Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008

Μεσοαστρική ακροβασία

Τσίρκο.
Θυμάστε; (οι μεγαλύτεροι σίγουρα, οι νεώτεροι αμφιβάλλω)
Το κόλπο με τους ακροβάτες.
Που δύο αιωρούνται με το κεφάλι προς τα κάτω και ένας τρίτος "πετάει" από την μια αγκαλιά στην άλλη.
Το κόλπο λέγεται "πέταγμα" φυσικά προς τιμήν του τρίτου που για δευτερόλεπτα βρίσκεται στο κενό και δημιουργεί σε μας την ψευδαίσθηση ότι πετάει.
Η διαφορά με τη ζωή είναι ότι στο τσίρκο ο θεατής και όχι ο ακροβάτης έχει την ψευδαίσθηση της πτήσης. Ενώ στη ζωή φοβάμαι ότι η λανθασμένη αυτή εντύπωση αφορά εμάς τους ίδιους που "ακροβατούμε".
Και φυσικά όλοι μας το έχουμε επιχειρήσει αυτό το κόλπο.
Ο πρώτος ακροβάτης που μας κρατάει είναι η οικογένειά μας, οι γονείς μας, η παιδική και εφηβική μας ζωή. Μας κρατάνε σφιχτά και σίγουρα. Και κάποια στιγμή, όταν (όπως ορίζουν εδώ οι κοινωνικοί και όχι οι νευτώνειοι νόμοι) έχουμε αποκτήσει την απαραίτητη δύναμη μας ελευθερώνουν . Μας αφήνουν να πετάξουμε.
Είναι η στιγμή της ψευδαίσθησης. Της παντοδυναμίας. Της ανεξαρτησίας.
Πετάμε.
Και όλο το θέατρο μας κοιτάει με κομμένη την ανάσα.
Και εμείς χαμογελάμε.
Και ευχόμαστε να κρατήσει για πάντα.
Τότε, ακριβώς λίγο πριν χάσουμε όλη μας τη δύναμη και πέσουμε έρχεται ο δεύτερος ακροβάτης που μας πιάνει γερά και μας ξανατραβάει προς τα πάνω.
Και πάλι το κοινό χειροκροτεί.
Αλλά η πτήση έχει τελειώσει.
Επιτυχώς.
Και το κοινό το ξέρει.
Ξέρει ότι ήταν επικίνδυνο αυτό το ακροβατικό και γι αυτό χειροκροτεί
Θα μπορούσε να μην είχε πάει καλά.
Αλλά αφού ξανανεβήκαμε, χειροκροτεί

Προσέξτε.
Το εφέ είναι το πέταγμα.
Αλλά το κοινό το ξέρει ότι είναι ψευδαίσθηση.
Και περιμένει να χειροκροτήσει όταν το κόλπο ολοκληρωθεί.
Εμείς όμως;
Οι ακροβάτες;
Το ξέρουμε;
Το συνειδητοποιούμε;
Γιατί η πτήση είναι γλυκιά.
Είναι απελευθέρωση.
Παντοδυναμία και θέωση.
Αλλά είναι ψευδαίσθηση.
Προετοιμαζόμαστε για να συναντήσουμε το δεύτερο ακροβάτη;
Τη ενήλικη ζωή μας.
Τη δική μας οικογένεια.
Τις δικές μας επιλογές.
Τους πιο πιστούς μας φίλους
Τους πραγματικά δικούς μας ανθρώπους.
Απλώνουμε τα χέρια για να χτίσουμε κάτι που θα μας κρατήσει από την πτώση;
Ζητάμε ένα χέρι να μας περιμένει;

Δύσκολο τρικ δε νομίζετε;
Πρέπει να προσέξεις πολλά.
Να μην αργήσεις να φύγεις από την πρώτη αγκαλιά γιατί μετά δε θα έχεις αρκετή φόρα για να βρεις τη δεύτερη.
Να απολαύσεις την πτήση γιατί είναι τόσο μαγική αλλά κρατάει τόσο λίγο.
Να ψάξεις από νωρίς να βρεις από που θα πιαστείς για να ξανανέβεις.
Και μόνο τότε να περιμένεις το χειροκρότημα.
Γιατί δεν υπάρχει από κάτω δίχτυ.

Μπορεί να μπορείς να πετάξεις μακρυά.
Πολύ μακρυά.
Τόσο που να ξεχάσεις ότι είναι μόνο μια ψευδαίσθηση.
Ότι γίνεσαι (όσο πολύ και αν διαρκέσει αυτό) ένα μικρό σωματίδιο μεσοαστρικής ύλης ανάμεσα στους δύο γαλαξίες της γονεϊκής και της δικής σου οικογένειας που θα αιωρείται αιωνίως στο κενό.

Και καλά θα σκεφτείς. Πάντα απόλυτος είσαι καημέ. Πάντα ασπρόμαυρος.
Και αν εγώ δε θέλω δική μου οικογένεια;
Αν θέλω να συνεχίσω το πέταγμά μου;
Και νιώθω τα φτερά μου να αντέχουν;

Το ξέρω ότι είμαι απόλυτος. Όπως και εσύ ξέρεις ότι λέω αλήθεια.

Αν τα κατάφερες να ζεις μονάχος τότε μπράβο.
Βρήκες τη δύναμη να αντέξεις να πετάς για πάντα.
Αλλά το κοινό ήρθε για να σε δει να ξαναπιάνεσαι.
Αυτό πλήρωσε.
Αυτό πληρώνεις.
Το κόλπο είναι πάντα το ίδιο.
Σημασία έχει πόσο καλά το κάνεις.

Και αν πέσεις;
Θα τρέξουν πάνω σου να δουν τι έπαθες.
Ίσως να μη σου κρατήσουν και κακία.
Ίσως κάποιοι να πουν ότι δε πρόσεξες.
Ή ότι οι άλλοι δύο δεν σε κράτησαν καλά.
Και πάλι όμως θα σε θυμούνται.
Ίσως περισσότερο από πριν.
Και θα σε αναφέρουν.
Αλλά όχι για καλό.
Παράδειγμα προς αποφυγή.
Και το πολύ πολύ να απαγορεύσουν να κάνεις πάλι αυτό το κόλπο.
Να σου στερήσουν έστω και αυτή τη μικρή πτήση...

Μην ξεχάσεις.
Όταν βρεθείς εκεί πάνω μόνος.
Θα νομίζεις ότι πετάς.
Αν σε ρωτήσω θα μου πεις:" πετάω, παράτα με!Λάθος κάνεις!"
Θα είσαι δυνατός.
Αλλά μην ξεχαστείς
Μην αγνοήσεις.
Τη βαρύτητα...
Και το κοινό...
Ανίκητοι αντίπαλοι.

Υ.Γ. Ακόμα και για ... επαναστάτες;

12 σχόλια:

TzinaVarotsi είπε...

Ασχετο...
Μ'αρέσει πολύ το καινούργιο λουκ του μπλογκ σου! :)

jacki είπε...

Ναι πολύ σωστά το έθεσες. Μα μερικοί την ώρα που πρέπει να αφήσουν τα χέρια τους από τον πρώτο ακροβάτη και να πιάσουν τα χέρια του άλλου τρέμουν. Δεν παίρνουν το ρίσκο. Καιμένουν γατζωμένοι στον πρώτο ακροβάτη να τους πηγαίνει πέρα δώθε.
Καληνύχτα.

Γ.Π. είπε...

@νιόβη, καλώστην!!!!
Να και μια επιστροφή που δεν πήρα χαμπάρι.
Κόβεται το blogging;;
Δεν κόβεται!

Γ.Π. είπε...

@jacki, καλημέρα.
Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο καλή μου jacki. Να αιωρούνται γατζωμένοι από τον πρώτο ακροβάτη.
Και θέλει περισσότερη δύναμη να αφήσεις τα πρώτα χέρια, τη σιγουριά, το μαθημένο απ΄το να αναζητήσεις τα δεύτερα. Μετά είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που σε σπρώχνει.
Αρκεί να μην ξεγελαστείς ότι πετάς...

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Aκροβασια - μεταβαση...
Το πεταγμα κραταει λιγο, πιο λιγο απ'οσο φαινεται γιατι κατα τη διαρκεια του εχει στο μυαλο του ακροβατης τον αλλον απο τον οποιο θα πιαστει. Ετσι ισως να μην απολαμβανει και τοσο το "πεταγμα" του... Μαλλον φοβαται, αλλα ρισκαρει... Θελει ομως να πιαστει... Δεν θελει να πεσει... Περισσοτερο για τον εαυτο του και λιγοτερο για τους θεατες...

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί η πτήση είναι γλυκιά.
Είναι απελευθέρωση.
Παντοδυναμία και θέωση.
Αλλά είναι ψευδαίσθηση."
Ψευδαίσθηση; Είσαι σίγουρος;
Κι αν είμαστε άγγελοι, που έχουν ξεχάσει να ξεδιπλώνουν τα φτερά τους;
Κι αν ο άλλος είναι κι αυτός άγγελος, που σε περιμένει, όχι για να σε πιάσει και να σε σώσει από τη πτώση, αλλά για να πετάξετε μαζί στ΄ αστέρια;
Και το κοινό; ποιό κοινό;
Ακου : είμαστε μοναδικοί. Μην ασχολείσαι με ό,τι κοινό.

Γ.Π. είπε...

@πρωτόπλαστη, έχεις δίκιο. Δεν πρέπει να χάσουμε τη μαγεία της "πτήσης". Αλλά και πάλι κλειδί είναι η γνώση πως δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα

Γ.Π. είπε...

@houlk, καλησπέρα.
Η μοναδικότητα είναι ένα υπέροχο διαμέρισμα που αγοράζουμε ακριβά και μόλις το ετοιμάσουμε θέλουμε να καλέσουμε φίλους.
Γιατί αλλιώς γίνεται μοναξιά...

Ανώνυμος είπε...

Μου έφερες στο μυαλό τις παραστάσεις που με πήγαιναν οι γονείς μου να δω όταν ήμουν μικρή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, την απόγνωση στο βλέμμα του ακροβάτη που κάνει το άλμα και δεν κατορθώνει να τον αρπάξει αυτός που αιωρείται. Αν το πάθεις στη ζωή, γκρεμίζεσαι και δεν έχει γυρισμό. Τότε η μοναδικότητα της μοναξιάς, θέλει πολύ γερά πνευμόνια.
Φιλιά κοραλένια και μια αγκαλιά για μια όμορφη εβδομάδα.

One Happy Dot είπε...

Αν σου δώσω ενα σταθερό e-χέρι να κρατάς τότε υπόσχεσαι να πετάς οσο ψηλά ή χαμηλά εσυ πραγματικά θέλεις? :) ίσως το θέμα δεν είναι πόσο ψηλά θέλεις να φτάσεις αλλά πόσο χαμηλά σου φαίνεται το έδαφος από εκεί που έχεις βρεθεί!
Φιλιά αιωρούμενα και καλησπέρες χαμηλών πτήσεων...εκ του ασφαλούς! :)

Γ.Π. είπε...

@zanzibar, γλυκιά καλησπέρα! Το παράξενο είναι να έχεις αυτή την εικόνα απόγνωσης του δικού σου προσώπου χαραγμένη μέσα σου παρότι πρακτικά δεν την έχεις δει ποτέ... Και να ξέρεις οτι δεν θα ακολουθήσει χειροκρότημα...

Γ.Π. είπε...

@one happy dot, όσο πιο ψηλά πετάς τόσο απομακρύνεσαι από όσο γίνονται στο έδαφος.
Δεν είναι τελικά και τόσο άσχημο να πατάς γερά στο χώμα για να πάρεις φόρα να ξανανέβεις.
Και ναι!Βεβαίως και χρειάζομαι ένα σταθερό e-χέρι (και δύο μη σου πω) για να κρατιέμαι και τη γλυκιά κουβέντα για να καθαρίζει τον ορίζοντα και να βλέπω που θέλω να πάω!
Φιλιά "πεταχτά" και καλοσώρισμα!