Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Παραολυμπιονίκες που με κάνουν να αναρωτιέμαι


Θέλω εξαρχής να κάνω κάτι όσο πιο σαφές γίνεται:
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες (με ειδικά δικαιώματα όπως προτιμώ να τους θεωρώ).
Και ιδιαίτερα οι άνθρωποι με ειδικά δικαιώματα που η ατυχία τους ολοκληρώνεται με το να ζουν στη χώρα μας είναι άξιοι μέχρι και θαυμασμού για το πως καταφέρνουν να επιβιώνουν και να καλύπτουν τις καθημερινές τους ανάγκες και υποχρεώσεις.-
Πολύ δε περισσότερο άξιοι θαυμασμού είναι όλοι εκείνοι που έχουν το θάρρος να βγουν από το μικρόκοσμο που η ειδική τους κατάσταση τους περιορίζει και να αθληθούν, να συμμετάσχουν σε αγώνες και να κερδίσουν μέχρι και ολυμπιακά μετάλλια! Δεν μπορεί παρά να αποτελούν ιδανικά πρότυπα για τη δύναμη της θέλησης και τη σημασία της συμμετοχής σε αγώνες και "μάχες ζωής".

Αυτό όμως το "τσίρκο" των Παραολυμπιακών αγώνων δεν το αντέχω!
-Τα κρατικά κανάλια "υποχρεωμένα" καθώς είναι , γεμίζουν ώρες προγράμματος με τα ειδικά/προσαρμοσμένα αγωνίσματα.
-Οι ειδήσεις αναφέρουν κάποια ονόματα αθλητών που πέτυχαν να διακριθούν με την ίδια αδιαφορία που αναφέρουν τη διακύμανση των μετοχών ή τους αριθμούς του Τζόκερ
-Όλοι μας (εγώ πάντως το κάνω και δεν αμφιβάλλω ότι και οι περισσότεροι) μόλις αναφέρονται αυτά τα θέματα αρπάζουμε το τηλεκοντρόλ και το γυρίζουμε στο γάμο του Βουλγαράκη ή την παραίτηση της Μαστροκώστα (ή μήπως γίναν ανάποδα αυτά...μπερδεύτηκα λίγο)
-Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν και αυτοί αντίστοιχα προβλήματα με τους αγωνιζόμενους δεν το θεωρούν το όλο θέμα ως κάτι που μπορεί να τους βοηθήσει αλλά το αντίθετο, βλέπουν μπροστά στα μάτια τους την ειρωνεία, την αδιαφορία και την αδικία. Ναι την αδικία, γιατί όταν κάποιος στην Ελλάδα έχει πχ κινητικό πρόβλημα δεν του δίνουν τη δυνατότητα να βάλει τεχνητά μέλη διαστημικής τεχνολογίας για να τρέχει τα 100 μέτρα σαν τον Μπολτ αλλά τον ταλαιπωρούν μήνες μέχρι να του δώσουν το πιο στοιχειώδες, το πιο ευτελές και αυτό αν είναι τυχερός...

Αλλά είναι και κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω και τόσο καλά.
Οι επιτυχίες των Ελλήνων Αθλητών!
Ακούω, χωρίς να συγκρατώ ακριβώς, ότι σχεδόν κάθε μέρα παίρνουμε και ένα μετάλλιο, και μια θέση στο βάθρο ή στην εξάδα.
Και απορώ.
Ναι απορώ.
Τι σημαίνει αυτό;
-Μήπως οι συνθήκες ζωής στην Ελλάδα για αυτούς τους ανθρώπους είναι τόσο καλύτερες από ότι στις άλλες χώρες;
-Μήπως το ελληνικό κράτος δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα και μέριμνα για την άθληση αυτών των ανθρώπων την ίδια ώρα που δεν μοιάζει να το κάνει για την επιβίωσή τους;
-Μήπως οι Έλληνες αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων έχουν υπερβολικά μεγαλύτερο κίνητρο από τους υπόλοιπους συναθλητές τους (δεν ξέρω πως τους ανταμείβει η πολιτεία, σε ποια λαϊκίστικη εξαγγελία ειδικών προνομίων θα μπορούσε να τους έχει συμπεριλάβει)
-Μήπως το βλέπουμε στην εθνικιστική υπερβολή μας σαν ένα ακόμα εθνικό θέμα και πεδίο διάκρισης εφάμιλλο της Eurovision και ξεχνάμε ότι αυτοί οι αγώνες είναι για να ενώσουν και όχι για να ξεχωρίσουν;
-Μήπως (και πάλι συγγνώμη για αυτό που θα πω - απλά αναρωτιέμαι -και δεν προσπαθώ να γίνομαι ευχάριστος, το αντίθετο) υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή στη ντόπα και το ... εκμεταλλευόμαστε δεόντως;

Δεν έχω τίποτα προσωπικό απέναντι σε κανέναν παραλυμπιονίκη.
Νομίζω όμως οτι και μόνο η ύπαρξη αλλά και η αντιμετώπιση αυτών των Αγώνων γκετοποιεί και προσβάλει ακόμα περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους. Και μαζί με αυτούς και τη νοημοσύνη μας...

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"... η ύπαρξη αλλά και η αντιμετώπιση αυτών των Αγώνων γκετοποιεί και προσβάλει ακόμα περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους..."
Δεν το είχα ποτέ μου σκεφτεί έτσι. Ως προς την αντιμετώπιση τουλάχιστον των αγώνων, πρέπει να έχεις δίκιο. Με προβλημάτισες.

Γ.Π. είπε...

@houlk, καλησπέρα.
Και εγώ προβληματισμένος είμαι (αν και ίσως ακούγομαι αφοριστικός)...

Leviathan είπε...

kai mena me provlimatises....kai mallon exeis dikio...kalimera!

Γ.Π. είπε...

@leviathan, καλημέρα και καλωσήρθες στο μπλογκ.
Θα ήθελα να ήξερα τη γνώμη και των οργανώσεων ή σωματιών ή όποιον εκφράζουν με κάποιο τρόπο τους ανθρώπους αυτούς...

Antoine είπε...

Πάνω κάτω όλοι έτσι σκεφτόμαστε και ας μην... το ομολογούμε!
Πάντως ας μην προσπαθούν να μας πείσουν ότι και εδώ δεν κυριαρχεί η ντόπα. Η ντόπα πλέον είναι η βασίλισσα ολυμπιακών, παραολυμπιακών, παγκόσμιων και εγώ δεν ξέρω τι άλλο!

Χαιρετώ!

Γ.Π. είπε...

@antoine, καλημέρα.
Σε λίγο θα αρχίσει να ακούγεται από σοβαρά χείλη ότι θα πρέπει να την... νομιμοποιήσουμε για να παίζουν όλοι με ίσους όρους.
Αλλά ακόμα και οι παραολυμπιακοί αγώνες να έχουν τέτοια χροιά...;

One Happy Dot είπε...

Εχω ενα μικρό φίλο, το Χρήστο!
Ο Χρήστος γεννήθηκε με όγκο στον αυχένα στο σημείο εκείνο της σπονδυλικής στήλης που ενώνονται τα νεύρα των άκρων μας. Από μικρός έζησε την επίπονη διαδικασία των επεμβάσεων και κόντρα επεμβάσεων ώστε να αφαιρεθεί ο όγκος, μόνο που σε μια από αυτές τις επεμβάσεις πειράχτηκαν και κάποια νέυα με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα κάτω άκρα του Χρήστου και το αριστερό του χέρι. Κυκλοφορεί μόνιμα με καροτσάκι και βασίζεται στο δεξί του χέρι για τις βασικές κινήσεις. Κι όμως το χαμόγελό του και η εξυπνάδα του είναι μοναδικά! Έχει τόση αγάπη γύρω του που αναπληρώνει κάθε αδυναμία του ενω οι ταλαιπωρίες τις οποίες έχει υποστεί πραγματικά πιστεύω ότι τον έχουν κάνει πιο ρεαλιστή και πιο δυνατό από όλους εμάς. Στη διάρκεια των παραολυμπιακών, ο μπαμπάς του επεσήμανε το εξής απλό...Στο σχολείο του Χρήστου μέχρι πρότινος δεν υπήρχε καν ράμπα για το καροτσάκι του ενω το συμβούλιο γονέων και κηδεμόνων είχε κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες εδω και χρόνια για την κατασκευή της. Παρόλα αυτά βλέπεις ότι ακόμα και στο σύνολο των ανθρώπων με "ειδικά δικαιώματα" υπάρχουν ορισμένοι πιο προνομιούχοι απλά και μονο επειδή είχαν το κουράγιο να τα διεκδικήσουν. Πίσω από αυτούς όμως υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι που απλά περιμένουν κάποιον να τους αναγνωρίσει το δικαίωμά τους να έχουν δικαιώματα. Αυτό είπε ο μπαμπάς του Χρήστου...και ο Χρήστος την ίδια στιγμή έστελνε sms στην Κατερίνα που "συμπαθεί" πολύ να έρθει από το σπίτι να διαβάσουν παρέα! :) Η ζωή μπορεί να έχει πολλές ομοιότητες αλλά όταν πρόκειται για τις διαφορές, εκεί καμιά φορά το κενό είναι αγεφύρωτο!
Συγγνώμη για το σεντόνι...Καλημέρες ομιλητικές!

Unknown είπε...

καλημέρα :)

δεν νομίζω πως η ύπαρξη αυτών των αγώνων γκετοποιεί ή προσβάλει τα άτομα με αναπηρία. αντίθετα, είναι μια ευκαιρία και ένα παραπάνω έναυσμα για προσπάθεια και συμμετοχή στην κοινή ζωή με τους υπόλοιπους. όσο για τα κίνητρα, είναι ακριβώς τα ίδια με των άλλων αθλητών. μα με μια πινελιά χαμόγελου παραπάνω. της επίτευξης ενός στόχου για ισοτιμία...

όσο για την περίπτωση της ντόπας, δεν γίνεται κάποια παραπάνω ανοχή. (μιλώ επειδή γνωρίζω κάποια πράγματα). η κοινωνία, άλλωστε δείχνει την ίδια αδιαφορία για όλους. εκεί διαχωρισμοί δεν γίνονται. άντε σ' αυτή την περίπτωση, και λίγη παραπάνω :)

γνωρίζω παιδιά με αναπηρία και έχω να πω πως έχουν περισσότερη ψυχή από πολλούς στην ηλικία τους που δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. τα κίνητρα δεν τα δίνει κανείς. τα κίνητρα υπάρχουν μέσα τους, ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθενός και το περιβάλλον του. κακά τα ψέμματα. πότε στηρίχτηκε κανείς στο κράτος για να προχωρήσει ως άνθρωπος;

...

φιλιά βρόχινα...

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Κι εγω προβληματιστηκα. Θελω ομως να πιστευω οτι η ντοπα δεν κυριαρχει και στους παραολυμπιακους (ανεξαρτητα απο το γεγονος της αμφιβολιας μου). Πραγματι οι ανθρωποι αυτοι και μονο που μπορουν να επιβιωσουν σε μια κοινωνια που αδιαφορει ειναι αξιοι...

jacki είπε...

Για αυτή σου την ευαισθησία ονομάζεσαι επαναστάτης καημέ μου :)))

Γ.Π. είπε...

@one happy dot, καλησπέρα!
Για αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους όπως το Χρήστο μιλάω και εξεγείρομαι.
Αν και ξέρω ότι κανονικά δεν είμαι "αρκετός" για να μιλήσω για κείνους...

Γ.Π. είπε...

@νεραίδα της βροχής,
αυτή η άποψη που εκφράζεις υπάρχει μέσα μου, όπως και στους περισσότερους πιστεύω.
Απλά δεν θα ήθελα κάποιοι να την εκμεταλλεύονται για δικούς τους σκοπούς.
Να μην καπηλεύονται την ευαισθησία μας για να μας δείξουν στο τέλος ενός διαφημιστικού σποτ, τον δρομέα με τα κάτω άκρα τιτανιου και δεν ξέρω τι, και πολύ περισσότερο να μην καπηλεύονται την πραγματικά ηρωική προσπάθεια των ανθρώπων αυτών.

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

τους θαυμάζω όλους αυτόυς που έχουν βγεί απο το καβούκι τους και ανοίγουν τα φτερά τους. Προχτές έβλεπα κολύμβηση. Νίκησε ένα με ένα πόδι και καθόλου χέρια! Ομως πραγματικά με προβλημάτισες με όλα αυτά που λές. Εχεις δίκαιο

Γ.Π. είπε...

@πρωτόπλαστη, αυτό θέλω να πιστεύω και εγώ (αν και διατηρώ την ίδια με εσένα αμφιβολία).
Όμως μη στεκόμαστε μόνο εκεί.
Άραγε τα διαφημιστικά (και γενικότερα) έσοδα από αυτούς τους αγώνες θα διατεθούν για την καλυτέρεψη της ζωής αυτών των ανθρώπων;
Έγιναν οι αντίστοιχοι αγώνες και πριν 4 χρόνια εδώ. Πως αξιοποιήθηκαν;
Πως βελτιώθηκε η ζωή αυτών των ανθρώπων, ή η δική μας αντιμετώπιση;

Γ.Π. είπε...

@jacki, καλησπέρα,
είσαι πολύ καλή μαζί μου.
Όμως και αυτό είναι ένα μόνο βήμα
και δυστυχώς για μας πρέπει να διανύσουμε χιλιόμετρα.
Τουλάχιστον ξέρω ότι έχω παρέα...
Σε ευχαριστώ!

Γ.Π. είπε...

@πράσινη κλωστή δεμένη, καλησπέρα.
Ακριβώς επειδή είναι άξιοι όλου το θαυμασμού και της αγάπης μας τσαντίζομαι και εγώ.
Σκέψου αυτό το παιδί, τον Ολυμπιονίκη που αναφέρεις αν ήταν Έλληνας και μετά το Πεκίνο γύριζε στην χώρα του ποια θα είναι η ζωή του...
Μήπως παίζουμε με την ψυχή αυτών των ανθρώπων..;
Και πάλι ζητώ συγγνώμη αν κάνω λάθος και προσβάλλω κάποιον.

meltemi είπε...

Έχεις δίκιο...δεν δίνουμε σημασία σε αυτούς τους αγώνες,ούτε στις διακρίσεις που παίρνουνε.Δεν ξέρω γιατί.Αν και κάποιοι λόγοι μου έρχονται στο μυαλό αλλά είναι αρκετά σκληροί για να τους αναφέρω τώρα


Καληνύχτα επαναστάτη της κάθε ημέρας

Γ.Π. είπε...

@meltemaki μου, καλημέρα.
Οι πιο ευαίσθητοι πρέπει να λένε τα πιο σκληρά τελικά.
Περιμένω να ακούσω...