Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Ξημερώνει Κυριακή

Ξημερώνει Κυριακή...
Έχουμε γυρίσει από τη βόλτα του Σαββάτου.
Το σπίτι ήσυχο, εσύ έχεις νυστάξει και σε έχει πάρει ο ύπνος μισοκαθιστή στο κρεβάτι.
Σου βγάζω τα γυαλιά, τραβάω προσεκτικά την Πολυδούρη από τα χέρια σου και σε σκεπάζω.
Ανοίγω το πορτατίφ και τον υπολογιστή.
Τώρα είναι αυτός που με συντροφεύει στο γραφείο. Αυτός και η τηλεόραση γυρισμένη με την πλάτη προς τα μένα να σε φωτίζει, παίζοντας σε κάποιο κανάλι που δεν ακούω και δεν βλέπω, εκπέμποντας πάνω σου τις εναλλαγές της ψυχής μου.
Βάζω ένα ποτήρι ουίσκι.


Δεν έχω ύπνο.
Ακόμα δεν ξημέρωσε Κυριακή και εγώ αναλογίζομαι τη δύσκολη βδομάδα που με περιμένει.
Αυτή τη βδομάδα θ΄ανταμώσω και παλέψω με παλιά φαντάσματα.
Ίσως γιατί τα καινούργια τα φοβάμαι περισσότερο.
Ίσως γιατί τα παλιά στοιχειώνουν τα ανήσυχα όνειρά μου και πρέπει να τα κοιτάξω πλέον κατάματα.
Ίσως γιατί όλοι οι κύκλοι κάποτε κλείνουν.
Και είναι γλυκόπικρη η γεύση όταν έρχεται η ώρα που το πρώτο σημείο ενώνεται με το τελευταίο. Σαν να σταματάει το τώρα και να καταρρέει πάνω σου το τότε, πιο ορμητικό και πιο απόλυτο απ' το ποτέ...


Εσύ στριφογυρίζεις μες στον ύπνο σου.
Νιώθεις ότι δεν είμαι δίπλα σου και ψάχνεις να αγκαλιάσεις το κενό.
Θα ρθω, δεν ανησυχείς...
Ξέρεις ότι τα βράδια του Σαββάτου γεννήθηκαν για να ξαναζούν παλιά τραγούδια.
Τραγούδια που σου μένουν στο τέλος των παραστάσεων.
Τραγούδια που σιγοτραγουδάς ψάχνοντας ταξί ή περιμένοντας το πρώτο λεωφορείο της Κυριακής για σε βάλει για ύπνο.
Τραγούδια που θυμάσαι τη μουσική και το στίχο αλλά συνήθως όχι ποιος και πότε τα είπε...
"Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα..."
"Πριν το τέλος, πριν μείνουμε μόνοι..."
"νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες..."




Ξημερώνει Κυριακή. Μα εγώ πέρασα για λίγο απόψε στη Δευτέρα. Αχ, ας υπήρχε κάποιο χρώμα για τη Δευτέρα. Να τη φωτίσει και να τη ζεστάνει. Κάποια μουσική....

Ξημερώνει Κυριακή. Ξαναγεμίζω το ποτήρι μου. Ξαναμιλώ με τα φαντάσματά μου. Ότι κι αν κάνω, φίλοι δεν πιάνονται. Μ 'όση αγάπη και αν τα φοβίσω.
Κι αν τα καλώ δεν έρχονται, κι αν τα μισώ δεν φεύγουν.
"την ασήμαντη παρουσία μου, βλέπω σε κάθε γωνιά..."




Στον παράφωνο καθρέφτη της ζωής μου προσπαθώ να συναντήσω τη ματιά μου.
Μα άλλοτε δείχνω πιο ψηλός, ψηλός μέχρι που δε χωράω στην κορνίζα...
και άλλοτε μικροσκοπικός κι ασήμαντος...
Κι ακόμα ψάχνω.



Έδωσες μια στην κουβέρτα και ξεσκεπάστηκες.
Για μια στιγμή τρόμαξα πως θα ξυπνήσεις. Δε θα θελα να μου χαλάσεις την ησυχία.
Νιώθω γαλήνια να σε προσέχω όταν κοιμάσαι. Μοιάζουν όλα να είναι τόσο ασφαλή.



Τώρα δε θέλω να σκεφτώ άλλο.
Ποτάμι ορμητικό οι σκέψεις όταν με θυμούνται, ποτάμι που δεν θα του κρυφτώ. Γιατί να μείνω στεγνός...Θα βραχώ μέχρι το κόκκαλο. Θα πω ναι κι ας μη ξέρω αν το θέλω. Σαν το ουίσκι που καίει το λαιμό μου και το πίνω.
Όμως τώρα πέρασε. Ξεθύμανε η ορμή του. Ξεθύμανε η ορμή μου. Και θα ρθω κοντά σου. Κατάκοπος μα καθαρός. Κενός μα καινός...


Ακόμα δε νυστάζω. Θα χαζέψω στη βουβή τηλεόραση. Θα είσαι παγωμένη έτσι ξεσκέπαστη και δε θα νοίωσεις τη δική μου άυπνη ψύχρα. Θα τα καλύψει όλα αυτή η ριγέ κουβέρτα.
Μέχρι το πρωί.
Κάτω από τη ριγέ κουβέρτα.
Μέσα στην αγκαλιά σου.
Ελπίζω και έξω από εμένα.
Με κούρασα τελευταία.
Ίσως με αλλάξω...
Εσένα;
Ποτέ...


Se Kseno Oneiro - Giorgos Ntalaras

31 σχόλια:

gregory είπε...

καλημερα.ωραια αναρτηση ειχες μοναξια φενεται...βλεπω λιγο τον εαυτο μου μεσα στο σαβατοβραδο σου...επιτελους ..ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ...

Laplace είπε...

Καλημερα φιλε..
πολυ ομορφη αναρτηση,γραφεις πολυ ομορφα..
οπως ο gregory,ετσι κ εγω ειδα τον εαυτο μου μεσα σε οσα εγραψες..
ευχομαι καλη εβδομαδα..

Leviathan είπε...

kalimera!poli glikia anartisi, ligo me melagxolise...kalo kouragio se oti erxetai auti ti vdomada...filia!

Γ.Π. είπε...

@gregory, γι αυτό είμαι χαρούμενος που υπάρχει αυτή η παρέα γιατί μπορώ να μοιράζομαι τη μοναξια μου και να βρίσκω καλή συντροφία! Αυτές οι μέρες φαίνεται πως για πολλούς από εμας κρύβουν απαντήσεις σε ερωτήματα που μας απασχολούν καιρό...Καλές απαντήσεις λοιπόν φίλε gregory...

Γ.Π. είπε...

@laplace78, καλημέρα και σε σένα φίλε laplace. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και πιο πολύ που μπορεσα να σε κάνω να νιώσεις οικεία με το κείμενό μου...
Καλή εβδομάδα για όλους!

Γ.Π. είπε...

@leviathan, καλημέρα φίλε leviathan, πολλές φορές η γλυκιά μελαγχολία του βραδιού είναι απαραίτητη για μια ολοζώντανη και ενεργητική επόμενη μέρα. Σε ευχαριστώ!Φιλιά!

anepidoti είπε...

καλά κουράγια για την νέα εβδομάδα
αν κατάλαβα καλά, δύσκολη...
γλυκειά ανάρτηση, αληθινή και ζωντανή...
άρωμα... ελευθεροκλειστής συμβίωσης
(παλιότερο ποστ σου...)
καλημέρα καημέ!

jacki είπε...

Μάλιστα καημέ μου.
Ξημερώνει Κυριακή μη μου φοβάσαι
κι είναι όμορφη η ζωή (έτσι μου είπανε) μη μου λυπάσαι.
Μια αγκαλιά για σένα για να έχεις να λες τους φόβους σου τα βράδια του Σαββάτου.
Βάλε μου κι εμένα ένα ποτήρι να πιω μαζί σου.
Σε ευχαριστώ.
Θα κάτσω σε μια γωνιά και δε θα μιλήσω άλλο.

Γ.Π. είπε...

@anepidoti, καλησπέρα και σε σένα ανεπίδοτη. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όσο για την ... συμβίωση ότι επιθετικό προσδιορισμό και να της προσθέσεις, για μένα δεν παύει να είναι ο επιθυμητός δρόμος...

Γ.Π. είπε...

@jacki, αχ καλή μου jacki, τί ανέλπιστα ζεστή παρέα έχω βρει μέσα από τα καλώδια και το πιο ενδομυχο και ειλικρινή συνδυασμό των πλήκτρων αυτού του μαύρου μηχανήματος...
Να σαι καλά jacki μου, και να έρχεσαι να τα "πίνουμε" μαζί όποτε θες!

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητηρια για την ψυχουλα σου...Μαρια.

dreamersfreewill είπε...

Υπέροχο............
Δεν έχω λόγια!!!
Οι εικόνες είναι πανέμορφες, όπως και τα λόγια............

TzinaVarotsi είπε...

Με ξάφνιασες ευχάριστα μ'αυτή την εγγραφή σου...Πραγματικά υπέροχο ποστ...Εύγε!
(Καλή βδομάδα να έχεις)

Ανώνυμος είπε...

"...ας υπήρχε κάποιο χρώμα για τη Δευτέρα. Να τη φωτίσει και να τη ζεστάνει. Κάποια μουσική...." Πόσο αληθινά και πανέμορφα είναι αυτά τα λόγια! Έτσι ακριβώς είναι. Το γκρίζο χρώμα αρχίζει να πέφτει σιγά-σιγά σαν άχνη τα Κυριακάτικα απογεύματα, ώσπου να καταντήσει Δευτεριάτικη θλίψη. Και πάντα η Δευτέρα έχει ένα ειδικό βάρος αβάσταχτο...

Unknown είπε...

αυτό το φθινόπωρο που μόνο φθινόπωρο δεν είναι, μας φέρνει ερωτηματικά, ανατριχίλες και πεσμένες σελίδες στο πάτωμα. φύλλα της καρδιάς που ξεδιπλώνονται σε ταξίδια χωρίς προορισμό...

στο δίπλα κρεβάτι κορμιά να αποζητούν πνοή κι ένα υγρό χρυσό σ' ένα κρύσταλλο που στάζει προσμονή...

θα μπει κι ο χειμώνας...κι ίσως φυσήξει άνεμο. καημό το 'χω καημέ μου να ξεπαγιάσω...

φιλιά βρόχινα...

Γ.Π. είπε...

@Μαρία, να σαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ. Με συγκινεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι άφησες το σχόλιό σου για το πως ένιωσες με αυτά που προσπάθησα να μοιραστώ... (γιατί πιστεύω ότι τα ανώνυμα σχόλια είναι πάντα ανιδιοτελή και ειλικρινή)

Γ.Π. είπε...

@dreamersfreewill,
@νιόβη,
σας ευχαριστώ πολύ, τα σχόλιά σας (όπως και όλων των αγαπημένων φίλων αυτής της παρέας) μου δίνουν λόγο και δύναμη να συνεχίσω αυτή τη έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. Αυτή η δίοδος επικοινωνίας μου επιτρέπει να είμαι όσο ειλικρινής και αυθόρμητος ονειρευόμουν πάντα να είμαι και με διαψεύδει για την ανησυχιά μου για το πως θα δέχονταν οι άλλοι την αλήθεια μου.
Να είστε καλά!

Γ.Π. είπε...

@μελίτη, εσύ που ξέρεις να μας ταξιδεύεις σε εποχές και εικόνες εκτός χρόνου βρες μας ένα γιατρικό για αυτή τη μελαγχολία της Κυριακής...και την επίπονη αχρωμία της Δευτέρας...
Καλή σου εβδομάδα φίλη μου!

Γ.Π. είπε...

@νεράιδα της βροχής,
τα λόγια σου,
που μοιάζουν άλλοτε στο μαύρο χρώμα του ουρανού πριν την καταιγίδα
και άλλοτε στην ονειρική παλέτα της Ίριδας μετά τη βροχή,
παρασύρουν τους ενδοιασμούς και τα ερωτηματικά μας και ξεπλένουν τη σκέψη μας...
Άσε τον άνεμο να φυσήξει,
άσε τη βροχή να πέσει,
κράτησε πολύ η προσμονή,
να μην αργήσει κι άλλο η ώρα του χειμώνα...

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Ειναι που τα φαντασματα το βραδυ μεγαλωνουν και τα αλλοθι λιγοστευουν...Ειναι κι αυτη η δευτερα που δεν δεχεται ουτε χρωμα ουτε μουσικη... Καθε νυχτα, κυριολεκτικα και μεταφορικα, ομως, σβηνεται κι απο ενα ξημερωμα, ε? Ας δωσουμε ενα χρωμα στη δευτερα! Ας τη δουμε πιο...λυτρωτικα! Κατι ξεκιναει, αυτο στο βαθος του δεν ειναι ευχαριστο; Νεα αρχη που μας δινει τον χρονο να διορθωσουμε τα "λαθη" της προηγουμενης εβδομαδας...
Ευχομαι μια...γαλαζια εβδομαδα!

Φιλια πολλα καημε μου!

One Happy Dot είπε...

Κλείσε την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το κόσμο ολο εξω...κουκουλώσου κάτω από τη ριγέ κουβέρτα και γίνε μια αγκαλιά με ότι δεν θα αλλάξεις, με ότι λαχταράς, με ότι εμπιστεύεσαι...η Δευτέρα είναι πάντα λιγότερο γκρί όταν ξέρεις ότι είναι πιο κοντά στο επόμενο Σαββάτο! Καλή και όμορφη εβδομάδα να έχεις καλέ μου φίλε...

Γ.Π. είπε...

@πρωτόπλαστη, το πιο μεγάλο ζήτημα είναι που εξαντλήθηκαν πια τα άλλοθι. Από εδώ και πέρα όμως μας μένει μονάχα η αλήθεια. Και αυτό είναι πια -ευτυχώς- η μόνη λύση...
Καλή σου, γαλάζια, εβδομάδα! Φιλιά!

Γ.Π. είπε...

@one happy dot, η δευτέρα είναι πάντα λιγότερο γκρι όταν ξέρεις ότι θα γυρίσουν οι φίλοι σου από την εκδρομή του Σαββατοκύριακού θα σε διαβάσουν και θα σου πουν και μια καλή κουβέντα!

Υ.γ. Τι πρόβλημα έχετε όλες και ξεσκεπάζεστε επιτέλους;;;;

Φιλιά καλτσωμένη φίλη μου!

meltemi είπε...

Δεν έχω λόγια να πω...μόνο μια λέξη...όμορφο :)

Γ.Π. είπε...

@meltemi, αχ μελτεμάκι μου, σε ευχαριστώ τόσο πολύ...

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

πολύ όμορφο και πολύ τρυφερό.
πρέπει να ένοιωσες μεγάλη μοναξιά.
καλημέρα στην κυριακή σου

Ανώνυμος είπε...

Σαββατόβραδο, πρόκειται να ξυπνήσετε μαζί το πρωινό της Κυριακής και διαβάζει ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ;
Καημέ μου, δε θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά κάτι δε κάνεις καλά. Πρόσεξέ το. ΧΑΧΑΧΑΧΑ
Σοβαρά, τωρα. Σήμερα είναι Πέμπτη.
Είμαι σίγουρη ότι έχεις κιόλας κυνηγήσει όλα τα φαντάσματα της Δευτέρας και κάθε γκρίζας Δευτέρας. Και το επόμενο Σαββατόβραδο μια ανάσα μπροστά μας είναι. Επικεντρώσου σ΄ αυτό και προχώρα.
Φιλιά πολλά.

Γ.Π. είπε...

@πράσινη κλωστή δεμένη, καλημέρα κλωστούλα μου, η αλήθεια είναι ότι μετά από μια έντονη έξοδο ήταν παγερή η μοναξία της μετάβασης από το Σάββατο στην Κυριακή αλλά καμιά φορά πρέπει για λίγο να στερηθείς αυτό που έχεις για να το ξαναζητήσεις με περισσότερη αγάπη την επόμενη το πρωί!

Γ.Π. είπε...

@houlk, α, για την Πολυδούρη δεν φταίω εγώ αλλά ο φίλος της ο Μάνος (Ελευθεριού) που βάζει τον φίλο μου τον Μίλτο να τραγουδάει «Θα σου ετοιμάσω τσάι γιασεμί/και στη βαθιά θα κάτσεις πολυθρόνα/ τις κεφαλές θα σου χαρίσω, του Ερμή,/ της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο-κι ακόμα/ ό,τι με νύχια γράφτηκε στο χώμα/ και πάνω στο δικό μου το κορμί».
Αυτός της την κόλλησε...
Όσο για το επερχόμενο Σαββατοκύριακο θα προσπαθήσω να προετοιμάσω κάτι που θα παρασύρει τη σκέψη μου μακρυά από τις κακοτοπιές!
Καλή σου μέρα σοφή μου Houlk! ; )

jacki είπε...

Με συγχωρείς αλλά με προκάλεσες...
Κλείσ τα πατζούρια κι άναψε το φως
παράσταση θα δώσω μια θυσία
θα τυλιχτώ μ ένα σεντόνι μοναχός
να υποδυθώ σ ένα φιλί την προδοσία
δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία
τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός..

Καλημέρα.. Το άκουγα και χθες... Μου αρέσει πολύ.
Θα βάλεις ενα τσάι γιασεμί που με ενοχλεί κάτι βδομάδες ο λαιμός και δε λέει να στρώσει.

Γ.Π. είπε...

@jacki, τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός... και θέλει κάτι πιο δραστικό από το τσάι γιασεμί, κάτι με οινόπνευμα μέσα, ίσως εκείνο το ζεστό κρασί, το γλυκό, το κατακόκκινο που λέγαμε...