Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Escape room

Σκοτάδι.
Βρίσκεσαι στο πάτωμα. Σταυροπόδι.
Δεν ξέρεις που είσαι.
Σηκώνεσαι σιγά σιγά και στα ψαχτά βρίσκεις έναν κρύο τοίχο.
Είσαι σε κάποιο δωμάτιο λοιπόν.
Ακολουθείς ψηλαφιστά τον τοίχο ψάχνοντας για κάποιο άνοιγμα, για κάποια πόρτα. Ψάχνεις αργά, προσεκτικά στην αρχή, μετά με άγχος, στο τέλος με πανικό.
Είναι σκοτεινά,
παραπατάς και πέφτεις.
Ξανασηκώνεσαι.

Συνεχίζεις.
Τα χέρια σου γεμίζουν ασβέστη και αρχίζουν να χάνουν την αίσθηση της αφής.
Κι όπως προχωράς πέφτεις πάνω στον κάθετο τοίχο.
Το χτύπημα δυνατό , δεν το περίμενες, σε ρίχνει κάτω σαν μετωπική.
Αλλά συνεχίζεις.
Ίσως τώρα σε αυτόν τον τοίχο να είναι η πόρτα.
Και ψάχνεις πάλι στα τυφλά, με μια νέα κρυφή ελπίδα αυτή τη φορά.
Αλλά δεν αργείς να ξαναβρείς γωνία...

Θες να τα παρατήσεις.
Βρίσκεις όμως τη δύναμη.
Σκέφτεσαι "λογικά" : " αφού δεν ήταν στις δύο προηγούμενες πλευρές η πόρτα σίγουρα θα είναι εδώ. Τώρα είμαι στη σωστή πλευρά, τώρα ψάχνω σωστά."...
Θα σε στεναχωρήσω. Όσο κι αν θέλεις αυτή τη δίοδο διαφυγής δε θα τη βρεις ούτε εδώ.
Είσαι εγκλωβισμένος.

Γυρίζεις πίσω, πηδάς πάνω- κάτω, χτυπάς γροθιές στον τοίχο, φωνάζεις, κλαις αλλά μάταια.
Ξαναγυρίζεις στην αρχή.
Κάθεσαι σταυροπόδι στο πάτωμα.
Δε θες να μιλήσεις άλλο.
Πεισμώνεις.
Με τον εγκλωβισμό.
Με την αδιαφορία.
Με την εγκατάλειψη.
Και λςες πως ίσως δε θες να φύγεις τελικά από εκεί μέσα.
Αφού σε ξέχασαν όλοι, δεν θες κι εσύ να νοιάζεσαι γι' αυτούς.
Δεν τους έχεις ανάγκη...
Μα πάλι κάτι μέσα σου σε κλωτσάει.
Ιδρώνεις και σκέφτεσαι μήπως δεν έψαξες αρκετά.
Όλοι σου οι μυς και τα νεύρα χτυπάνε σαν τρελά.
Παίρνεις φόρα και πέφτεις πάνω στους τοίχους για να τους γκρεμίσεις.
Μα τίποτα. Ούτε έτσι. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι δε θα τα καταφέρεις...

Πολύ θα πίστευαν ότι σε ενοχλεί τόσο αυτό το σκοτάδι.
Ίσως να το πίστεψες λίγο και εσύ.
Μέχρι που ξαφνικά το δωμάτιο γεμίζει φως!
Και τα βλέπεις όλα καθαρά.
Αλλά το όλα είσαι μόνο εσύ και οι τοίχοι.
Τα γδαρμένα χέρια σου, τα ματωμένα σου γόνατα, τα σκισμένα σου ρούχα...
Ο ιδρώτας που άφησες πάνω στους άψυχους τοίχους.
Οι τοίχοι κι η μοναξιά σου.

Έξοδος πουθενά.
Όργωσες με τα μάτια κάθε πιθαμή, κάθε τοίχο, κάθε χιλιοστό του πατώματος και δεν βρήκες τίποτα. Καμιά διαφυγή.
Έστρεψες το βλέμμα προς τα πάνω.
Ζήτησες από εκεί βοήθεια.
'Εψαξες την πηγή του φωτός.
Αλλά κι από εκεί τίποτα.
Μόνο ένα πάνλευκο φως.
Εκτυφλωτικό αλλά παγωμένο.

Νοσταλγείς για λίγο το σκοτάδι τώρα.
Η φαντασία σου έστηνε σχέδια αλλόκοτα στο μαύρο του πανί.
Σου χάριζε (μια ψεύτικη αλλά αναζωογονητική) ελπίδα.
Το φως αποκαθήλωσε τα πάντα.
Ξέρεις πια καλά που είσαι.
Βλέπεις κάθε σημείο.
Κι αυτό σε κάνει μόνο, ακόμα πιο μόνο.

Είσαι πάλι σταυροπόδι στο κέντρο του δωματίου.
Του ολόλευκου δωματίου.
Το μυαλό σου δουλεύει με χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο,
αλλά καταλαβαίνεις οι σκέψεις του δεν είναι ευθείες γραμμές,
μόνο κύκλοι γύρω από το τίποτα σου,
σε ένα μυστηριακό δερβίσικο στροβιλισμό.
Το σώμα σου αδρανές.
Το πνεύμα σου αδρανές.
Δεν έχει παραπέρα.
Δεν έχει παρακάτω.
Αλλά δεν έχει ούτε εδώ.
Τί ακολουθεί το τίποτα;



Pink Floyd - Hey You - Pink Floyd

Υ.γ.
Καλοί μου φίλοι με συγχωρείτε. Δε θέλω να σας μαυρίζω την μέρα. Ούτε να σας κάνω να ανησυχείτε ή να εκβιάσω την ζεστασιά σας.
Αλλά μη ξεχνάτε ότι το blog δεν παύει να είναι ένα ημερολόγιο. Δικτυακό έστω, εξελιγμένο έστω αλλά ημερολόγιο. Και στο ημερολόγιο καμιά φορά γράφεις και τις πιο μαύρες σκέψεις. Αυτές που δε θες να μοιραστείς με κανένα. Και δεν πρέπει να αφήσουμε, αυτή η υπέροχη παρέα που έχει χτιστεί γύρω από τα blog να μας λογοκρίνει και να τους στερήσει αυτόν τον πρωταρχικό τους ρόλο. Της αποφόρτισής μας.
Είναι τελικά και το ημερολόγιο μια μορφή τέχνης. Καθημερινής ίσως, προσωπικής σίγουρα αλλά και λυτρωτικά λειτουργικής.
Οι μαύρες σκέψεις δεν κρύβουν πάντα μαύρες μέρες ή λευκά δωμάτια.
Αλλά μπορούν να γίνονται αναπόδραστες καλλιτεχνικές αφορμές.
Και αν η τέχνη καμιά φορά μιμείται την ζωή μην ξεχνάτε ότι
η ζωή έχει εφεύρει την τέχνη για να μπορεί να αποκοιμίζει γλυκά τους "δράκους" που την στοιχειώνουν...

23 σχόλια:

Laplace είπε...

καλημερα..καλο μηνα,καλη εβδομαδα..
καλα κανεις κ γραφεις οπως νιωθεις..
ολοι εχουμε νιωσει ετσι..
το ΗΕΥ YOU ειναι πληρως εναρμονισμένο με το κειμενο..

jacki είπε...

Καλέ μου καημέ. Ίσως να μην υπάρχει πόρτα. Μα αν δραπετευες από κάποιο πάραθυρο; Ή αν έψαχνες για κάποια καλά κρυμμένη καταπακτή; Δύσκολες αυτές οι μέρες μα μας κάνουν να συμφιλιωνόμαστε πιο πολύ με την πραγματική εικόνα της μοναξιάς και του φόβου αυτής.
Καλημέρα και μια αγκαλιά για να σου φέρει ζεστασιά.

One Happy Dot είπε...

Επαναστάτη μη ζητάς συγγνώμη και ελα να βρούμε παρέα τρόπους να σε βγάλουμε από το δωμάτιο...γιατί είτε είναι φωτεινό είτε είναι σκοτεινό μου φαίνεσαι στριμωγμένος εκεί μέσα! κι οσο για το τίποτα...μετά ακολουθεί το κάτι και το κάτι έχει τις μισές πιθανότητες να είναι "κάτι" καλύτερο! Φιλί ζουπηχτό, αγκαλιά τεράστια και λίγη σοκολάτα...πάντα βοηθάει! :)

Leviathan είπε...

kalo mina!!!euxomai grigora na nioseis kalitera!!!!filia!!!

Μαριλένα είπε...

καλησπέρα
έπεσα πάνω σου, ψάχνοντας για τον Django Reinhardt.

θέλω να γράψω γι' αυτον στο μπλογκ μου, αλλά, διαβάζοντας αυτα που έχεις εσύ γράψει, δε νομιζω να υπάρξει αναλυτικοτερο και ακριβέστερο ποστ από το δικό σου.

έτσι, θελω να σου ζητήσω την άδεια να αντιγράψω το ποστ: εννοείται πως στον πρόλογο θα αναφερω πως ειναι δική σου η ανάρτηση και φυσικά θα υπάρχει λινκ, που θα οδηγει στο μπλογκ σου.

αν δεν θελεις, δεν πειράζει.

όπως και να 'χει, ευχαριστώ
και τα λεμε

καλο απόγευμα

Γ.Π. είπε...

@laplace78,σε ευχαριστώ για την κατανόηση φίλε! Καλό μήνα και σε σένα!

Γ.Π. είπε...

@jacki, καλή μου jacki , η ζεστασιά σου αξίζει πολλά!

Γ.Π. είπε...

@one happy dot, και μόνο για το... Επαναστάτη με συγκινείς! Καιρό έχει να με αποκαλέσει κάποιος έτσι!

Γ.Π. είπε...

@leviathan, καλό μήνα φίλε. Πίστεψε με νιώθω καλύτερα και μόνο τα είπα! Είναι ...θεραπευτική ετούτη η παρέα!

Γ.Π. είπε...

@μαριλένα, καλησπέρα μαριλένα και σε ευχαριστώ για τα πολύ τιμητικά σου λόγια (αν και νομίζω οτι υπερβάλλεις κάπως, πάντως σε ευχαριστώ!)
Εννοείται πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις ότι θες από το blog.Και δεν χρειάζεται ούτε και καν να το αναφέρεις στην τελική!
Κι εγώ ψάχνοντας απο δω και απο εκεί βρήκα τα στοιχεία και ήρθα σε επαφή με αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη!

Μαριλένα είπε...

ευχαριστω πολύ,να 'σαι καλά.

καθολου δεν υπερβάλω: απόδειξη πως το δικο σου ποστ θα δημοσιευσω, αντι να γραψω δικο μου.
όπως ακριβώς τα ειπα: με λινκ κλπ
αυριο, με το καλό.

καλο βράδυ
και ξανα ευχαριστώ :))

gregory είπε...

αγαπητε φιλε..οταν εχεις ανοικτο μυαλο και συχνα σε εκλοβηζη ακομη και το φως....κατα εμενα την μοναξια την την ανελυσες τοσο πολυ που στο τελος την συμπαθησες....
εχεις βαλη ψυλα τον πηχη...νομιζω οτι θελης πλεον ΨΥΧΕΣ να εχεις κοντα σου...ευχαριστω που με ακουσες..

Ανώνυμος είπε...

Είναι καταπληκτικό αυτό που μου συνέβη. Δεν είχα δει την ανάρτησή σου (τώρα μόλις την είδα) και σήμερα διάβαζα Καβάφη, ακριβώς το:

"Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
.....
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω".

Δεν ξέρω...τι να πω; Φοβερή και καταπληκτική σύμπτωση! Κι εμένα ετούτη η μέρα με συνέθλιψε κάπως έτσι.
Παρ' όλ' αυτά, σου εύχομαι Καλό και δημιουργικό μήνα, και να νιώσεις καλύτερα.
Την ζεστή μου την καλησπέρα Καημέ μου!

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Δωματιο στο οποιο εγκωβιζομαστε..Καπως ετσι δεν ειναι κι ο νους; Αλλοτε μαυρος, σκοτεινος, αλλοτε λαμπερος, κι ομως τοσο μα τοσο εγκλωβισμενος... Πινελα και χρωματα οι ιδιες οι σκεψεις, αυτες μπορουν να βαψουν τους τοιχους του δωματιου. Και σκεψου να ζωγραφιζες μια θαλασσα, δεν θα ενιωθες λιγοτερο εγκλωβισμενος; Η ψυχρη αυρα του τοιχου θα εδινε για λιγο τη θεση της στη νοερη αυρα της θαλασσας... Κι εκει μεσα, στο δωματιο, ολα σχεδον υποτασσονται στη δυναμη του μυαλου. Διεξοδος υπαρχει, απλως ειναι καλα κρυμμενη... Ειναι μεχρι να βρεις τους τροπους να επιβιωσεις στο δωματιο. Οταν το "συνηθισεις" η πορτα ανοιγει αυτοματα. Προχωρας για λιγο, βγαινεις εξω, μεχρι να συναντησεις το επομενο δωματιο... Δες το σαν παιχνιδι!

Μετα το τιποτα,υπαρχει κατι, αυτο ειναι σιγουρο...
Το "τιποτα" το ακολουθει το "κατι",μετα το "καποια", μετα τα "πολλα"...Πορεια...

Υ.Γ Ε μη ζητας συγγνωμη!

Καλο ξημερωμα καημε μου!

Γ.Π. είπε...

@gregory, καλημέρα καλέ μου φίλε. Έχεις δίκιο, ψυχές και κατανόηση είναι το κλειδί! Να ξέρεις όμως τον πήχυ δεν τον βάζουμε πάντα εμείς...Πολλές φορές άλλοι τον τοποθετούν ψηλά για μας κι εμείς οι χαζοί παίρνουμε όλο και περισσότερη φόρα για να πηδήξουμε από πάνω!

Γ.Π. είπε...

@Μελίτη, καλημέρα ευαίισθητή μου Μελίτη. Τι καλύτερο δώρό απ' τον Καβάφη θα μπορούσες να φέρεις σε αυτό το ταπεινό ιστολόγιο! Μερικές μέρες μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε καν μας οδηγούν στα ίδια μονοπάτια που περπάτησαν και οι μεγάλοι.Μόνο που χορτάριασαν από την τρέλα της εποχής και πρέπει να αρχίσουμε το ξεβοτάνισμα αν θέλουμε να ακολουθήσουμε ως το τέλος τα ίχνη τους. Κι εσύ ξέρεις τον τρόπο!

Γ.Π. είπε...

@πρωτόπλαστη, ναι μια θάλασσα! Οπωσδήποτε μια θάλασσα!Μα να ναι με μπογιά μαγική για να μπορεί να κινείται. Να 'χει η ψυχή μου ένα καθρέφτη!

λιμανάκι είπε...

Το έχω νιώσει αυτό το συναίσθημα.Και ήταν φριχτό(μιας και είμαι και κλειστοφοβικιά).Το νιώθω ακόμα μερικές φορές...τότε βγαίνω βόλτα και προσπαθώ να αναπνεύσω..όσο μπορώ



ΥΓ1.Όσο και αν πονάει η ζωή συνεχίζεται...

ΥΓ2.Το παλίο μου μπλοκ ήταν μέσα στην κατάθλιψη!Όσοι έμπαιναν χρειαζόντουσαν χαρτομάντηλα.Έτσι ένιωθα όμως και αυτά έδινα.



Καλή σου μέρα!



ΥΓ3.Μμμ...η καλημέρα δεν μπαίνει πριν τα υστερόγραφα?

jk in your life είπε...

KAΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΣ ΟΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ.ΟΛΟΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΙΩΣΑΜΕ ΕΤΣΙ.

Γ.Π. είπε...

@λιμανάκι, καλησπέρα λιμανάκι μου! Δε θέλω να κάνω τέτοιες αναρτήσεις (...χαρτομαντηλόδεις) αλλά μερικές φορές ξέρεις...πρέπει να τα πεις, να βγουν από μέσα σου!

Γ.Π. είπε...

@jk in your life, καλησπέρα και καλωσήρθες! Όσοι ακούμε τα συναισθήματά μας κάποιες φορές είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι από ότι είναι αποδεκτό. Δεν πειράζει...τουλάχιστον εμείς ακούμε!

Antoine είπε...

Δε χρειάζεται να απολογείσαι για το περιεχόμενο της εγγραφής. Είναι ο προσωπικός σου χώρος εδώ. Το ημερολόγιό σου που η μόνη διαφορά από το απλό ημερολόγιο είναι ότι μπορούμε και εμείς να διαβάσουμε τις σελίδες.

Θέλω όμως να σου κάνω μια καίρια ερώτηση: πώς βρέθηκες στο δωμάτιο; Υπήρχε μια δίοδος που σε οδήγησε μέσα. Συνεπώς, έχεις δύο επιλογές. Ή να χαράξεις μία νέα πορεία γκρεμίζοντας κάποιο τοίχο ή να πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

Γ.Π. είπε...

@Antoine, όλα τα αδιέξοδα οδηγούνε στη ζωή (λέει ένα καλό τραγούδι..)
Καλησπέρα φίλε Antoine!