζόταν μέχρι τώρα- στον αέρα», ενώ φαίνεται ότι είχαν δίκιο και οι αυτόπτες μάρτυρες, που μίλαγαν για δράστη που σκόπευσε, καθώς φαίνεται ότι πράγματι είχαν δει το χέρι του προς τα εμπρός.

Σε αντίθεση με τον «Ράμπο», που διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό, το αποτέλεσμα της ειδικής έκθεσης αυτοψίας, που διαβιβάστηκε χτες στον ανακριτή, καταλήγει -σύμφωνα με πληροφορίες- «σε τρεις πιθανές θέσεις του θύματος», όπου ο δράστης μπορεί να μη στόχευσε το άτυχο παιδί, πλην όμως το όπλο του έδειχνε σχεδόν ευθεία».

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, «η σφαίρα το πιθανότερο είναι να εποστρακίστηκε σε μία από τις τσιμεντένιες μπάλες του δρόμου που απέχει από το έδαφος περί τα 36,5 εκατοστά».

Μετά τη γνωστοποίηση ορισμένων στοιχείων από τη βαλλιστική έκθεση και τη βλητική έρευνα πεδίου, την οποία είχε ζητήσει ο συνήγορος της οικογένειας του 15χρονου, Δημήτρης Τσοβόλας, η πλευρά του 37χρονου αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα, που μπορεί να δικαιώνεται ως προς το ότι εποστρακίστηκε η σφαίρα, όχι όμως και για τις βολές στον αέρα, επιχειρεί αλλαγή γραμμής και τώρα μιλάει για «βολή στα χαμηλά και οπωσδήποτε όχι ευθεία».

Με αποτέλεσμα να προκαλέσει εύλογη απορία στον συνήγορο της οικογένειας του Αλέξη, που διερωτήθηκε: «Ολο τον καιρό λέει στον αέρα. Τώρα λέει χαμηλά;».

Σύμφωνα με τον κ. Τσοβόλα, «μάταια και προκλητικά επιχειρούν οι κατηγορούμενοι να αντιστρέψουν την αλήθεια ότι πρόκειται για μία απρόκλητη δολοφονία εκ προθέσεως του Αλέξη. Αυτό είναι πλήρως βεβαιωμένο από όλα τα αποδεικτικά μέσα».

Και αυτό γιατί όπως επεσήμανε ο συνήγορος, με αφορμή τα στοιχεία της βλητικής έρευνας «είναι βέβαιο ότι δεν έριξε στον αέρα. Υπάρχουν τρεις πιθανές θέσεις θύματος, αλλά αυτή που πιθανολογείται ως πιο ισχυρή είναι η θέση, που είναι πιο κοντά στην τρίτη τσιμεντένια μπάλα. Με δεδομένο ότι η κλίση του δρόμου που βρισκόταν ο αστυνομικός ήταν κατά 10 μοίρες πιο ψηλά από τον Αλέξη, δείχνει ότι είχε πρόθεση να σκοτώσει».


Με καθυστέρηση η πυροπροστασία

Ενάμιση χρόνο μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ηλεία, που κατέκαψαν ακόμα και την Αρχαία Ολυμπία, το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει βάλει μυαλό.

Μόλις προχθές το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο εξέτασε το σχέδιο για την πυροπροστασία των Δελφών, το οποίο προβλέπει μονάχα την αντικατάσταση των δέντρων στο άλσος, με άλλα λιγότερο εύφλεκτα.http://www.kentri.gr/satellitenbild.jpg

Τα υπόλοιπα τα αφήνει στην Πυροσβεστική, από την οποία ζητεί τη στάθμευση πυροσβεστικού οχήματος στο μουσείο ή στο χωριό των Δελφών.

Η πεύκη, που φυτεύτηκε μαζικά το 1936, προξενώντας αντιδράσεις, θα αντικατασταθεί με επιχωριάζοντα είδη, όπως δάφνη, κουτσουπιές, ελιές, βελανιδιές, κυπαρίσσια, χαρουπιές κ.ά.

Επίσης, θα δημιουργηθεί ζώνη πυρασφάλειας κατά μήκος του περιφραγμένου αρχαιολογικού χώρου και θα ληφθούν ειδικά μέτρα προστασίας για το Μουσείο.


Εντυπωσίασε χιλιάδες θεατές με την κρητική του λύρα στο φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Νικ Κέιβ στο Μάουντ Μπούλερ

Μπορείτε να φανταστείτε χιλιάδες Αυστραλούς σε ένα βουνό της μακρινής ηπείρου να έχουν μείνει άναυδοι ακούγοντας την κρητική λύρα; Μπορεί η εικόνα αυτή να μοιάζει σουρεαλιστική, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή.

Ψαραντώνης... ουάου

Ο Ψαραντώνης εμφανίστηκε στο μουσικό φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Νικ Κέιβ στο Μάουντ Μπούλερ της Αυστραλίας, και εντυπωσίασε τα πλήθη. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και τα πιο γνωστά φεστιβάλ με την υπογραφή του διάσημου Νικ Κέιβ, το οποίο συγκεντρώνει πολύ μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής αλλά και πλήθος κόσμου. Αυτή τη φορά οι σκηνές στήθηκαν μέσα στη φύση, στο βουνό.

Ο Ψαραντώνης ήταν ο καλλιτέχνης που στην κυριολεξία έκλεψε τις εντυπώσεις με την παρουσία του, τη δεξιοτεχνία του στην παραδοσιακή κρητική λύρα, τα τραγούδια και τις μαντινάδες του. Το κοινό μάλιστα ενθουσιάστηκε τόσο ώστε έσπευσε να εξαντλήσει και τα εισιτήρια της χθεσινοβραδινής συναυλίας του στη Μελβούρνη προκειμένου να τον απολαύσει ξανά. Ο ίδιος πάντως υποσχέθηκε πως πολύ σύντομα θα βρεθεί στην ίδια σκηνή με τον Νικ Κέιβ.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται εντυπωσιακά, ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που ο αυθεντικός αυτός εκπρόσωπος της κρητικής παράδοσης αγγίζει με την τέχνη του το ξένο κοινό. Η πρώτη του εμφάνιση στο εξωτερικό έγινε το 1982 στην Κολονία της Δυτικής Γερμανίας. Το 1984 έπαιξε στο Βερολίνο στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 750 χρόνια από την ίδρυση της πόλης. Ακολούθησαν η Ελβετία και το φεστιβάλ «Η συνάντηση των πέντε ηπείρων» το 1999 και πολλές ακόμη εμφανίσεις.

Κι αν πολλοί Ελληνες καλλιτέχνες σήμερα ονειρεύονται διεθνή καριέρα, ο Ψαραντώνης αποδεικνύει πως ο μόνος δρόμος για να περάσει η ελληνική μουσική τα σύνορα της χώρας μας είναι να διατηρεί την παράδοση και την αυθεντικότητά της.




Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Ένας άνθρωπος απλός

14 σχόλια

<<span class=

Είμαι ένας άνθρωπος απλός, συνηθισμένος
όμως τις νύχτες παλεύω μ' άγρια σκυλιά και ματωμένος
ρίχνω γροθιές σε τοίχους νοτισμένους
σάπιων ονείρων σχίζω χάρτες θολωμένους
και όλο μετράω χαρές που μου χρωστάει η πουτάνα η ζωή
κι όλο μετράω στιγμές που με πονάει
και εξοργίζομαι που ακόμα μου ζητάει

Αν δε σε σκότωνα ίσως να ζούσα,
την αγκαλιά σου μόνο ζητούσα...

Είμαι ένας άνθρωπος απλός, όπως κι άλλοι
κάποτε πρότυπο παιδιού μα τώρα αξιοθρήνητο ρεμάλι
Πύρινη μάζα η ψυχή πως να ησυχάσει
μέχρι με χώμα η ζωή να τη σκεπάσει
γυρεύω φως, πουλάω αγάπη σε τρομάζω,
λίγη ανοχή μέσα απ τα δόντια σου αρπάζω,
καταλαβαίνω, προσπαθώ μα δεν αλλάζω

Αν δε σε πλήγωνα ίσως να ανθούσα,
την αγκαλιά σου μόνο ζητούσα...

Είμαι ένας άνθρωπος απλός, κάποιος γνωστός σου
κάποιος που ύστερα από κόπο έχεις βγάλει απ το μυαλό σου.
Μη σπαταλήσεις ούτε γεια, δε σε αντέχω
τότε μ΄αγνόησες μα έμαθα να προσέχω.
Αν είχα μέλλον θα τα αρνιόμουν φοβισμένος
αν είχα ελπίδα θα κοιμόμουν οπλισμένος
μα είμαι γυμνός και νηστικός και τρομαγμένος

Αν είχα δύναμη δεν θα ζητούσα,
ίσως τον κόσμο τότε αγαπούσα...



*Τα πνευματικά δικαιώματα είναι ήδη κατοχυρωμένα*

Υ.γ. Γράφω γιατί αλλιώς τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Έρχονται τα λόγια και με βρίσκουν.
Γράφω γιατί έχω ανάγκη να ακουστώ.
Γράφω γιατί έχω ανάγκη να μοιραστώ.
Και γιατί ζητάω ακόμα το χέρι που θα με περάσει απέναντι.
Γράφω γιατί στο βάθος μ' αγαπάω ακόμα.

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Γιατί κάποιος το είδε αλλιώς...

7 σχόλια

Και συγκεκριμένα ο κύριος Terry Border!

Bent Objects
View SlideShare presentation or Upload your own.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Η μικρή ιστορία για Το Κουτί του Καφέ

14 σχόλια

{coffee sugar tea} by winnie's human

Κατάλαβες φίλε μου; Μάθανε ότι ....συγκινούμαστε και πλακώσανε και οι γύφτοι!
Δηλαδή εν προκειμένω το κουτάκι του καφέ!
Ποιος; Ναι, το κουτάκι του καφέ!

Περι ασημαντοτήτων λοιπόν ο λόγος, ύστερα από απαίτηση του ιδίου του ασήμαντου όμως αυτή τη φορά.
Γιατί σου λέει ρε φίλε εμένα με ξεχάσατε...

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κάποτε στις κουζίνες υπήρχαν δύο κουτάκια (τρία αν συνυπολογίσεις και του τσαγιού αν και στο δικό μας δεν είχαμε ποτέ) του καφέ και της ζάχαρης.
Πήγαινε η νοικοκυρά στον μπακάλη
και έπαιρνε χύμα τη ζάχαρή της και τον καφέ της
και γυρίζοντας σπίτι τα άδειαζε στα κουτάκια της.
Και κάθε πρωί και κάθε απόγευμα έβαζε το μπρίκι στο ματάκι,
τα κατέβαζε από το ντουλάπι ή το ράφι της,
άνοιγε πάντα πρώτα του καφέ (κι ας ήξερε ότι πρώτα βάζουν τη ζάχαρη)
το έφερνε κοντά στη μύτη της
και κλείνοντας τα μάτια της απολάμβανε με ένα χαλαρωτικό ααααχ το άρωμά του.
Ύστερα έβαζε το κουτάλι μαλακά μέσα στο κουτάκι
(λες και δεν ήθελε να πληγώσει τον καφέ)
ζύγιζε ανάλογα με τα σεκλέτια της μια καλή κουταλιά
και τον μετάγγιζε στον μπρικάκι της.
Μετά άνοιγε το κουτάκι της ζάχαρης
(χωρίς αυτό να το σηκώσει από τον πάγκο)
και αδιάφορα συμπλήρωνε τη ζάχαρη που ήθελε.
Μέχρι να ετοιμαστεί ο καφές έπαιρνε τα κουτάκια της και τα ξαναέβαζε στο ράφι τους
πετώντας πρώτα τη ζάχαρη και μετά τοποθετούσε του καφέ
με τέτοιο πάντα τρόπο ώστε να φαίνεται η καλή του πλευρά σε όποιον πήγαινε να το πάρει.

Και ο πατέρας όταν σηκώνονταν από τον μεσημεριανό του ύπνο,
έπιανε την εφημερίδα και κάθονταν στην πολυθρόνα
παραγγέλνοντας "ένα καφεδάκι μερακλίδικο γυναίκα, όπως το φτιάχνεις"
και η νοικοκυρά κρυφογέλαγε με καμάρι...

Και τα παιδιά, μικρά ακόμα,
στήνανε γαϊτανάκι γύρω από τη φούστα της μαμάς,
ζητώντας να τους ρίξει λίγο καφέ στο άχρωμο γάλα τους,
για να νοστιμίσει λίγο,
αφού ήταν "αρκετά μεγάλοι πια, μέχρι και μουστάκι είχαν"
(έλεγε ο μεγάλος που τεντώνονταν κάθε μέρα στον καθρέφτη του μπάνιου και αγριοκοίταγε το χνούδι πάνω από τα χείλη του που αρνιόνταν πεισματικά να χρωματιστεί και να σκληρύνει).
Και κάθε φορά η μαμά τους έβαζε στη μύτη από το κουτάλι, λίγο καφέ
αφού πρώτα με όση γλύκα είχε
τους έλεγε "αυστηρά"
ότι θα τους κάνει για τελευταία φορά το χατήρι...

Μετά ήρθαν οι καινούριοι καφέδες και οι συσκευασίες τους.
Και η ζάχαρη μπήκε σε χαρτοσακούλες.


Και η νοικοκυρά έπαιρνε τη ζάχαρη από το σούπερ μάρκετ και το τενεκεδάκι του νεσκαφέ.
Και γυρίζοντας σπίτι στρίμωχνε πίσω πίσω το κουτάκι του ελληνικού,
άδειαζε τη ζάχαρη
(που οπωσδήποτε θα είχε χυθεί από την αναξιόπιστη και πάντοτε τρύπια χαρτοσακούλα)
στο κουτάκι της και πέταγε και το τενεκεδάκι του νεσκαφέ μπροστά μπροστά
"για να είναι πρόφταση".

Και τα παιδιά φτιάχνανε πάντα φραπέ
και κατεβάζανε το τενεκεδάκι του νεσκαφέ και τη ζάχαρη
και τα αφήνανε πάντα στον πάγκο ...

Και η νοικοκυρά σταμάτησε να πίνει τον βαρύ γλυκό της
"γιατί είναι βαρύς πια για τα στομάχια μας"
και το ριξε στον γαλλικό "που είναι και πιο φίνος"...

Και ο πατέρας άρχισε να προτιμάει το τσιπουράκι
το απόγευμα που σηκώνονταν από τον ύπνο του
ενώ τον πρωίνο καφέ τον έπινε στη δουλειά...

Και μετά στο σπίτι μπήκαν τα φακελάκια του καπουτσίνο,
και τα εσπρεσσάκια...

Και το κουτάκι του καφέ δεν έβλεπε συχνά το φως.
Και όλο και το στρίμωχναν πιο πίσω στο ντουλάπι.
Και κάποια στιγμή του πήραν και το ταίρι του.
Γιατί το κουτάκι της ζάχαρης από τη χρήση έχασε τα χρώματά του.
Και του πήραν ένα καινούριο.
Αλλά για τον καφέ δεν νοιάστηκε κανείς.
Που να τον θυμηθούν εκεί στα σκοτεινά
στα αβαθή του ντουλαπιού,
στις παρυφές της λήθης...

Μόνο που και που το έβγαζε η νοικοκυρά έξω,
όταν καθάριζε το ντουλάπι.
Το κοίταζε για λίγο σαν να γύρναγε αστραπιαία η μνήμη της
σε χρόνια και στιγμές,
σε αρώματα και γεύσεις
σε χαρές και σε λύπες.
Και μετά γύριζε το πρόσωπό της σαν να ήθελε να αρνηθεί τα πάντα,
το ξεσκόνιζε βιαστικά
και το ξαναγύριζε στη "θέση" του.

Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα από αυτά.
Δεν είχα ιδέα.
Αλλά με βρήκε το κουτάκι του καφέ και μου το είπε.
Και σας τα λέω και εσάς.
Και αμαρτία δεν έχω...




Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Η μικρή ιστορία του πιγκάλ

21 σχόλια

Image of Woodland Silhouette Bathroom Toilet Brush

Το πιο ασήμαντο αντικείμενο του σπιτιού.

Το πιο παραπεταμένο.

Το πιο αγνοημένο.

Εργάζεται σκληρά τίποτα άλλο.

Αλλά δεν το αγαπάει κανείς…

Ο Δημήτρης και η Ράνια.

Αγαπημένο ζευγάρι.

Εκείνος στέλεχος σε μεγάλη κατασκευαστική εταιρία.

Εκείνη υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε διάσημη γκαλερί της πόλης.

Στα τριάντα τους.

Τα έχουν καταφέρει. Ξέφυγαν από το μικρομεσαίο κατώφλι των οικογενειών τους και ανοίχτηκαν στην υψηλή κοινωνία. Ούτε η Δάφνη ούτε το Αιγάλεω μπορούσαν να αποτελέσουν στέγη για τις φιλοδοξίες τους.

Ο γάμος τους στην Πάρο, το ταξίδι του μέλιτος στο Ντουμπάι (όπου έμειναν στο ξενοδοχείο που έχτισε η κατασκευαστική του Δημήτρη) και η μεζονέτα στον Κεραμικό που «έντυσε» η Ράνια με το απαράμιλλο γούστο της ήταν σφραγίδες στο διαβατήριο, στο πέταγμά τους προς το πρόσφατα αναβαθμισμένο κοινωνικό τους “status”.

Ειδικά η μεζονέτα στον Κεραμικό αποτέλεσε πολλές φορές θέμα συζήτησης στην παρέα τους. Δεν ήταν μόνο το κόστος των επίπλων και των διακοσμήσεων αλλά και η αισθητική τους αξία που έκανε όποιον έμπαινε στο σπίτι να νομίζει ότι βρίσκεται σε έκθεση interior design. Και ίσως να μην είχε και τόσο άδικο.

Γιατί ο Δημήτρης επέστρεφε αργά από την εταιρία ενώ η Ράνια συχνά έλειπε τα βράδια για να παραβρεθεί σε εκθέσεις και εκδηλώσεις. Τελευταία δεν ζητούσε καν από τον Δημήτρη να την συνοδεύσει. Άλλωστε και εκείνος ήταν συνήθως κουρασμένος ή αδιάφορος για τέτοιου είδους ¨σαχλαμάρες¨. Η σχέση τους έπαιρνε ανάσα μόνο σε κάποια εκδρομικά τριήμερα εκτός Αθηνών. Αλλά ποτέ εντός των αστικών τειχών και ειδικότερα ποτέ εντός των οικιακών τοίχων.

Υπό αυτή την έννοια το σπίτι τους λειτουργούσε πράγματι με τη μορφή μιας έκθεσης. Έμοιαζε περισσότερο με σκηνικό καθημερινού σίριαλ, όλα στημένα αλλά άψυχα. Έμοιαζαν λες και τα συρτάρια ήταν άδεια, οι παροχές δεν ήταν συνδεδεμένες και οι πόρτες άνοιγαν προς το σκοτάδι ή το κενό.

Η είδηση του χωρισμού τους έσκασε σαν βόμβα στον κοινωνικό τους περίγυρο. Αυτό το ζευγάρι που όλοι θεωρούσαν ευτυχισμένο να πηγαίνει για διαζύγιο; Ο Δημήτρης και η Ράνια που ήταν τόσο ταιριαστοί να μην μπορούν πια να ζήσουν μαζί; Οι φίλοι άρχισαν τα σχόλια και το κουτσομπολιό φούντωσε. Και δικαιολογημένα. Γιατί δεν υπήρξαν προειδοποιητικά σημάδια, δεν το είδε κανείς να έρχεται… Και το πιο περίεργο: δεν μάλωναν, δεν κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο, δεν πήγαν σε φίλους για παρηγοριά. Δεν φαίνονταν καν να τους απασχολεί! Ο χωρισμός έμοιαζε να μην μπορεί να βρει κανένα κενό στο σφιχτό καθημερινό πρόγραμμα τους για να βιωθεί. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από την κοινή τους ζωή.

Και το σπίτι; Πως θα μοίραζαν την κοινή τους περιουσία;

Το ήθελαν και οι δύο.

Για τον εαυτό τους. Για την εικόνα τους.

Αν και βαθιά μέσα τους ήξεραν πως το ήθελαν γιατί είχαν ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του. Γιατί το σπίτι αυτό όριζε τη νέα, επιτυχημένη προσωπικότητά τους. Γιατί δεν μπορούσαν να το αποχωριστούν αφήνοντας άστεγα τα ανεκπλήρωτα νεοπλουτίστικα όνειρα τους. Κι έτσι αν και μεταξύ τους δεν υπήρχε καμία έλξη πια, με το σπίτι είχαν άλυτους δεσμούς.

Αλλά αν φαντάζεστε πως η επιθυμία τους να κρατήσει ο καθένας το σπίτι θα έβγαζε στην επιφάνεια κάποια ψήγματα συναισθημάτων είστε γελασμένοι.

Η ψυχρή λογική θα επέβαλε τη σολομώντεια λύση. Αφού δεν υποχωρούσε κανείς θα το πουλούσαν.

Και τα πράγματα; Θα τα μοιράζονταν.

Ο Δημήτρης πήρε το home cinema, τις ταινίες του, τα περιοδικά του, την μηχανή του espresso και το στερεοφωνικό. Τους δίσκους τους πήρε η Ράνια μαζί με τα βιβλία της, τα έπιπλα και τα κουζινικά που θα τα έβαζε στον πάνω όροφο του πατρικού της μιας και προσωρινά θα έμενε εκεί. Τα κάδρα τα επέστρεψε στην γκαλερί να πουληθούν μισοτιμής και τις φωτογραφίες τις πέταξε σε ένα χαρτόκουτο και τις έθαψε στο πατάρι.

Το σπίτι άδειασε.

Κυριακή απόγευμα. Ο Δημήτρης σκέφτηκε να πάει από το σπίτι να το δει για τελευταία φορά.

«Μήπως και έχω αφήσει τίποτα», είπε αδιάφορα στους φίλους του στην καφετέρια και έφυγε.

Είχε ακόμα τα κλειδιά στην κλειδοθήκη που του είχε χαρίσει η Ράνια και για κάποιο περίεργο λόγο δεν είχε ακόμα «ξεφορτωθεί». Αν και φτάνοντας στο σπίτι διαπίστωσε ότι δεν του χρειάζονταν.

Βρήκε την πόρτα ανοιχτή και διαισθάνθηκε ανθρώπινη παρουσία. Κάνοντας δυό βήματα αναγνώρισε την οικεία μυρωδιά του ακριβού αρώματος της Ράνιας που κάποτε τον έκανε να ανατριχιάζει. Η Ράνια ήταν εκεί. Κουλουριασμένη στη γωνία του υπνοδωματίου χωρίς να έχει καταλάβει την είσοδο του.

Εκείνος έκανε μια αμήχανη γύρα στο σπίτι. Δεν υπήρχε τίποτα από τη ζωή τους πια εκεί. Ότι μπορούσε να μετακινηθεί είχε φύγει. Το σπίτι τους έστεκε άδειο και πιο παγωμένο από την καρδιά τους. Στον τοίχο ξεχώριζε η πιο σκούρα μπογιά κάτω από τα ξεριζωμένα ντουλάπια και κάδρα. Και το ξύλινο πάτωμα γυμνό από τα παχιά χαλιά φανέρωνε τις πληγές που του χάραξαν τα βαριά έπιπλα.

Πήγε για μια στιγμή να βουρκώσει αλλά αμέσως ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του. Δεν θα γίνονταν συναισθηματικός τώρα για πέντε αδειανά ντουβάρια. Πήγε στην Ράνια. Εκείνη τον κοίταξε σηκώνοντας το βλέμμα της. Τα υγρά της μάτια κρεμάστηκαν επάνω του απαιτώντας του εξηγήσεις αλλά ο Δημήτρης δε λύγισε. Την έπιασε από τον αγκώνα και την βοήθησε να σηκωθεί. «Πάμε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου» είπε με τον πιο ουδέτερο τόνο της φωνής του και την οδήγησε προς το μπάνιο.

Η Ράνια έσκυψε στον νεροχύτη, γέμισε τις χούφτες τις νερό και κλείνοντας τα μάτια της έβρεξε το πρόσωπό της. Ρίχνοντας μηχανικά το βλέμμα της στο νεροχύτη συνειδητοποίησε ότι αυτός και η λεκάνη θα ήταν τα μόνα που θα έμεναν στο σπίτι να θυμίζουν το πέρασμά τους από εκεί.

Η παγωμένη λευκή πορσελάνη της φάνηκε μέσα από τη διάθλαση των υγρών της ματιών σαν παράξενο ταφικό μνημείο των ονείρων μιας κοινής ζωής.

Και στο πάτωμα ανάμεσα από αυτά τα δύο,

παρείσακτο αλλά πιστό και αμετακίνητο

το πιγκάλ.

Το μοναδικό από τα πράγματα τους που αν και τόσο εύκολο να φύγει θα παρέμενε εκεί.

Το μοναδικό απομεινάρι της κοινής τους ζωής σε αυτό το σπίτι.

Κανείς δε διανοήθηκε να το πάρει.

Κανείς δε το διεκδίκησε.

Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.

Ίσως επειδή είχε τη μικρότερη σημασία και κανένας τους δεν είχε μάθει να δίνει σημασία στα μικρά.

Ίσως επειδή κανείς δε το διάλεξε, ήρθε μαζί με τη λεκάνη και δεν σήμαινε τίποτα σε δύο ανθρώπους που έχτισαν τη ζωή τους πάνω στις «σωστές επιλογές».

Ίσως επειδή ήταν το πιο ταπεινό…

Της ήρθε να γελάσει με την ανοησία της.

Ήταν δυνατό να ασχολείται σοβαρά με κάτι τέτοιο;

Πόσο χαμηλά επέτρεψε στον εαυτό της να πέσει;

Σκούπισε με το χέρι της τη μύτη της και έφτιαξε μηχανικά, κοιτάζοντας προς τον τοίχο που παλιά κρέμονταν ο καθρέφτης, τα μαλλιά της.

«Πάμε τώρα», είπε κοφτά στον Δημήτρη και βγήκε από το μπάνιο σβήνοντας το φως, χωρίς να κοιτάζει τον διακόπτη.

Κλείσανε πίσω τους την πόρτα χωρίς να κλειδώσουν,

μπήκαν αμίλητοι στο ασανσέρ χωρίς κοιταχτούν,

και βγήκαν στο δρόμο παίρνοντας αντίθετες κατευθύνσεις…